ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 437

ถึงแม้เธอจะเตรียมจิตใจไว้แล้ว แต่พอได้ยินคำพูดของเฉินถิงเซียว มู่น่อนน่อนก็ยังรู้สึกปวดใจไปสักพัก

แต่ว่า เธอก็รีบปรับอารมณ์ให้สงบลงอย่างรวดเร็ว

 “มู่มู่หลับอยู่ค่ะ ฉันพาไปดูไหมคะ” มู่น่อนน่อนหันหน้าไป แล้วถามเสียงต่ำ

 เฉินถิงเซียวพยักหน้าให้

มู่น่อนน่อนพูดกับเสิ่นเหลียง “กินกันไปก่อนเลยนะ”

 หลังจากพูดจบ เธอก็พาเฉินถิงเซียวไปที่ห้องนอนของเฉินมู่

ห้องนอนของเฉินมู่ เดิมทีก็เป็นห้องนอนเด็ก ทาสีห้องด้วยสีชมพูอ่อนน่ารักมาก

 เฉินมู่นอนกอดตุ๊กตากระต่ายสีชมพูไว้ และกำลังนอนหลับสนิท ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอแดงเล็กน้อย

เฉินถิงเซียวเดินเข้าไป แล้วหยิกแก้มของเธออย่างอดใจไม่ไหว

แต่ว่า ตอนที่มือของเขาเอื้อมไปสัมผัสใบหน้าของเฉินมู่ มู่น่อนน่อนก็ตบฝ่ามือของเขาดัง “เพี๊ยะ”

 เขาหันกลับไปมอง และดูท่าทางจะโกรธเล็กน้อยที่มู่น่อนน่อนตีเขา

 มู่น่อนน่อนถามเขาอย่างโมโหเล็กน้อย “คุณกำลังจะทำอะไรคะ?”

 เฉินมู่นอนหลับไปแล้ว เมื่อตะกี้เขาคิดจะทำให้เฉินมู่ตื่นหรือไง?

คิดอะไรเป็นเด็กไปได้!

 “อย่ามายุ่ง” เฉินถิงเซียวพูดสามคำนี้ออกมา แล้วค่อยๆ ลุกขึ้นเดินออกไปข้างนอก

 มู่น่อนน่อนเดินตามหลังออกไป ตอนที่เขาออกไป เขาก็ปิดประตูอย่างแผ่วเบา

 หลังจากที่เฉินถิงเซียวออกจากห้องของเฉินมู่ เขาก็กำลังจะเดินไปที่ประตู

มู่น่อนน่อนก้าวไปข้างหน้าสองก้าว แล้วจับมือเขาไว้ “จะกลับแล้วเหรอคะ?”

 “ไม่อย่างนั้นจะให้ยังไง คุณจะให้ผมค้างคืนหรือไง” น้ำเสียงของเฉินถิงเซียวฟังไม่ออกว่าอยู่ในอารมณ์ไหน คิ้วของเขานิ่ง เหมือนจะปิดกั้นคนอื่นให้ห่างจากตัวเองให้ไกลที่สุด

มู่น่อนน่อนชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มออกมาอีกครั้ง แล้วจับมือเขาแน่นขึ้น

 เธอเชิดคางขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มของเธอเหมือนกำลังท้าทายเล็กน้อย “คำถามแบบนี้คุณยังต้องถามอีกเหรอคะ คุณน่าจะชัดเจนในใจอยู่แล้วนะคะ”

 หลังจากที่มู่น่อนน่อนพูดจบ เธอก็มองไปที่เขาด้วยสายตาร้อนแรง

ดูน่าหลงใหลมากพอตัวเลย

เฉินถิงเซียวหรี่ตามอง แล้วเพ่งมองมาที่เธอ ในขณะที่กำลังจะพูด เขาก็มองไปทางข้างหลังของมู่น่อนน่อน

 มู่น่อนน่อนสังเกตเห็นสายตาของเขา จึงนึกขึ้นได้ ว่ามีคนอื่นอยู่ในบ้านด้วย

 เธอหันไปมองตามสายตาของเฉินถิงเซียว จึงเห็นเสิ่นเหลียงกับกู้จือหยั่นที่กำลังมีท่าทีร้อนตัวอยู่พอดี

 มู่น่อนน่อนยืนตัวแข็งทื่อ

ที่เธอพูดกับเฉินถิงเซียวเมื่อตะกี้นี้ เสิ่นเหลียงกับกู้จือหยั่นได้ยินทุกคำไม่มีตกค้าง

ช่วงนี้เพื่อเข้าใกล้เฉินถิงเซียว เธอได้ทิ้งศักดิ์ศรีไว้สุดขอบแล้ว

แต่ว่า นี่ก็ไม่ได้หมายความว่า เธอจะหน้าด้านจนให้คนอื่นที่ไม่ใช่เฉินถิงเซียวมาเห็นเธอในท่าทางแบบนี้ได้...

 มู่น่อนน่อนยื่นมือออกมาปิดหน้าตัวเองไว้ เธอรู้สึกเหมือนไม่มีหน้าไปเจอคนอื่นแล้ว

เฉินถิงเซียวก้มลงมอง แล้วเห็นท่าทางหงุดหงิดของมู่น่อนน่อนพอดี ในดวงตาของเขามีรอยยิ้มปรากฏขึ้นบางๆ

มู่น่อนน่อนในเวลานี้แทบไม่กล้ามองหน้าใคร จะมีเวลามาสนใจได้ยังไงว่าเฉินถิงเซียวกำลังมีสีหน้ายังไง

เธอไม่มีหน้าจะเจอใครแล้ว และไม่มีกะจิตกะใจจะหาวิธีเข้าใกล้เฉินถิงเซียวด้วย เธอจึงรีบพูดขึ้นมา “กินข้าวก่อนแล้วค่อยกลับเถอะค่ะ”

เธอไม่ได้สนใจว่าเฉินถิงเซียวจะตามมาด้วยหรือเปล่า หลังจากที่เธอพูดจบ เธอก็กลับไปที่โต๊ะอาหารเย็นทันที

 ก่อนจะหยิบขวดไวน์ต่างประเทศที่เสิ่นเหลียงเปิดก่อนหน้านี้ เทลงในแก้วครึ่งแก้ว แล้วหยิบแก้วไวน์ขึ้นดื่ม

 เสิ่นเหลียงซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามมู่น่อนน่อน กลั้นยิ้มแล้วคีบอาหารให้เธอ“ดื่มให้น้อยหน่อย กินอะไรบ้าง”

มู่น่อนน่อนถลึงตามองมา เสิ่นเหลียงรีบหันหน้าหนีอย่างรวดเร็ว

 ในเวลานี้เอง เก้าอี้ข้างๆ ก็ถูกดึงออก ตามมาด้วย ร่างสูงของเฉินถิงเซียวที่นั่งลงข้างๆ เธอ