ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 355

นี่ก็สามารถดูออกได้ว่า ความคิดถึงคำนึงหาที่ซือเฉิงหยู้มีต่อซูชิงหนิงนั้นลึกซึ้งมาก

ซือเฉิงหยู้เจ้าเล่ห์สุดๆ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าซูชิงหนิงนั้นเป็นตัวปลอม

แต่ต่อให้รู้ว่าซูชิงหนิงเป็นตัวปลอม ซือเฉิงหยู้ก็ยังคงปฏิบัติต่อซูชิงหนิงราวกับเป็นตัวจริงอยู่ดี

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ มู่น่อนน่อนก็เบาใจลง

แต่ก็ยังคงนอนไม่หลับทั้งคืน

……

วันต่อมา

ซือเฉิงหยู้ส่งคนมาบอกว่าต้องการเชิญเฉินถิงเซียวไปตีกอล์ฟ

สิ่งอำนวยความสะดวกบนเกาะนั้นครบถ้วน มีทั้งสนามตีกอล์ฟ

ตอนที่พวกมู่น่อนน่อนไปถึงนั้น ซือเฉิงหยู้ได้ถือไม้ตีกอล์ฟยืนตีกอล์ฟอยู่คนเดียวภายใต้แสงอาทิตย์ที่เจิดจ้า

ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจากด้านหลัง เขาจึงหันไปโบกไม้โบกมือให้กับเฉินถิงเซียว

มู่น่อนน่อนก็อยากตามเฉินถิงเซียวไปด้วย แต่ถูกเฉินถิงเซียวห้ามไว้：“พวกคุณรอผมอยู่ที่นี่”

เมื่อเขาพูดจบก็หันไปมองสือเย่แวบหนึ่ง

สือเย่หันไปพยักหน้าให้กับเฉินถิงเซียว

เขาติดตามเฉินถิงเซียวมานานหลายปี เขาย่อมเข้าใจโดยปริยาย

มู่น่อนน่อนมองเฉินถิงเซียวตีกอล์ฟกับซือเฉิงหยู้อย่างเงียบ ๆ อยู่ไกล ๆ ดูเหมือนกับว่าทั้งคู่จะไร้การสนทนากัน

สายตามองดูทั้งคู่ที่ยิ่งตีก็ยิ่งไกลออกไป มู่น่อนน่อนจึงเดินกระสับกระส่ายอยู่ที่เดิมไปมา

ทันใดนั้นสือเย่เปล่งเสียงขึ้น：“คุณหญิงน้อย ท่านอย่าได้เป็นกังวลไปเลย คุณผู้ชายมีการวางแผนการไว้แล้ว”

มู่น่อนน่อนใบหน้าชะงักงัน ：“แผนการอะไร”

สือเย่หันไปมองทางซือเฉิงหยู้แวบหนึ่งอย่างระแวดระวัง แล้วก้มหน้ามองนาฬิกาบนข้อมือ จากนั้นก็พามู่น่อนน่อนจากไปอย่างเงียบๆ

มู่น่อนน่อนพลางเดินพลางถามสือเย่：“เฉินถิงเซียวมีแผนการอะไร”

สือเย่รีบกล่าวเบาๆอย่างรวดเร็ว：“ซือเฉิงหยู้นั่งเรือมา เมื่อคืนพวกเราได้ส่งคนไปตรวจสอบสถานการณ์บนเรือแล้ว ระยะทางจากที่นี่ไปที่บนเรือนั้นใกล้ที่สุด อีกสักพักก็จะสามารถขึ้นไปบนเรือ”

“หมายความว่าอย่างไร เฉินถิงเซียวส่งคนไปขโมยลูกที่วิลล่าของซือเฉิงหยู้เหรอ” มู่น่อนน่อนพูดจบก็หันไปมองรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง

ยังไม่ทันรอให้สือเย่ทำการอธิบาย มู่น่อนน่อนก็เห็นบอดี้การ์ดสองคนที่คุ้นเคยกำลังอุ้มเด็กทารกสองคนเดินมาทางนี้

ท่าทางของชายหนุ่มรูปร่างใหญ่ที่อุ้มทารกนั้นไม่ได้มาตรฐาน หนึ่งในเด็กทารกนั้นกำลังส่งเสียงร้องไห้ ส่วนอีกคนหนึ่งกลับลืมตาแป๋วมองนุ่นมองนี่ด้วยความสงสัย ไม่ส่งเสียงร้องใด ๆ

มู่น่อนน่อนเดินเข้าไป ยื่นสองมือที่สั่นเทาออกไปด้วยความรู้สึกที่ทั้งโศกและดีใจ และไม่รู้ว่าจะรับเด็กคนไหนก่อนดี น้ำตาราวกับมุกที่เชือกขาดแล้วร่วงไหลลงไม่หยุด

เฉินมู่เกิดมาก็ถูกพวกเขาอุ้มไป ท่าทางการอุ้มลูกของมู่น่อนน่อนจึงไม่ค่อยถนัดนัก แต่ก็ยังดีกว่าบอดี้การ์ดสองคนนั้น

เธอรับเด็กทารกที่ไม่ส่งเสียงร้องนั้นมา แล้วน้ำตาก็ยิ่งไหลหลั่งพรั่งพรู

ทารกที่ใกล้จะสามเดือน นั้นดูน่ารักขึ้นมาก ผมเผ้าดกดำ ผิวขาวอมชมพู ดวงตากลมดำเหมือนกับลูกองุ่น เธอเห็นมู่น่อนน่อนที่ร้องไห้ กลับส่งเสียงหัวเราะอ้อๆแอ้ๆขึ้น และเอื้อมมือไปจับใบหน้าเธออย่างไม่รู้ตัว

มู่น่อนน่อน：“แม่รู้……ว่าหนูคือมู่มู่”

สือเย่กล่าวขึ้น ：“คุณหญิงน้อยครับ จะอยู่ที่นี่นานไม่ได้ พวกเราไปที่เรือกันก่อนเถอะ”

มู่น่อนน่อนหันไปมองทางสนามกอล์ฟที่อยู่ด้านหลังครู่หนึ่ง แล้วก็อุ้มทารกเดินตามสือเย่ไป

เธอไม่รู้ว่าคนของเฉินถิงเซียวพาตัวเด็กทารกสองคนมาได้อย่างไร แต่ว่าคนที่อยู่บนเรือนั้นล้วนเป็นลูกน้องของเฉินถิงเซียว

กะลาสีเรือก็ถูกลูกน้องของเฉินถิงเซียวควบคุมไว้แล้ว

ยามนี้มู่น่อนน่อนถึงได้มีโอกาสมองเด็กทารกสองคนอย่างละเอียดจริงจัง

เธอตกใจที่พบว่าเด็กอีกคนนั้นเป็นเด็กผู้ชาย 

คนที่เธออุ้มเมื่อสักครู่นั้นเป็นเฉินมู่！

“มู่มู่” มู่น่อนน่อนอุ้มเธอเข้ามาในอ้อมกอดแล้วหอมอยู่อย่างนั้น ไม่ยอมปล่อยมือ

มู่น่อนน่อนแตะที่มือของเธอ จับที่เท้าของเธอ……จับตรงนั้นทีตรงนี้ที ดีใจอย่างกับอะไรก็ไม่รู้

เฉินมู่ก็ไม่งอแง จ้องมู่น่อนน่อนอย่างร่าเริง ส่งเสียงอ้อๆแอ้ๆอย่างมีความสุข

ผ่านไปสักพัก เฉินมู่ก็เริ่มเบะปากร้องไห้

มู่น่อนน่อนอุ้มเธอแล้วโอ๋เบาๆ จากนั้นถามขึ้น ：“หิวแล้วเหรอลูก”

ตอนที่มานั้น เธอกับเฉินถิงเซียวได้เตรียมของไว้มากมาย ทั้งนมผงและผ้าอ้อมเสื้อผ้าต่าง ๆ……

เธอไปชงนมให้กับเฉินมู่ ก็ไม่ยอมปล่อยเธอลง

เมื่อชงนมเสร็จแล้ว เฉินมู่ก็ดื่มนมอย่างน่าเอ็นดู จากนั้นก็นอนหลับใหลไป

เวลานี้มู่น่อนน่อนถึงได้ถามสือเย่：“เฉินถิงเซียวยังไม่มาเหรอ”

สือเย่ก็ขมวดคิ้วเบาๆ：“ยังครับ”

มู่น่อนน่อนก้มหน้ามองเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดแล้วเม้มปาก จากนั้นกล่าว：“ฉันจะไปดูสักหน่อย”

เธอพลางพูดพลางยื่นเด็กให้กับสือเย่

สือเย่เคยมีลูกกับอดีตภรรยา จึงอุ้มเด็กได้อย่างคล่องแคล่ว

เขารับเด็กมา แล้วกล่าวอย่างกังวล：“คุณหญิงน้อยครับ ให้ผมไปแล้วกันนะ”

มู่น่อนน่อนจึงถามเขาว่า ：“พวกนายสามารถพาเด็กสองคนนี้มาได้ คนของซือเฉิงหยู้จะต้องถูกพวกนายจัดการแล้วใช่ไหม”

สือเย่พยักหน้า มู่น่อนน่อนกล่าวต่อ ：“ตอนนี้บนเกาะมีเพียงเฉินถิงเซียวกับซือเฉิงหยู้ ปลอดภัยมาก”

สือเย่รู้สึกว่าคำพูดของมู่น่อนน่อนมีเหตุผล  เข้าใจความเป็นห่วงของมู่น่อนน่อน จึงไม่ได้รั้งเธอไว้อีก

……

มู่น่อนน่อนกลับไปที่สนามกอล์ฟอีกครั้ง พบว่าเฉินถิงเซียวกับซือเฉิงหยู้ทั้งคู่ยังคงจดจ่อกับการตีกอล์ฟ

ซือเฉิงหยู้ราวกับไม่ได้กังวลว่าเฉินถิงเซียวจะใช้โอกาสนี้ให้สือเย่ไปตามหาตัวเด็ก

ตรงจุดนี้ทำให้มู่น่อนน่อนเกิดความสงสัย

ซือเฉิงหยู้เจ้าเล่ห์ขนาดนี้ จะประมาทเช่นนี้ได้อย่างไร

มู่น่อนน่อนไม่ได้ปรากฏตัว แต่ยืนมองพวกเขาอยู่ไกล ๆ 

เวลานี้ด้านหลังมีเสียงวิ่งดังขึ้นเป็นระยะ ๆ

ยังมีคนอื่นอีกเหรอ

มู่น่อนน่อนหันกลับไปมองด้วยความสงสัย ก็เห็นซูชิงหนิงที่วิ่งมาทางนี้ด้วยใบหน้ารีบร้อน

มู่น่อนน่อนหันไปมองเฉินถิงเซียวแวบหนึ่ง แล้วถึงได้เดินไปทิศทางของซูชิงหนิง：“ชิงหนิง ทำไมคุณยังอยู่บนเกาะ ฉันคิดว่าคุณขึ้นเรือไปกับพวกเขาแล้วเสียอีก”

“คุณหญิงน้อย ฉันรู้สึกว่าบนเกาะมันแปลกๆ รีบจากไปให้เร็วที่สุดจะดีกว่า” บนหน้าผากของซูชิงหนิงมีคราบเหงื่อซึมออกมา เห็นได้ชัดเจนว่าได้วิ่งมาอย่างรีบร้อน

มู่น่อนน่อนสีหน้าชะงักงัน：“แปลกยังไง”

ซูชิงหนิงสีหน้าเปลี่ยน แววตาประกายความกลัว：“ฉันเป็นห่วงว่าคุณผู้ชายยังคงต้องการความช่วยเหลือจากฉัน ดังนั้นเมื่อสักครู่จึงไม่ได้ตามพวกเขาไป ตอนที่ฉันเดินลงจากตึกนั้น พบว่าในห้องชั้นใต้ดินนั้น……มีระเบิด”

สามคำสุดท้ายนั้น เห็นได้ชัดว่าซูชิงหนิงพูดด้วยเสียงที่สั่นเครือ

มู่น่อนน่อนหน้าถอดสี หันหลังแล้ววิ่งไปทางเฉินถิงเซียว

ซูชิงหนิงเรียกเธออยู่ด้านหลัง：“คุณหญิงน้อย!”

เวลานี้ ในหัวสมองของมู่น่อนน่อนเต็มไปด้วยความว่างเปล่า จึงไม่ได้ยินเสียงของใครทั้งนั้น

เธอรู้อยู่แล้วว่าคงไม่ได้ราบรื่นขนาดนั้น

เธอรู้อยู่แล้วว่าคนบ้าอย่างซือเฉิงหยู้ไม่มีทางให้พวกเขาสมหวังได้อย่างง่ายๆ

เฉินถิงเซียวที่เพิ่งจะตีกอล์ฟลงหลุม รู้สึกถึงบางอย่างจึงได้หันหลังไปมอง

“มู่น่อนน่อน?”

เธอตอนนี้ควรจะอยู่บนเรือแล้วไม่ใช่เหรอ วิ่งกลับมาอีกทำไม!

มู่น่อนน่อนได้วิ่งมาถึงด้านหน้าของเฉินถิงเซียว และมองไปทางซือเฉิงหยู้อย่างระแวดระวัง

ซือเฉิงหยู้เอียงศีรษะมามองเธอ กล่าวด้วยน้ำเสียงเบา ๆ：“น่อนน่อนมาแล้วเหรอ”