ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 438

กู้จือหยั่นยังพูดไม่ทันจบ ก็ร้องออกมาซะก่อน

 เพราะเสิ่นเหลียงเตะเขาอีกครั้ง

ครั้งนี้เธอเตะแรงกว่าครั้งก่อนหน้านี้ กู้จือหยั่นกลั้นไม่อยู่จึงส่งเสียงร้องออกมา

กู้จือหยั่นกอดขาตัวเองไว้แล้วกระโดดไปมา เสิ่นเหลียงเชิดคางขึ้นถลึงตามองเขา “ใครโง่? หืม?”

กู้จือหยั่นทนความเจ็บปวดที่ขาของเขา แล้วตอบอย่างใจเย็นว่า “คุณหนู ผมโง่เอง”

 “เชอะ!” เสิ่นเหลียงยิ้มเยาะ ก่อนจะหันกลับมา แล้วแนบหูไปที่ประตู อยากได้ยินเสียงข้างใน

 แต่ระบบกันเสียงของห้องนั้นดีมาก ทำให้เสิ่นเหลียงไม่ได้ยินอะไรเลย จึงยืดตัวตรงอย่างโมโห แล้วหันหลังเดินจากไป

 ……

ภายในบ้าน

หลังจากที่เสิ่นเหลียงกับกู้จือหยั่นออกไป บรรยากาศในห้องก็เงียบลงทันที

 เดิมทีนึกว่า เมื่อตะกี้มีเสิ่นเหลียงกับกู้จือหยั่นอยู่ด้วย ก็น่าอึดอัดอยู่แล้ว แต่เธอคิดไม่ถึงเลยว่าพอพวกเขากลับไป เธอจะอึดอัดใจมากกว่าเดิม

 เธอไม่ใช่แค่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร และยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะวางมือไว้ตรงไหน

 ไม่เหมือนเฉินถิงเซียว ที่ยังทำตัวปกติ นั่งกินข้าวอย่างสบายใจ

แต่จู่ๆ เฉินถิงเซียวก็ถามเธอขึ้นมา “ฝีมือการทำอาหารของคุณดีแบบนี้มาตลอดเลยเหรอ?”

 เธอรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย นี่เฉินถิงเซียวชมเชยฝีมือการทำอาหารของเธออย่างไม่ปกปิด

แต่ว่า คนที่ทำอาหารเป็น พอถูกคนชื่นชมฝีมือการทำอาหาร ในใจก็รู้สึกถึงอันตราย

เพราะว่า พอมีคนชมเชยฝีมือการทำอาหารของคุณ นั่นหมายความว่าคนที่ชมเชยคุณ มีความคิดที่จะให้คุณทำอาหารต่อไป

 มู่น่อนน่อนไม่รู้จะตอบคำถามนี้ยังไง เธอจึงพูดว่า “ฉันทำอาหารได้มาตลอดค่ะ”

เฉินถิงเซียวไม่พูดอะไรอีก เขาหันไปกินข้าวต่อ

 มู่น่อนน่อนเพิ่งกินข้าวกับพวกเสิ่นเหลียงไปรอบหนึ่ง ตอนนี้อิ่มไปบ้างแล้ว ยังไม่รู้สึกหิว

 เธอคีบผักขึ้นมาและกินเข้าไปช้าๆ และรู้สึกว่าอาหารเริ่มเย็นแล้ว

 เธอลุกขึ้นยืน แล้วพูดว่า “ฉันไปอุ่นอาหารให้ดีกว่าค่ะ มันเย็นแล้ว”

 เฉินถิงเซียวไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง “ไม่ต้อง”

 เขายังคงก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อไป

นอกจากหัวหอมแล้ว เฉินถิงเซียวกินได้ทุกอย่าง หรืออีกความหมายหนึ่งก็คือ เขาก็ไม่ใช่คนเลือกกินอะไร

คนรับใช้ในบ้านเขามีมากมาย พ่อครัวก็มีความเป็นมืออาชีพ มู่น่อนน่อนไม่คิดว่าทักษะการทำอาหารของเธอจะน่าทึ่งถึงขนาดนั้น

แต่ว่า ไม่ว่าจะเป็นเฉินถิงเซียวในอดีต หรือเฉินถิงเซียวในตอนนี้ เหมือนว่าเขาจะชอบกินอาหารที่เธอเป็นคนทำมาก

 “ทำไมคุณถึงชอบกินอาหารที่ฉันทำคะ” มู่น่อนน่อนคิดแบบนี้ แล้วถามออกมาตามที่ใจคิด

 “ลองเดาดูสิ” คำพูดที่เหมือนล้อเล่น แต่เฉินถิงเซียวกลับพูดคำพวกนี้ด้วยสีหน้าจริงจัง

แล้วจะให้เดายังไง?

มู่น่อนน่อนขี้เกียจจะเดา เธอลุกขึ้นแล้วเก็บภาชนะที่เสิ่นเหลียงกับกู้จือหยั่นเคยใช้แล้ว ก่อนจะนั่งลงตรงหน้าตรงหน้าเฉินถิงเซียว

เฉินถิงเซียวถิงเซียวกินอาหารตามขั้นตอน เขาจะคีบกินอาหารทุกจาน

เพราะแบบนี้ จึงเป็นเรื่องยากที่จะแยกแยะว่าเขาชอบอาหารจานไหนมากกว่า

ช่างเป็นผู้ชายที่สุขุมมากจริงๆ

มู่น่อนน่อนนึกดีใจ เพราะผู้ชายสุขุมคนนี้ อยู่ตรงหน้าเธอเขาไม่ได้สุขุมเลย

จู่ๆ ผู้ชายที่นั่งตรงข้ามเธอก็เงยหน้าขึ้นมองเธอ “ให้ผมได้กินข้าวดีๆ หน่อยได้ไหม?”

 “หะ?” มู่น่อนน่อนไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงพูดแบบนี้ขึ้นมากะทันหัน

 “ถึงแม้คุณจะตั้งตารอที่จะให้ผมค้างคืนที่นี่เป็นพิเศษ แต่ผมขอกินข้าวก่อน ไม่ใช่เหรอ” น้ำเสียงของเขาเบาในสามคำสุดท้าย

 คำพูดที่เหลวไหล แต่เขากลับพูดออกมาด้วยสีหน้าจริงจังแบบนี้

ถ้าบอกว่าเฉินถิงเซียวไม่ได้ตั้งใจ ฆ่าให้ตายมู่น่อนน่อนก็ไม่เชื่อ

นี่เฉินถิงเซียวเคยสนุกกับการหยอกล้อเธอ ก็เลยคิดจะแกล้งเธอเพื่อความสนุกอีกเหรอ?