ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 393

วันที่มู่หวั่นขีถูกปล่อยตัวออกมา ก็เป็นวันที่ลี่จิ่วเชียนตัดไหมแล้วออกจากโรงพยาบาลพอดี

มู่น่อนน่อนพาลี่จิ่วเชียนไปตัดไหมที่แผลเสร็จ ก็จัดการเอกสารเรื่องออกจากโรงพยาบาลเสร็จ ก็ไปเก็บของที่ห้องพักผู้ป่วย เธอก็เจอเข้ากับมู่หวั่นขี

มู่หวั่นขีก็ยังคงแต่งหน้าจัดเหมือนเดิม เดือนแรกของฤดูใบไม้ร่วง เธอสงสัยเป็นเดรสกระโปรงบางสีดำ นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาในห้องพักผู้ป่วยด้วยสีหน้าอึมครึม

เมื่อเห็นว่ามู่น่อนน่อนเดินเข้ามาแล้ว เธอก็ลุกขึ้นด้วยท่าทีอืดอาด " จะเตรียมออกจากโรงพยาบาลแล้วเหรอ? ไม่คิดจะให้โอกาสฉันได้ขอโทษขอโพยหน่อยหรือไง เห็นฉันเป็นคนนอกไปได้ "

เมื่อเธอพูดจบก็ยื่นมือออกมา แล้วหันไปมองตัวแทนที่อยู่ข้างหลัง

คนที่เป็นตัวแทนก็รีบเอากระเช้าผลไม้ส่งมาให้ แล้วเอากระเช้าผลไม้วางไปที่มือของมู่หวั่นขี

มู่หวั่นขีก็เอากระเช้าผลไม้อันนั้นยื่นไปตรงหน้ามู่น่อนน่อน " รับไปสิ คำขอโทษสำหรับพวกเธอ "

เธอพูดด้วยน้ำเสียงขอไปที ไม่ได้มีความจริงใจแม้แต่น้อย

เธอตั้งใจจะมาขอโทษเสียที่ไหน เห็นอยู่ทนโท่ว่าจะมาสร้างปัญหาให้มู่น่อนน่อนมากกว่า

มู่น่อนน่อนพยายามทำหน้านิ่ง และพูดออกไป " เธอออกมาได้ยังไง? "

" แน่นอนว่าต้องเป็นเพราะพวกเขาบอกให้ฉันออกมาน่ะสิ " มู่หวั่นขีเดินไปข้างหน้าสองก้าว จากนั้นก็โยนตะกร้าผลไม้ในมือลงพื้น แล้วเอี้ยวตัวไปข้างหน้า ขนาบไปข้างหูของมู่น่อนน่อน และพูดเน้นคำชัดเจน" ถ้าฉันยังมีชีวิตอยู่ อย่าหวังว่าแกจะได้ใช้ชีวิตสงบสุขเลย! "

มู่น่อนน่อนกัดปากแม่ง เชิดหน้ารับไม่มีท่าทีจะถอย " ถ้างั้นก็จัดมาเลย! "

" เหอะ! " มู่หวั่นขีทำเสียงเย็น " วางใจเถอะ นี่มันแค่อาหารเรียกน้ำย่อยของเธอเท่านั้น "

เมื่อเธอพูดจบ ก็ยิ้มแล้วกลับไปยืนตรงดังเดิม " ไว้เจอกันครั้งหน้านะ "

น้ำเสียงที่พูดออกมาดูผ่อนคลายไร้ซึ่งความเกลียดชัง แต่ดูสนิทสนม

มู่หวั่นขีเพิ่งพอใจที่เห็นสีหน้าของมู่น่อนน่อนดูเปลี่ยนไปเล็กน้อย คนกลางและบอดี้การ์ดที่ติดตามเธอมาด้วย ก็เริ่มพากันเดินออกไป

มู่น่อนน่อนหลับตาและพยายามสูดหายใจลึกๆ พอจะเดินออกไปข้างนอก ลี่จิ่วเชียนก็เข้ามา พร้อมกับกำลังผลักประตูเข้ามาพอดี

เขาเป็นคนที่ช่างสังเกตและระมัดระวังตัวอยู่แล้ว เมื่อเข้ามาก็ไปสะดุดตาเข้ากับกระเช้าผลไม้ที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น

จึงเงยหน้าขึ้นมองมู่น่อนน่อน เมื่อเห็นว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากล จึงอดไม่ได้ที่จะถาม " เป็นอะไรไป? ใครมางั้นเหรอ? "

" มู่หวั่นขี " มู่น่อนน่อนกัดปากแน่น " ไม่นึกว่าเธอจะออกมาได้เร็วขนาดนี้ "

ลี่จิ่วเชียนได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้ว " จะเป็นไปได้ยังไง? เธอเป็นแค่นักแสดงธรรมดาไม่ใช่เหรอ? หรือว่าจะมีแบล็กหลังที่มีอำนาจมาก "

" เสี่ยวเหลียงบอกว่า เธอคือพี่สาวต่างแม่ของฉัน ฉันกับเธอมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีต่อกัน ฉันเคยสืบเรื่องของบริษัทมู่ซื่อแล้ว บริษัทก็ไม่ได้ใหญ่อะไรมาก ฉันรู้สึกว่าต้องไม่ใช่คนในครอบครัวที่คอยช่วยเหลือเธอแน่นอน "

สิ่งที่มู่น่อนน่อนสามารถรู้ได้ก็มีแค่เท่านี้ ถ้ามีเวลาเธอคงต้องตามหาตัวเสิ่นเหลียงถ้ารู้สถานการณ์ตอนนี้ให้มากกว่าเดิม

เธอคิดและจดจ้องถึงมันอย่างไม่ละสายตา แล้วเธอต้องเงยหน้าพร้อมพูดกับลี่จิ่วเชียน " เราอย่าพึ่งพูดถึงเรื่องนี้ ไปกันเถอะ "

.........

รถของลี่จิ่วเชียนถูกชนจนพังยับ หลังจากทั้งสองออกจากโรงพยาบาลจึงต้องเรียกรถแท็กซี่แทน

เพียงแต่ว่า เมื่อรถแท็กซี่ขับออกไปได้ไม่ไกล ก็ถูกรถสีดำหลายคันจอดเอาไว้

ภายในรถสีดำก็มีบอดี้การ์ดตัวสูงใหญ่หลายคนลงมา แล้วเดินตรงมาเปิดประตูรถแท็กซี่ออก

คนขับรถที่เห็นดังนั้น ก็พูดออกไปด้วยความตกใจว่า " พวกแกเป็นใคร? จะทำอะไร? ฉันแจ้งตำรวจแล้วนะ.... "

บอดี้การ์ดไม่สนคำพูดของคนขับรถด้วยซ้ำ พวกเขาลากคนขับรถลงไปทันที

เมื่อคนขับรถเห็นพวกเขากรูกันเข้ามา ก็ไม่กล้ามีปากมีเสียง จึงกลิ้งลงจากรถแล้วรีบวิ่งหนีไป

บอดี้การ์ดพวกนั้นเปิดประตูหลังของรถ และพูดกับมู่น่อนน่อนด้วยใบหน้าที่ไร้ซึ่งอารมณ์ " คุณมู่ เชิญไปกับพวกเราด้วยครับ "

มู่น่อนน่อนหันไปมองลี่จิ่วเชียน สายตาเธอมองไปที่ใบหน้าขาวซีดของเขาเพียงสองวินาที ก็หันไปมองพวกบอดี้การ์ดและพูดว่า " ฉันไปกับพวกคุณได้ แต่คุณจะต้องบอกฉันว่าใครส่งคุณมา? "

ลี่จิ่วเชียนต้องมารับกรรมเพราะเธอไปแล้ว ทั้งที่แผลนี้ก็ยังไม่หายดีก็ยังจะเกิดเรื่องขึ้นอีก เธอไม่อยากให้เขามาพัวพันอีกแล้ว

เมื่อลี่จิ่วเชียนที่อยู่อีกฝั่งได้ยินที่เธอพูด เพื่อเขากำลังจะอ้าปากเอ่ยคำใดออกมา มู่น่อนน่อนก็ทำหน้านิ่งแล้วยกมือกดไปที่แขนเขา

คนพวกนี้ไม่ใช่คนที่มู่หวั่นขีสั่งมาแน่นอน เพราะมู่หวั่นขีเพิ่งเจอกันไปเมื่อกี้