ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 383

เฉินถิงเซียวรับอาหาร แล้วก็มองที่รายการ

แล้วก็พบว่าในใบรายการนั้นมีอาหารเด็กอยู่ชุดหนึ่ง

พนักงานส่งอาหารเห็นว่าเฉินถิงเซียวรับอาหารไปแล้ว หลังจากพูดคำว่า “ทานให้อร่อย” ก็กลับไปในทันที เขายังต้องไปส่งออเดอร์อื่นต่อ

เฉินถิงเซียวไม่ได้ปิดประตูในทันที แล้วก็เงยหน้าขึ้นมองประตูห้องตรงข้ามที่ปิดสนิท

นอกจากผู้หญิงที่ชื่อมู่น่อนน่อน ไม่มีคนอื่นที่สามารถสั่งอาหารมาให้เขากับเฉินมู่ได้ในเวลานี้หรอก

เธอเป็นผู้หญิงที่เอาใจใส่และอ่อนโยนมาก

เฉินถิงเซียวยกริมฝีปากขึ้น รอยยิ้มล้นเอ่อในดวงตาของเขา

เขากับเฉินมู่กินข้าวกันตั้งนานแล้ว เขาหยิบกล่องอาหารขึ้นมาแล้วอยากจะโยนทิ้ง

แต่ว่าทันใดนั้นก็มีภาพใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของผู้หญิงคนนั้นปรากฏขึ้นมา เขาก็ยื่นมือไปเก็บมันกลับมา พร้อมกับเอาอาหารในมือไปแช่ไว้ในตู้เย็น

ก่อนที่จะนอน เขาก็ไปดูเฉินมู่อีกครั้ง ถึงจะกลับห้องของตัวเอง

……

“เฉินถิงเซียว นายกลับมาแล้ว”

มีเสียงตื่นเต้นของผู้หญิงดังขึ้นมาอย่างแผ่วเบา เฉินถิงเซียวเงยหน้าขึ้นมา ก็พบว่าตัวเองยืนอยู่ในลานคฤหาสน์หลังหนึ่ง

คฤหาสน์นั้นล้อมรอบไปด้วยต้นไม้เขียวชอุ่ม เหมือนกับถูกสร้างอยู่บนไหล่เขา

ผู้หญิงที่พึ่งเรียกเขาเมื่อกี้นี้ ก็เอ่ยปากพูดขึ้นมาอีกครั้ง “มองอะไร? รีบมากินข้าวสิ”

เขาเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นผู้หญิงร่างผอมบางกำลังเดินเข้ามาหาเขา

ผู้หญิงคนนั้นสวมใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว ก้าวเดินอย่างแผ่วเบา ดูวัยรุ่นมาก

หญิงสาวคนนั้นเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดเฉินถิงเซียวก็เห็นใบหน้าของเธออย่างชัดเจน

เฉินถิงเซียวเรียกเบาๆ “มู่น่อนน่อน？”

“ฉันทำผัดผักกับเนื้อตุ๋นไว้ให้……แต่ว่าช่วงนี้คุณงานยุ่งเกินไป ฉันก็เลยใส่พริกไม่เยอะ คุณต้องกินเบาๆ หน่อย……”

มู่น่อนน่อนเดินเข้ามาจับข้อมือของเขาเอาไว้ มองเขาด้วยรอยยิ้ม ทั้งสองดูสนิทกันมาก

จู่ๆ ภาพก็เปลี่ยนไป

เขาไม่อยู่ในลานบ้านอีก และมู่น่อนน่อนก็ไม่อยู่แล้ว

เขามองไปรอบๆ และพบว่ามันคืออยู่ในห้องนอน

มีเสียงน้ำในห้องน้ำดัง “จ๊อกๆๆ ”

แต่ไม่นานเสียงน้ำก็หยุดลง

มู่น่อนน่อนเดินออกมาพร้อมกับห่อผ้าขนหนู ใบหน้าที่ขาวซีดของเธอแดงเพราะน้ำร้อน และแม้แต่ไหล่และแขนที่เปลือยเปล่าก็ยังเปล่งประกายด้วยสีชมพูพีชอ่อนๆ

เหมือนกับว่าสัมผัสได้ถึงสายตาของเฉินถิงเซียว มู่น่อนน่อนก็ยื่นมือมาบังอย่างเขินอาย “ลืมเอาชุดนอนเข้าไปด้วย……”

เฉินถิงเซียวเดินเข้าไปหาเธออย่างไม่สามารถควบคุมได้ พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำและแหบพร่า “ไม่ต้องใส่แล้ว ยังไงอีกเดี๋ยวก็ต้องถอดอยู่ดี”

หลังจากนั้น ดูเหมือนว่าร่างกายของเขาจะมีจิตสำนึกของตัวเอง โยนมู่น่อนน่อนลงบนเตียงในทันที

ถึงแม้ว่ามู่น่อนน่อนจะเขินอาย แต่ว่าก็ไม่ได้ขัดขืน

เขาดึงผ้าเช็ดตัวของเธอออก แล้วก็คลุมเอาไว้

ผมยาวเหมือนน้ำตกกระจายอยู่บนหมอน ผิวของเธอบอบบางและขาว ดวงตาแมวคู่หนึ่งเปล่งประกายด้วยหยดน้ำ และเธอก็เรียกชื่อเขาเบาๆ

“ฉินถิงเซียว……ช้า……”

“ช้าไม่ไหวแล้ว……”

“เฉินชิงเซียว！”

เฉินถิงเซียวเบอกตาโพลงขึ้นมาในทันที แล้วก็เห็นเฉินมู่อยู่ตรงหัวของตัวเอง

เฉินมู่ก้มหน้ามองเฉินถิงเซียว “ตื่นได้แล้วค่ะ หนูหิวมากเลย”

พร้อมกับคำพูดของเธอ ท้องก็ร้องครวญครางสองครั้ง

เฉินถิงเซียวดึงเสื้อด้านหลังของเฉินมู่ แล้วก็ยกเธอไปไว้ด้านข้าง พร้อมกับลุกขึ้นนั่ง

ที่แท้ก็เป็นแค่ความฝัน

ครั้งก่อนตอนที่เขาส่งมู่น่อนน่อนกลับไปนั้น ก็รู้สึกว่าเขาคิดว่ามู่น่อนน่อนน่าสนใจ

ความฝันนี้ ทำให้เขาเข้าใจว่า เขารู้สึกยังไงกับมู่น่อนน่อนกันแน่

นี่คือสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน