ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 420

มู่น่อนน่อนตบหัวของเฉินมู่ไปเบาๆ พลางเอ่ยปลอบออกไปเบาๆ “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร”

เสียงของพวกเขาทางนี้ ได้ดึงดูดความสนใจของเฉินถิงเซียวเข้ามา

เฉินถิงเซียวเพิ่งจะมองมาทางนี้ สือเย่จึงได้เดินเข้าไป

สือเย่ถามออกไปด้วยใบหน้าเป็นห่วงเป็นใยอย่างมาก “คุณชาย คุณไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ?”

เฉินถิงเซียวมองไปทางสือเย่ไปด้วยใบหน้ายิ้มเสแสร้งออกมา “ฉันเหมือนกับไม่เป็นไรเหรอ?”

สือเย่ถูกเขาทำเอาจุกไป พูดไม่ออกไปชั่วขณะ

แต่เพียงไม่นานเขาก็ได้มีการตอบสนองกลับมา เฉินถิงเซียวไม่รู้จักมู่น่อนน่อน แต่กลับไม่ได้แสดงออกมาว่าไม่รู้จักเขา

“คุณชาย คุณรู้ว่าผมเป็นใครหรือเปล่า?” สือเย่ตัดสินใจที่จะทำการยืนยันกับเฉินถิงเซียวให้แน่ใจสักหน่อย

เฉินถิงเซียวมองเขาไปด้วยสีหน้าที่กำลังมองคนโง่ “สือเย่ นายแต่งงานจนสมองโง่งมไปหมดแล้วเหรอ? ฉันไม่ได้เสียความทรงจำไปเสียหน่อย ฉันจะไปไม่รู้จักนายได้ยังไง”

นี่ไม่ใช่เสียความทรงจำไปแล้วหรือไง?

แต่สถานการณ์ในตอนนี้ ดูเหมือนว่าจะหนักกว่าเสียความทรงจำเยอะเลย

เดี๋ยวก่อนนะ เมื่อกี้คุณชายบอกพูดว่าเขาแต่งงาน?

เรื่องที่เขาแต่งงานมันเป็นเรื่องเมื่อหลายปีก่อนไปแล้ว

เมื่อตอนนั้นเขาเพิ่งจะเรียนจบ เงินดาวน์บ้านก็ใกล้จะครบแล้ว จึงได้ขอภรรยาแต่งงาน

เรื่องเมื่อหลายปีก่อนมานี้ เฉินถิงเซียวทำไมจู่ๆถึงได้เอ่ยขึ้นมาอีกกัน?

สือเย่เตะชิ้นส่วนแก้วที่แตกออกตรงหน้าออกไป พลางเอ่ยออกไปกับเฉินถิงเซียว “คุณชายครับ เรื่องที่ผมแต่งงานนั้นมันเป็นเรื่องเมื่อแปด เก้าปีก่อนแล้วนะครับ”

เฉินถิงเซียวไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงแค่มองจ้องเขาไปด้วยสีหน้าที่ย่ำแย่

สือเย่ค่อยๆเข้าใจขึ้นมาได้รางๆ เฉินถิงเซียวมองไปแล้วดูเหมือนกับว่าความทรงจำจะเกิดความยุ่งเหยิงขึ้นมา

เขาแต่งงานมันเป็นเรื่องเมื่อแปด เก้าปีก่อนไปแล้ว แต่เฉินถิงเซียวกลับจู่ๆก็มาพูดถึงเรื่องที่เขาแต่งงานขึ้นมา

หรือว่าความทรงจำในตอนนี้ของเฉินถิงเซียว มันจะหยุดอยู่ที่ตอนที่เขาเพิ่งแต่งงานเมื่อตอนนั้นงั้นเหรอ?

สือเย่ถูกการคาดเดาที่บ้าบิ่นนี้ของตัวเองทำเอาช็อกไป

สือเย่ได้ถามหยั่งเชิงออกไปอีกครั้ง “คุณยังรู้จักมู่มู่หรือเปล่าครับ?”

“มู่มู่อะไร?” เฉินถิงเซียวเงยหน้าขึ้นมองเขา ในสายตาไม่แสดงอารมณ์ออกมาเลยสักนิดเดียว

ถ้าไม่เพราะคนที่อยู่ตรงหน้าเป็นเฉินถิงเซียว สือเย่จะต้องสงสัยแล้วว่าเขากำลังแกล้งทำเป็นบ้าใบ้อยู่แน่

มู่น่อนน่อนเดิมทีแล้วอยากจะอุ้มเฉินมู่ออกไป แต่หลังจากที่เธอได้ยินบทสนทนาของสือเย่กับเฉินถิงเซียวเข้า แล้วก็ได้หยุดฝีเท้าลง

บทสนทนาของเฉินถิงเซียวกับสือเย่ ยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกเหลือเชื่อ

เฉินมู่เองก็ได้ยินคำพูดของเฉินถิงเซียวด้วยเช่นกัน เธอพูดกับมู่น่อนน่อนออกไปด้วยเสียงเบา “คุณพ่อเรียกหนู”

ดวงตาของเธอเบิกกว้างออกมา ใสบริสุทธิ์ไร้สิ่งเจือปน จ้องมองมู่น่อนน่อนมาอย่างเอาจริงเอาจัง อยากจะหาคำยืนยันออกมาจากปากของมู่น่อนน่อน

มู่น่อนน่อนทอดถอนหายใจออกมา แล้วอุ้มเฉินมู่เดินเข้าไปที่ตรงหน้าเฉินถิงเซียว

เฉินถิงเซียวพอเห็นมู่น่อนน่อนแล้ว ก็มีสีหน้าไม่ดีนักออกมา “เธอกลับมาอีกทำไมกัน?”

มู่น่อนน่อน “...”

สือเย่รีบพูดออกไป “คุณชาย นี่ก็คือมู่มู่ เป็นลูกสาวของคุณครับ”

สายตาของเฉินถิงเซียวจรดอยู่ที่ร่างของเฉินมู่ ในทันใดนั้นก็ได้ถอนสายตากลับมองไปทางสือเย่ “นายบอกฉันว่านี่เป็นลูกสาวกับภรรยาของฉัน?”

สือเย่พยักหน้าออกมาเล็กน้อย

เฉินถิงเซียวโกรธจัดขึ้นมา“พวกนายออกไปให้หมด! ออกไปเดี๋ยวนี้!”

เพราะว่าโกรธ เสียงของเขาจึงดังมาก เฉินมู่ยังเล็ก ถูกทำให้กลัวจนหดตัวไปเล็กน้อย

เธอจ้องมองเฉินถิงเซียวไปด้วยเบ้าตาที่แดงก่ำ เบะปากออกมาพลางส่งเสียงเรียกออกมาด้วยความรู้สึกน้อยใจ “คุณพ่อ...”

เฉินถิงเซียวไม่แม้แต่จะมองเธอ “บอกให้พวกนายออกไปไม่ได้ยินหรือไง?”

เฉินมู่ได้ร้องไห้ออกมาทันที น้ำตาก็ไหลลงมาเหมือนกับไข่มุกที่ขาดออกจากกัน “เฉินชิงเซียว นิสัยไม่ดี!”

เธอพูดจบ ก็ซบไหล่ของมู่น่อนน่อนร้องไห้ออกมาด้วยความเศร้าเสียใจ

ร้องไห้ไปพลาง แล้วยังพูดไปพลาง “ไม่ต้องการเขาแล้ว นิสัยไม่ดี...ฮือๆๆ...”