ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 456

สีหน้าของเฉินถิงเซียวแย่มากๆ เขาอุ้มมู่น่อนน่อนขึ้น ก่อนจะจับเธอโยนเข้าไปในรถ

ท่าทีของเขาดูไม่อ่อนโยนเลย มู่น่อนน่อนรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อยจากการล้ม

เธอรู้สึกเจ็บก็เลยค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง เธออยากจะพิงหลังไปบนเก้าอี้ แต่เบาะหลังของรถไม่มีที่วางแขนทั้งสองข้างเหมือนเก้าอี้ ดังนั้นพอเธอเอนหลังไปพิงพนักเก้าอี้ เธอก็ลื่นไถลลงไปโดยไม่ได้ตั้งใจ

เมื่อร่างกายไหลลงไป มู่น่อนน่อนก็ใช้มือจับตรงเบาะเก้าอี้ไว้ ก่อนจะพยายามพิงอีกครั้ง

เธอทำแบบนี้อยู่หลายครั้ง ท่าทีที่ไม่รู้จักเหนื่อยของเธอมันดูซื่อบื้อ

ท่าทีของเธอทั้งหมดอยู่ในสายตาของเฉินถิงเซียว

สือเย่ยืนอยู่ข้างประตูรถ เขามองไปที่มู่น่อนน่อน ก่อนจะมองไปที่เฉินถิงเซียวที่มีใบหน้าไม่พอใจและอยากจะจับมู่น่อนน่อนโยนออกไปตลอดเวลา เขาไอออกมา เพื่อเตือนสติเขา “คุณชาย ขึ้นรถเถอะครับ”

เฉินถิงเซียวเม้มริมฝีปาก ถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกรังเกียจ แต่เขาก็ยอมเข้าไปนั่ง

มู่น่อนน่อนยังคงทำท่าทางเมื่อครู่นี้

เฉินถิงเซียวเข้าไปนั่งในรถ เขาพิงไปที่ประตูรถ เพราะอยากจะรักษาระยะห่างกับมู่น่อนน่อน

สือเย่ขับรถอยู่ข้างหน้า เขาคำนึงถึงสถานการณ์ของมู่น่อนน่อน เขาพยายามขับรถให้มั่นคงที่สุด แต่มู่น่อนน่อนก็ยังคงไม่สามารถรักษาสมดุลไว้เธอยังคงเซไปเซมา และเธอยังชนเข้ากับกระจกรถที่แข็งแรงด้วย

เสียงดัง “ตึก” แค่ได้ยินเสียงก็รู้สึกเจ็บ

เขาเหลือบมองกระจกมองหลังด้วยความกังวลเล็กน้อย เฉินถิงเซียวยังคงนั่งอยู่ที่นั่นด้วยใบหน้าที่เฉยเมย เขาดูไม่สนใจมู่น่อนน่อนที่เซไปเซมาอยู่ด้านข้าง

สือเย่ถอนหายใจออก

หลังจากที่มู่น่อนน่อนดื่มจนเมา นอกจากที่เธอจะกลายเป็นคนอารมณ์ร้อนและชอบสร้างปัญหา อย่างอื่นก็ไม่มีปัญหาอะไร เธอไม่ได้อ้วกออกมา

แต่ว่า ต่อให้เธอจะไม่อ้วก แต่เธอก็ไม่ทนไม่ไหวกับการเซไปเซมาอยู่ตลอดเวลาแบบนี้

“แหวะ…”

มู่น่อนน่อนเอามือปิดปากไว้ แล้วทำท่าจะอ้วก

สีหน้าของเฉินถิงเซียวดูตึงขึ้นมาในทันที “มู่น่อนน่อน คุณจะทำอะไรเนี่ย?”

“รู้สึกอยากจะ…” เมื่อมู่น่อนน่อนได้ยินเสียงของเขา เธอก็เลยเอียงตัวก็ไปหาเขา แต่เพราะเธอทรงตัวไม่อยู่ เธอก็เลยล้มลงไปอยู่บนร่างกายของเขา

จากนั้น เธอก็พูดต่อว่า “อยากจะอ้วก”

เฉินถิงเซียวยื่นมือไปดันร่างกายของเธอที่ล้มลงมา เขาชะงักไปก่อนจะพูดว่า “จอดรถ!”

สือเย่รีบจอดลงทันที

มู่น่อนน่อนอยู่บนอ้อมแขนของเขา เมื่อเธอได้กลิ่นอายที่คุ้นเคย เธอก็ถอนหายใจออกมาอย่างพึงพอใจ ก่อนจะใช้หัวดันไปบนหน้าอกของเขา และก็หลับตาลง

เมื่อเฉินถิงเซียวเห็นแบบนั้น เขาก็ผลักเธอไปหนึ่งทีด้วยความโกรธ “มู่น่อนน่อน ถ้าจะอ้วกก็ลงรถไปอ้วก”

“ไม่อยาก…ไม่อยากอ้วกแล้ว…” มู่น่อนน่อนพูดตะกุกตะกัก ก่อนที่เธอจะเอาหัวดันบนเสื้อผ้าเขาอีกครั้ง จากนั้นเธอก็ค่อยๆ หายใจอย่างสม่ำเสมอ

“ถ้าไม่อยากอ้วกแล้ว ก็นั่งดีๆ”

หลังจากเฉินถิงเซียวพูดจบ เขาก็เห็นว่ามู่น่อนน่อนไม่ขยับตัวเลย เขาจึงยื่นมือไปดันตัวเธอ

เขาถึงพบว่ามู่น่อนน่อนหลับไปแล้ว

มู่น่อนน่อนที่นอนหลับไปแล้วไม่เหมือนกับมู่น่อนน่อนที่เห็นเป็นประจำ ดวงตาทั้งคู่ของเธอมีเสน่ห์มาก ปกติเวลาที่เธอลืมตา ความรู้สึกแรกที่แวบเข้ามาก็คือ เธอคือผู้หญิงสวยคนหนึ่ง

ส่วนเธอที่นอนหลับไปแล้ว ตอนที่เธอหลับตา ก็ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นเด็ก ซึ่งดูเด็กกว่าอายุจริงๆ ของเธออยู่มากเลย

ส่วนสือเย่ที่ขับรถอยู่ด้านหน้า ก็เห็นว่าเขาไม่มีท่าทีอะไรเลยหลังจากที่เฉินถิงเซียวเรียกเขา เขาจึงเรียกเขาในทันที “คุณชาย?”

เฉินถิงเซียวค่อยๆ เงยหน้าขึ้น และพูดว่า “ไม่มีอะไรแล้ว”

เมื่อสือเย่ได้ยิน เขาก็ขับรถต่อไป

เฉินถิงเซียวมองไปที่มู่น่อนน่อนอยู่พักใหญ่ สุดท้ายเขาก็อดทนไม่ไหว เขาจึงเอื้อมมือออกไปทัดผมที่บังหน้าให้กับเธอ

เขารับรู้ได้ ว่าท่าทางของเขานั้นดูเป็นธรรมชาติมาก

เมื่อก่อน เขามักจะทำเรื่องที่ใกล้ชิดกันแบบนี้กับมู่น่อนน่อนบ่อยๆ เหรอ?

ถึงแม้ว่าสือเย่จะเล่าเรื่องของเขาและมู่น่อนน่อนให้เขาฟังแล้ว แต่สิ่งนี้มันก็ทำได้แค่ให้เขามีความรู้สึกดีๆ ต่อมู่น่อนน่อน และยอมรับเธอได้ง่ายขึ้น แต่กลับไม่สามารถทำให้เขารักเธอได้ภายในเวลาสั้นๆ