ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 397

มู่น่อนน่อนแค่กวาดสายตาดูรอบๆ ห้องเท่านั้น ก็ทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง

เฉินมู่ไม่รอช้ารีบถอดรองเท้าแล้วปีนขึ้นไปนั่งอยู่ข้างๆ มู่น่อนน่อน

เมื่อก่อนในสายตาของมู่น่อนน่อนที่มองเฉินมู่เห็นว่าเด็กคนนี้น่ารักจนทนไม่ไหว แต่เมื่อเธอรู้ว่าเฉินมู่คือลูกสาวแท้ๆ ของตัวเอง ไม่ว่าจะยังไงก็รู้สึกจนทนไม่ไหวหนักกว่าเดิมเข้าไปอีก

มู่น่อนน่อนลูบหัวของเด็กน้อย แล้วก้มหน้าลงไปหอมเธอสักฟอด

เฉินมู่ลืมตาโต และเงยหน้าขึ้นจุ๊บมู่น่อนน่อนหนึ่งที

เมื่อเด็กน้อยจุ๊บเสร็จก็หัวเราะ" คิกคัก " ประมาณว่ารู้สึกสนุกกับสิ่งที่ทำมาก

มู่น่อนน่อนก็จุ๊บเจ้าตัวเล็กคืนอีกครั้ง เฉินมู่ก็ปีนป่ายขึ้นไปบนตัวเธอ

ทั้งสองนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่เตียง เฉินมู่ถูกมู่น่อนน่อนจั๊กจี้จนต้องหัวเราะ" คิกคัก"ออกมา

เมื่อเฉินมู่เล่นจนเหนื่อยแล้ว มู่น่อนน่อนก็จับมือน้อยๆ นั้นวางลงข้างๆ

แต่เหมือนรู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังมองอยู่ มู่น่อนน่อนก็ยันตัวขึ้นมา ก็เห็นเฉินถิงเซียวที่ยืนจังก้าอยู่ตรงประตู ซึ่งไม่รู้ว่าเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่

มู่น่อนน่อนลุกขึ้นมานั่ง แล้วลากเฉินมู่ให้ลุกขึ้นมา พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนกับเธอว่า " คุณพ่อมาแล้ว "

" คุณพ่อ! "

เฉินมู่ตะโกนเรียกออกมาด้วยความดีใจ รีบพลิกตัวไหลลงมาจากเตียง จากนั้นก็วิ่งไปกอดขาเฉินถิงเซียว

เฉินมู่ตัวเล็กตัวน้อยขนาดนั้น จึงดูเหมือนตุ๊กตาแปะอยู่บนขาของเฉินถิงเซียว มันทั้งดูแปลกประหลาดแต่ก็มีความอบอุ่นอยู่ในนั้น

เฉินถิงเซียวก้มหน้าลงก็เห็นเฉินมู่มองเขาตาปริบๆ จึงโค้งตัวแล้วอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นมา

เฉินมู่เอามือคล้องคอเขา แล้วพยายามดมกลิ่นบนตัวของเขา

เฉินถิงเซียวเลิกคิ้ว " ลูกดมอะไร? "

" ไม่เห็นจะมีกลิ่นเปรี้ยวๆ เลย " เฉินมู่พูดด้วยความงุนงง

เฉินถิงเซียวอุ้มเด็กน้อยแล้วนั่งลงอีกฝั่ง แล้วถามอย่างมีน้ำอดน้ำทน " อะไรเปรี้ยวๆล่ะ? "

มู่น่อนน่อนพอจะรู้แล้วว่าเฉินมู่กำลังจะพูดอะไร จึงจะพูดห้าม

" ถ้าคุณพ่อกินน้ำส้มสายชู (หึง) มันก็จะเปรี้ยวไงคะ "

" มู่มู่! "

แต่เธอก็ยังช้ากว่าเฉินมู่หนึ่งก้าว

เฉินมู่พูดจบ ก็ยังทำหน้าเหมือนได้รู้เรื่องแปลกใหม่มาแล้วพูดต่อว่า " อามู่บอกว่าพ่อกินน้ำส้มสายชู (หึง) "

มู่น่อนน่อน: " ...... "

เฉินถิงเซียวมองมู่น่อนน่อนด้วยแววตาที่ดูสนใจอะไรบางอย่าง แต่ก็ยากที่จะคาดเดาอารมณ์ของเขาตอนนี้

มู่น่อนน่อนทำเป็นสนใจเสื้อผ้าตัวเอง ก่อนจะนั่งนิ่งตัวตรงอยู่ข้างเตียง ทำเป็นก้มหน้าก้มตาเหมือนจดจ่ออยู่กับสิ่งนั้น แล้วไม่มองหน้าเฉินถิงเซียว

วินาทีนั้น เธอก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำของเฉินถิงเซียวเอ่ยขึ้นมาเนือยๆ : " ไม่ใช่คุณอา แต่คือแม่ "

" แม่เหรอ? "

เฉินมู่ทำยู่ปาก แล้วดึงเนกไทของเฉินถิงเซียว เราพูดด้วยน้ำเสียงต่อต้านที่จริงจัง: " คุณอาไม่ใช่แม่สักหน่อย "

คำพูดของเด็กน้อยทำให้เฉินถิงเซียวกับมู่น่อนน่อนอดไม่ได้ที่จะตกใจ

ถึงแม้เฉินมู่จะอายุสามขวบกว่าแต่ก็ไม่สามารถมองว่าเธอเป็นเด็กที่ไม่ประสีประสาได้

เธอมีความคิดเป็นของตัวเองแล้ว

จะให้เด็กน้อยยอมรับสถานะใหม่ของมู่น่อนน่อน ก็ต้องใช้เวลาและวิธีที่เหมาะสม

ไม่ควรรีบร้อนจนเกินไป

มู่น่อนน่อนรู้สึกคิดหวังอยู่ชั่วขณะ ก็ทำใจให้สงบลงมาได้

ถ้าสามปีก่อนเธอตายไปแล้วจริงๆ ตอนนี้อย่าว่าแต่จะให้เฉินมู่เรียกเธอว่าแม่เลย แค่หน้าของเฉินมู่เธอก็คงไม่มีวันได้เจอ

อีกอย่าง ในช่วงสามปีที่ผ่านมารอบตัวของเฉินมู่ก็มีแค่เฉินถิงเซียวกับซูเหมียน เธอกับเฉินมู่เพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่นาน จะให้เฉินมู่เปลี่ยนคำเรียกในทันที ก็คงจะดูโลภไปหน่อย

มู่น่อนน่อนลุกขึ้นยืน: " มู่มู่จ๊ะ เย็นนี้หนูอยากกินอะไร? เดี๋ยวอาทำให้กินเอง "

หลังจากย้ายไปย้ายมาจนเย็น ตอนนี้ก็ใกล้มื้อเย็นเข้าไปแล้ว

เฉินถิงเซียวอุ้มเฉินมู่นั่งอยู่บนโซฟา มู่น่อนน่อนเดินเข้าไป แล้วย่อตัวลงข้างโซฟา สายตาจะได้เห็นเฉินมู่ในระดับที่พอดี

เฉินมู่นั่งพิงอยู่บนแผงอกของเฉินถิงเซียว แล้วตอบด้วยสีหน้าสบายอารมณ์ " อยากกินที่เป็นเนื้อๆ "