ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 46

ตอนที่ 46 คิดไม่ถึงว่าเขาจะอิจฉา “ตัวเอง” นิดหน่อย

มู่น่อนน่อนไม่ได้ตอบกลับไปในทันที เซียวชู่เหอจึงรีบส่งเสียงอธิบายออกมา: “น่อนน่อน ก่อนหน้านี้แม่ยุ่งมากเลย ขนาดว่าเวลาที่จะมากินข้าวกับลูกเพียงลำพังก็ยังไม่มีเลย ลูกอย่าตำหนิแม่เลยนะ”

ถ้าเป็นแต่ก่อน เซียวชู่เหอนัดมู่น่อนน่อนออกมากินข้าวด้วยกันตามลำพัง เธอก็คงดีใจจนจะลอยขึ้นไปแล้ว

เอาเรื่องยุ่งมาเป็นข้ออ้าง ก็ออกจะสะเทือนใจเกินไปหน่อย

เซียวชู่เหอเป็นคุณนายที่ร่ำรวยแบบเต็มเวลา ในบ้านก็มีคนรับใช้มากมาย เธอจะยุ่งเรื่องอะไรหรือ?

เธอจำได้อย่างชัดเจน เคยมีอยู่ครั้งหนึ่ง เธอซื้อตั๋วภาพยนตร์แล้วอยากจะดูกับเซียวชู่เหอ แต่เดิมเซียวชู่เหอก็ตอบตกลงแล้วว่ามาดูด้วยกันได้

แต่ว่า จนกระทั่งภาพยนตร์จบแล้ว เธอก็ไม่ได้เจอเซียวชู่เหอ

กลับถึงบ้านก็เพิ่งจะรู้ เป็นเพราะมู่หวั่นขีดื่มจนเมาอยู่ข้างนอก เซียวชู่เหอจึงรีบไปรับมู่หวั่นขี แล้วทิ้งมู่น่อนน่อนไว้โดยปริยาย ไม่โทรมาบอก ทำให้เธอรออยู่ตลอดจนภาพยนตร์เลิก

มู่น่อนน่อนเอ่ยปาก ในน้ำเสียงมีรอยยิ้มบางๆปรากฏขึ้นมา: “ได้ค่ะ แม่ส่งที่อยู่มาให้หนูนะคะ”

เธอวางโทรศัพท์แล้ว เงยหน้าก็เห็นหน้าตาที่เข้มงวดของเสิ่นเหลียงกำลังมองมาที่เธอ

มู่น่อนน่อนประหลาดใจ: “ทำไมหรือ?”

เสิ่นเหลียงพูดอย่างอารมณ์ไม่ดี: “แม่ของเธอนัดเธอกินข้าวอีกแล้วหรือ? เธอจะไปจริงๆหรือ?”

“ไปสิ” มู่น่อนน่อนดึงเสิ่นเหลียงมานั่งลงบนโซฟา ในตอนนี้ที่เสิ่นเหลียงควบคุมอารมณ์ไม่ได้ เธอก็พูดอย่างไม่รีบร้อน: “ฉันก็มีแผนของฉัน ที่ให้เธอเอาอิฐมาให้ได้เอามาไหม?”

เสิ่นเหลียง: “อยู่ในรถ ฉันไปเอามาให้”

มู่น่อนน่อนเปิดประตูไม่ออก แต่ของของเธออยู่ด้านใน เรียกคนมาเปิดก็ไม่รู้ต้องรอถึงเมื่อไหร่ ตอนที่เสิ่นเหลียงจะมาเธอจึงจำเป็นต้องให้เธอช่วยเอาอิฐมาให้ เธอจะเอามาทุบประตู

การทำงานของเสิ่นเหลียงในสองปีมานี้มีแนวโน้มโตขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่แรกเธอก็คิดจะช่วยมู่น่อนน่อนทุบประตู แต่ผู้จัดการของเธอตามตัวเธอแล้ว

ก่อนจะไป เธอก็พูดอย่างอาลัยอาวรณ์: “น่อนน่อน ตอนที่ทุบประตู อย่าลืมถ่ายวิดีโอออกอากาศมาให้ฉันดูด้วยนะ”

มู่น่อนน่อน: “......” แฟนคลับของเสิ่นเหลียงอายุน้อยขนาดนั้นเลยหรือ?

......

มู่น่อนน่อนถืออิฐเดินมาที่หน้าประตูห้องของตน ยกมือหันไปทางประตูแล้วก็ทุบลงมา เสียงค่อนข้างดัง

เฉินถิงเซียวได้ยินเสียงก็เลยเดินมาหา เห็นเธอกำลังทุบประตู ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จู่ๆก็ยื่นมือแล้วก้มหัวลง ก้มๆอยู่ก็ยิ้มออกมา

ผู้หญิงคนนี้จริงๆเลย......ทำให้คนอื่นระมัดระวังตัวไม่หวาดไม่ไหว

เขาเดินเข้ามา แล้วหยุดข้อมือของเธอเอาไว้อย่างแม่นยำ เสียงทุ้มต่ำ: “พี่ชายไม่อยู่บ้าน คุณไปนอนในห้องของเขาก็ได้ ทุบประตูพังคิดเงินคุณได้ใช่ไหม?”

มู่น่อนน่อนก็รู้สึกว่าทำลายข้าวของไม่ดีเลยจริงๆ พูดอย่างลังเล: “แต่ว่าของของฉันอยู่ข้างในหมดเลย”

“ตอนที่พวกคุณแต่งงาน ก็มีคนส่งของใช้ผู้หญิงมากมายมาให้วางไว้ในห้องของเขา” จริงๆแล้วช่วงนี้เขาเพิ่งจะให้คนซื้อเข้ามาเพิ่มเติม

มู่น่อนน่อนกลับไม่ได้คิดถึงว่ายังมีโอกาสอย่างนี้ แต่เธอยังคงส่ายหัว พูดอย่างซื่อตรงและเปิดเผย : “แต่ฉันไม่กล้าไปนอนในห้องของเขา”

คำพูดที่ออกมานี้คงจะโดน “เฉินเจียฉิน” หัวเราะเยาะ แต่ไม่กล้าก็คือไม่กล้า

เฉินถิงเซียวก็ไม่คิดว่าเธอจะพูดอย่างนี้ มิน่าปกติก็โต้แย้งอยู่ตลอดผู้หญิงของเขาไม่ใช่เธอหรือ?

“ดังนั้น ฉันจะยังทุบประตูต่อไป ฉันเชื่อว่าเขาคงไม่ให้ฉันชดใช้ค่าประตู เขาไม่ใช่คนขี้เหนียวขนาดนั้น” ถึงอย่างไรก็ให้โทรศัพท์เธอแล้วไม่ใช่หรือ? เรื่องพวกนั้นในอินเตอร์เน็ตก็ไม่เห็นว่าเขาจะสอบสวน มู่น่อนน่อนรู้สึกว่าเขาดีกว่าที่เธอคิดเอาไว้

นัยน์ตาของเฉินถิงเซียวปรากฏความตะลึงงันออกมา จากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

เธอก็พูดไปหมดแล้ว เขาเป็นคนใจกว้าง เขาจะยังพูดอะไรได้อีกล่ะ?

จำเป็นจะต้องช่วยเธอทุบประตู

เขายื่นมือไปหยิบอิฐในมือของมู่น่อนน่อนออกมา ทุบไปสองสามทีประตูก็เปิดออกแล้ว