ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 354

ตอนแรกที่รู้ว่าเฉินถิงเซียวหาผู้หญิงหนึ่งคนมาเพื่อเปลี่ยนแปลงโฉมเป็นซูชิงหนิงนั้น มู่น่อนน่อนก็เคยตกใจและเกิดความสงสัย

ต่อมาเมื่อรู้ว่าซูชิงหนิงนั้นเต็มใจ ในใจเธอก็เกิดความคิดที่สับสนวุ่นวาย

ความรู้สึกแบบนั้นราวกับการใช้ผู้หญิงอีกคนหนึ่งไปแลกกับลูกสาวของตัวเอง

ชีวิตไม่มีสูงต่ำจนรวย แต่ว่าคนเรามักจะเห็นแก่ตัวเสมอ

เห็นมู่น่อนน่อนเงียบอยู่นานสองนาน ซูชิงหนิงจึงยิ้มแล้วปลอบใจเธอ：“คุณหญิงน้อย คุณอย่าได้คิดว่าติดค้างอะไรฉันเลย นี่เป็นสิ่งที่ฉันเต็มใจ นี่ทำให้ฉันได้รู้สึกว่าการมีชีวิตของตัวเองนั้นยังมีค่า ถ้าหากว่าไม่ใช่คุณผู้ชาย ฉันคงตายไปนานแล้ว”

ถึงแม้มู่น่อนน่อนจะมีช่วงเวลาที่ยากลำบากตั้งแต่เธอยังเป็นเด็ก แต่เมื่อเทียบกับเฉินถิงเซียว สิ่งร้ายๆที่เธอเจอมันเทียบไม่ได้เลยแม้แต่เศษเสี้ยวของเขา

เธอก้มหน้า เงียบไปครู่หนึ่งก่อนกล่าวขึ้น：“ขอบคุณนะ”

เธอคิดแล้วได้กล่าวเตือนซูชิงหนิง：“ซือเฉิงหยู้คนนั้นเจ้าเล่ห์มาก หากถึงเวลานั้นคุณจะต้องระมัดระวังตัวให้มากนะ”

……

เมื่อเครื่องบินมาถึงเกาะนั้น เป็นช่วงเวลาเช้าตรู่ของการนัดหมายของวันที่สามที่นัดกับซือเฉิงหยู้พอดี

หลังจากที่มู่น่อนน่อนกับเฉินถิงเซียวมาถึงแล้วนั้น ซือเฉิงหยู้ก็ยังมาไม่ถึง

คนของเฉินถิงเซียวได้ค้นตรวจดูทั่วรอบเกาะ นอกจากคนรับใช้สองสามคนในบ้านแล้ว ไม่มีอะไรอื่นใดอีก

มู่น่อนน่อนมองท้องทะเลที่สีฟ้าครามสดใส ถามเฉินถิงเซียวด้วยจิตใจที่กระสับกระส่าย：“เขาจะเปลี่ยนใจกะทันหันแล้วไม่มาไหม”

เฉินถิงเซียวกะพริบดวงตาเบาๆ ：“ไม่หรอก ผมรู้จักเขาดี”

คนสองคนที่คบกันมานานหลายปี ย่อมต้องมีส่วนที่คล้ายคลึงกัน

และส่วนที่คล้ายคลึงกันระหว่างเขากับซือเฉิงหยู้ ก็คือการแน่วแน่กับบุคคลและก็เรื่องงาน

ซูชิงหนิงสำหรับซือเฉิงหยู้แล้ว เป็นคนที่พิเศษมาก

ซือเฉิงหยู้รู้สึกว่ามู่หวั่นขีมีรูปร่างหน้าตาเหมือนกับซูชิงหนิงมาก ดังนั้นถึงได้อยู่ด้วยกันกับมู่หวั่นขี และตามใจเอาใจมู่หวั่นขีทุกอย่าง

แม้แต่มู่หวั่นขีเขายังสามารถอดทนได้ อย่าว่าแต่แบบคนจำลองที่เฉินถิงเซียวเตรียมไว้อย่างสมบูรณ์แบบเลย

ซือเฉิงหยู้จะต้องมาอย่างแน่นอน

มู่น่อนน่อนเดินตามเฉินถิงเซียว รอคอยการมาของซือเฉิงหยู้อย่างใจจดใจจ่อและลนลาน

พวกเขารอตั้งแต่พระอาทิตย์ขึ้นจนพระอาทิตย์ตกดิน จนในที่สุดซือเฉิงหยู้ก็มาพร้อมกับความมืด

ซือเฉิงหยู้นั้นได้นั่งเรือมา พาคนมาไม่น้อย

ทั้งสองฝ่ายเผชิญหน้ากันในห้องโถงของวิลล่า

เกาะเล็ก ๆ แห่งนี้ถูกซือเฉิงหยู้ซื้อไว้แล้ว และได้สร้างลานจอดเครื่องบินและวิลล่าสุดหรู

ลูกน้องของซือเฉิงหยู้ยืนเรียงกันเป็นแถวอยู่ทั้งสองข้าง โดยเว้นที่ตรงกลางเป็นทางไว้

ซือเฉิงหยู้เดินค่อยๆออกมา สายตาของเขาทอดไปยังตัวของเฉินถิงเซียว แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเหมือนปกติเช่นอย่างเคย：“เรือค่อนข้างช้า ทำให้คุณรอนานแล้ว ถิงเซียว”

เฉินถิงเซียวสีหน้าบึ้ง：“ลูกผมล่ะ”

ซือเฉิงหยู้ทำการปรบมือ จึงเห็นหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งเดินอุ้มเด็กทารกเข้ามา

มู่น่อนน่อนยืนอยู่ด้านหลังเฉินถิงเซียว เมื่อเห็นหญิงวัยกลางคนคนนั้นอุ้มเด็กทารกเข้ามา ก็อดไม่ได้ที่จะก้าวเดินไปข้างหน้าแล้วงึมงำขึ้น：“มู่มู่……”

เฉินถิงเซียวดึงรั้งเธอไว้ สายตายังคงจ้องไปทางซือเฉิงหยู้ ：“ผมจะเชื่อได้อย่างไรว่านั่นเป็นลูกสาวของผม”

“เหอะๆ!” ซือเฉิงหยู้หัวเราะขึ้น ：“คุณยังคงฉลาดเหมือนเดิม”

ซือเฉิงหยู้พูดจบ ก็มีหญิงวัยกลางคนอีกคนอุ้มเด็กทารกเดินออกมา

มู่น่อนน่อนสีหน้าตกใจ วินาทีถัดไปก็ได้ยินเสียงซือเฉิงหยู้ดังขึ้นอย่างช้า ๆ ：“ทายสิ คนไหนลูกสาวคุณ”