ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 452

มู่น่อนน่อนนั่งตรงข้ามกับเสิ่นเหลียง ซึ่งมันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดไว้ "ก็คงไม่แน่หรอก"

เสิ่นเหลียงถาม “แล้วจากนี้เธอคิดจะทำอะไรต่อไป?”

“ฉันอยากสงบสติอารมณ์สักสองวัน ตอนที่ไปเยี่ยมมู่มู่ฉันค่อยหาทางไปคุยกับเขาอีกที ที่เขาเป็นแบบนี้ ก็เป็นเพราะว่าเขาไม่มีความทรงจำในช่วงหลายที่ผ่านมา และก็ไม่ใช่ว่าเขาไม่รักฉัน ฉันคงจะโกรธเขาแบบนี้ไปตลอดไม่ได้หรอก"

มู่น่อนน่อนถอนหายใจออก เธอค่อยๆ หลับตาลง น้ำเสียงของเธอฟังดูเศร้าเล็กน้อย “ถ้าฉันโกรธเขาจริงๆ เขาก็คงจะไม่มาง้อฉันเหมือนเมื่อก่อนแล้ว”

ในน้ำเสียงของเธอมีความคับข้องใจเล็กน้อยที่ตัวเธอเองก็ไม่ทันได้สังเกต

เสิ่นเหลียงไม่รู้จะพูดอะไรดี เธอรู้สึกว่าสถานการณ์ของมู่น่อนน่อนและเฉินถิงเซียว มันค่อนข้างน่าปวดหัว

……

หลังจากที่มู่น่อนน่อนและเฉินถิงเซียวจากกันอย่างไม่มีความสุข เฉินถิงเซียวไม่ได้เจอมู่น่อนน่อนมาสองสามวันแล้ว

ช่วงนี้มู่น่อนน่อนมักจะมาปรากฏตัวต่อหน้าเขาบ่อยมาก แต่จู่ๆ ก็ไม่ได้เจอเธอมาแล้วสองสามวัน เลยรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

สือเย่เองก็สังเกตเห็น ช่วงนี้หลังจากเลิกงานเฉินถิงเซียวก็กลับบ้านทันที เขาไม่ได้ไปหามู่น่อนน่อนเพื่อทานอาหารเย็น

เฉินมู่ก็ถูกส่งตัวกลับไปที่เฉินถิงเซียว

หรือว่า ระหว่างพวกเขาสองคนอาจจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ในขณะที่เขาไม่รู้ตัว?

สือเย่ถือกองเอกสารไปวางไว้ตรงหน้าเฉินถิงเซียว "คุณชาย อันนี้เป็นเอกสารเร่งด่วน"

เฉินถิงเซียวนั่งบนเก้าอี้หลังโต๊ะในห้องทำงานด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ เขาวางมือทั้งสองไว้บนที่เท้าแขนของเก้าอี้อย่างเป็นธรรมชาติ ไม่รู้ว่าเขานั้นกำลังมองไปทางไหน

แต่ หลังจากที่ได้ยินคำพูดของสือเย่ เขาก็ยังคงตอบว่า "อืม"

สือเย่รู้สึกสงสัยในใจ แต่ก็ไม่ได้ถามออกมา

ในขณะที่เขากำลังจะออกไป อยู่ๆ เฉินถิงเซียวก็เรียกเขาไว้ในทันที

“สือเย่”

“คุณชาย มีอะไรครับ”

สือเย่มองกลับไปที่เฉินถิงเซียวในทันที ก่อนจะถามเขาด้วยความเคารพ

“นายกับภรรยาของนาย...” เฉินถิงเซียวขมวดคิ้วมากกว่าเดิม

ดูเหมือนเขาจะหงุดหงิดเล็กน้อย เขาหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดต่อไปว่า "พวกนายทะเลาะกันบ้างไหม"

สือเย่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่เฉินถิงเซียวจะถามคำถามแบบนี้ แต่เขาไม่ได้แสดงสีหน้าออกมา "แน่นอนว่าต้องทะเลาะกันบ้าง"

ดูเหมือนว่าเฉินถิงเซียวจะสนใจคำถามนี้มาก เขาเงยหน้ามองไปที่เขา และถามอย่างจริงจังว่า "แล้วหลังจากการทะเลาะกันล่ะ?"

“เธอก็ไม่สนใจผม ผม...ผมก็ไม่สนใจเธอ” นี่เป็นครั้งแรกที่เฉินถิงเซียวถามเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของสือเย่ และเขาก็รู้สึกเขินอายเล็กน้อยที่จะพูดออกมา

ดวงตาของเฉินถิงเซียวหรี่ลงเล็กน้อย "แล้วควรจะทำยังไง?"

เฉินถิงเซียวอาจไม่ทันได้สังเกต ตอนที่เขาพูดเรื่องนี้ ระหว่างคิ้วของเขามีความสับสนแอบแฝงอยู่อย่างเห็นได้ชัด

สือเย่เข้าใจทุกอย่างเป็นอย่างดี และเขาก็มั่นใจแล้วว่าเฉินถิงเซียวนั้นกำลังทะเลาะกับมู่น่อนน่อน

ถ้าจะเรียกว่าทะเลาะกันก็ไม่น่าจะใช่ เป็นไปได้มากที่เฉินถิงเซียวอาจจะพูดอะไรไม่น่าฟังเพียงฝ่ายเดียว และทำให้มู่น่อนน่อนโมโห จนทั้งสองก็ต้องทำสงครามเย็นต่อกัน

“ถ้าไม่ใช่ปัญหาเรื่องหลักการ ผมจะเป็นคนไปขอคืนดีกับเธอก่อน ความรู้สึกของผู้หญิงนั้นละเอียดอ่อนมาก บางทีก็แค่อารมณ์เสียเท่านั้น”

สือเย่รู้สึกว่า การที่เฉินถิงเซียวเป็นคนเริ่มถามคำถามพวกนี้กับเขา ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี

ปัญหาเรื่องหลักการ?

เมื่อนึกถึงหนังสือพิมพ์แผ่นนั้น เฉินถิงเซียวก็พูดอย่างเย็นชาว่า “เสิ่นชูหานคนนั้นคือคนรักคนแรกของมู่น่อนน่อนจริงๆ เหรอ?”

ตอนนี้เขาความจำเสื่อม แต่เขาก็รู้ทุกอย่างที่เขาควรรู้

ก่อนที่เขากับมู่น่อนน่อนจะอยู่ด้วยกัน เขาไม่เคยคบกับผู้หญิงคนไหนมาก่อนเลย แต่มู่น่อนน่อน กลับมีคนรักคนแรกด้วย

สือเย่เริ่มมีเหงื่อออกที่หน้าผากของเขา

นี่ถือว่าเป็นเรื่องที่ยากจะตอบมาก

ถ้าไม่พูดความจริง เฉินถิงเซียวก็จะโกรธ แต่ถ้าพูดความจริง เฉินถิงเซียวก็จะยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก