ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 418

เฉินจิ่งหยุ้นในตอนนี้ก็ไม่มีความคิดที่จะพูดอ้อมค้อมออกไปเช่นกัน จึงพูดสิ่งที่ตัวเองรู้ออกไปทั้งหมด

“เมื่อตอนนั้นฉันเจอเขาที่เมืองM ผู้เชี่ยวชาญทางการสะกดจิตคนนั้นแซ่หลี่ เป็นชายที่พูดภาษาจีนได้คนหนึ่ง...” พูดถึงตรงนี้แล้ว เธอพบว่าเธอรู้ข้อมูลของผู้เชี่ยวชาญการสะกดจิตคนนั้นน้อยมาก

สือเย่ถามเธอออกไปต่อว่า “ชื่ออะไร พักอยู่ที่ไหน แล้วก็อายุเท่าไหร่?”

“ไม่รู้” เฉินจิ่งหยุ้นไม่รู้เรื่องพวกนี้ ทำได้แค่เพียงส่ายหน้าออกมาไม่หยุด

“เมื่อตอนนั้นคุณหมอหลี่คนนั้นส่งคนมารับพวกเรา ฉันไม่รู้ว่าเขาพักอยู่ที่ไหน เขาสวมแมสก์ มองไม่เห็นหน้า ไม่รู้อายุของเขาด้วยเหมือนกัน...”

สือเย่ได้ยินคำพูดของเธอแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะย่นคิ้วออกมา “คุณหนูเฉิน เรื่องมาถึงตอนนี้แล้ว คุณไม่มีความจำเป็นจะต้องปิดบังอีกแล้ว ตรงจุดนี้ตัวคุณก็รู้ดี”

ความสัมพันธ์ของเฉินจิ่งหยุ้นกับเฉินถิงเซียวพัฒนากันมาถึงขั้นนี้ ขอเพียงแค่เฉินจิ่งหยุ้นมีสมองสักหน่อย ก็ไม่ควรจะมีอะไรมาปิดบังพวกเขาอีก

เฉินจิ่งหยุ้นได้ยินแล้ว ก็ร้อนรนขึ้นมาบ้างเช่นกัน “สิ่งที่ฉันพูดไปมันเป็นความจริงทั้งนั้น เรื่องมาถึงตอนนี้แล้ว ฉันยังมีเหตุผลอะไรไปหลอกลวงพวกนายอีก”

สือเย่หันหน้ามองไปทางเฉินถิงเซียว “คุณชาย คุณคิดว่า...”

เฉินถิงเซียวก้มลงมองไปทางเฉินจิ่งหยุ้น ในดวงตาของเฉินจิ่งหยุ้นได้เผยความหวาดกลัวออกมา อดไม่ได้ที่จะหดตัวไปข้างหลัง

ตอนนี้เธอกลัวเฉินถิงเซียวจริงๆ

เฉินถิงเซียวพูดออกไปด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ “เธอออกไปเถอะ ทางที่ดีก็อย่าให้ฉันเห็นหน้าเธออีก”

สีหน้าของเฉินจิ่งหยุ้นได้เปลี่ยนมาซีดเผือดออกมาทันที แต่ก็รู้ว่าพูดมากไปมันก็ไร้ประโยชน์ จึงได้ลุกยืนขึ้นมาจากบนพื้น เดินโซเซออกไป

พอเธอเดินออกไป เฉินถิงเซียวได้เอ่ยสั่งออกไป “ไปสืบมา”

“ครับ” สือเย่ตอบรับออกมา แล้วเดินออกไป

ข้อมูลที่เฉินจิ่งหยุ้นให้มามันน้อยเกินไป ผู้เชี่ยวชาญทางด้านการสะกดจิตที่พูดภาษาจีนได้ที่มีแซ่หลี่คนหนึ่ง

ข้อมูลหนึ่งที่เรียบง่ายอย่างนี้ จะบอกว่าง่ายมันก็ง่าย จะบอกว่ายากมันก็ยาก

สามารถสะกดจิตให้คนอื่นปิดกั้นความทรงจำเอาไว้ได้ จะต้องเป็นผู้ที่มีระดับความสามารถที่โดดเด่นเหนือใครในสาขาอาชีพนี้แน่ๆ

ผู้ที่มีความสามารถโดดเด่นเหนือใครอย่างนี้ ในสาขาอาชีพนี้ มันจะต้องเป็นเพียงแค่ส่วนน้อยแน่ๆ แต่เฉินถิงเซียวมีกำลังและมีอิทธิพลมาก สืบขึ้นมาแล้วมันก็ไม่นับว่ายากเช่นกัน

แต่พูดจากอีกมุมหนึ่งแล้ว เฉินจิ่งหยุ้นเองก็นับว่าเป็นคนที่ระมัดระวังเลยคนหนึ่ง หลังจากเรื่องนั้นเธอจะต้องสืบเรื่องผู้เชี่ยวชาญด้านการสะกดจิตคนนั้นมาแล้วเหมือนกัน แต่จากคำพูดของเธอสามารถคาดเดาได้ว่าเธอเองก็สืบหาข้อมูลของผู้เชี่ยวชาญด้านการสะกดจิตคนนั้นไม่ได้ด้วยเหมือนกัน

……

มู่น่อนน่อนเนื่องจากสายนั้นที่สือเย่ได้โทรมาหาเธอ จึงจำต้องเตรียมมื้อเที่ยงเอาไว้ล่วงหน้าเอาไว้ก่อน

เฉินถิงเซียวตอนเที่ยงไม่กลับมากินข้าว เธอก็ทำอาหารตามรสชาติที่ถูกปากตนกับเฉินมู่เอาก็พอแล้ว

แต่เฉินถิงเซียวจะกลับมากินมื้อเที่ยง มู่น่อนน่อนจงต้องทำเมนูที่เขาชอบกินสักหน่อย

ตอนที่เธอทำอาหารเสร็จ เฉินถิงเซียวยังไม่กลับมา

ก่อนหน้านี้เธอถ่ายรูปให้กับเฉินมู่ไปหลายรูปเลย ในวิลล่ามันมีเครื่องปริ้นภาพถ่ายอยู่พอดี เธอจึงปริ้นออกมา

ถือโอกาสที่เฉินถิงเซียวยังไม่กลับมา เธอจึงหยิบภาพพวกนั้นออกมา วางลงไปบนพื้นพรม มองดูไปด้วยกันกับเฉินมู่

ภาพพวกนี้ ส่วนหนึ่งเป็นเฉินมู่ อีกส่วนหนึ่งเป็นภาพคู่ของเฉินมู่กับมู่น่อนน่อน แล้วก็ยังมีภาพเดี่ยวของมู่น่อนน่อนอยู่ด้วยเหมือนกัน

ตอนที่เธอกับเฉินมู่ดูภาพกัน เฉินถิงเซียวก็กลับมา

เฉินมู่ตาดี เห็นเฉินถิงเซียวเข้ามา ก็กวักมือไปทางเขาราวกับผู้ใหญ่ตัวน้อย “เฉินชิงเซียว มาดู”

เฉินถิงเซียวชำเลืองมองเฉินมู่ไป เฉินมู่ยิ้มให้กับเธอไปอย่างประจบเอาใจ “อิอิ”

พูดจบ เธอจึงไต่ขึ้นมาจากบนพื้นพรมอย่างปราดเปรียว กระโจนเข้าไปในอ้อมแขนของมู่น่อนน่อน แล้วหันหน้าไปหัวเราะ “อิอิ” ไปทางเฉินถิงเซียวอีกทีนึง การกระทำต่อเนื่องกันเป็นไปอย่างลื่นไหลอย่างมาก ดูทำตามอำเภอใจอยู่บ้างเหมือนกัน

เด็กน้อยไวต่อความรู้สึก เธอรู้สึกได้ว่าเฉินถิงเซียวคงไม่เกิดโทสะต่อมู่น่อนน่อนขึ้นมาหรอก เธอก่อเรื่องแล้วเข้าไปหลบอยู่ข้างหลังมู่น่อนน่อนจะต้องรอดแน่

แล็เป็นไปอย่างที่คิด เฉินถิงเซียวเพียงแค่มองเธอไปแวบนึง แล้วเบนสายตาออกไป

เฉินมู่เห็นสภาพอย่างนี้ของเฉินถิงเซียว แล้วก็ได้ลุกขึ้นวิ่งเข้าไป คุกเข่านั่งลงข้างๆเขา ส่งเสียงเรียกออกไปอย่างระมัดระวัง “คุณพ่อ?”

มู่น่อนน่อนถึงได้นึกขึ้นมาได้ว่าเฉินมู่ยังอยู่ที่นี่

เฉินถิงเซียวก็คงจะทำให้เฉินมู่กลัวขึ้นมา

มู่น่อนน่อนรีบอุ้มเฉินมู่ขึ้นมาทันที พลางเอ่ยปลอบออกไป “คุณพ่อป่วย ส่งไปโรงพยาบาลให้คุณหมอดูให้ก็จบแล้ว”

“ป่วย?” เฉินมู่ใช้มือกุมท้องตัวเองเอาไว้ แสดงท่าทีเข้าใจขึ้นมาได้โดยทันที “คุณพ่อปวดท้อง”

ก็คงจะเป็นเพราะว่าเมื่อก่อนหน้านี้เฉินมู่เคยปวดท้องมาก่อน ก็เลยนึกว่าเฉินถิงเซียวจะปวดท้องขึ้นมาเหมือนกัน

มู่น่อนน่อนพูดกล่อมออกไปเบาๆซ้ำอีกครั้ง “ใช่ คุณพ่อปวดท้อง”

หลังจากนั้นเธอก็เรียกคนใช้มา หลังจากที่อุ้มเฉินมู่ออกไปแล้ว ก็ได้เรียกการ์ดเข้ามาอีกที แล้วช่วยประคองเฉินถิงเซียวขึ้นรถส่งไปโรงพยาบาล

เพราะถึงยังไงก็พักอยู่ใต้หลังคาเดียวกัน มู่น่อนน่อนก็ตัดสินใจเลือกที่จะตามเฉินถิงเซียวไปโรงพยาบาลด้วยคน

เธอนั่งอยู่ที่เบาะหลังกับเฉินถิงเซียว เฉินถิงเซียวในตอนนี้ได้อยู่ในสภาพกึ่งๆไร้สติไปเรียบร้อยแล้ว เดิมทีก็นั่งไม่สนิทอยู่แล้ว

มู่น่อนน่อนจำต้องประคองเขาเอาไว้ ให้เขาพิงเข้ากับบนร่างของเธอ

ไม่ง่ายเลยที่จะไปถึงที่หน้าประตูทางเข้าโรงพยาบาล หลังจากที่รถจอดสนิทลงแล้ว การ์ดเปิดประตูเบาะหลังรถออกแล้วประคองเฉินถิงเซียวลงจากรถไป

แต่ว่ามือของการ์ดเพิ่งจะแตะไปที่เฉินถิงเซียว จู่ๆเขาก็ได้ลืมตาออกมา

การ์ดได้ตกใจขึ้นมาแป๊บนึง พลางเอ่ยเรียกออกไป “คุณชาย?”

สายตาของเฉินถิงเซียวแสดงความสับสนออกมาก่อนเล็กน้อย แต่เพียงไม่นานก็ได้กลับมาใสกระจ่างออกมา

เขานั่งตัวตรง แล้วเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าที่ดุร้าย “นายจะทำอะไร?”