ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 399

เฉินถิงเซียวเลิกคิ้วแล้วมองหน้าเธอ" เธอพูดว่าอะไรนะ? "

น้ำเสียงเย็นชาที่เขาส่งออกมาดูเป็นนัยกดขี่เธอเบาๆ

สีหน้ามู่น่อนน่อนหยุดชะงัก เม้มปากก้มหน้า แล้วพลิกเอกสารดูต่อไป

ในเอกสารพวกนี้ บันทึกเรื่องราวของเธอกับเฉินถิงเซียวเมื่อก่อนเอาไว้

เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อก่อนเธอไม่มีเคล้าว่าจะจำได้เลยสักนิด พอกลับมานั่งอ่านก็เหมือนกับตัวเองกำลังอ่านเรื่องราวของคนอื่น ไม่ได้เกิดความรู้สึกอะไรขึ้นแต่อย่างไร

ขณะที่เธอดูเอกสารก็อดไม่ได้ที่จะแอบสังเกตเฉินถิงเซียว

ทั้งทางที่มันก็เป็นแค่บะหมี่เนื้อชามนึงเท่านั้นเอง แต่กลายเป็นอาหารมื้อหลักของเฉินถิงเซียวเสียหน้าตาเฉย ท่าทางที่เขากินมันดูเอร็ดอร่อยเสียเหลือเกิน

ถ้านอกจากอารมณ์เดี๋ยวร้ายเดี๋ยวดี เฉินถิงเซียวก็จัดได้ว่าเป็นคนที่ยอดเยี่ยมเช่นกัน

มันยากที่จะจินตนาการเหลือเกิน ว่าเรื่องราวระหว่างเธอกับเฉินถิงเซียวจะมากมายขนาดนี้

จู่ๆ มู่น่อนน่อนก็นึกถึงมู่หวั่นขีขึ้นมา

ก่อนหน้านี้มู่หวั่นขีเคยเอ่ยถึงชื่อของใครบางคนมาก่อน คนคนนั้นก็คือ: ซือเฉิงหยู้

ถ้ามู่น่อนน่อนติดต่อกับมู่หวั่นขีเกี่ยวกับเรื่องของซือเฉิงหยู้ ก็คงจะเป็นเมื่อสามปีก่อน

ดังนั้นเธอก็เลยเริ่มเอกสารจากหลังไปหน้า

จากนั้น มู่น่อนน่อนก็เห็นเกี่ยวกับเหตุระเบิดบนเกาะเล็ก เมื่อสามปีก่อน

เมื่อกวาดดินสอไล่สายตาตามเนื้อความคร่าวๆ แล้ว

บนนั้นแค่บอกว่าซือเฉิงหยู้ได้ทำการติดตั้งระเบิดบนเกาะ เพื่อที่จะทำให้เธอกับเฉินถิงเซียวต้องตาย แต่ทำไมถึงกับต้องวางระเบิดเลยล่ะ แล้วทำไมเธอกับเฉินถิงเซียวถึงต้องไปที่เกาะนั้นด้วย ข้อมูลไม่ได้ระบุเอาไว้

มู่น่อนน่อนพยายามเฟ้นหาข้อมูลแล้ว แต่ก็ไม่แน่ใจสักทีว่าสถานะของซือเฉิงหยู้คือใคร ก็เลยเอ่ยปากถามเฉินถิงเซียว: " ซือเฉิงหยู้กับคุณเป็นอะไรกันเหรอ? "

เวลานี้เฉินถิงเซียวได้กินบะหมี่เสร็จแล้ว ก็กำลังเช็ดมือด้วยผ้าขนหนูอย่างไม่รีบร้อน

เขาไม่หันหน้ามาเลยสักนิด แต่ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ : " เป็นลูกชายของป้าผมเอง "

" ถ้างั้นก็แสดงว่า ซือเฉิงหยู้เป็นลูกพี่ของคุณใช่ไหม? " วินาทีที่มู่น่อนน่อนกำลังใจจดใจจ่ออยู่ ก็ถามขึ้นมาอีกว่า: " เขาตายในอุบัติเหตุครั้งนั้นด้วยไหม? "

ดูเหมือนคำถามนี้ของเธอจะปัญญาอ่อนเกินไปแล้ว เฉินถิงเซียวก็เลยขี้เกียจจะสนใจเธอ

จริงๆ แล้วสิ่งที่มู่น่อนน่อนอยากจะถามก็คือ การตายของซือเฉิงหยู้มันเกี่ยวอะไรกับมู่หวั่นขีต่างหาก

มู่น่อนน่อนคิดไปคิดมา ก็เปลี่ยนวิธีการถาม: " ลูกพี่ของคุณ เป็นคนรักกับพี่สาวต่างแม่ของฉันใช่ไหม? "

เฉินถิงเซียวไม่ได้ตอบ เพียงแต่เดินไปอยู่ข้างๆ เธอ แล้วหยิบเอกสารสองฉบับส่งให้เธอดู

บนนั้นเป็นประวัติของซือเฉิงหยู้ เช่นเหตุผลที่เขาแต่งงานกับมู่หวั่นขี

แต่ถ้าว่าหลังจากที่คิดอยู่นาน สือเย่ได้ซ่อนเอกสารที่เกี่ยวกับชีวิตของซือเฉิงหยู้แยกเอาไว้อีกชุดหนึ่ง

แต่หลังจากได้ดูแล้ว มู่น่อนน่อนก็พอจะเข้าใจอยู่บ้าง ว่าทำไมมู่หวั่นขีถึงเกลียดเธอขนาดนั้น

แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นเพราะเรื่องนี้เรื่องเดียว เธอจึงถามขึ้นมาว่า: " เอกสารพวกนี้คุณดูหมดแล้วเหรอ? "

" อืม " เฉินถิงเซียวตอบกลับมาสั้นๆ แววตาสะท้อนความรู้ซึ้งบางอย่างออกมา

เมื่อเขาพูดจบก็เอื้อมมือมากดไว้บนเอกสาร และมองไปที่มู่น่อนน่อนด้วยสีหน้ายิ้มทีบึ้งที

ที่มู่น่อนน่อนถามคำถามนี้กับเขา เพียงแค่อยากเอาเอกสารพวกนี้ไปดูอย่างละเอียดอีกทีก็เท่านั้น

เห็นได้ชัดว่า เฉินถิงเซียวใช้การกระทำเป็นตัวบอกเธอ ว่าไม่ให้เธอเอาไป

ถึงให้เธอเอาไปดูได้ แต่ก็คงไม่ปล่อยให้เธอง่ายๆ หรอก

มู่น่อนน่อนมองเขาด้วยสีหน้าที่จริงจัง และพยายามใช้น้ำเสียงเพื่อเจรจาต่อรองกับเขา: " ก็คุณดูเสร็จแล้ว ให้ฉันเอาไปดูบ้างได้ไหมล่ะ? "

แต่ในเวลานี้เฉินถิงเซียวก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนาเสียอย่างนั้น: " พรุ่งนี้เช้าจะกินอะไร? "

มู่น่อนน่อนงงเล็กน้อย ไม่นานก็ตอบกลับไป: " คุฯล่ะอยากกินอะไร? "

ในใจเธอก็อดไม่ได้ที่จะช็อก เฉินถิงเซียวเป็นคนที่จะรังแกเธอเพราะเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เนี่ยนะ

แค่เรื่องตอนเย็นที่เธอทำกับข้าวสองอย่าง เขาถึงขนาดที่จะต้องแค้นเธอเลยเหรอ?

เฉินถิงเซียวเดินโซเซไปได้สองก้าว ร่างกายก็โครงเครงจนกระทั่งเขาล้มลงไปบนพื้น

ในหัวเป็นภาพรางๆ ปรากฏเป็นเสียงและภาพของผู้คนจำนวนมาก

" เขาจะลืมเรื่องเมื่อก่อนทั้งหมดจริงๆ เหรอ? "

" วางใจเถอะน่า..... "

" หมอหลี่ ถ้าคุณทำได้ จำนวนเงินที่ตอบแทนไม่ใช่ปัญหา "

" ผมไม่ได้ร้อนเงิน "

ภาพในหัวได้เปลี่ยนทิศทางอย่างรวดเร็ว

" ไม่มีประโยชน์หรอก ฉันฟังให้ชนวนระเบิดเอาไว้ทั้งใต้สนามกอล์ฟหมดแล้ว พวกเราต้องไปหาที่หลบภัย.... "

" ดูแลมู่มู่ให้ดีๆ ไม่ต้องสนใจฉัน "

"......... "

เฉินถิงเซียวรู้สึกว่าในหัวของตัวเองมันมีอะไรบางอย่างแทรกเข้ามาเสียดื้อๆ จนแทบจะระเบิดออกมาแล้ว

เขาเอื้อมมือขึ้นไปพยุงโต๊ะเพื่อที่จะยันตัวลุกขึ้นมา แต่ร่างกายของเขามันอ่อนแรงเสียจนไม่สามารถทำได้.....

ทันใดนั้น ประตูก็ถูกใครบางคนผลักออก เห็นเป็นเงาเลือนรางเดินพุ่งเข้ามา: " เฉินถิงเซียว! เป็นอะไรน่ะ? "

มู่น่อนน่อนนึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้นี้หลังจากออกห้องหนังสือมาไม่ได้เก็บชามของเฉินถิงเซียวกลับมาด้วย หลังจากนึกได้ว่าหลังจากนี้ตัวเองต้องอยู่กับเฉินถิงเซียวไปอีกนาน ก็เลยจะกลับมาช่วยเขาเก็บสักหน่อย

แต่พอเปิดประตูเข้ามา ภาพที่เห็นก็คือข้าวของในห้องกระจัดกระจายเรี่ยราด ซึ่งตัวเฉินถิงเซียวเองก็นอนเหงื่อแตกเหงื่อแตนและล้มลงไปกองอยู่บนพื้น

มู่น่อนน่อนพยายามเอื้อมมือไปพยุงตัวเฉินถิงเซียวให้ลุกขึ้นมา แต่เขาเป็นคนที่มีร่างสูงใหญ่ มู่น่อนน่อนจึงพยุงไม่ไหว เธอก็เลยนั่งลงไปกับพื้น แล้วยกศีรษะของเฉินถิงเซียวมาประคองไว้: " เฉินถิงเซียว? "

ผมของเฉินถิงเซียวตอนนี้ชุ่มไปด้วยเหงื่อ เขาค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะยื้อแขนของมู่น่อนน่อนไว้: " คุณเป็นใคร "

มู่น่อนน่อนรีบตอบไปในทันที: " ฉันก็คือมู่น่อนน่อนน่ะสิ คุณเป็นอะไรไป? "