ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 384

เสิ่นเหลียงขับรถไปรับมู่น่อนน่อนไปที่โรงแรมจีนติ่ง

พอขึ้นรถ มู่น่อนน่อนก็ถามเสิ่นเหลียงทันที “มีอะไรเหรอ? ทำไมสีหน้าถึงดูไม่ดีเลย？”

มู่น่อนน่อนกับเสิ่นเหลียงไม่ค่อยได้ติดต่อกันบ่อยเท่าไหร่นัก แต่ก็มองออกว่าเสิ่นเหลียงเป็นคนมีชีวิตชีวา

แต่ว่าในตอนนี้ สีหน้าของเสิ่นเหลียงนั้นตึงเครียด และดูเหมือนว่าจะประหม่าเล็กน้อย

เสิ่นเหลียงส่ายหน้า “ประหม่านิดหน่อยน่ะ”

เธอคิดไปคิดมา แล้วก็พูดเสริมอีก “ฉันมีเรื่องสำคัญจะพูดกับเธอ เดี๋ยวเธอ……ช่างเถอะ เดี๋ยวค่อยพูดแล้วกัน”

มู่น่อนน่อนเห็นดังนั้น ก็พยักหน้า ไม่ได้ถามอะไรมากมาย

ทั้งสองคนก็เข้าไปที่โรงแรมจีนติ่งด้วยกัน

เสิ่นเหลียงยื่นเมนูไปตรงหน้ามู่น่อนน่อน “ดื่มอะไรหน่อยไหม? หิวรึเปล่า? ”

ที่จริงแล้วมู่น่อนน่อนไม่หิวแล้วก็ไม่กระหายน้ำด้วย แต่พอเห็นท่าทางประหม่าของเสิ่นเหลียง ก็เลยสั่งกาแฟมาแก้วหนึ่ง

เสิ่นเหลียงลองถามดู “ช่วงนี้เธอจะนึกเรื่องเมื่อก่อนขึ้นได้บ้างไหม? ”

“ไม่เลย” สีหน้าของมู่น่อนน่อนดูนิ่งเรียบ

เธอไปตรวจมาเมื่อไม่กี่วันก่อน หมอบอกว่าร่างกายของเธอหายดีแล้ว

ส่วนเรื่องความจำ เธอจำไม่ได้เลย และหมอก็ช่วยอะไรไม่ได้

ไม่มีความทรงจำเลยแม้แต่นิดเดียว ในใจของมู่น่อนน่อนก็รู้สึกหวาดกลัว เหมือนกับว่าร่างกายลอยอยู่กลางอากาศ รู้สึกเหมือนไม่ใช่ความจริง

บางครั้งเธอก็สงสัยว่าเธอยังมีชีวิตอยู่หรือไม่

เสิ่นเหลียงเม้มปาก แล้วก็ยื่นโทรศัพท์ไปตรงหน้าของมู่น่อนน่อน “มีความทรงจำอะไรกับคนๆ นี้ไหม? ”

สิ่งที่ปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์คือภาพถ่าย และชายในภาพไม่ใช่คนอื่น แต่ว่าเป็นเฉินถิงเซียว

“ฉันรู้จักเขา เฉินถิงเซียว”มู่น่อนน่อนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “เธอเอารูปเขาให้ฉันดูทำไมเหรอ? ”

เสิ่นเหลียงละเลยประโยคหลังของเธอไป และพูดด้วยความตกใจ “เธอรู้จักเขาเหรอ? ถ้ายังงั้นเธอยังบอกว่าเธอยังจำอะไรไม่ได้อยู่อีกเหรอ? ”

“ประธานบริษัทบริษัทเฉินซื่อ ใครเคยอ่านข่าวการเงินก็รู้จักเขาหมดแล้วไม่ใช่เหรอ? ” มู่น่อนน่อนรู้สึกว่าเสิ่นเหลียงจะจู้จี้เกินไปแล้ว

เสิ่นเหลียงถาม “แค่นี้เหรอ? ”

“อืม……”มู่น่อนน่อนลังเลยอยู่ครู่หนึ่ง “เมื่อวานเขาย้ายเข้ามาอยู่ที่คอนโดเดียวกับพวกเรา แล้วก็มีลูกสาวอีกคนหนึ่ง”

“คอนโดของพวกเธอเหรอ? ” เสิ่นเหลียงรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเป็นเครื่องทวนคำพูด ทุกครั้งที่มู่น่อนน่อนพูด เธอก็จะพูดซ้ำอีกครั้งด้วยความตกใจ

มู่น่อนน่อนเห็นว่าเธอประหลาดใจขนาดนี้ ก็พูดตามความจริง “แล้วอีกอย่าง……ก็อยู่ตรงข้ามห้องของพวกเราด้วย”

“อะไรนะ? ” เสิ่นเหลียงยื่นมือออกมาลูบผมของตัวเอง รู้สึกมึนงงไปเล็กน้อย

นี่มันเรื่องอะไรกันแน่

ทั้งสองคนต่างสูญเสียความทรงจำไม่ใช่เหรอ？

เสิ่นเหลียงพยายามตั้งสติให้มั่นคง “ก็หมายความว่าพวกเธอเคยเจอกันแล้วใช่ไหม? ”

“ใช่ไง เมื่อวานพวกเขายังมากินข้าวที่ห้องพวกเราอยู่เลย……”มู่น่อนน่อนนึกถึงภาพเหตุการณ์เมื่อคืน ก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัว

แล้วก็เอ่ยปากย้ำเสิ่นเหลียงอีกครั้ง “เรื่องนี้เธอห้ามพูดออกไปเด็ดขาดเลยนะ”

“เธอเห็นลูกสาวเขาแล้วใช่ไหม? น่ารักไหม? ”เสิ่นเหลียงหยิบแก้วน้ำขึ้นมาเขย่าไปมา ปกปิดอารมณ์ในหัวใจของตัวเอง

พอพูดถึงเฉินมู่ มู่น่อนน่อนก็อดไม่ได้ที่จะคลี่ยิ้มออกมา “น่ารักมาก”

เสิ่นเหลียงยกน้ำขึ้นมาจิบ ราวกับว่ากำลังตัดสินใจบางอย่าง เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมาก: “นั่นคือลูกสาวของเธอ”

หนึ่งวินาที สองวินาที……

มีความเงียบแปลก ๆ บนโต๊ะอาหาร

มู่น่อนน่อนเองก็ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว ถึงจะได้เสียงของตัวเองกลับมา