ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 402

วินาทีต่อมา ปลายสายก็มีเสียงไอของเสิ่นเหลียง “ฉันสำลักน้ำ รอแป๊บหนึ่งนะ……”

ตอนแรกเสิ่นเหลียงเทน้ำเตรียมจะดื่ม แต่พอได้ยินคำถามของมู่น่อนน่อนนั้น ก็สำลักน้ำในทันที

ถึงแม้ว่าเธอจะรู้ดีว่าตอนนี้มู่น่อนน่อนความจำเสื่อม แต่ว่าในความทรงจำของเธอนั้น มู่น่อนน่อนต่างหากที่เป็นคนที่อยู่ข้างหมอนของเฉินถิงเซียว คนที่รู้จักเฉินถิงเซียวดีที่สุดควรจะเป็นมู่น่อนน่อนสิถึงจะถูก

อยู่ดีๆ ก็ถูกมู่น่อนน่อนถามคำถามนี้ เสิ่นเหลียงก็เลยตกใจ

เสิ่นเหลียงดื่มน้ำลงไปอย่างใจเย็น แล้วค่อยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาคุยกับมู่น่อนน่อน

“น่อนน่อน เมื่อกี้เธอพูดว่ายังไงนะ？”

“เมื่อกี้ฉันถามเธอ……ว่าเฉินถิงเซียวเป็นคนยังไง”มู่น่อนน่อนน่าจะ คาดเดาความคิดของเสิ่นเหลียงได้ เธอเองก็รู้สึกเหมือนกันว่าตัวเองถามคำถามนี้แล้วดูแปลกๆ

“อืม……ฉันคิดก่อนนะ……”เสิ่นเหลียงชะงักไป แล้วก็สรุปเพียงไม่กี่คำให้กับเธอ “รวย หล่อ เย็นชา น่ากลัว”

นี่คือภาพจำที่เสิ่นเหลียงมีต่อเฉินถิงเซียวในขณะที่ได้ติดต่อกัน

เรื่องความรวยกับความหล่อนั้น แค่เป็นคนที่มีตาก็สามารถมองเห็นได้จากตัวของเฉินถิงเซียวแล้ว

เย็นชาก็ถือว่านิดหน่อย

ส่วนเรื่องน่ากลัว……

ก็ถือว่ามีนิดหน่อยแล้วกัน

มู่น่อนน่อนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “แค่นี้เหรอ มีอีกไหม？”

“ไม่มีแล้ว”เสิ่นเหลียงถอนหายใจออกมา “พอพูดขึ้นมาแล้ว คนที่ควรจะรู้จักบอสใหญ่ดีที่สุดควรจะเป็นเธอสิถึงจะถูก”

“ทำไมเธอถึงเรียกเขาว่าบอสใหญ่ล่ะ？” มู่น่อนน่อนยังอ่านเอกสารพวกนั้นไม่ทันจบ ก็เลยไม่รู้ว่าเฉินถิงเซียวคือหัวหน้าที่อยู่เบื้องหลังบริษัทเสิ้งติ่ง

เสิ่นเหลียงต่อ “เพราะว่าเขาคือหัวหน้าที่อยู่เบื้องหลังของบริษัทเสิ้งติ่งไง”

มู่น่อนน่อน：“……”

เพราะว่าเวลาค่อนข้างที่จะดึกแล้ว มู่น่อนน่อนก็ไม่ได้อยากจะคุยอะไรกับเสิ่นเหลียงมากมาย

ตอนที่วางสายนั้น เสิ่นเหลียงก็ถามด้วยความสงสัย “ทำไมจู่ๆ วันนี้เธอถึงมาถามเรื่องนี้กับฉันล่ะ? เกิดอะไรขึ้นระหว่างเธอกับบอสใหญ่อย่างนั้นเหรอ？”

ตอนนี้เฉินถิงเซียวก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกับกู้จือหยั่นเท่าไหร่นะ กู้จือหยั่นก็ไม่ค่อยรู้สถานการณ์ของเฉินถิงเซียวในปัจจุบัน

ไม่ว่ากู้จือหยั่นเจอเรื่องอะไรมาก็จะคิดว่าต้องบอกเสิ่นเหลียงเป็นคนแรก เรื่องที่ตัวเขาเองยังไม่รู้ เสิ่นเหลียงก็ต้องไม่รู้อย่างแน่นอน

อีกด้านหนึ่งก็คือ เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้มันเกิดขึ้นอย่างค่อนข้างที่จะกะทันหัน ต่อให้มู่น่อนน่อนคิดได้ว่าจะบอกเสิ่นเหลียงก็ไม่มีโอกาสได้บอกหรอก

“ตอนนี้ฉัน……”มู่น่อนน่อนชะงักไป แล้วก็พยายามหาวิธีพูดที่เหมาะสม “กับเฉินถิงเซียวอยู่ใต้หลังคาเดียวกันแล้ว”

ทันใดนั้นระดับเสียงของเสิ่นเหลียงก็สูงขึ้นในทันที “เธอรื้อฟื้นความทรงจำได้แล้วเหรอ? หรือว่าบอสใหญ่รื้อฟื้นความทรงจำได้แล้ว

ขนาดผ่านทางโทรศัพท์ มู่น่อนน่อนยังสามารถคาดเดาได้ว่าตอนนี้สีหน้าของเสิ่นเหลียงจะเซฮร์ไพรส์ขนาดไหนกัน

มู่น่อนน่อนหัวเราะ “เปล่าหรอก”

เธอก็อยากจะรื้อฟื้นความทรงจำเหมือนกัน แต่ว่าความจริงนั้นมันไม่ได้คืบหน้าเลย

เธอกับเฉินถิงเซียวเป็นคู่สามีภรรยาที่ตกทุกข์ได้ยากจริงๆ ถูกทิ้งระเบิดบนเกาะด้วยกัน แล้วก็สูญเสียความทรงจำด้วยกัน

พอพูดแบบนี้แล้ว เหมือนกับว่าเธอกับเฉินถิงเซียวมีความรักต่อกันมากมายเลยนะ

“ถ้าเกิดว่าเธอไม่ยุ่ง พวกเราหาเวลามาเจอกันดีกว่า”เธอก็มีเรื่องบางเรื่องอยากจะถามเสิ่นเหลียงอยู่พอดีเหมือนกัน

เสิ่นเหลียงตอบในทันที “OK”

……

วันถัดมา

มู่น่อนน่อนถูกตกด้วยเสียงฝีเท้าดัง “ตึงๆ ”จากด้านนอกประตู

เสียงฝีเท้าไม่ได้หนักมาก ความถี่ว่องไวมาก สามารถฟังออกได้อย่างง่ายดายว่าเจ้าของเสียงฝีเท้านั้นคือใคร

แล้วก็เป็นอย่างที่คาดการณ์ไว้ มู่น่อนน่อนเพิ่งจะพยุงตัวให้ลุกขึ้นมา ก็ได้ยินเสียงที่เต็มไปด้วยพลังของเฉินมู่ “แม่คะ ตื่นได้แล้ว！”

พอเฉินมู่ตะโกนเสร็จ ก็ยื่นมือมาเคาะประตู

เคาะทั้งหมด 3 ครั้งอย่างมีระเบียบ

เฉินมู่ก็ทำท่าทางเหมือนกับเธอ เอาหูแนบกับประตู

มู่น่อนน่อนไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น เธอดึงสติกลับมา แล้วก็เห็นว่าเฉินมู่การเลียนแบบเธอ ก็อดไม่ได้ที่จะคลี่ยิ้มออกมา

เธอโน้มตัวลงตรงหน้าเฉินมู่แล้วพูดว่า “หนูไม่กลัวว่าเฉินชิงเซียวจะจัดการหนูเหรอ？”

เฉินมู่ต้องเธออยู่ 2 วินาทีอย่างตะลึง แล้วก็เหมือนกับว่าเพิ่งจะเข้าใจความหมายของเธอ หนูน้อยยักไหล่ แล้วก็เบิกตาโพลงพร้อมกับพูดด้วยเสียงเล็กๆ “กลัวค่ะ”

มู่น่อนน่อนยิ้มแล้วก็ดึงเธอมากอดไว้ “ไม่ต้องกลัว เดี๋ยวหนูก็ไปออดอ้อนเขา จุ๊บเขาทีหนึ่งก็โอเคแล้ว”

เฉินมู่ก็พยักหน้าเหมือนจะเข้าใจแต่ไม่เข้าใจ

มู่น่อนน่อนลูบผมที่ยุ่งเหยิงของเธอ “เดี๋ยวฉันไปเอาแปรงสีฟันของหนูมาให้ แล้วพวกเรามาแปรงฟันพร้อมกันโอเคไหม？”

“เดี๋ยวหนูไปเอาเองค่ะ” พอเฉินมู่พูดจบ ก็เปิดประตูห้องและวิ่งออกไป

มู่น่อนน่อนก็มองไปยังประตูของเฉินถิงเซียว พบว่าเขาไม่อยู่ตรงนั้น ก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

แต่ว่า เธอรู้สึกว่านิสัยที่เจ้าคิดเจ้าแค้นของเฉินถิงเซียว ไม่มีทางยอมแพ้ง่ายๆ อย่างแน่นอน

เฉินมู่หยิบแปรงสีฟันของตัวเองมาอย่างรวดเร็ว

เธอไม่ได้หยิบแค่แปรงสีฟันมาเท่านั้น แถมยังเอาผ้าเช็ดตัวกับกิ๊บติดผมมาอีกด้วย

เฉินมู่ยิ้มพร้อมกับวิ่งเข้ามา แล้วก็เอาของที่ตัวเองกอดไว้ที่หน้าอกยื่นให้มู่น่อนน่อน พร้อมกับเอาให้มู่น่อนน่อนดูทีละชิ้นๆ ด้วยสีหน้าที่จริงจัง “ดูกิ๊บติดผมรูปสตอเบอรี่ของหนูสิ แถมยังมีกระต่ายด้วย สีแดงอีก……”

มู่น่อนน่อนมองดูเธอแนะนำกิ๊บติดผมของตัวเองอย่างอดทน แล้วก็พูดว่า “ถ้าอย่างนั้นพวกเราไปล้างหน้าแปรงฟันกันก่อนดีไหม? แล้วก็ออกมาสีผม แล้วค่อยติดกิ๊บแสนสวยโอเคไหม？”

ไม่คิดเลยว่าเฉินมู่จะตอบรับอย่างให้ความร่วมมือ“ได้ค่ะ！”

มู่น่อนน่อนลูบผมของเธอ แล้วก็อุ้มเธอเข้าห้องน้ำไป

มู่น่อนน่อนส่งแปรงสีฟันที่บีบยาสีฟันเรียบร้อยแล้วให้กลับเฉินมู่： “มู่มู่ของพวกเราแปรงฟันเองเป็นไหม？”

“เป็นค่ะ！”เฉินมู่รับแปรงสีฟันมา จุ่มลงไปในแก้วที่เติมน้ำเอาไว้ แล้วก็อ้าปากพร้อมกับแปรงฟัน

ท่าทางการแปรงฟันของเฉินมู่ดูมีความชำนาญมาก แล้วก็ว่างไว