ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 467

หลังจากที่มือถือสั่นไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะเงียบลง

แต่ก็เงียบได้ไม่นาน สักพักก็สั่นเป็นครั้งคราว

มู่น่อนน่อนนึกว่า เรื่องที่เธอและเฉินถิงเซียวขึ้นเทรนการค้นหาพร้อมกัน วันนี้น่าจะไม่เป็นกระแสแล้ว แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีคนส่งข้อความส่วนตัวและแอดถึงเธอเยอะขนาดนี้

มู่น่อนน่อนเปิดดูในหน้าแชทส่วนตัว เธอยังไม่ทันได้เปิดเข้าไปอ่าน เธอก็เห็นว่ามีคนกำลังด่าเธอ

“หน้าไม่อาย…”

“มือที่สาม!”

การที่โดนด่าตั้งแต่เช้า ต่อให้มู่น่อนน่อนจะไม่ได้อารมณ์เสียยังไง แต่สุดท้ายก็ต้องรู้สึกหงุดหงิดอยู่ดี

เธอกลับมาที่หน้าการแจ้งเตือนข้อความ คลิกที่การแจ้งเตือนข้อความแรก และพบว่ามีหัวข้อใหม่ที่กำลังมาแรง

หัวข้อการค้นหายอดนิยมนี้มันคุ้นเคยมา

#มู่น่อนน่อน มือที่สาม#

มู่น่อนน่อนขมวดคิ้ว แต่เธอก็ยังจำได้ว่าตัวเองกำลังอุ่นนมอยู่ เธอก็เลยเมนมออกมาก่อน จากนั้นก็นั่งดูweiboบนโต๊ะอาหาร

ทางสื่อขุดข่าวที่เฉินถิงเซียวมีการหมั้นหมายกับซูเหมียนก่อนหน้านี้ออกมา ยังไม่มีหลักฐานว่ามีเรื่องการหมั้นหมายของเฉินถิงเซียวกับซูเหมียนจริงๆ ทุกคนต่างก็ตราหน้าเรียกมู่น่อนน่อนว่า “มือที่สาม”

ตอนแรกก็ไม่มีอะไรอยู่แล้ว แต่ก็ยังจะเอามาสร้างกระแสกันได้

คนทำงานในวงการบันเทิงบางคน เพื่อให้ได้รับความสนใจจากทุกคน เขาก็ใช้อักษรในการแสดงความสามารถได้อย่างยอดเยี่ยม

มู่น่อนน่อนดูฮอตคอมเมนท์ข้างล่างใต้weiboที่กำลังติดเทรนมีทั้งคนที่ร่วมแสดงความคิดเห็น แล้วก็มีทั้งคนที่เป็นผู้ชม

โชคดีที่ ชาวเน็ตส่วนใหญ่ก็ยังมีเหตุผล

มู่น่อนน่อนมองผ่านๆ จากนั้นเธอก็วางโทรศัพท์ไว้ข้างๆ

ครอบครัวเธอทั้งสามคน การที่ได้มานั่งทานข้าวอาหารเช้าด้วยกันอย่างสงบครั้งแรกแบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย มู่น่อนน่อนตัดสินใจว่าจะไม่พูดถึงเรื่องนี้ รอให้ทานอาหารเช้าเสร็จแล้วค่อยพูด

มู่น่อนน่อนลุกขึ้น เธอตั้งใจจะไปปลุกเฉินถิงเซียวและเฉินมู่ให้ตื่น

เธอเพิ่งจะเดินไปถึงหน้าประตูห้องเฉินถิงเซียว เธอกำลังยกมือขึ้นแต่ยังไม่ทันได้เคาะประตู ประตูห้องก็ถูกคนเปิดจากข้างใน

มือของมู่น่อนน่อนค้างอยู่กลางอากาศอยู่พักหนึ่ง จากนั้นเธอก็ขยับมือเบาๆ “อรุณสวัสดิ์”

เฉินถิงเซียวพูดออกมาด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ “อรุณสวัสดิ์”

จากนั้นเขาก็เอียงตัว และเดินอ้อมตัวมู่น่อนน่อนไปเข้าห้องน้ำ

มู่น่อนน่อนจึงไปปลุกเฉินมู่

เฉินมู่ต้องเปลี่ยนแค่เสื้อผ้า แล้วก็ล้างหน้าแปลงฟันก็พอแล้ว

เธอกับเฉินมู่นั่งรออยู่บนโต๊ะอาหารพักหนึ่ง จากนั้นเฉินถิงเซียวก็เดินออกมา

สีหน้าของเขาดูแย่มาก หลังจากออกมาจากห้องน้ำเขาก็หันไปมองทางมู่น่อนน่อนด้วยสายตาที่ราบเรียบ “ผมไปก่อนนะ เดี๋ยวสายๆ จะมีคนมารับมู่มู่”

หลังจากเขาพูดจบ เขาก็หยิบเอาเสื้อสูทและเตรียมจะออกไป

เมื่อมู่น่อนน่อนเห็น เธอก็รีบเรียกเขาไว้ “เฉินถิงเซียว!”

เฉินถิงเซียวไม่ได้หันมามองเธอ เขาเดินตรงไปที่ประตู

มู่น่อนน่อนจึงต้องเดินไปเพื่อบังเข้าไว้ “ทานอาหารเช้าก่อนแล้วค่อยไปเถอะ”

เมื่ออยู่ใกล้เขาขนาดนี้ มู่น่อนน่อนก็พบว่าสีหน้าของเขานั้นดูแย่มากกว่าปกติเยอะเลย

เขายืนนิ่งอยู่ตรงหน้าประตู ก่อนจะตอบอย่างราบเรียบว่า “ต้องมีเรื่องให้ไปจัดการน่ะ”

“ไม่ว่าจะเรื่องด่วนแค่ไหน ยังไงก็ต้องทานข้าวเช้าก่อน” ในขณะที่เธอพูด เธอก็ดึงเขาไปที่โต๊ะอาหาร

ในตอนแรกเฉินถิงเซียวไม่ขยับเลย เขาหันไปมองอย่างไม่ตั้งใจ หลังจากที่เขาเห็นโทรศัพท์ของมู่น่อนน่อนที่วางอยู่บนโต๊ะอาหาร เขาก็เลยเดินตามเธอไป

ไม่รู้ว่ามู่น่อนน่อนรู้สึกไปเองหรือเปล่า แต่ระหว่างที่ทานอาหารเช้าอยู่ เฉินถิงเซียวก็เอาแต่สนใจ…โทรศัพท์มือถือของเธอ

โชคดีที่เธอไม่มีนิสัยติดเล่นโทรศัพท์หลังจากที่ทานอาหารเสร็จ

เธอเกลี้ยกล่อมเฉินมู่อยู่พักใหญ่ เฉินมู่เลยยอมกลับไปที่บ้านเฉินถิงเซียว

หลังจากไปส่งเฉินมู่แล้ว ระหว่างทางกลับ มู่น่อนน่อนก็ได้รับโทรศัพท์จ้าเสิ่นเหลียง

เสิ่นเหลียงถ่ายละครอยู่ข้างนอก ส่วนใหญ่เธอจะยุ่งมาก ในช่วงกลางวันเธอแทบจะไม่มีเวลาโทรมาหาเธอเลย

มู่น่อนน่อนถามเธอ “ไม่ถ่ายละครหรอ?”

“ฝนตก ไม่สามารถเริ่มถ่ายทำได้” น้ำเสียงของเสิ่นเหลียงฟังดูเป็นกังวลเล็กน้อย

“เมื่อวานที่เมืองหู้หยางฝนก็ตก ตกหนักมากด้วย แต่ว่าวันนี้ฟ้าสว่างแล้ว” มู่น่อนน่อนเงยหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้าที่สดใสที่อยู่ข้างนอกหน้าต่าง

“ที่ฉันฝนตกมาหลายวันแล้ว เสื้อผ้าที่ซักไปก็ไม่แห้ง ส่วนเสื้อผ้าที่ยังไม่ได้ใส่ก็เปียกหมดเพราะน้องฝนรั่วลงมา นี่ฉันก็เกือบจะไม่มีเสื้อผ้าใส่แล้ว…”

เสิ่นเหลียงบ่นกับเธออยู่พักใหญ่ สุดท้ายเธอก็พูดว่า “อีกไม่กี่วันฟ้าก็น่าจะสว่างแล้ว”

……

เพราะเสิ่นเหลียงเอาแต่บ่นให้มู่น่อนน่อนฟังว่าที่เธอเอาแต่ฝนตก ต่อจากนั้นไม่กี่วัน มู่น่อนน่อนก็เอาแต่ดูสภาพอากาศในเมืองที่เสิ่นเหลียงไปถ่ายทำ

แต่ท้องฟ้าก็ไม่เปิดสักที หลังจากนั้นไม่กี่วัน เมืองที่เสิ่นเหลียงกำลังถ่ายทำอยู่ก็ฝนตกไม่หยุด ที่สำคัญก็คือฝนตกทั้งวันทั้งคืนแบบไม่มีหยุดเลย

มู่น่อนน่อนโทรไปหาเสิ่นเหลียง เธอก็พูดเพียงแค่ว่ายังไม่ได้เริ่มถ่ายทำ ถ่ายทำได้เพียงแค่ฉากที่มีฝนตกเท่านั้น

มู่น่อนน่อนถามว่า “ในเมื่อถ่ายทำไม่ได้ ทางกองละครไม่ให้วันหยุดพวกเธอหรอ?”

“ผู้กำกับเป็นศิลปินเก่า เขาเป็นคนที่เข้มงวดมาก เขาอยากให้ตัวละครหลักแบบพวกเรารู้จักกันมากขึ้น ก็เลยไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยให้พวกเราหยุดเลย” น้ำเสียงของเสิ่นเหลียงฟังดูเบื่อหน่ายมาก

มู่น่อนน่อนพูด “งั้นเดี๋ยวฉันไปเยี่ยมเธอเอง เธออยากได้อะไรบ้าง เดี๋ยวฉันเอาไปให้เธอเอง”

เสิ่นเหลียงปฏิเสธทันที “อากาศแบบนี้เธอจะมาเยี่ยมทำไมกัน เธอไม่ต้อง…”

“ถ้าเธอไม่พูด ฉันนึกอะไรออกฉันก็จะเอาอันนั้นไปแล้วกันนะ เธอก็รอฉันไปหานั่นแหละ”

มู่น่อนน่อนได้ตัดสินใจแล้ว ว่าจะไปเยี่ยมเสิ่นเหลียง