ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 419

การ์ดถูกสีหน้าที่แสดงออกมาของเฉินถิงเซียวทำเอากลัวจนมือสั่นไปหมด “ผมกำลังเตรียมที่จะประคองคุณลงจากรถ ไปโรงพยาบาลครับ”

เขาพูด แล้วก็ได้ถอยห่างออกไปเล็กน้อย ทำให้เฉินถิงเซียวสามารถมองเห็นประตูทางเข้าโรงพยาบาลได้

“มาโรงพยาบาลทำไม? ใครใช้ให้นายส่งฉันมาที่โรงพยาบาล? หืม?” ว่า “หืม” ตัวสุดท้าย มันช่างฟังดูน่ากลัวเสียจนหมือนกับว่าเป็นเครื่องรางที่จะทำให้ตายเร็วขึ้นของยมราชเลยไม่มีผิด

การ์ดได้เงียบกริบกันไปหมด ไม่กล้าพูดอะไรออกไป และก็ไม่กล้าถอยออกไปด้วยเช่นกัน ทำเพียงแค่มองไปทางมู่น่อนน่อนอย่างขอความช่วยเหลือ

มองตามสายตาของการ์ดไป เฉินถิงเซียวจึงได้พบว่ามู่น่อนน่อนก็อยู่ภายในรถด้วย

“เธอจะส่งฉันไปโรงพยาบาล?” เฉินถิงเซียวหรี่ตาลงเล็กน้อยแล้วมองเธอ ยื่นมือออกไปก็ได้บีบคางเธอเอาไว้ พลางเอ่ยถามออกไปด้วยเสียงที่เย็นยะเยือก “เธอส่งฉันไปโรงพยาบาลทำไม? ใครมอบความกล้าให้กับเธอกัน?”

น้ำเสียงประณามความผิดออกมาอย่างรุนแรงนี้ ได้ทำให้มู่น่อนน่อนแข็งค้างไปครู่นึ่งเลย

เฉินถิงเซียวที่เป็นอย่างนี้ ไม่คุ้นเคยเลย

“คุณดูเหมือนว่าป่วย ดูไม่สบายมาก ฉันก็เลยให้พวกเขาส่งคุณมาที่โรงพยาบาล” มู่น่อนน่อนพูดไปพลางมองสำรวจเขาอย่างระมัดระวังไปพลาง

สายตาของเขาล้ำลึกมาก เป็นความดำมืดที่เข้มข้นประหนึ่งน้ำหมึกอะไรทำนองนั้น ปกติตอนที่ไม่ยิ้มก็ดูมืดมนอยู่บ้าง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเขาในตอนนี้ที่กำลังอยู่ในอารมณ์โกรธจัดเลย

แต่มู่น่อนน่อนก็ไม่รู้เลยว่าความโกรธของเขามันเกิดมาจากไหน

ช่วงหลายวันมานี้ พวกเขาอาศัยอยู่ใต้หลังคาเดียวกัน เธอไม่เคยเห็นท่าทางอย่างนี้ของเฉินถิงเซียวมาก่อนเลย

เฉินถิงเซียวได้ยินคำพูดของเธอ ตรงระหว่างคิ้วนิ่วเข้าหากัน แรงที่กำลังบีบคางเธออยู่นั้นก็ได้ลงหนักขึ้นกว่าเดิม

มู่น่อนน่อนเจ็บจนหายใจพะงาบๆออกมาด้วยความกลัว พลางเอ่ยออกไป “เฉินถิงเซียว คุณช่วยปล่อยมือก่อนได้มั้ย”

“เธอรู้จักฉัน?” เฉินถิงเซียวไม่เพียงแต่จะไม่คลายมือออกไป แต่สายตายังเปลี่ยนเป็นคมกริบขึ้นมาด้วยเช่นกัน แล้วยังประดับไปด้วยการสือหาความจริงออกมา “เธอเป็นใคร?”

“ฉัน...” มู่น่อนน่อนอยากจะบอกชื่อของตัวเองออกไปทันที แต่ตอนนี้ก็ได้ค้นพบจุดที่ผิดปกติของเฉินถิงเซียวขึ้นมา

เธอถามเฉินถิงเซียวไปอย่างไม่กล้าที่จะเชื่อ “คุณไม่รู้จักฉัน?”

ถึงแม้ว่าพวกเขาทั้งสองคนเมื่อสามปีก่อนต่างฝ่ายต่างก็ได้สูญเสียความทรงจำกันไป แต่ว่าช่วงนี้ทั้งสองคนก็ได้อาศัยอยู่ใต้หลังคาเดียวกัน จะเกิดสถานการณ์ที่จู่ๆก็มาไม่รู้จักเธอขึ้นมาได้ยังไงกัน?

มู่น่อนน่อนยื่นมือใช้แรงไปขยับมือของเขาที่กำลังบีบอยู่ที่คางของเธออยู่ออกไป จากนั้นก็เข้าไปตรงหน้าเฉินถิงเซียว ชี้มาที่ตัวเอง พูดกับเขาออกไปด้วยใบหน้าที่จริงจัง “คุณตั้งใจมองฉันให้ดีๆ ไม่รู้จักฉันจริงๆ?”

เฉินถิงเซียวกระตุกมุมปากออกมา คำพูดที่ได้พูดออกมาได้ประดับไปด้วยการเยาะหยัน “เหอะ เธอนึกว่าหน้าตาดูเจริญตากว่าผู้หญิงทั่วๆไปหน่อย ฉันก็ควรจะต้องรู้จักเธอ?”

มู่น่อนน่อน “...”

ใครสามารถบอกเธอได้บ้างว่านี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?

เฉินถิงเซียวคงไม่ได้...สมองมีปัญหาหรอกมั้งใช่มั้ย?

มู่น่อนน่อนมีสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ตอนเช้าตอนที่ออกจากบ้านมามองดูแล้วก็ยังดูเหมือนคนปกติอยู่เลย...

ช่วงนี้ เขาเองก็อารมณ์แย่ลงหน่อย แต่ก็ไม่ได้มีจุดที่แตกต่างไปจากคนทั่วไปอะไรเลยนะ

เธอคิดๆไปแล้ว พลางเอ่ยปรึกษาหารือกับเฉินถิงเซียวออกไป “ฉันอธิบายให้คุณได้ไม่ชัดเจนไปสักพักนึง และฉันก็ไม่รู้ด้วยว่าตอนนี้คุณเป็นอะไรไปกันแน่ เอาอย่างนี้แล้วกัน พวกเราไปตรวจที่โรงพยาบาลกันก่อนสักหน่อย โอเคมั้ย?”

เฉินถิงเซียวเอ่ยออกมาด้วยความเย็นชา “คนที่ควรจะต้องตรวจเป็นเธอมากกว่าล่ะมั้ง”

“ฉัน...”

เฉินถิงเซียวเงยหน้าขึ้นมองไปทางการ์ดที่ขับรถอยู่ที่ข้างหน้า พลางเอ่ยออกไป “กลับไป”

“ครับ” การ์ดตอบรับออกมา แล้วสตาร์ทรถเตรียมที่จะกลับไป

ตอนนี้เฉินถิงเซียวกลับเอ่ยขึ้นมาอย่างกะทันหัน “เดี๋ยวก่อน”

การ์ดรีบหยุดรถลงทันที

เฉินถิงเซียวหันหน้าไป มองไปทางมู่น่อนน่อนที่กำลังลอบมองเขาอยู่เป็นครั้งคราวอยู่ที่ข้างๆ หลุดพ่นออกไปสองคำอย่างเย็นชา “ลงไป”

“คุณบอกให้ฉันลงจากรถ?” มู่น่อนน่อนสงสัยว่าตัวเองได้ยินผิดไป

เฉินถิงเซียวเพียงแค่มองเธอไปอย่างเย็นชา “หรือว่าจะยังมีคนอื่นอีกหรือไง?”

มู่น่อนน่อนใจสั่นรัวด้วยความกลัวขึ้นมาเล็กน้อย แน่นอนว่าปฏิกิริยาจะช้าลงหน่อย