ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 398

มู่น่อนน่อนถามเฉินมู่: " หนูลงมาจากไหนจ๊ะ? "

" ลงมาจากบันไดชั้นบนค่ะ " เฉินมู่ชี้ไปบนเพดานแล้วพูด

มู่น่อนน่อนเพิ่งจะสังเกตว่ามันได้ของคฤหาสน์หลังนี้ทั้งสูงและยาวมาก เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินมู่เธอรีบหันขวับไปมองเฉินถิงเซียว

เฉินถิงเซียวเห็นว่ามู่น่อนน่อนกำลังจ้องตัวเองอยู่ ก็ทำที่ไม่รู้ไม่ชี้ เขาขมวดคิ้ว และไม่รู้ว่าหยิบลูกอมเม็ดหนึ่งมาจากไหนพร้อมกับส่งให้เฉินมู่

จากนั้นก็พูดเสียงเรียบ " รางวัล "

เฉินมู่อมลูกอมไว้ในปาก รู้สึกพอใจพร้อมกับวิ่งหนีไปแล้ว

ไหนๆ ก็โดนเฉินมู่เจอตัวแล้ว เฉินถิงเซียวก็เดินทอดน่องเข้ามาข้างใน แล้วถามมู่น่อนน่อน: " เมื่อก่อนเธอเคยทำอาหารด้วยเหรอ? "

มู่น่อนน่อนมองหน้าเขา แล้วตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา: " ไม่รู้สิ "

เธอเสียความทรงจำไปแล้ว เธอจะจำเรื่องมาก่อนได้ยังไง?

คำตอบของเธอทำให้เฉินถิงเซียวสำลัก

มู่น่อนน่อนคิดไปคิดมา จึงถามเขาว่า: " คุณนึกทุกอย่างออกแล้วหรือไง? "

" ไม่งั้นจะให้เป็นยังไงล่ะ? " พอพูดถึงเรื่องนี้แล้ว สีหน้าของเฉินถิงเซียวก็เปลี่ยนไปดูไม่ค่อยดีนัก ระหว่างคิ้วดูมีกลิ่นอายของความเคร่งขรึม

แต่มู่น่อนน่อนกลับไม่ได้รู้สึกหวาดหวั่นแต่อย่างใด แต่กลับมีความรู้สึกถึง " การเป็นผู้ร่วมทุกข์ร่วมสุข " ส่งออกมา

มู่น่อนน่อนหั่นผักพลางพูดไปว่า: " ฉันประสบอุบัติเหตุเมื่อสามปีก่อน คุณก็ความจำเสื่อมเมื่อสามปีก่อนเหมือนกัน ถ้างั้นอุบัติเหตุที่เราเจอมันคือที่เดียวกันหรือเปล่า? "

" ชายคู่หมั้น"ที่ชื่อลี่จิ่วเชียนเป็นสถานะปลอมๆ ก่อนหน้านี้เขาคุยเรื่องนั้นกับเธอ ก็คงต้องยกเลิกไป

เฉินถิงเซียวไม่ได้ยืนยันคำตอบ: " ไปสืบเดี๋ยวก็รู้เองแหละ "

มู่น่อนน่อนชะงักมือแล้ว ชายตามองเขา

เฉินถิงเซียวอาจจะพอมีแนวโน้มที่จะเจออยู่บ้าง แม้ว่าผ่านไปสามปีแล้ว เดี๋ยวถ้าอยากจะสืบหาเรื่องพวกนี้ก็ง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ

ไม่ผิดไปจากที่ลี่จิ่วเชียนพูดเลยจริงๆ เธอตอบตกลงเงื่อนไขของเฉินถิงเซียว จริงๆ ก็เป็นเพราะมันได้ประโยชน์มากกว่าปฏิเสธยังไงล่ะ

เธอจะได้คอยอยู่ข้างๆ เฉินมู่ และยังได้รู้เรื่องราวของตัวเธอในอดีตด้วย

มู่น่อนน่อนไม่พูดอะไรต่อ

ในเรื่องพวกนี้ ใจของเฉินถิงเซียวหนูขีดจำกัดดี ไม่ต้องให้เธอพูดเยอะ

เฉินถิงเซียวรู้สึกเหมือนกำลังสนุก และคอยยืนมองเธอทำอาหารในครัวอยู่เป็นนานสองนาน

ตอนที่มู่น่อนน่อนจะไปหยิบชามก็เกือบจะชนเข้ากับตัวเขา จึงพูดด้วยอารมณ์กระฟัดกระเฟียด: " คุณอย่ายืนขวางมือขวางเท้าฉันได้ไหม "

เฉินถิงเซียวยืนกอดอก: " บ้านของผม ผมจะอยู่ตรงไหนก็ได้ "

น้ำเสียงงี่เง่านี้นี่มัน......

มู่น่อนน่อนไม่ไหวที่เขาทำตัวน่าเบื่อ เธอเบื่อที่จะสนใจเขาแล้ว

.........

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป มู่น่อนน่อนทำกับข้าวเสร็จพอดี

มาถึงเวลากินข้าว เฉินถิงเซียวพบว่า อาหารสามสี่ชามตรงหน้าดูเป็นอาหารที่มีหน้าตาน่ารักน่าชัง

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำให้เฉินมู่แน่นอน

นอกนั้นที่เหลือสองจานที่เป็นกับข้าวและน้ำซุป น่าจะเป็นกับข้าวสำหรับเขาและมู่น่อนน่อน

เฉินถิงเซียววางตะเกียบลงอีกฝั่ง: " มู่น่อนน่อน! "

" หือ? " มู่น่อนน่อนตอบอย่างใจลอย เธอยิ้มตาหยีแล้วคีบอาหารให้เฉินมู่ " ลองกินอันนี้ดูสิจ๊ะ มันคือ ' เจ้ากระต่ายน้อย ' ใช่ไหมนะ? "

เฉินถิงเซียวยื่นมือกุมขมับตัวเอง น้ำเสียงดูโมโหขึ้นไปอีกขั้น " ในตู้เย็นไม่มีของทำกับข้าว หรือเธอคิดว่าเราล้มละลายว่างั้น? ขัดสนขนาดถึงกับต้องกินกับข้าวแค่สองจานเนี่ยนะ? "

มู่น่อนน่อนไม่ได้เงยหน้ามอง แถมยังตอบอย่างไม่ใส่ใจอีกว่า " คุณไม่อยากกินก็ไปให้คนใช้ทำไปสิ ฉันก็ไม่ได้บังคับให้คุณต้องกินสักหน่อย "

เฉินถิงเซียวได้ยินดังนั้น ก็หน้านิ่วคิ้วขมวด เขายังไม่ทันได้พูด คนใช้ก็เข้ามาบอกว่า " ผู้ช่วยสือมาแล้วครับ "

เฉินถิงเซียวมองมู่น่อนน่อน จากนั้นก็ถอนหายใจแล้วลุกออกไป

เมื่อเขาเดินออกไปแล้ว มู่น่อนน่อนจึงเงยหน้าขึ้นแล้วมองไปยังทางที่เขาเดินออกไป

ผู้ชายคนนี้ก็ไม่น่ากลัวอะไรนี่นา

ภายในห้องหนังสือ

สือเย่ก็พาคนเข้ามา พร้อมแบกเอกสารกองโตเอาไว้รอเฉินถิงเซียว