ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 395

มู่น่อนน่อนพยักหน้าให้กับลี่จิ่วเชียน

ก่อนที่ลี่จิ่วเชียนจะออกไป ก็มองไปยังเฉินถิงเซียวแววตาที่คาดเดาอารมณ์ไม่ได้ จากนั้นจึงจะหันตัวแล้วเดินออกไป

หลังจากที่ลี่จิ่วเชียนสาวเท้าออกจากห้องไปไม่กี่ก้าว สือเย่ก็พาบอดี้การ์ดออกไปด้วย

เมื่อมู่น่อนน่อนหลุดจากภวังค์แล้ว ก็พบว่าทั้งห้องโถงเหลือเพียงแค่เธอกับเฉินถิงเซียวสองคนเท่านั้น

เฉินถิงเซียวนั่งพิงไปกับโซฟา และจ้องไปยังเธอด้วยอารมณ์ที่คาดเดาไม่ได้ ดวงตาดำขลับนี้ทำให้คนที่ได้เห็นต่างคิดไม่ตก เขาจ้องเธออยู่อย่างนั้นโดยไม่กะพริบตา มันดูมีพลังและน่าเกรงขาม แรงกดดันนี้มันช่างทรงพลานุภาพเหลือเกิน

มู่น่อนน่อนอดไม่ได้ที่จะลูบแขนของตัวเองป้อยๆ และลองเชิงโดยการเรียกเขาขึ้นมา " คุณเฉน "

เฉินถิงเซียว ยื่นมือแล้วชี้ไปที่ผลการเทียบDNAที่เคยหล่นอยู่ตรงหน้าเฉินจิ่งหยุ้น และพูดขึ้นมาโดยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ " ดูเองสิ "

โชคดีที่ก่อนหน้านี้ เฉินจิ่งหยุ้นนั่งอยู่ตรงข้ามเฉินถิงเซียว

มู่น่อนน่อนก็ได้ยินในสิ่งที่พวกเขาเพิ่งจะคุยกันไปแล้ว ก็พอจะเข้าใจในสิ่งที่ได้ยินอยู่บ้าง

แต่ ผลเทียบของDNA ที่เห็นในครั้งนี้ ก็ทำให้เธอตกใจอยู่ดี

นี่เธอเป็นแม่ของเฉินมู่จริงๆ สินะ

มู่น่อนน่อนอดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามองไปยังเฉินถิงเซียว

เธอเคยตั้งท้องแล้วมีลูกด้วยกันหนึ่งคนกับผู้ชายคนนี้เหรอเนี่ย

นี่มัน..........ดูปาฏิหาริย์เกินไปหรือเปล่า

เฉินถิงเซียวเห็นว่าเธอใช้ตามองเขา ก็เลยถามขึ้นมา " ดูเข้าใจแล้วหรือไง? "

มู่น่อนน่อนพยักหน้า แล้วถามอีกว่า " ผลตรวจDNAครั้งก่อน.......ถูกคุณเฉินคนนั้นปลอมแปลงเหรอ? "

เฉินถิงเซียวแค่อยากคิ้ว ไม่ได้ตอบเธอออกมาตรงๆ เหมือนจะเป็นการยอมรับอ้อมๆ

เขาจดจ้องไปยังมู่น่อนน่อน แล้วใช้น้ำเสียงที่ออกเป็นเชิงคำสั่งว่า " ให้เวลาคุณสามวัน.... "

มาพูดมาถึงตรงนี้ เขาก็หยุดชะงัก " ไม่ ผมให้เวลาคุณครึ่งชั่วโมง ออกไปจัดการความสัมพันธ์ของคุณกับชายนามสกุลที่อยู่ข้างนอกบ้านให้เรียบร้อยด้วย "

เฉินถิงเซียวไม่รู้ว่า มู่น่อนน่อนกับลี่จิ่วเชียนเคยสารภาพต่อสาธารณะแล้ว ลี่จิ่วเชียนก็เป็นคนยอมรับก่อนว่าไม่ใช่คู่หมั้นของมู่น่อนน่อน

" หมายความว่ายังไง? "

ประโยคที่เฉินถิงเซียวพูดนั้น เมื่อแยกออกมาเป็นคำแต่ละคำ เธอเข้าใจความหมายของมันดี แต่พอเอามารวมกันแล้วเธอไม่เข้าใจความหมายของมันเลยสักนิด

เฉินถิงเซียวเชิดหน้าขึ้นมอง ดูเหมือนเขาจะรู้สึกผิดหวังในตัวมู่น่อนน่อน อดไม่ได้ที่จะพูดอธิบายออกมา " คุณคือแม่แท้ๆ ของมู่มู่ และแกชอบคุณมาก คุณต้องเข้ามาใช้ชีวิตอยู่กับพวกเรา "

คำพูดของเขาฟังดูมีเหตุผล แต่ให้ความรู้สึกเป็นคนที่ฟังดูต่ำต้อยลงมา เมื่อคำพูดนี้เข้าไปในหูของมู่น่อนน่อนก็รู้สึกเศร้าใจแปลกๆ

" ทำไมฉันต้องเข้ามาใช้ชีวิตร่วมกับพวกคุณด้วย? สถานะสามีภรรยาของเราก็ถูกคุณเฉินปลดออกไปแล้ว ตอนนี้พวกเราก็ไม่มีเหตุจำเป็นที่จะต้องอยู่ด้วยกันอีกแล้ว ถึงตอนนี้พวกเราจะยังคงมีสถานะว่ามีภรรยา แต่ฉันว่าสำหรับสถานการณ์ของเราสองคนในตอนนี้ ก็ไม่เห็นสมควรที่ต้องอยู่ด้วยกัน "

คำตอบของมู่น่อนน่อน เกินความคาดหมายของเฉินถิงเซียว

แววตาของเขาผุดอารมณ์โกรธขึ้นมารางๆ และพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ " ที่คุณมู่พูดก็มีเหตุผล แสดงว่าตอนที่คุณพูดคำพูดนี้ออกมา ก็คงจะชัดเจนแล้วว่า หลังจากนี้คุณไม่สามารถเจอมู่มู่ได้อีกต่อไป "

มู่น่อนน่อน " ครืด " ลุกขึ้นมา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงโกรธจัด " เฉินถิงเซียว! "

ผู้ชายคนนี้ไม่มีเหตุผลเลยสักนิด

เผด็จการจนทำให้คนอื่นจำเป็นต้องอ่อนตาม

" เขากำลังใช้อำนาจกับฉัน " มู่น่อนน่อนพูดจบ ก็ได้แต่หัวเราะเยาะตัวเอง " จะเรียกว่าใช้อำนาจก็ไม่ได้ เพราะฉันไม่มีทางเลือกมาแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว "

เธอสลบไสลไปสามปี เฉินถิงเซียวก็ดูแลเฉินมู่มาสามปีแล้วเช่นกัน

ตอนนี้เฉินถิงเซียวเสนอความต้องการนี้ขึ้นมา ถึงแม้จะดูเป็นการบีบบังคับมู่น่อนน่อน แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะทำความเข้าใจไม่ได้

เฉินถิงเซียวรักเฉินมู่มาก แต่มู่น่อนน่อนก็เป็นแม่แท้ๆ ของเฉินมู่ และเธอก็มีหน้าที่ที่ต้องคอยดูแลและอยู่ข้างๆ เฉินมู่อยู่แล้ว

ลี่จิ่วเชียนได้ยินดังนั้น ก็มองหน้าเธอโดยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ จากนั้นก็ยิ้มและเบนสายตา: " ถ้าคิดดีแล้วก็เข้าไปเถอะ "

มู่น่อนน่อนสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วหันตัวเดินกลับเข้าไป

ลี่จิ่วเชียนมองตามหลังของเธอ มันสีหน้าของเขาดูนิ่งไปโดยสิ้นเชิง คิ้วและดวงตาดูนิ่งไม่แสดงออก และก็ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

........

เมื่อมู่น่อนน่อนกลับเข้ามาในห้องโถงแล้ว ก็ต้องตกตะลึงเพราะดูเหมือนท่านั่งของเฉินถิงเซียวไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิมเลย

เฉินถิงเซียวเห็นว่าเธอเข้ามาแล้ว ก็ก้มหน้าลงมองเวลา ใช้เวลาไปแค่ยี่สิบนาที ดูเหมือนว่าแรงอัดฉีดในตัวของคุณมู่จะมีไม่น้อย "

มู่น่อนน่อนสูดหายใจเข้า บนใบหน้าไม่แสดงอารมณ์อะไร " งั้นดิฉันขอถามหน่อยว่าต้องย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านของคุณเมื่อไหร่เหรอคะ? "

น้ำเสียงนี้ดูห่างเหินใช้ได้

ตาของเฉินถิงเซียวหรี่ลงทั้งสองข้าง " ตอนนี้ "

มู่น่อนน่อนใจคอห่อเหี่ยว กัดฟันกรอด " ได้ แต่ฉันต้องการเวลากลับไปเก็บของ "

" ไม่ต้องเก็บหรอก " เฉินถิงเซียวยืนขึ้น แจงเสื้อผ้าของตัวเอง: " ของที่คุณต้องการ เดี๋ยวผมจะให้คนเตรียมให้คุณเอง "