ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 355

นี่ก็สามารถดูออกได้ว่า ความคิดถึงคำนึงหาที่ซือเฉิงหยู้มีต่อซูชิงหนิงนั้นลึกซึ้งมาก

ซือเฉิงหยู้เจ้าเล่ห์สุดๆ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าซูชิงหนิงนั้นเป็นตัวปลอม

แต่ต่อให้รู้ว่าซูชิงหนิงเป็นตัวปลอม ซือเฉิงหยู้ก็ยังคงปฏิบัติต่อซูชิงหนิงราวกับเป็นตัวจริงอยู่ดี

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ มู่น่อนน่อนก็เบาใจลง

แต่ก็ยังคงนอนไม่หลับทั้งคืน

……

วันต่อมา

ซือเฉิงหยู้ส่งคนมาบอกว่าต้องการเชิญเฉินถิงเซียวไปตีกอล์ฟ

สิ่งอำนวยความสะดวกบนเกาะนั้นครบถ้วน มีทั้งสนามตีกอล์ฟ

ตอนที่พวกมู่น่อนน่อนไปถึงนั้น ซือเฉิงหยู้ได้ถือไม้ตีกอล์ฟยืนตีกอล์ฟอยู่คนเดียวภายใต้แสงอาทิตย์ที่เจิดจ้า

ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจากด้านหลัง เขาจึงหันไปโบกไม้โบกมือให้กับเฉินถิงเซียว

มู่น่อนน่อนก็อยากตามเฉินถิงเซียวไปด้วย แต่ถูกเฉินถิงเซียวห้ามไว้：“พวกคุณรอผมอยู่ที่นี่”

เมื่อเขาพูดจบก็หันไปมองสือเย่แวบหนึ่ง

สือเย่หันไปพยักหน้าให้กับเฉินถิงเซียว

เขาติดตามเฉินถิงเซียวมานานหลายปี เขาย่อมเข้าใจโดยปริยาย

มู่น่อนน่อนมองเฉินถิงเซียวตีกอล์ฟกับซือเฉิงหยู้อย่างเงียบ ๆ อยู่ไกล ๆ ดูเหมือนกับว่าทั้งคู่จะไร้การสนทนากัน

สายตามองดูทั้งคู่ที่ยิ่งตีก็ยิ่งไกลออกไป มู่น่อนน่อนจึงเดินกระสับกระส่ายอยู่ที่เดิมไปมา

ทันใดนั้นสือเย่เปล่งเสียงขึ้น：“คุณหญิงน้อย ท่านอย่าได้เป็นกังวลไปเลย คุณผู้ชายมีการวางแผนการไว้แล้ว”

มู่น่อนน่อนใบหน้าชะงักงัน ：“แผนการอะไร”

สือเย่หันไปมองทางซือเฉิงหยู้แวบหนึ่งอย่างระแวดระวัง แล้วก้มหน้ามองนาฬิกาบนข้อมือ จากนั้นก็พามู่น่อนน่อนจากไปอย่างเงียบๆ

มู่น่อนน่อนพลางเดินพลางถามสือเย่：“เฉินถิงเซียวมีแผนการอะไร”

สือเย่รีบกล่าวเบาๆอย่างรวดเร็ว：“ซือเฉิงหยู้นั่งเรือมา เมื่อคืนพวกเราได้ส่งคนไปตรวจสอบสถานการณ์บนเรือแล้ว ระยะทางจากที่นี่ไปที่บนเรือนั้นใกล้ที่สุด อีกสักพักก็จะสามารถขึ้นไปบนเรือ”

“หมายความว่าอย่างไร เฉินถิงเซียวส่งคนไปขโมยลูกที่วิลล่าของซือเฉิงหยู้เหรอ” มู่น่อนน่อนพูดจบก็หันไปมองรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง

ยังไม่ทันรอให้สือเย่ทำการอธิบาย มู่น่อนน่อนก็เห็นบอดี้การ์ดสองคนที่คุ้นเคยกำลังอุ้มเด็กทารกสองคนเดินมาทางนี้

ท่าทางของชายหนุ่มรูปร่างใหญ่ที่อุ้มทารกนั้นไม่ได้มาตรฐาน หนึ่งในเด็กทารกนั้นกำลังส่งเสียงร้องไห้ ส่วนอีกคนหนึ่งกลับลืมตาแป๋วมองนุ่นมองนี่ด้วยความสงสัย ไม่ส่งเสียงร้องใด ๆ

มู่น่อนน่อนเดินเข้าไป ยื่นสองมือที่สั่นเทาออกไปด้วยความรู้สึกที่ทั้งโศกและดีใจ และไม่รู้ว่าจะรับเด็กคนไหนก่อนดี น้ำตาราวกับมุกที่เชือกขาดแล้วร่วงไหลลงไม่หยุด

เฉินมู่เกิดมาก็ถูกพวกเขาอุ้มไป ท่าทางการอุ้มลูกของมู่น่อนน่อนจึงไม่ค่อยถนัดนัก แต่ก็ยังดีกว่าบอดี้การ์ดสองคนนั้น

เธอรับเด็กทารกที่ไม่ส่งเสียงร้องนั้นมา แล้วน้ำตาก็ยิ่งไหลหลั่งพรั่งพรู

ทารกที่ใกล้จะสามเดือน นั้นดูน่ารักขึ้นมาก ผมเผ้าดกดำ ผิวขาวอมชมพู ดวงตากลมดำเหมือนกับลูกองุ่น เธอเห็นมู่น่อนน่อนที่ร้องไห้ กลับส่งเสียงหัวเราะอ้อๆแอ้ๆขึ้น และเอื้อมมือไปจับใบหน้าเธออย่างไม่รู้ตัว

มู่น่อนน่อน：“แม่รู้……ว่าหนูคือมู่มู่”

สือเย่กล่าวขึ้น ：“คุณหญิงน้อยครับ จะอยู่ที่นี่นานไม่ได้ พวกเราไปที่เรือกันก่อนเถอะ”

มู่น่อนน่อนหันไปมองทางสนามกอล์ฟที่อยู่ด้านหลังครู่หนึ่ง แล้วก็อุ้มทารกเดินตามสือเย่ไป

เธอไม่รู้ว่าคนของเฉินถิงเซียวพาตัวเด็กทารกสองคนมาได้อย่างไร แต่ว่าคนที่อยู่บนเรือนั้นล้วนเป็นลูกน้องของเฉินถิงเซียว

กะลาสีเรือก็ถูกลูกน้องของเฉินถิงเซียวควบคุมไว้แล้ว

ยามนี้มู่น่อนน่อนถึงได้มีโอกาสมองเด็กทารกสองคนอย่างละเอียดจริงจัง

เธอตกใจที่พบว่าเด็กอีกคนนั้นเป็นเด็กผู้ชาย 

คนที่เธออุ้มเมื่อสักครู่นั้นเป็นเฉินมู่！

“มู่มู่” มู่น่อนน่อนอุ้มเธอเข้ามาในอ้อมกอดแล้วหอมอยู่อย่างนั้น ไม่ยอมปล่อยมือ

มู่น่อนน่อนแตะที่มือของเธอ จับที่เท้าของเธอ……จับตรงนั้นทีตรงนี้ที ดีใจอย่างกับอะไรก็ไม่รู้