ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 441

สือเย่ได้ยินดังนั้น ก็พูดขึ้นว่า “ทราบแล้วครับ”

แต่ว่า พอเขาวางสายแล้วหันกลับมา ก็เห็นเฉินถิงเซียวมองมาที่เขาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

สายตาของเฉินถิงเซียวคมกริบ ทำให้สือเย่รู้สึกเหมือนถูกจับได้ว่าทำผิด

เขาพูดเสียงเบา “...คุณชาย”

เฉินถิงเซียวไม่ขยับเขยื้อน ก่อนจะถามว่า “เธอพูดอะไรกับนาย?”

ถึงแม้เขาจะทำงานกับเฉินถิงเซียวมาเป็นเวลานาน แต่เขาก็ยังรู้สึกตกใจกับความฉลาดเฉลียวของเฉินถิงเซียวอยู่ดี

เขาแน่ใจว่า เมื่อตะกี้เฉินถิงเซียวไม่เห็นว่าคนที่โทรมาคือมู่น่อนน่อน แต่ก็ยังเดาได้ว่าคนที่โทรมาคือมู่น่อนน่อน

“คุณหญิงน้อยบอกว่า ถ้าคืนนี้คุณชายไม่ไปทานอาหารกับพวกเธอ ให้ผมไปพาคุณหนูน้อยมาหาคุณชายครับ” ในเมื่อเฉินถิงเซียวเดาได้แล้วว่าคนที่โทรมาคือมู่น่อนน่อน เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพูดออกไปตามตรง

“หึ!”

เฉินถิงเซียวยิ้มเยาะออกมา แล้วยิ้มตื้นๆ ออกมา “ผู้หญิงคนนั้นได้ใหม่ลืมเก่า เธอหาคนรักคนต่อไปได้แล้ว ตอนนี้เธอต้องการยัดเยียดเฉินมู่มาให้กับฉันอย่างนั้นเหรอ”

“คุณชายครับ คุณ... คิดมากไปหรือเปล่าครับ”สือเย่คิดไม่ออกจริงๆ ว่าเฉินถิงเซียวคิดอย่างนั้นได้ยังไง

มันช่างคาดไม่ถึงจริงๆ

“ฉันเพิ่งบอกกับเธอเมื่อคืนนี้ ว่าฉันจะไปกินข้าวด้วยคืนนี้ แต่ผลสุดท้ายล่ะ วันนี้เธอกลับพาลูกสาวของฉัน ไปกินข้าวกับผู้ชายคนอื่น!”

พอเฉินถิงเซียวพูดประโยคหลัง เขาโยนแฟ้มเอกสารในมือของเขาลงบนโต๊ะอย่างแรง “ด้านหนึ่งคิดจะกลับมาแต่งงานกับฉันใหม่ แต่อีกด้านกลับไปออกเดทกับผู้ชายคนอื่น เธอใจกล้ามากจริงๆ”

สือเย่ลังเลอยู่สักพัก แล้วตัดสินใจช่วยมู่น่อนน่อนพูดแก้ตัว “ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ คุณลี่เป็นคนที่เคยช่วยชีวิตคุณหญิงน้อยไว้ เธอความจำกลับมาแล้ว จะเลี้ยงข้าวตอบแทนคุณลี่ ก็เป็นเรื่องปกติ...”

เฉินถิงเซียวคนก่อนมีบางครั้งก็ไม่มีเหตุผล แต่ก็มีแนวคิดในการตัดสินใจที่ไม่เหมือนคนปกติ

และเฉินถิงเซียวในตอนนี้ เป็นคนขึ้มโนไปเอง

มู่น่อนน่อนแค่ไปกินข้าวกับลี่จิ่วเชียน แต่เฉินถิงเซียวกลับคิดว่ามู่น่อนน่อนจะเปลี่ยนใจไปหาคนอื่น

สมองของเขากลับจินตนาการไปไกล จนสือเย่ตามแทบไม่ทัน

หลังจากฟังคำพูดของสือเย่ เฉินถิงเซียวก็นิ่งคิดไปสักพัก

สือเย่เห็นแบบนี้ จึงพูดต่อ “นอกจากนี้ คุณลี่ยังเทียบกับคุณชายไม่ได้ด้วยซ้ำ”

สือเย่ทำงานกับเฉินถิงเซียวมาหลายปีแล้ว เขาเองก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าสักวันจะต้องมาพูดประจบประแจงเฉินถิงเซียวแบบนี้

โชคดีที่คำพูดของสือเย่ได้ผลกับเฉินถิงเซียวเล็กน้อย

“อย่างนั้นเหรอ” หลังจากที่เฉินถิงเซียวพูดจบ เขาก็โบกมือไล่ “ออกไปทำงานเถอะ”

สือเย่ได้ยินแบบนี้ จึงรีบเดินออกไป

เฉินถิงเซียวเอนหลังพิงเก้าอี้ แล้วขมวดคิ้วครุ่นคิด

ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าจะไม่ไปหามู่น่อนน่อนเพื่อกินข้าวด้วยคืนนี้ แต่ก็ยังลังเลอยู่เล็กน้อย

คนเราต่างก็มีการติดอาหาร หลังจากได้กินอาหารที่มู่น่อนน่อนเป็นคนทำ เขาก็ไม่อยากกินอาหารที่คนใช้ที่บ้านทำแล้ว

มู่น่อนน่อนกลับคาดเดาได้ว่าคืนนี้เขาอาจจะไม่มา

ดูท่า เธอจะเข้าใจนิสัยของเขาดีไม่น้อย

ทำให้มู่น่อนน่อนยิ่งคิดว่าเขาจะไม่ไป เขายิ่งอยากจะไป

……

ในตอนเย็น มู่น่อนน่อนทำอาหารจนเต็มโต๊ะ โดยส่วนใหญ่เป็นเมนูที่เฉินถิงเซียวชอบกินทั้งนั้น

อีกเดี๋ยวถ้าสือเย่มารับเฉินมู่ มั่นใจว่าเฉินถิงเซียวจะไม่มา เธอจะห่ออาหารให้สือเย่เอากลับไปให้เฉินถิงเซียวด้วย

ตอนนี้เฉินถิงเซียวโกรธเอาแต่ใจตัวเอง เธอจะถือสาเขาไม่ได้

เพราะยังไง เขาก็เป็นคนป่วย

เธอจะถือสาคนป่วยได้ยังไงกัน

ตอนใกล้จะถึงสองทุ่ม เธอทำอาหารเสร็จ กริ่งประตูก็ดังขึ้นมา

มู่น่อนน่อนเดินไปเปิดประตู พอเห็นเฉินถิงเซียวยืนอยู่ข้างนอกประตู เธอตกตะลึงเป็นเวลาสามวินาที ก่อนจะเซถอยหลังไปครึ่งก้าวและหลีกทางให้เขาเดินเข้ามา

พอเขาเข้ามา มู่น่อนน่อนถึงได้สติกลับมา เธอหยิบรองเท้าแตะจากตู้รองเท้ามาวางไว้ตรงหน้าเฉินถิงเซียว