ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 412

เฉินถิงเซียวหรี่ตาลงไปเล็กน้อย ในดวงตาได้เผยรอยยิ้มที่ยากจะเข้าใจออกมา “ความหมายโดยผิวเผินของคำนี้ฟังไม่เข้าใจ?”

มู่น่อนน่อนรู้สึกไม่พอใจขึ้นมามากขึ้นกว่าเดิม มีความรู้สึกที่ทั้งหมดกำลังอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา

เธอเชิดคางขึ้นมาเล็กน้อย การยอมจำนนนั้นที่อยู่ในน้ำเสียงได้หายไปตั้งนานแล้วเหมือนกัน

เธอมองเฉินถิงเซียวไปนิ่งๆ น้ำเสียงเย็นชาออกมาเล็กน้อย “อะไรที่เรียกว่าคบคนโน้นคนนี้ไปทั่ว?”

“อย่างเช่น ลี่จิ่วเชียน” ความเร็วในการพูดของเฉินถิงเซียวได้ผ่อนช้าลงไปเล็กน้อย แต่ฟังไปแล้วกลับอันตรายยิ่งขึ้น

มู่น่อนน่อนโกรธมากแต่กลับยิ้มออกมา พลางสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเอ่ยออกมา “แล้วซูเหมียนล่ะ? ซูเหมียนจะเป็นอะไรอีก?”

“ดังนั้นคุณก็เลยยอมรับแล้ว?”

“ยอมรับอะไร?”

“ลี่จิ่วเชียน”

คำพูดที่ทั้งสองคนพูดมาได้อ้อมไปอ้อมมา แล้วก็อ้อมไปที่ตัวของลี่จิ่วเชียนอีกที

“เฉินถิงเซียว พวกเราทั้งสองคนตอนนี้นอกจากความสัมพันธ์ที่เป็นพ่อแม่ของมู่มู่แล้ว ระหว่างพวกเราก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ถูกกฎหมายยอมรับ” มู่น่อนน่อนพยายามพูดคุยกับเฉินถิงเซียวด้วยเหตุผล “ตอนนี้ฉันอยู่ด้วยกันกับพวกคุณ บางเรื่องไม่ต้องให้คุณพูด ฉันก็รู้อยู่แล้ว แต่คุณ...”

เฉินถิงเซียวดูเหมือนว่าจะไม่มีความคิดที่จะพูดคุยอะไรกับเธอให้มากมายอีก จึงตัดคำพูดของเธอไปโดยทันที “เข้าใจแล้วก็ดี”

“คุณช่วยให้ฉันพูดให้จบก่อนได้มั้ย?” มู่น่อนน่อนดิ้นออกมาด้วยความหงุดหงิดอยู่แป๊บนึง แล้วก็ได้สลัดออกมาได้อย่างง่ายดาย

ใบหน้าของเธอได้เงยหน้ามองไปยังเฉินถิงเซียวด้วยความประหลาดใจ

มือทั้งสองข้างของเฉินถิงเซียวเก็บเอาไว้ในกระเป๋ากางเกง พิงเข้ากับขอบโต๊ะหนังสือไปด้วยท่าทางที่ดูเนือยๆ พลางเอ่ยออกมานิ่งๆว่า “ผมจะฟังก็แต่คำพูดที่มีประโยชน์เท่านั้น อย่างนี้แล้วมันก็จะประหยัดเวลาของทั้งสองฝ่ายด้วย”

มู่น่อนน่อนย้อนถามกลับออกไป “เวลาของคุณคือเวลา แล้วของฉันมันไม่ใช่?”

“ถ้าคุณคิดว่าเวลาของตัวเองมันมีค่ามาก ตอนนี้คุณก็ควรจะกลับไปนอนได้แล้ว” เฉินถิงเซียวเอี้ยวหน้าไปมองเธอ สีหน้าไม่แยแสมองไปแล้วกลับดูมีสีหน้าที่ไม่มีความผิดปรากฏออกมาอีกด้วย

เฉินถิงเซียวนี่ไม่มีเหตุผลสักนิดนึงเลย

ในทางตรงกันข้ามกันมู่น่อนน่อนก็ดันหาคำที่จะมาหักล้างออกไปไม่ได้เสียอย่างนั้น

หางตาชำเลืองไปเห็นกาแฟที่ตนเพิ่งจะวางลงไปบนโต๊ะทำงานเมื่อกี้นี้ แล้วเธอก็มองไปทางเฉินถิงเซียว พลางยื่นมือไปยกกาแฟแก้วนั้นขึ้นมา แล้วกระดกดื่มไปจนหมดในรวดเดียว

กาแฟขมนิดหน่อย ยังไม่ทันได้เพิ่มนมเพิ่มน้ำตาลลงไป ขมจนภายในลำคอของเธอมันมีรสฝาดไปหมด

มู่น่อนน่อนเม้มริมฝีปากข่มกลั้นรสชาติขมฝาดนั้นเอาไว้ เอาแก้วกาแฟที่ว่างเปล่าวางลงบนโต๊ะหนังสือไปเสียงดัง “ปัง” แล้วมองไปทางเฉินถิงเซียวอย่างท้าทาย “ฉันไปนอนแล้ว ราตรีสวัสดิ์”

เฉินถิงเซียวมองเธอเดินออกไปด้วยสีหน้าที่มืดครึ้ม แล้วถึงจะก้มลงมองแก้วกาแฟที่ว่างเปล่าใบนั้น เขายื่นนิ้วมือออกไป นิ้วมือแตะเบาๆไปบนที่จับของแก้วกาแฟไปสองที มุมปากก็ได้แสยะยิ้มออกมาทันที

เมื่อกี้ เธอโกรธแล้ว?

แต่ว่าวิธีการแก้แค้นของเธอมันช่างเบามากจริงๆเลย เขาไม่มีแม้แต่ความรู้สึกที่โดนแก้แค้นมาเลยสักนิดเดียว นึกไม่ถึงเลยว่าจะน่าสนใจอยู่บ้าง

มู่น่อนน่อนกลับมาที่ห้องด้วยอารมณ์โกรธที่ปะทุออกมา

เธอปิดประตูลง ผ่อนลมหายใจออกมายาวเหยียด แล้วไปที่ข้างๆเตียงเพื่อไปดูเฉินมู่ก่อนสักหน่อย

พบว่าเฉินมู่นอนหลับสนิทอยู่เหมือนเดิม เธอจึงลุกขึ้นเข้าห้องอาบน้ำไป

ยืนอยู่ที่หน้าอ่างล้างมือ เธอยื่นมือออกไปแตะที่มุมปากของตัวเองไปเบาๆ ตรงนั้นเหมือนราวกับว่าจะยังมีความร้อนของจูบเมื่อกี้นี้หลงเหลืออยู่

คิดไม่ตกเลยว่าเฉินถิงเซียวกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ และคิดจะทำอะไรอีกกัน

แต่ท่าทางที่หยิ่งทะนงของเขา ก็ชวนให้เกลียดพอแล้ว

มู่น่อนน่อนออกจากห้องอาบน้ำมา แต่ก็ไม่ได้นอนลงไปบนเตียงโดยทันที

เธอหยิบโทรศัพท์ไปขลุกอยู่ที่ในโซฟา ส่งวีแชทไปหาเสิ่นเหลียง “เธอแน่ใจนะว่าเมื่อก่อนฉันรักกับเฉินถิงเซียวจริงๆใช่มั้ย?”

เสิ่นเหลียงก็คงกำลังเล่นโทรศัพท์อยู่พอดี เพียงไม่นานเธอก็ได้ตอบกลับมา “แน่ใจสิ”

มู่น่อนน่อนเหมือนกับว่าในที่สุดก็เจอช่องทางระบายอารมณ์ออกไปแล้วก็ไม่ปาน จากนั้นก็เริ่มบ่นกับเสิ่นเหลียงออกไป “แต่ว่าตอนนี้ฉันคิดว่าเขาน่าเกลียดมากเลย หยิ่งจนเหมือนกับพระราชา การพูดจาแทบจะสามารถทำให้คนอื่นเขาโมโหได้เลย...”

เสิ่นเหลียงเห็นเธอคุยออกมายาวเหยียดอย่างนั้นแล้ว ก็ได้ตอบกลับไปประโยคนึง “ยกตัวอย่างมาสักตัวอย่างนึง”

“นึกไม่ถึงว่าเขาจะให้ฉันอย่าออกไปคบคนโน้นคนนี้ก่อนที่เขาจะฟื้นความทรงจำกลับมา ฉันเหมือนกับเป็นคนนอกลู่นอกทางอย่างนั้นเหรอ? ฉันสามารถเข้าใจแรงจูงใจของคำพูดนี้ที่เขาพูดออกมาได้อยู่หรอก แต่ว่าเขาพูดมาอย่างนี้มันก็เกินไปหน่อยหรือเปล่า...”

เสิ่นเหลียงเอาคำพูดท่อนนี้ของมู่น่อนน่อนคิดวิเคราะห์ไปสองรอบซ้ำไปซ้ำมา แล้วเอ่ยออกไปอย่างคิดพิจารณาไปซ้ำๆ “ตอนนี้ฉันมีความรู้สึกเหมือนถูกป้อนอาหารหมามาให้ชามหนึ่งขึ้นมา”

ตอนเช้าตรู่ เฉินถิงเซียวเพิ่งจะมาถึงประตูทางเข้าบริษัท กู้จือหยั่นไม่รู้ว่าโผล่หัวมาจากที่ตรงไหน

กู้จือหยั่นสวมเสื้อสเวตเตอร์สีฟ้าตัวหนึ่ง ด้านในมีเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวหนึ่งอยู่ มองดูแล้วเหมือนกับหนุ่มน้อยวัยยี่สิบต้นๆคนหนึ่ง

เขาขวางอยู่ที่ข้างหน้าเฉินถิงเซียว ยิ้มพลางเอ่ยออกมาว่า “ถิงเซียว อรุณสวัสดิ์นะ”

เฉินถิงเซียวหลุบตาลง “มีธุระ?”

“นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว ถ้าฉันไม่มีธุระ จะมาหานายไปทำไมกัน?” ตอนที่กู้จือหยั่นพูดออกมา สายตาวนเวียนอยู่ที่บนร่างของเขาอยู่ตลอดไม่ถอนออกไปไหน ในดวงตาแสดงการสืบหาความจริงออกมาอย่างไม่มีปิดบังเลยแม้แต่น้อย

เฉินถิงเซียวได้ยินแล้ว ก็ได้กวาดตามองเขาไปนิ่งๆ แล้วพูดออกมาสองคำ “ตามมา”

กู้จือหยั่นนิ่งอึ้งอยู่ตรงที่เดิม แต่เพียงไม่นานก็ได้สติกลับมาแล้วเดินตามเข้าไป

เขาตามเฉินถิงเซียวตรงไปที่ห้องทำงานผู้บริหาร

แต่ว่าตอนที่ออกมาจากลิฟต์ ก็ได้เจอกับเฉินจิ่งหยุ้น

กู้จือหยั่นยิ้มอย่างมีนัยยะออกมา “คุณหนูเฉิน ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”

เฉินจิ่งหยุ้นเห็นกู้จือหยั่น สีหน้าก็เปลี่ยนไป

เธอไม่ได้สนใจกู้จือหยั่น แต่กลับหันหน้าไปมองเฉินถิงเซียว

เฉินถิงเซียวไม่แม้แต่จะมองเธอเลย มุ่งตรงผ่านข้างๆร่างของเธอไป เดินไปยังห้องทำงาน

กู้จือหยั่นเดินตามอยู่ข้างหลังของเฉินถิงเซียว ยังไม่ลืมที่จะหันหน้าไปเลิกคิ้วเพื่อเป็นเชิงอวดเบ่งออกมาให้กับเฉินจิ่งหยุ้น

เฉินจิ่งหยุ้นโกรธจนสั่นไปหมด มือทั้งสองข้างกำแน่น สีหน้าดูย่ำแย่สุดๆ

ในตอนนี้โทรศัพท์ของเธอก็ได้ดังขึ้นมา

เฉินจิ่งหยุ้นรับสายมา เอ่ยพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่ย่ำแย่สุดๆออกไปคำนึง “ว่ามา”

ไม่รู้ว่าคนที่อยู่อีกด้านนึงพูดอะไรมา เฉินจิ่งหยุ้นจึงได้หัวเราะเสียงเย็นออกมา “ฉันเข้าใจแล้ว”