ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 470

วันนั้นตอนที่เขาอยู่ในบ้านของมู่น่อนน่อน เขาก็เคยคุยกับมู่น่อนน่อนไปแล้ว มากที่สุดห้ามเกินห้าวัน

แต่เมื่อครู่นี้เธอพูดในโทรศัพท์ว่าอะไรนะ?

อีกสิบกว่าวันถึงจะกลับมา

เหอะ เธอไม่ได้สนใจคำพูดของเขาเลย

สือเย่ไม่รู้เรื่องราวระหว่างนั้น เมื่อได้ยินคำพูดที่อยู่ดีๆ เฉินถิงเซียวก็พูดออกมา เขาก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ และเขาเองก็ไม่กล้าจะเปิดปากพูดด้วย

ผ่านไปครู่หนึ่ง เฉินถิงเซียวก็สุดลมหายใจเข้าและพูดว่า “ปล่อยข่าวออกไป คืนนี้จัดงานเลี้ยงที่โรงแรมจีนติ่ง”

สือเย่ตอบรับทันที “ครับ”

เฉินถิงเซียวแทบจะไม่เคยเป็นคนพูดว่าจะจัดงานเลี้ยงเลย จากสถานะของเขาแล้ว ถ้าเกิดว่ามีการจัดงานเลี้ยง ก็จะมีคนมากมายมาร่วมงาน

สือเย่สามารถนึกภาพออกแล้ว ในงานเลี้ยงคงจะคึกคักมาก

แต่ เมื่อครู่นี้คุณชายบอกว่าให้จัดงานเลี้ยงในคืนนี้?

สือเย่มองดูเวลาอย่างเงียบๆ

นี่ก็ 6 โมงเย็นแล้ว ช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาที่โรงแรมจีนติ่งมีคนเยอะมาก ถ้าต้องการทานข้าวหรือไปนอน ทางโรงแรมจีนติ่งมีห้องอาหารและห้องพักเตรียมไว้สำหรับเฉินถิงเซียวอยู่แล้ว

แต่สำหรับการจัดเลี้ยงในห้องโถง มันก็ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ง่ายขนาดนั้น

เพราะเฉินถิงเซียวไม่เคยเข้าร่วมงานแบบนี้มาโดยตลอด ยิ่งไม่ต้องพูดเลยว่าจะให้เขาไปจัดงานเลี้ยงแบบนี้ ดังนั้นทางโรงแรมจีนติ่งก็ไม่มีทางจองห้องโถงไว้ให้เฉินถิงเซียวแน่นอน

โรงแรมจีนติ่งก็เป็นสิ่งที่เฉินถิงเซียวสร้างมากับมือ แต่คนที่ดูแลมาโดยตลอดก็คือกู้จือหยั่น ดังนั้นเรื่องพวกนี้ก็มักจะเป็นกู้จือหยั่นที่เป็นคนจัดงาน

เมื่อเป็นแบบนี้ ถ้าอยากจะจัดงานเลี้ยงในคืนนี้ ก็คงจะไม่ใช่เรื่องง่ายนัก…

สือเย่กำลังจะเปิดปากพูด เขาก็ได้ยินเฉินถิงเซียวพูดว่า “พรุ่งนี้แล้วกัน”

สือเย่โล่งอกไปที “ครับ ผมจะสั่งคนไปจัดการให้”

เฉินถิงเซียวพิงอยู่ตรงเก้าอี้ จากนั้นเขาก็เหม่อลอย

ตลอดทั้งวัน แค่เขาคิดว่ามู่น่อนน่อนไม่ได้อยู่ในเมืองหู้หยาง และไม่ได้อยู่ในขอบเขตอิทธิพลของเขา แต่อยู่ห่างจากเขาไปไกลแสนไกลหลายกิโลเมตร เขาก็รู้สึกไม่สบายใจ แล้วก็มองอะไรไม่เข้าตาไปหมด

ปกติตอนที่มู่น่อนน่อนอยู่ในสายตาของเขา เขาก็ไม่เคยคิดเลยว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่อะไร

เป็นเพราะเคยชินกับสิ่งนี้เหรอ?

เฉินถิงเซียวยื่นมือไปนวดขมับ

ก็คุยกันแล้วว่าไม่เกินห้าวัน แต่สุดท้ายเธอก็เอาคำพูดของเขาฟังหูซ้ายทะลุหูขวา

……

ตอนกลางคืนที่กลับไป สือเย่รู้ว่ามู่น่อนน่อนไม่ได้อยู่ในบ้าน เขาก็เลยขับตรงไปที่บ้านของเฉินถิงเซียว

ถึงแม้ว่าบ้านของมู่น่อนน่อนจะอยู่บนถนนเส้นนี้เหมือนกัน แต่ว่าถ้าจะไปที่บ้านของมู่น่อนน่อน ระหว่างทางก็ต้องเลี้ยวเข้าซอยเล็กๆ หนึ่งซอย

ช่วงนี้เฉินถิงเซียวมักจะไปทานข้าวทีมู่น่อนน่อนบ่อยๆ เขาก็เลยคุ้นเคยกับถนนทางไปบ้านของมู่น่อนน่อนเป็นอย่างดี

ตอนที่รถขับผ่านซอยถนน เสี่ยงของเฉินถิงเซียวที่อยู่ด้านหลังก็ดังขึ้น “เข้าไปในซอย”

สือเย่เงยหน้าด้วยความประหลาดใจ เขาก็มองเห็นเฉินถิงเซียวที่กำลังขมวดคิ้วจากกระจกมองหลังรถ

สือเย่ถามออกไปว่า “คุณหญิงไม่อยู่บ้าน ก็จะไปที่นั่นเหรอครับ?”

เฉินถิงเซียวมองเขาด้วยสายตาที่เยือกเย็นจากกระจกมองหลังรถ “ใครบอกว่าฉันจะไปที่บ้านเธอ?”

สือเย่ชะงักไป เขารู้สึกหมดคำพูดแล้ว