ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 404

อาหารเช้ามื้อนี้ ทำให้มู่น่อนน่อนอิ่มมาก

เธอไม่ค่อยสนใจคำพูดของเฉินถิงเซียวเท่าไหร่หรอก แต่ว่าหลังจากที่เฉินมู่กินเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ผลักจานมาตรงหน้าของเธอให้เธอดู

มู่น่อนน่อนก็เลยจำเป็นต้องกินจนหมด

ความอยากอาหารของเธอช่วงนี้เริ่มดีขึ้นบ้างแล้ว แต่ว่ายังกินได้น้อยกว่าผู้หญิงปกติทั่วไป

หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จ เฉินถิงเซียวก็ไปที่บริษัท

มู่น่อนน่อนก็เล่นของเล่นเป็นเพื่อนเฉินมู่

ก่อนหน้านี้ตอนที่เฉินมู่อยู่ที่บ้านเก่านั้น ก็จะมีคนใช้คอยเล่นเป็นเพื่อนเธอ แต่ว่าคนใช้สุดท้ายแล้วก็จะมีความภาวะพะวงอยู่ดี ไม่เหมือนกับมู่น่อนน่อนที่สามารถเล่นกับเฉินมู่ได้อย่างมีความสุขขนาดนี้

สิ่งที่เด็กน้อยต้องการมากที่สุดก็คือการอยู่ข้างๆ การเล่นเป็นเพื่อนเด็กน้อย ทำให้ง่ายที่จะให้เกิดความรู้สึกใกล้ชิด

และยิ่งไปกว่านั้น เฉินมู่ก็ชอบมู่น่อนน่อนอยู่แล้วด้วย

เฉินถิงเซียวไม่ได้กลับบ้านมากินมื้อเที่ยงด้วย ตอนบ่ายตอนที่เฉินมู่จะงีบหลับตอนกลางวันนั้น ก็งอแงให้มู่น่อนน่อนอยู่เป็นเพื่อนเธอ

มู่น่อนน่อนก็เลยต้องหลับกลางวันเป็นเพื่อนเฉินมู่

เฉินมู่เมื่อมีคนมานอนเป็นเพื่อน ก็เลยนอนไปนานมาก

เฉินมู่หลับสนิทและลึกมาก ทำให้มู่น่อนน่อนก็นอนหลับนานเป็นเพื่อนเธอเหมือนกัน

จนเธอได้ยินเสียงเปิดประตูดัง “แกร๊ก”ก็ลืมตาตื่นขึ้นมาในทันที

สิ่งแรกที่เธอเห็นก็คือเฉินมู่ที่นอนอยู่ด้านข้างของตัวเอง

เฉินมู่กำลังนอนกอดแขนของมู่น่อนน่อนอยู่และหลับสนิทมาก มู่น่อนน่อนเงยหน้าขึ้นมองประตู

ในเวลานี้แสงจากท้องฟ้าได้มืดลง และไฟในห้องก็จะลงเล็กน้อย

เธอค่อยๆ ขมวดคิ้วเข้าหากัน หลังจากปรับแสงในห้องเรียบร้อยแล้ว ถึงได้พบเฉินถิงเซียวที่ยืนอยู่ตรงประตูที่เปิดอยู่ครึ่งหนึ่ง

เฉินถิงเซียวยังคงสวมใส่ชุดสูทที่ใส่ตอนออกจากบ้านไปเมื่อเช้า ชุดสูทมีความคมและสง่างามซึ่งทำให้เขาสูงและเพรียวบางเป็นพิเศษ

มู่น่อนน่อนมองจนเหม่อลอย แล้วค่อยๆ พลิกตัวลุกขึ้นจากเตียงแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างเตียง

แน่ใจว่าเธอไม่ได้ปลุกให้เฉินมู่ตื่นขึ้นมาด้วย เธอถึงได้เดินออกไปข้างนอกอย่างสบายใจ

เฉินถิงเซียวเห็นว่าเธอออกมาแล้ว ก็เดินออกไปข้างนอกเหมือนกัน

พอปิดประตูห้องแล้ว มู่น่อนน่อนก็เดินตามเฉินถิงเซียวไป มองดูเวลา ก็เพราะว่านี่เป็นเวลา 5 โมงกว่าแล้ว ไม่น่าล่ะเฉินถิงเซียวถึงได้กลับมาแล้ว

เมื่อเธอหลับ โทรศัพท์ถูกปิดเสียง และเธอก็พบสายที่ไม่ได้รับและข้อความ

สายที่ไม่ได้รับกับข้อความที่ได้ส่งมานั้นมาจากเสิ่นเหลียง

น่าจะเป็นเพราะว่าเสิ่นเหลียงโทรหาเธอแล้วไม่มีคนรับสาย ก็เลยส่งข้อความหาเธอแทน

เนื้อหาในข้อความนั้นง่ายมาก “พรุ่งนี้ช่วงบ่ายว่างไหม? หาสถานที่นัดมาเจอกันหน่อยดีกว่า”

มู่น่อนน่อนรีบตอบกลับไป “โอเค”

ตอนที่นายหน้าขึ้นมามองเฉินถิงเซียวอีกครั้งหนึ่งนั้น ก็เพราะว่าเขายืนอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ และกำลังจ้องมองมาที่เธอ

มู่น่อนน่อนถูกเขามองจนรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง แล้วก็เลยถามเขาว่า “ตอนเย็นอยากกินอะไรเหรอ？”

เฉินถิงเซียวตอบด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเรียบ “ลองทายสิ”

สองคำที่ดูเหมือนล้อเล่น แต่เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมาก

มู่น่อนน่อนเม้มปาก ไม่พูดอะไรอีก แล้วก็ลงไปชั้นล่างไปที่ห้องครัว

โชคดีที่เมื่อตอนกลางวัน เธอได้ถามพวกคนรับใช้มาถึงความชอบในการกินของเฉินถิงเซียว

ผู้ชายคนนี้จริงๆ เลย เอาแต่ขุดหลุมรอเธอตลอดเวลา

……

อาหารเย็นนั้นหลากหลายมาก

มู่น่อนน่อนทำอาหารถึง 7-8 อย่าง ส่วนใหญ่จะทำตามรสชาติที่เฉินถิงเซียวชอบ

นอกจากนี้อีก 2-3 อย่างมู่น่อนน่อนทำรสชาติที่ค่อนข้างจืด แล้วก็ซุปอีก 2 อย่าง แล้วก็อาหารเด็กของเฉินมู่อีกชุดหนึ่ง เนื้อสัตว์และผักเข้ากันได้ดี และการจัดจานก็ดูน่ารัก

เฉินมู่หยิบช้อนขึ้นมา สีหน้าดูอดใจรอไม่ไหว “น่ารักมาก！อร่อยมาก”