ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 352

สีหน้าของเฉินจิ่งหยุ้นเปลี่ยนขึ้นกะทันหัน และร้องเรียกด้วยความตกใจ：“พ่อ พ่อจริง ๆ เหรอคะ” เธอพูดจบก็เงยหน้าขึ้นมองเฉินถิงเซียว：“ถิงเซียว พ่อโทรมา”

“เหรอ” เฉินถิงเซียวเดินเข้ามา นั่งลงบนโซฟาที่อยู่ตรงหน้าเธอ

เฉินจิ่งหยุ้นคิดว่าเฉินถิงเซียวอยากฟังเสียงสนทนาของเฉินชิงเฟิง จึงเปิดลำโพงขึ้น

เสียงของเฉินชิงเฟิงดังลอยมาจากโทรศัพท์ น้ำเสียงลนลาน：“จิ่งหยุ้น พ่อถูกลักพาตัว พวกเขาต้องการสามร้อยล้าน พวกเขาได้สามร้อยล้านพ่อก็จะถูกปล่อยตัว……ลูกช่วยพ่อรวบรวมเงิน……”

เฉินชิงเฟิงพูดยังไม่ทันจบ โทรศัพท์ก็ถูกคนแย่งไป น้ำเสียงคนที่แย่งมาพูดนั้นแปลกและแหบแห้ง เห็นได้ชัดว่าโจรลักพาตัวนั้นได้ใช้เครื่องดัดเสียง：“ภายในยี่สิบสี่ชั่วโมง หากไม่เห็นสามร้อยล้าน ก็รอมาเก็บศพเขาได้เลย! จำไว้ ห้ามแจ้งความเด็ดขาด”

เฉินจิ่งหยุ้นรีบกล่าวขึ้นทันใด：“ได้ๆ สามร้อยล้าน ฉันรู้แล้ว ฉันจะรีบหาสามร้อยล้านมาให้ได้ คุณอย่า……ตู๊ด ๆ ๆ”

เธอยังไม่ทันพูดจบ โทรศัพท์ก็ถูกวางสายไปแล้ว

“คุณพ่อถูกลักพาตัวไปจริงเหรอ ถ้าหากพี่ไม่ใช่บังเอิญกลับมา ไม่ใช่บังเอิญรับสายโทรศัพท์จากโจรลักพา นายไม่คิดที่จะบอกกับพี่ใช่ไหม และก็ไม่คิดที่จะไปช่วยคุณพ่อด้วยใช่ไหม”

น้ำเสียงของเฉินจิ่งหยุ้นเดือดดาล ：“เฉินถิงเซียว ทำไมนายถึงเลือดเย็นอย่างนี้ ไม่ว่านายกับพ่อจะมีความแค้นกันมากแค่ไหน ถึงอย่างไรเขาก็เป็นพ่อบังเกิดเกล้าของพวกเรานะ!”

สำหรับคำตำหนิติโทษของเฉินจิ่งหยุ้น สีหน้าการแสดงออกของเฉินถิงเซียวก็ไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงแต่อย่างใด

แววตาของเขาจ้องมาทางเฉินจิ่งหยุ้น แต่คำพูดนั้นกลับพูดกับสือเย่：“ได้ยินหรือยัง เธอต้องการสามร้อยล้านเพื่อไปช่วยคุณพ่อของเธอ ยังไม่รีบไปจัดการอีก”

“ครับ” สือเย่ตอบรับคำแล้วก็ออกไป

“ถิงเซียว นาย……เมื่อกี้พี่แค่เป็นห่วงคุณพ่อมากเกินไป” เฉินจิ่งหยุ้นคิดไม่ถึงว่าเฉินถิงเซียวจะให้เธอสามร้อยล้านอย่างง่ายดาย

เฉินถิงเซียวทำเพียงยกริมฝีปากอย่างมีเลศนัย และไม่ได้พูดอะไร

เวลานี้เฉินเจียฉินที่สะพายกระเป๋านักเรียนเดินเข้ามาจากด้านนอก 

เฉินเจียฉินเทอมนี้เรียนอยู่ในโรงเรียนประจำ เป็นโรงเรียนทหาร เป็นโรงเรียนที่เข้มงวดกวดขันมาก อยู่ในโรงเรียนเขาต้องมอบโทรศัพท์ให้กับผู้ดูแล จนกระทั่งวันนี้ที่ปิดเทอม เขาถึงได้เห็นข่าว

“พี่ถิงเซียว พี่จิ่งหยุ้น!”

เฉินเจียฉินเดินเข้าประตูมา ก็เห็นเฉินจิ่งหยุ้นกับเฉินถิงเซียว：“ผมเห็นข่าวว่าคุณลุงถูกลักพาตัวไป และพี่ยังหาตัวพี่ชิงหนิงเจอด้วย!”

เฉินจิ่งหยุ้นได้ยินเฉินเจียฉินพูดถึง “ชิงหนิง” จึงหันหน้าไปถามเฉินถิงเซียว：“ชิงหนิงคือใคร”

เฉินถิงเซียวลุกยืนขึ้นแล้วมองเฉินเจียฉินด้วยสีหน้าที่จริงจัง：“นายมากับพี่ พี่มีเรื่องต้องการจะคุยกับนาย”

“พี่ เกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับ” ก่อนหน้านี้ก็มีข่าวมู่น่อนน่อนบ่อย ๆ ดังนั้นในจิตใต้สำนึกของเฉินเจียฉิน เขาคิดว่าข่าวส่วนใหญ่นั้นเป็นข่าวปลอม

เฉินถิงเซียวยื่นผลการวินิจฉัยโรคของเฉินเหลียนให้กับเฉินเจียฉิน：“ดูนี่ก่อน”

เฉินเจียฉินรับไปดู เห็นข้างบนนั้นเขียนชื่อ“เฉินเหลียน”ไว้ ตะลึงอยู่ชั่วครู่แล้วถึงได้อ่านต่อ

เมื่อดูถึงหน้าหลัง ๆ แล้ว เขาก็ถึงกับผงะและเงียบลงไป

เฉินถิงเซียวก็ไม่ได้พูดปลอบใจเขาแต่อย่างใด เพียงแค่ใช้น้ำเสียงที่สุขุมเยือกเย็นบอกกล่าวกับเขา：“คุณป้ารักคุณลุงมาก ๆ ช่วงนี้เธออารมณ์ไม่ค่อยดี จนกระทั่งมีคนรับใช้เห็นเธอไปชนกระแทกกำแพงเพื่อฆ่าตัวตาย พวกเราถึงได้ตระหนักถึงความรุนแรงของเรื่องราวที่เกิดขึ้น จึงได้จัดคนส่งเธอไปที่โรงพยาบาล”

เฉินเจียฉินเงยหน้าขึ้น ดวงตาแดงก่ำ ：“ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน”

เฉินถิงเซียวสังเกตเห็นหมัดที่กำแน่นของเฉินเจียฉิน

ใบหน้าของเขายังคงสงบนิ่ง ：“อารมณ์ของเธอแปรปรวน พี่ได้ให้คนส่งไปที่โรงพยาบาลแล้ว ที่นั่นมีคุณหมอที่เชี่ยวชาญ พี่เชื่อว่าจะสามารถรักษาเธอได้อย่างแน่นอน หากมีเวลาว่างก็สามารถไปเยี่ยมดูเธอได้”

เป็นเรื่องยากสำหรับเฉินถิงเซียวที่จะอดทนพูดจามากมายแบบนี้กับคนอื่นที่นอกเหนือจากมู่น่อนน่อน

เฉินเจียฉินสำหรับเขาแล้ว ต่างจากสมาชิกคนอื่นในตระกูลเฉิน

ก็เหมือนกับที่คุณท่านเฉินได้กล่าวเอาไว้ เฉินเจียฉินเป็นเด็กที่ใสซื่อ เฉินถิงเซียวเฝ้าดูการเจริญเติบโตของเขา สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะบอกความจริงเหล่านั้นให้กับเขาทราบ

ส่วนเรื่องราวของเฉินเหลียนกับเฉินชิงเฟิง

การเสียชีวิตของซือหมิงหวน

ความจริงที่โหดร้ายเหล่านี้ ก็ให้มันเป็นความลับ

เฉินเจียฉินปาดน้ำตา：“พี่ ขอบคุณครับ เรื่องของคุณลุง……”

เฉินถิงเซียวขัดจังหวะเขา ：“นั่นเป็นเรื่องของผู้ใหญ่”

เฉินถิงเซียวจัดคนส่งเฉินเจียฉินไปเยี่ยมเฉินเหลียน แล้วก็ส่งเขากลับไปที่โรงเรียน

ช่วงนี้ตระกูลเฉินมีเรื่องมากมาย เฉินเจียฉินอยู่ที่โรงเรียนจะเป็นการดีที่สุด

เมื่อจัดการเรื่องเหล่านี้เรียบร้อยแล้ว เฉินถิงเซียวก็นั่งอยู่ในห้องหนังสือสักพักก่อนจะออกไป

มองลงจากชั้นสอง ยังคงเห็นเฉินจิ่งหยุ้นนั่งเฝ้าโทรศัพท์อยู่ที่ชั้นหนึ่ง

เฉินถิงเซียวหันหลังกลับเข้าไปในห้อง และก็เป็นไปอย่างที่คิด มู่น่อนน่อนนั่งเอียงข้างพิงอยู่ที่หัวเตียงอย่างเหม่อลอย

เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู มู่น่อนน่อนถึงได้เงยหน้าขึ้น ：“กลับมาแล้วเหรอ”

ในเวลาเพียงหนึ่งสัปดาห์สั้นๆ มู่น่อนน่อนซูบผอมลงไปมาก คางของเธอแหลมขึ้น ใบหน้าซีดเผือด

เฉินถิงเซียวยื่นมือแล้วใช้นิ้วเชยคางของเธอขึ้น ไม่กล้าใช้แรงเยอะ กล่าวด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง ：“หากคุณผอมแบบนี้ต่อไป ผมก็จะไม่พาคุณไปด้วยแล้ว”

“เฉินถิงเซียว……” สีหน้ามู่น่อนน่อนเปลี่ยนเล็กน้อย ดึงมือของเขาไว้

เฉินถิงเซียวกลับพูดถึงเรื่องอื่นขึ้น ：“เสี่ยวฉินกลับมาที่บ้าน”

มู่น่อนน่อนสีหน้าชะงัก：“คุณ……”

เหมือนกับรู้ว่ามู่น่อนน่อนจะถามอะไร เฉินถิงเซียวจึงกล่าวขึ้น ：“ผมไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น”

มู่น่อนน่อนพยักหน้า

เธอครุ่นคิด เฉินถิงเซียวกับซือเฉิงหยู้ถูกกำหนดให้เป็นคนละประเภทกัน

หลังจากที่ซือเฉิงหยู้รู้ภูมิหลังของตัวเอง จึงคิดแต่จะหาวิธีดึงคนอื่นให้ตกนรกทุกข์ทรมานไปพร้อมกัน ส่วนเฉินถิงเซียวกลับทำใจไม่ได้ที่จะให้เฉินเจียฉินรับรู้ความจริงเหล่านั้น

ไม่ได้เกิดมาเป็นคนประเภทเดียวกัน ดังนั้นไม่ว่าซือเฉิงหยู้จะใช้วิธีแบบไหน ก็ไม่สามารถทำให้เฉินถิงเซียวกลายเป็นคนประเภทเดียวกันกับเขาได้

……

สือเย่ช่วยเฉินจิ่งหยุ้นรวบรวมเงินจนครบสามร้อยล้าน

ระหว่างนั้น โจรลักพาตัวได้โทรศัพท์มาหา บอกว่าอยากได้เป็นเงินสดส่วนหนึ่ง ทองคำแท่งอีกส่วนหนึ่ง……

เฉินถิงเซียวไม่ได้พูดอะไร และรับสั่งให้สือเย่ไปทำตาม

โจรลักพาตัวได้โทรกลับมาอีกครั้ง เฉินจิ่งหยุ้นถูกพวกเขาบีบจนหมดความอดทน：“ครั้งนี้พอใจหรือยัง พวกเราได้เตรียมของตามที่พวกคุณต้องการไว้แล้ว”

แต่ดูเหมือนโจรลักพาตัวจะรู้สึกสนุกก็ไม่ปาน ：“เอาอย่างนี้แล้วกัน เพิ่มเงินสดอีกห้าสิบล้าน ผมจะปล่อยตาแก่นั่น!”

เฉินจิ่งหยุ้นคิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายนั้นจะเพิ่มจำนวนเงินอย่างกะทันหัน จึงพยายามที่จะเจรจาต่อรองกับพวกเขา：“พวกเราตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอ……”

แต่ว่าโจรลักพาตัวกลับไม่ยอม：“ก่อนตะวันตกดิน หากไม่เจอเงิน ผมจะให้คนส่งแขนของเขาข้างหนึ่งไปให้พวกคุณ”

โจรลักพาตัววางสายลง เฉินจิ่งหยุ้นวิ่งไปที่ด้านหน้าของเฉินถิงเซียวแล้วกล่าวขึ้น ：“ถิงเซียว ตอนนี้จะทำอย่างไรดี”

เฉินถิงเซียวกล่าวเบาๆ：“กระเพาะของพวกเขามีแต่จะใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ ไม่รู้จักพอหรอก แจ้งความเถอะ”

เฉินจิ่งหยุ้นก็รู้สึกว่าคำพูดของเฉินถิงเซียวมีเหตุผล โจรลักพาตัวมั่นใจว่าพวกเขาจะไม่กล้าแจ้งความ ถึงได้เอาแต่เรียกร้องต่อรอง

แต่ว่า พวกเขาที่เพิ่งจะแจ้งความไป ยังไม่ทันตะวันตกดิน ก็ได้รับแขนข้างหนึ่งของเฉินชิงเฟิง

เฉินจิ่งหยุ้นตกใจจนเป็นลมหมดสติไป

โจรลักพาตัวจึงได้โทรมาในเวลานี้

โทรศัพท์จากฝั่งนั้นมีเสียงที่หวาดกลัวของเฉินชิงเฟิงดังขึ้น ：“ถิงเซียว พวกเขาต้องการเงินสดแค่ห้าสิบล้านเท่านั้น ช่วยๆพ่อเถอะนะ พ่อยังไม่อยากตาย!”