ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 465

หลังจากที่มู่น่อนน่อนได้คำตอบของเฉินถิงเซียว เธอก็ไม่ได้ถามอะไรอีก เธอวางสายทันที

ส่วนเฉินถิงเซียวก็เอาแต่จ้องโทรศัพท์ที่วางสายไปแล้ว เขามองอยู่พักใหญ่ ก่อนจะนึกขึ้นได้แล้วก็วางโทรศัพท์ลง

……

ตอนที่เฉินถิงเซียวเลิกงาน เขากลับไปที่บ้านพักของตัวเองก่อน เพื่อที่จะได้พาเฉินมู่ไปหามู่น่อนน่อนพร้อมกัน

ตอนที่พ่อลูกทั้งสองคนมาถึง มู่น่อนน่อนยังทำกับข้าวไม่เสร็จ

เธอกำลังเตรียมจะทำสตูว์

ในสตูว์ได้ใส่เห็ดเข้าไป ก็เลยมีกลิ่นหอมออกมา

เมื่อเฉินมู่เข้าไป เธอก็ได้กลิ่นหอมทันที เธอก็เลยวิ่งเข้าไปในห้องครัว “หอมจังเลยค่ะ!”

น้ำเสียงของเธอนุ่มนวลมาก แล้วก็เสียงดังนิดหน่อย แต่ว่าฟังแล้วก็ไม่ดูเกินจริง

เมื่อมู่น่อนน่อนได้ยินเสียงของเธอ เธอก็เลยเดินออกมาจากห้องครัว

“มู่มู่?” เธอคิดไม่ถึงว่าเฉินถิงเซียวจะพาเฉินมู่มาด้วย

“คุณแม่!” เฉินมู่วิ่งเข้าไปกอดขาของมู่น่อนน่อนไว้ “หนูคิดถึงคุณแม่จังเลย!”

เมื่อมู่น่อนน่อนได้ยินเธอก็รู้สึกใจละลายหมดแล้ว เธออุ้มเฉินมู่ขึ้นมา “แม่ก็คิดถึงมู่มู่!”

เฉินมู่เม้มริมฝีปาก ก่อนจะเบิกตากลมโต และมองไปทางห้องครัว “อะไรคะทำไมหอมจังเลย!”

มู่น่อนน่อนยิ้ม ก่อนจะอุ้มเธอเข้าไปในห้องครัว ในขณะที่เดินเข้าไปเธอก็พูดว่า “อาหารที่คุณแม่ทำเอง เดี๋ยวจะหอมกว่านี้อีก…”

ในห้องครัวมีเก้าอี้เตรียมไว้แล้ว เก้าอี้ตัวนั้นเตรียมมาเพื่อเฉินมู่โดยเฉพาะ บางทีเธอก็อยากจะไปล้างถ้วยล้างจานอะไรบ้าง เธอก็จะเอามาเหยียบ

มู่น่อนน่อนวางเธอไว้บนพื้น จากนั้นเธอก็วิ่งไปเอาเก้าอี้มา และก็วางไว้ตรงข้างหน้าเตาแก๊ส ก่อนที่เธอจะขึ้นไปเหยียบ

เก้าอี้อยู่ใกล้กับเตาแก๊สมากเกินไป มู่น่อนน่อนก็เลยอุ้มเธอขึ้น จากนั้นก็เอาเก้าอี้ดันออกไปข้างนอกเล็กน้อย และก็ให้เฉินมู่กลับไปยืนเหมือนเดิม

เธอเปิดฝาหม้อ ก่อนจะให้เฉินมู่ดมกิน

“หอมไหม?”

“หอม หอมมากค่ะ!” เฉินมู่มองไปที่หม้อด้วยตาแวววาว มือทั้งสองข้างยกขึ้นมาในทันที เหมือนว่าเธอจะเอื้อมมือเข้าไปในหม้อในวินาทีต่อไป

มู่น่อนน่อนจึงรีบปิดฝาหม้อ ก่อนจะอุ้มเฉินมู่ขึ้นมาอีกที

ในตอนนั้น เธอก็เพิ่งนึกขึ้นได้เลยถามเฉินมู่ว่า “เฉินชิงเซียวล่ะ?”

“เฉินชิงเซียวฮาฮา…” เฉินมู่รู้สึกว่ามันสนุกดีที่มู่น่อนน่อนเรียกว่า “เฉินชิงเซียว” เหมือนกับเธอ เธอก็เลยพูดตามแล้วก็หัวเราะไม่หยุด

มู่น่อนน่อนลูบหัวของเธอ จากนั้นก็เดินออกไปข้างนอก

เมื่อครู่นี้เธอเอาแต่สนใจเฉินมู่ จนเกือบลืมไปแล้วว่าที่นี่ยังมีเฉินถิงเซียวอยู่ด้วย

เธอเดินออกมาจากในห้องครัว เธอก็เห็นเฉินถิงเซียวกำลังนั่งอยู่บนโซฟา เอาเอียงตัวเล็กน้อย ก่อนจะยื่นมือไปหยิบแก้วที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้า จากนั้นเขาก็หยิบเหยือกน้ำและเทน้ำให้กับตัวเอง

มู่น่อนน่อนมีนิสัยที่ชอบวางเหยือกน้ำกับแก้วน้ำไว้บนโต๊ะ

เฉินถิงเซียวเทน้ำให้กับตัวเอง หลังจากดื่มน้ำแล้วเขาก็วางแก้วไว้ที่เดิม เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วก็มีท่าทีที่ดูเย็นชา

คนปกติทั่วไป เวลาเทน้ำให้ตัวเองก็จะดูเป็นเรื่องปกติ

แต่พอเรื่องปกติไปอยู่บนตัวเฉินถิงเซียว มันก็ทำให้เขาดูโดดเด่นมากขึ้น แลดูติดดินมากเกิน

“เฉินชิงเซียว!”

เฉินมู่วิ่งออกมาจากด้านหลังของมู่น่อนน่อน ก่อนที่เธอจะวิ่งตรงไปทางเฉินถิงเซียว

เธอหยิบจานแก้วน้ำที่วางอยู่ในจานบนโต๊ะด้วยความสงสัย ก่อนจะยื่นไปตรงหน้าเฉินถิงเซียว และก็กระพริบตาพร้อมกับพูดว่า “หนูก็จะดื่มน้ำ”

เฉินถิงเซียวมองไปที่เธอ ก่อนจะยื่นมือไปหยิบเหยือกน้ำพร้อมกับไม่แสดงท่าทีอะไรออกมา

เฉินมู่ถือแก้วได้เอียงมาก เฉินถิงเซียวยื่นมือไปช่วยเธอไปยุ่งไว้ “ถือแถเวให้ตรงๆ หน่อย”

“ค่ะ” เฉินมู่พยายามจะถือแก้วให้ตรง แต่แก้วก็ยังเอียงอยู่เล็กน้อย

เฉินถิงเซียวเริ่มค่อยๆ ยอมรับในตัวเฉินมู่แล้ว และยอมรับความเป็นเด็กในประจำวัน เขาก็เลยไม่ได้บังคับให้เธอแก้ไขอะไร