ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 406

มู่น่อนน่อนเข้าใจได้ว่า เฉินมู่เป็นเพื่อนตัวน้อยที่ดูที่ใบหน้าของคนอื่น

เด็กน้อยส่วนใหญ่จะใกล้ชิดกับผู้หญิงมากกว่า

เสิ่นเหลียงเป็นคนในวงการบันเทิง หน้าตาต้องดูดีเป็นธรรมชาติอยู่แล้ว เฉินมู่สามารถรู้สึกดีกับเธอได้อย่างง่ายดาย

เสิ่นเหลียงอุ้มเฉินมู่ไปนั่งลง เราก็หันไปมองกู้จือหยั่น ยิ้มพร้อมกับพูดว่า “ประธานกู้มีเวลาว่างมากเหรอคะ？”

กู้จือหยั่นแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจในสิ่งที่เสิ่นเหลียงพยายามจะสื่อ “ยุ่งมากเลยครับ สภาวันนี้เสี่ยวมู่มู่มาด้วย ผมก็เลยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหาเวลาว่างให้ได้”

อยากจะไล่เขาไปอย่างนั้นเหรอ？ไม่มีทางหรอก

มู่น่อนน่อนมองเสิ่นเหลียงแล้วก็หันมามองกู้จือหยั่น เธอยิ้มแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

เธอหันหน้าไป ก็เห็นว่าเฉินมู่กำลังมองหน้าเธอด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล

มู่น่อนน่อนเอ่ยปากเรียกเธอ “มู่มู่？”

สีหน้าของเฉินมู่ดูเป็นกังวลมากกว่าเดิม เธอบิดตัวออกมาจากเสิ่นเหลียง เหมือนกับว่าอยากจะลงมา

เมื่อกี้ยังดีๆ อยู่เลยไม่ใช่เหรอ？

เสิ่นเหลียงก็สัมผัสได้ว่าเฉินมู่อยากจะลง ก็เลยปล่อยมือและวางเธอลงที่พื้น

ทันทีที่เท้าของเฉินมู่เหยียบที่พื้น ก็วิ่งไปหามู่น่อนน่อน แล้วก็พุ่งเข้าไปในอ้อมแขนของเธอทันที

มู่น่อนน่อนรู้สึกว่ามันค่อนข้างน่าขำ

เธออุ้มเฉินมู่ขึ้นมา พยายามกดความรู้สึกอยากขำของตัวเอง แล้วก็กระซิบถามเฉินมู่ “เป็นอะไรไปเหรอ？”

เฉินมู่มองเสิ่นเหลียงอย่างระมัดระวัง แล้วก็หันไปกอดคอของมู่น่อนน่อนเอาไว้แน่นพร้อมกับกระซิบบอกว่า “คุณป้าแปลกๆ ”

“ใครกัน？”มู่น่อนน่อนอึ้งไป แล้วก็เอ่ยปากถามเธอ：“คุณป้าที่เพิ่งกอดเมื่อกี้นี้เหรอ？”

เฉินมู่บิดนิ้ว แล้วก็พยักหน้าด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล

มู่น่อนน่อนอ้าปาก ไม่เข้าใจเหตุผล

เสิ่นเหลียงมองหน้าเฉินมู่ด้วยสีหน้าที่ตื่นเต้น ถามกับทางมู่น่อนน่อน “เธอพูดว่าไงเหรอ？”

มู่น่อนน่อนกระพริบตา ยิ้มพร้อมกับส่ายหน้า

และในทันที เธอก็ก้มหน้าและกระซิบถามเฉินมู่ “ทำไมถึงบอกว่าป้าเสิ่นเป็นแปลกๆ ด้วยล่ะ ไม่คิดว่าเธอสวยมากเลยเหรอ？”

เฉินมู่หันไปมองเสิ่นเหลียง แล้วก็ได้สบตากลับดวงตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของเสิ่นเหลียงพอดี

แล้วเธอก็ซบเข้าไปในอ้อมแขนของอีกครั้ง พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงเด็กน้อย “สวย”

“แล้วทำไมถึงได้บอกว่าเธอเป็นป้าแปลกๆ ด้วยล่ะ? เธอชอบหนูมากเลยหนูรู้ไหม? ”มู่น่อนน่อนลูบผมของ เธอ แล้วก็พยายามโน้มน้าว

“พ่อบอกว่า……เป็นแปลกๆ ”คำพูดระหว่างนั้นของเฉินมู่ค่อนข้างที่จะเสียงเบา มู่น่อนน่อนได้ยินไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่นักแต่มันก็ไม่ได้ขัดขวางเธอจากการเข้าใจความหมายของทางประโยคของเฉินมู่

มู่น่อนน่อนได้ยินแล้วไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือว่าร้องไห้ดี

เธอเงยหน้าขึ้นมองเสิ่นเหลียง “ก่อนหน้านี้เธอเคยเจอเฉินถิงเซียวด้วยเหรอ? ”

“เคยสิ ครั้งที่แล้วตอนที่เขาพาเสี่ยวมู่มู่ไปกินข้าวที่โรงแรมจีนติ่งไง ฉันก็เลยเจอเขาโดยบังเอิญ” เสิ่นเหลียงตอบ แลวก็กะพริบตาให้เฉินมู่ “เสี่ยวมู่มู่เองก็อยู่ด้วย แล้วก็ยังทักทายป้าด้วยนะ”

พอมู่น่อนน่อนฟังคำพูดของเสิ่นเหลียงจบแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะเอามือก่ายหน้าผาก

เฉินถิงเซียวนี่จริงๆ เลย……

มู่น่อนน่อนก้มหน้าลง แล้วก็พูดกับเฉินมู่ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “ป้าเสิ่นไม่ได้ป้าที่แปลกนะ เธอรู้จักกับแม่ เป็นเพื่อนของแม่ เป็นป้าที่ดี แล้วเธอก็ชอบหนูมากด้วย”

เฉินมู่จ้องมู่น่อนน่อนตาโต ท่าทางเหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจ

มู่น่อนน่อนกุมมือเล็กๆ ของเธอ “ป้าเสิ่นชอบหนูขนาดนั้น หนูจะไม่ไปชมเธอหน่อยเหรอ? ”

เฉินมู่กะพริบตา แล้วก็หันไปมองเสิ่นเหลียง พูดกับพูดอะไรบางอย่าง “ป้าสวยมากเลยค่ะ”

“ว้าว——”

เสิ่นเหลียงอุทานออกมา แล้วก็ถามมู่น่อนน่อน “เธอสอนหลานเหรอ? ”

มู่น่อนน่อนโบกมือ พร้อมกับส่ายหน้าเป็นความหมายว่าเธอไม่ได้เป็นคนสอนให้เฉินมู่พูดแบบนี้

เสิ่นเหลียงยิ้มให้กับเฉินมู่อย่างลึกลับ “มู่มู่เป็นเด็กดีมาก ป้าเตรียมของขวัญไว้ให้หนูด้วย”