ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 400

เฉินถิงเซียวไม่ได้ตอบกลับมู่น่อนน่อนแต่อย่างใด สีหน้าของเขาดูเจ็บปวดต่างจากปกติ เขาเพียงแค่รั้งมือของมู่น่อนน่อนเอาไว้

ดูเหมือนที่ทำแบบนี้มันช่วยลดความเจ็บปวดในตัวเขาลงไปได้

มู่น่อนน่อนเห็นดังนั้นก็ลองเรียกหยั่งเชิงเขาไปว่า: " เฉินถิงเซียว? "

เมื่อกี้ก่อนที่เธอออกไป เฉินถิงเซียวก็ยังดูปกติดีอยู่เลย ทำไมตอนนี้ถึงเปลี่ยนเป็นแบบนี้ได้ล่ะ?

เฉินถิงเซียวก็ยังคงเงียบเหมือนเดิม ลมหายใจหนักหน่วงขึ้น เหมือนพยายามกดความเจ็บปวดรวดร้าวไว้จนถึงที่สุด

" คุณปล่อยฉันก่อนสิ ฉันต้องไปเรียกคนมาพาคุณไปโรงพยาบาลนะ! " มู่น่อนน่อนไม่ได้แกะมือออกจากเฉินถิงเซียว แต่มันกลับทำให้เธอเหงื่อแตกไปตามๆ กัน

สีหน้าที่ขาวซีดของเฉินถิงเซียว มันช่างดูเปราะบางและอ่อนแอ และไม่รู้ว่าเขาเอาเรี่ยวแรงจากไหนมาบีบมือเธอ

มู่น่อนน่อนไม่ละความพยายามที่จะใช้มืออีกข้างตีเรียกสติของเขา: " เฮ้? เฉินถิงเซียว? "

ไม่นึกเลยว่า เฉินถิงเซียวจะยื่นมืออีกข้าง และล็อกมือเธอไว้เหมือนอีกข้างหนึ่ง

เขาค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา และพูดด้วยเสียงเบามากๆ ออกมาสามคำ: " หนวกหูเกินไปแล้ว.... "

มู่น่อนน่อนถลึงตาใส่เขาด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

มือทั้งสองข้างของเธอถูกเฉินถิงเซียวยึดเอาไว้ ครึ่งตัวของเขากดอยู่บนขาของเธอ มันทำให้เธอไม่สามารถดึงตัวออกมาได้โดยสิ้นเชิง

โทรศัพท์ก็ไม่ได้เอามาด้วย แถมข้างนอกยังไม่มีคนใช้ผ่านมาอีกต่างหาก

ตั้งแต่ที่เข้ามาอยู่วันนี้ เธอก็ไม่เคยเห็นคนใช้ขึ้นมาชั้นสองเลย ถ้าเธอเดาไม่ผิด เฉินถิงเซียวคงมีขอบเขตความเป็นส่วนตัวค่อนข้างสูง โดยปกติก็เลยไม่อนุญาตให้คนใช้ขึ้นมาชั้นบน

เพราะไม่อย่างนั้น เมื่อกี้เธอก็คงไม่กลับขึ้นมาเก็บจานชามของเขาหรอก

มู่น่อนน่อนรีบหันไปที่ประตูแล้วตะโกนว่า: " มีใครอยู่ไหม? เฉินถิงเซียวเป็นลมล้มลง! คุณชายของพวกคุณเป็นลมใดสติไปแล้ว! "

ตอนที่เธอเพิ่งเข้ามา เมื่อเห็นสภาพของเฉินถิงเซียวเป็นแบบนั้นแล้ว จึงไม่ทันได้ปิดประตู

คนใช้ที่อยู่ชั้นล่างควรจะได้ยินเสียงของเธอสิ?

มู่น่อนน่อนไม่รอให้คนใช้ขึ้นมา เธอรอจนกระทั่งเฉินถิงเซียวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าวและชัดเจนว่า: " ถ้าคุณยังเสียงดังอีก ผมจะโยนคุณออกไปข้างนอก "

มู่น่อนน่อนก้มหน้า แล้วยกมือทั้งสองข้างที่ถูกกุมไว้แน่น พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์: " ตามนั้น คุณต้องปล่อยฉันก่อน "

วินาทีต่อมา เฉินถิงเซียวก็ปล่อยมือของเธอ

เมื่อมือของมู่น่อนน่อนเป็นอิสระแล้ว แถมยังถูกร่างของมู่น่อนน่อนขาไว้อีก มันทำให้ขาของเธอชาเป็นอย่างมาก

เธอพยายามลุก แต่ก็ลุกไม่ขึ้น จึงทำได้แค่นั่งกับพื้นแล้วยืดขาออกมาช้าๆ เพื่อรอให้ขาหายชาจึงจะลุกขึ้นมาได้

เฉินถิงเซียวอาการเริ่มดีกว่าเธอมากแล้ว

หลังจากที่เขาปล่อยเธอแล้ว ก็เอามือยันพื้นแล้วลุกขึ้นมา จากนั้นก็กลับไปทำหน้าที่ดูเย็นชาและดุดันเหมือนปกติอย่างรวดเร็ว แต่บนหน้าผากก็ยังมีเม็ดเหงื่อที่ยังไม่แห้งดี แต่เขากลับดูไม่รู้สึกรู้สาอะไร

เขามองมู่น่อนน่อนจากข้างบน: " คุณออกไปได้แล้ว "

มู่น่อนน่อนเม้มปาก นิ่วหน้ามองเขา: " คุณชายเฉิน ถ้าเป็นคนปกติ ตอนนี้อย่างน้อยควรจะต้องพูดขอบคุณฉันนะคะ "

เฉินถิงเซียวฉีกยิ้ม แต่ในดวงตาไม่เห็นรอยยิ้มใดๆ ขอกลับตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูเย็นชา: " เผอิญ ผมไม่ใช่คนปกติ "

มู่น่อนน่อนหมดคำจะพูด

ยิ่งอยู่ก็ยิ่งไม่เข้าใจ ว่าตอนนั้นเธออยู่กับผู้ชายแบบนี้ไปได้ยังไงกัน

จะดูยังไงก็เป็นคนที่ไม่มีมารยาท แถมยังเป็นคนที่เย่อหยิ่งอวดดีอีก!

มู่น่อนน่อนไม่ขี้เกียจจะใช้คำพูดให้สิ้นเปลืองกับเขาไปมากกว่านี้ เธอลุกขึ้นมาด้วยความยากลำบาก เพราะขาก็ยังชาอยู่ เอาจริงเอามือยันหัวเข่าเอาไว้เพื่อให้มันอุ่นขึ้นนิดหน่อย

เพียงเสี้ยววิ จู่ๆ เธอก็ถูกใครบางคนอุ้มจนตัวลอยขึ้นไปกลางอากาศ

มู่น่อนน่อนยังไม่ทันได้เตรียมตัวที่ถูกเขาอุ้มขึ้นมา มันฉุกละหุกจนทำให้เธอต้องกรีดร้อง เมื่อตั้งตัวได้จึงเอามือโอบไปที่คอของเฉินถิงเซียว