ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 396

มู่น่อนน่อน งอปาก ยิ้มด้วยสีหน้าที่ดูแข็งเกร็ง " ฉันรู้ดีว่าคุณเฉนเป็นคนที่ร่ำรวยและมั่งคั่ง แต่ฉันไม่ต้องการให้คุณต้องใช้จ่ายสิ้นเปลืองแบบนี้ "

เธอไปอยู่ที่นั่นกับลี่จิ่วเชียนมาช่วงหนึ่ง ถึงของที่ใช้ในชีวิตประจำวันแต่ไม่มากเท่าไหร่ แต่ของแต่ละชิ้นที่เพิ่มมาก็ใช้เงินซื้อไม่น้อย

ของพวกนั้นยังใช้ได้ทั้งหมด ทำไมถึงต้องทิ้งด้วยล่ะ

เฉินถิงเซียวมองหน้าเธอ ทำเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม ก่อนจะพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำที่เดาอารมณ์ไม่ถูก: " ไม่ใช้เงินของผม? ถ้างั้นคุณก็คงพอใจกับการใช้เงินของคนหลอกลวงอย่างลี่จิ่วเชียนน่ะสิ แบบนั้นคงสบายใจกว่าสินะ? "

" คุณเฉิน อย่าพูดสรุปในเรื่องที่คุณไม่รู้ความจริงแน่ชัดมาก่อนดีกว่านะคะ เพราะคุณอาจจะทำร้ายความรู้สึกของคนอื่นได้! "

มู่น่อนน่อนรู้สึกว่าเฉินถิงเซียวคิดเองเออเองเกินไปแล้ว

ลี่จิ่วเชียนกล่าวโทษอะไรถึงเขาเลย แต่เขาถึงกับต้องพุ่งเข้าไปที่ลี่จิ่วเชียนแบบนี้เลยเหรอ?

หรือที่ผ่านมาผู้ชายอวดดีคนนี้ ใช้ใจในการทำเรื่องทุกอย่างเลยเหรอ?

มู่น่อนน่อนพูดจบ ก็ไม่ให้ช่องกับเฉินถิงเซียวได้พูด ก็เสริมขึ้นมาว่า " อีกอย่าง ฉันจะใช้เงินใครก็ไม่ใช่เรื่องของคุณ "

เธอใช้เงินของลี่จิ่วเชียนก็จริง แต่เงินทุกบาททุกสตางค์ที่ใช้เธอก็จดบันทึกไว้ทั้งหมด รวมถึงค่าเข้าพักโรงพยาบาลสามปีก่อนหน้านี้ด้วย เธอยังเก็บบัญชีไว้อยู่เลย

ไม่ว่าเธอจะทำเรื่องอะไรเธอก็รู้ขีดจำกัดของตัวเองดี

เฉินถิงเซียวได้ยินที่เธอพูด สีหน้าของเขาก็ดูนิ่งลง

ผู้หญิงที่ไม่หัดแยกแยะดีเลวคนนี้นี่มัน!

เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงคำพูดที่ฟังไม่เข้าหูของเฉินถิงเซียว มู่น่อนน่อนก็ไม่รอให้เขาเปิดปากพูด เธอพูดจบก็รีบสาวเท้าออกไปข้างนอก

เสียงของเฉินถิงเซียวที่ได้ยินตามหลังมาคือเสียงตะโกนด้วยความโมโห " มู่น่อนน่อน! "

มู่น่อนน่อนกำหมัด ในใจก็ได้แต่คิดว่ายกนี้ตัวเองชนะแล้ว " V "

เมื่อออกไปข้างนอก มู่น่อนน่อนก็เล่าสถานการณ์คร่าวๆ ให้ลี่จิ่วเชียนฟัง

ลี่จิ่วเชียนยิ้มและพูดย้ำกับเธอ " ไม่เป็นไรหรอก ของของคุณ เดี๋ยวผมเก็บไว้ให้คุณเอง "

คำพูดนี้จังหวะพอดีกับที่เฉินถิงเซียวเพิ่งจะเดินออกมา จึงได้ยินเข้า

เขาจึงเดินตรงข้อมือ ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์แล้วมองไปยังมู่น่อนน่อน: " ไม่ใช่จะกลับไปเอาของหรือไง? "

" ฮ้ะ? " แล้วเมื่อกี้ไม่ได้พูดเรอะ ว่าไม่ให้กลับไปเอาของน่ะ?

เฉินถิงเซียวทำสีหน้าเร่งเร้าเธอ: " ยังไม่รีบไปอีก? "

มู่น่อนน่อนดึงสติได้ก็ย่างเท้าตามเขาไป

เมื่อเธอก้าวขาไปได้สองสามก้าวก็หันไปมองลี่จิ่วเชียน

ลี่จิ่วเชียนยิ้มให้เธอ แล้วเดินตามไปด้วย

.........

มู่น่อนน่อนยืนอยู่ในห้องโถงของบ้านลี่จิ่วเชียน เธอมองเฉินถิงเซียวด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก ที่เห็นเขากำลังชี้นิ้วสั่งให้ลูกน้องเข้าไปช่วยเธอขนของภายในบ้าน

บริษัทเฉินซื่อเป็นกิจการใหญ่ระดับข้ามชาติขนาดนั้น，ประธานอย่างเฉินถิงเซียวต้องว่างขนาดนี้เลยเหรอ？

หรือว่าบริษัทเฉินซื่อจะข้ามขั้นแล้ว?

เธอก็บอกไปแล้วว่าไม่ได้มีของอะไรเยอะแยะ เฉินถิงเซียวก็ยังจะให้คนมาช่วยเธอย้ายอีก

เมื่อเห็นว่ากลุ่มลูกน้องของเขาที่ยืนนิ่งไม่รู้จะจัดเก็บยังไงอยู่ในห้อง มู่น่อนน่อนก็ทนดูต่อไปไม่ไหวจึงพูดว่า " ฉันคนเดียวก็ได้แล้ว อีกอย่างมันเป็นของใช้ส่วนตัว.... "

เธอคงไม่เท่าพวกเขาที่ไม่รู้จะลงมือยังไง เพราะเธอไม่มีของอะไรจะให้ย้ายจริงๆ

เฉินถิงเซียว ยืนกวาดสายตาอยู่ตรงหน้าประตู เห็นได้ชัดว่าห้องนี้มีเพียงร่องรอยของมู่น่อนน่อนคนเดียวที่อาศัยอยู่

เขาทำเป็นถามแบบขอไปที: " ลี่จิ่วเชียนล่ะอยู่ห้องไหน? "

ขณะที่มู่น่อนน่อนเก็บของอยู่ ก็ตอบด้วยท่าทีสบายๆ "เขาก็อยู่ห้องของตัวเองน่ะสิ "

เฉินถิงเซียวไตร่ตรองอยู่ชั่วขณะ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

เมื่อให้มู่น่อนน่อนจัดการของของตัวเองให้เรียบร้อยแล้วก็ออกไป ของพวกนั้นก็ถูกลูกน้องของเฉินถิงเซียวขนไปไว้ในลิฟต์

มู่น่อนน่อนถามเฉินถิงเซียว: " ไม่ได้อยู่ตรงข้ามเหรอ? "

เฉินถิงเซียวกวาดสายตามองเธอ แล้วตอบด้วยอารมณ์ที่สงบนิ่ง " เล็กเกิน อยู่ไม่ไหว "

มู่น่อนน่อนเม้มปากหมดคำจะพูด

ภายในบริเวณบ้านที่มีคุณภาพสูงแห่งนี้เป็นลักษณะสองชั้นทั้งหมด มันไม่ได้ดูเล็กเลยด้วยซ้ำ