ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 401

เฉินถิงเซียวอุ้มเฉินมู่ขึ้นมา ใช้ท่าอุ้มเจ้าหญิงเหมือนกับที่อุ้มมู่น่อนน่อนเมื่อกี้นี้

เฉินมู่ม้วนตัวกลม เห็นได้ชัดว่าถูกอุ้มท่าเจ้าหญิงแล้วรู้สึกไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ เหมือนกับว่านอนราบไปทั้งตัว

เธอใช้ขาสั้นๆ ถีบขึ้นมา เฉินถิงเซียวก็เลยอุ้มเธอตรงๆ

ใช้อุ้มเฉินมู่ด้วยข้างเดียว แล้วก็ใช้อีกมือหนึ่งที่ว่างอยู่ผลักประตูห้องอ่านหนังสือให้เปิดออก

เขาเดินเข้าไป มองดูห้องที่ระเกะระกะไปหมด เขาจ้องเขม็งอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็วางเฉินมู่ไว้ด้านข้าง หลังจากนั้นก็โน้มตัวลงเก็บข้าวของ

เหมือนกับว่าเฉินมู่รังเกียจที่ห้องรกเกินไป เธอเดินเขย่งปลายเท้าไปที่ขอบโซฟา บิดตัวและปีนขึ้นไปบนโซฟาอย่างเรียบร้อย ลูบตุ๊กตาเสือตัวเล็กไว้ในอ้อมแขน แล้วก็มองไปที่เฉินถิงเซียว

เด็กน้อยดูคล่องแคล่ว ผ่านไปแค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้น เธอก็ถามกับเฉินถิงเซียวด้วยสีหน้าที่สงสัย “พ่อคะ นี่กำลังทำอะไรอยู่เหรอ？”

เฉินถิงเซียวตอบโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาด้วยซ้ำ “ของตกอยู่ที่พื้น ก็เลยเก็บขึ้นมา”

“อ้อ เดี๋ยวหนูช่วยเก็บ”เฉินมู่ไถลตัวลงมาจากโซฟาอย่างตื่นเต้น เราก็วิ่งมาอยู่ข้างๆ เฉินถิงเซียว พร้อมกับช่วยเขาเก็บข้าวของที่กระจัดกระจายอยู่ที่พื้นอย่างรวดเร็ว

แต่ว่า เธอไม่ได้หยิบขึ้นมาแล้ววางซ้อนกันไว้อย่างเรียบร้อยเหมือนที่เฉินถิงเซียวทำ เธอเอามันมาอุ้มไว้ จนกลายเป็นก้อน สุดท้ายก็ยื่นไปตรงหน้าเฉินถิงเซียว แล้วก็พูดด้วยหน้าตาที่ภาคภูมิใจ “อันนี้หนูเก็บเอง！”

เฉินถิงเซียวรับมา แล้วก็ลูบหัวของเธอ “ลูกไปเล่นเถอะ”

เฉินมู่ทำปากมุ่ย “ก็ได้ค่ะ”

เธอก็รู้สึกว่าเก็บข้าวของไม่สนุกเหมือนกัน

เธออายุเท่านี้ ชอบเล่นของเล่นเล็กๆ ที่มีสีสันน่ารักสดใส เธอไม่มีความสนใจในเอกสารกระดาษสีขาวที่มีตัวอักษรสีดำแบบนี้แหละ

ตอนที่เฉินถิงเซียวเก็บเอกสารขึ้นมาและเก็บเข้าที่เดิมอยู่นั้น ก็มีเสียงเคาะประตูดังเข้ามาจากด้านนอก

เฉินถิงเซียวน้ำเสียงเย็นชาเล็กน้อย “ใคร？”

มู่น่อนน่อนที่อยู่ด้านนอกชะงักไป ก่อนที่จะพูดว่า “ฉันเอง มู่มู่อยู่ข้างในหรือเปล่า? ฉันอุ่นนมมาให้เธอ เธอควรจะอาบน้ำนอนได้แล้ว”

เฉินถิงเซียวถึงได้ตระหนักได้ว่า นี่กำลังจะสี่ทุ่มแล้ว

เขาหันหน้าไปมองเฉินมู่ เฉินมู่กำลังทำหูตั้งฝั่งสิ่งที่มู่น่อนน่อนกำลังพูดอยู่

เธอนั่งอยู่บนโซฟาอย่างน่ารักน่าเอ็นดู ค่อยๆ หันหน้ามา ตาทั้งสองข้างล่อกแล่กไปมา เห็นได้ชัดว่าถูกดึงดูดความสนใจด้วยเสียงของมู่น่อนน่อนที่อยู่ด้านนอก

เฉินถิงเซียวหัวเราะเบาๆ แล้วก็เอ่ยปากถามเธอ “ได้ยินไหม? ใครกำลังเรียกหนูอยู่？”

เธอเอานิ้วไปแตะที่มุมปาก ใบหน้าดูมีความสุข “แม่กำลังเรียกหนูอยู่ มีนมด้วย”

แววตาของเฉินถิงเซียวดูประหลาดใจ “ไม่เรียกน้าแล้วเหรอ？”

“พ่อบอกว่าแม่”เฉินมู่พูดเร็วเกินไปหน่อย ก็เลยข้ามคำว่า “เป็น” ไปเลย

“พ่อบอกว่าเป็นแม่”กลายเป็นพูดว่า “พ่อบอกว่าแม่”

พอเธอพูดจบก็กระโดดลงจากโซฟาทันที “หนูไปเปิดประตูก่อนนะ！”

เฉินถิงเซียวมองดูเธอวิ่งไปที่ประตูด้วยความรวดเร็ว ยืนเขย่งเท้าและพยายามเปิดประตู ก็ไม่ได้สนใจเธออีกต่อไป

เขาหยิบซองเอกสารที่อยู่ตรงหน้าเขา แล้วก็เดินไปด้านหลังโต๊ะทำงาน พร้อมกับใส่ซองเข้าไปในชักด้านล่างและล็อกลิ้นชัก

ตอนที่เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง ก็เห็นเฉินมู่เปิดประตูห้องอ่านหนังสือเรียบร้อยแล้ว แถมยังเรียกว่า “แม่”ด้วยเสียงอ่อนเสียงหวาน

มู่น่อนน่อนถือนมอุ่นมาแก้วหนึ่ง หลังจากได้ยินคำพูดของเฉินมู่ เธอก็ตะลึงไปในทันที

ผ่านไปครู่หนึ่ง ก็เหมือนกับว่าเธอตื่นขึ้นมาจากความฝัน แล้วก็ถามเฉินมู่อย่างไม่อยากจะเชื่อ “หนูเรียกฉันว่าอะไรนะ? ”

“แม่”เหมือนกับว่าเฉินมู่น่าจะรู้สึกได้ถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงของมู่น่อนน่อน ใบหน้าในหน่อยก็เริ่มตั้งตรง

ความเซอร์ไพรส์นี้มันมาอย่างกะทันหันไปหน่อย มู่น่อนน่อนรู้สึกเซอร์ไพรส์จนตั้งตัวไม่ทัน

“ฉัน……ฉันอุ่นนมร้อนมาให้หนู……”มู่น่อนน่อนคุณจะติดขัดเล็กน้อย ได้แต่โน้มตัวลงแล้วก็ส่งนมร้อนให้กับเฉินมู่

เฉินมู่ตาเป็นประกาย แล้วก็ยื่นมือไปรับนมจากมู่น่อนน่อน พร้อมกับยกแก้วขึ้นดื่ม

มู่น่อนน่อนกังวลว่าเธอจะถือแก้วไม่ไหว ก็เลยยื่นมือไปช่วยเธอประคองแก้วหนุ่มนม

เฉินมู่ดื่มนมให้ไปอย่างเชื่อฟังดัง “อึกอึก”จนหมด

เธอชูแก้วขึ้นให้มู่น่อนน่อนดู “หนูลืมหมดแล้ว！”