ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 443

ถึงแม้เฉินมู่จะสะอึกสะอื้นไปด้วยพูดไปด้วย แต่เฉินถิงเซียวก็สามารถฟังเข้าใจความหมายในคำพูดของเธอได้อย่างน่าประหลาด

เฉินมู่ต้องการให้ครอบครัวของพวกเธอสามคนอยู่ด้วยกัน แต่การแสดงออกของเธอมีจำกัด ดังนั้นจึงไม่สามารถพูดอย่างที่ใจคิดได้

เฉินถิงเซียวพูดว่า “ทำไมฉันจะไม่ให้เธอมาล่ะ เธอไม่อยากมาเอง”

 พอได้ยินคำพูดของเฉินถิงเซียว เฉินมู่ที่ร้องไห้สะอึกสะอื้น ก็มองหน้าเขาอย่างจริงจัง

 เฉินมู่พูดอย่างดื้อดึง “เธออยากมา”

เฉินถิงเซียวเลิกคิ้วมองเธอ “อย่างนั้นเหรอ แล้วทำไมเธอถึงไม่มาล่ะ”

 เขาคิดว่าเด็กน้อยคนนี้น่าสนใจมาก เมื่อตะกี้ยังร้องไห้หนักมากขนาดนั้น ตอนนี้เธอกลับไม่ร้องไห้แล้ว ถึงไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูด แต่เธอก็ยังโต้เถียงกับเขาอย่างไม่ยอมแพ้

 เฉินมู่สับสนกับคำพูดของเฉินถิงเซียว เธอหน้าบึ้ง แล้วพูดอย่างโมโห “เธออยากมา!!”

 “โอเค” เฉินถิงเซียวสูดหายใจเข้าลึก “เธออยากมาด้วย”

 ในเวลานี้เอง ลิฟต์ก็ลงมาถึงชั้นหนึ่ง เฉินถิงเซียวก็อุ้มเธอเดินออกจากลิฟต์ไป

 เขาวางเฉินมู่ลง แล้วจูงมือเธอเดินออกไป

 ทันใดนั้นเอง เฉินมู่ก็สะบัดมือออก แล้วหันหลังวิ่งไปทางลิฟต์

เฉินถิงเซียวมองไปที่มือของตัวเองที่ว่างเปล่า แล้วเดินตามไป

เฉินมู่กำลังเขย่งกดลิฟต์ แต่มือของเธอเอื้อมไม่ถึงปุ่มกดลิฟต์ เหลืออีกแค่นิดเดียวก็จะถึงแล้ว

เฉินถิงเซียวก้มตัวลง ก่อนที่เขาจะเหยียดแขนยาวออกไป แล้วคว้าเฉินมู่ขึ้นมา แบกไว้บนไหล่ของเขาแล้วเดินออกไป

 “ปล่อยนะ!” เฉินมู่ดีดดิ้นขาไปมา “ปล่อยหนูลงเดี๋ยวนี้นะ”

เฉินถิงเซียวพาเธอไปที่ลานจอดรถโดยไม่พูดอะไร

 เขาใช้มือข้างหนึ่งกดกุญแจรถ แล้วเปิดประตูด้วยมือเดียว ก่อนจะยัดเธอเข้าไปในรถ

 เบาะหลังของรถมีเบาะนั่งสำหรับเด็กที่น่าจะติดตั้งไว้นานแล้ว

เฉินถิงเซียววางเธอลงเบาะนั่งสำหรับเด็ก แล้วรัดเข็มขัดนิรภัย พอเห็นเฉินมู่ยังดูโมโหมาก สีหน้าของเขาก็เคร่งขรึมลง “นั่งดีๆ อย่าดิ้น อย่าร้อง!”

เฉินมู่หดไหล่ด้วยความตกใจ แล้วเหลือบมองเขาอย่างระมัดระวัง ก่อนจะก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว ไม่กล้ามองเขาอีก

 เธอยังคงกลัวเขามาก

เฉินถิงเซียวปิดประตูรถอย่างพึงพอใจ แล้วเดินไปเปิดประตูด้านหน้าเข้าไปนั่งเพื่อขับรถออกไป

 ตอนที่เขาสตาร์ทรถ เขาเหลือบไปมองที่เฉินมู่ผ่านกระจกมองหลัง พอเห็นเธอกำลังก้มหน้าก้มตาเล่มเข็มขัดนิรภัย เขาก็มองไปทางด้านหน้าอีกครั้ง

 ปกติจะใช้เวลาขับรถเพียงยี่สิบนาที วันนี้เขาขับรถถึงบ้านช้าไปอีกสิบนาที

 รถมาหยุดจอดที่ประตูบ้าน พอออกมาเปิดประตูรถไปดูเฉินมู่ ก็พบว่าเธอหลับไปแล้ว

เฉินถิงเซียวโน้มตัวเข้าไปอุ้มเธอขึ้นมา แล้วพูดด้วยเสียงที่เบาว่า “กินอิ่มแล้วก็นอน”

 สือเย่เพิ่งอาศัยอยู่ในบ้านของเฉินถิงเซียว พอเห็นเฉินถิงเซียวอุ้มเฉินมู่ไว้ในอ้อมแขนก็ต้องตกใจเล็กน้อย

 หลังจากตกใจ เขาก็นึกถึงสิ่งที่เฉินถิงเซียวพูดครั้งล่าสุดขึ้นมา เขาก็อดที่จะรู้สึกไม่สบายใจไม่ได้ “คุณชายครับ คุณพามู่มู่กลับมาได้ยังไงกันครับ”

 เฉินถิงเซียวแอบขโมยเฉินมู่กลับมาหรือเปล่า?

เฉินถิงเซียวเดินเข้ามาโดยไม่เหลือบตามองเขาเลย “เธอยืนยันที่จะกลับมาพร้อมกับฉันเอง”

 แม้ว่าตอนเพิ่งออกจากลิฟต์มา เฉินมู่อยากจะวิ่งกลับ แต่พอออกมากับเขาแล้ว เฉินมู่ก็ยอมตามเขามาอย่างสมัครใจ

เฉินถิงเซียวอุ้มเฉินมู่ไปที่ห้องของเธอ

หลังจากที่เขาวางเฉินมู่ลงบนเตียง เขาก็ต้องหยุดชะงักไป

 ไม่มีใครบอกเขาว่านี่คือห้องของเฉินมู่ เขากลับอุ้มเฉินมู่เข้ามาในห้องนี้ได้โดยสัญชาตญาณ

 เขามองไปที่เฉินมู่สักพัก แล้วหันหลังเดินออกไป

สือเย่ยืนอยู่หน้าประตู

เฉินถิงเซียวสั่งเขา “ไปเรียกสาวใช้มา”