ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 481

มู่น่อนน่อนคิดๆแล้วรู้สึกว่าสือเย่พูดถูก

เดิมทีในใจเฉินถิงเซียวคิดอะไรอยู่ก็ยากที่จะคาดเดาอยู่แล้ว หลายวันนี้เฉินถิงเซียวสามารถพักอยู่ที่นี่อย่างเข้าเมืองตาหลิ่วหลิ่วตาตาม เธอเองก็ค่อนข้างประหลาดใจอยู่เหมือนกัน

บนตัวเขา มักจะมีจุดที่เธอไม่เข้าใจ

เฉินถิงเซียวได้พูดกับคุณลุงไปอีกหลายคำ จากนั้นคุณลุงได้ตบแขนเฉินถิงเซียวเบาๆ ขยับริมฝีปากไปหลายที ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก แต่มู่น่อนน่อนดูไม่ออกว่าเขาพูดอะไรบ้าง

เวลานี้ จู่ๆเฉินถิงเซียวได้กวักมือมาที่เธอ

มู่น่อนน่อนได้รีบเดินไป

เธอเดินเข้าไปใกล้ คุณลุงก็ได้มองหน้าเธอพร้อมยิ้มแฉ่ง：“เธอชอบกิมจิที่ลุงทำไม่ใช่เหรอ？ลุงใส่กล่องให้เธอเอากลับไปกินหน่อย อากาศแบบนี้เอากลับไปน่าจะยังกินได้อยู่”

อากาศของปลายฤดูใบไม้ร่วงเป็นฤดูกาลที่ต้องใส่เสื้อสเวตเตอร์แล้ว อาหารก็ไม่บูดเสียง่ายขนาดนั้น

มู่น่อนน่อนค่อนข้างซึ้ง：“คุณลุงนั่งแป๊บนึงนะคะ หนูไปทำเองค่ะ”

นอกจากวันแรกที่เธอมาที่นี่เป็นไข้แล้ว นับแต่นั้นมาเธอก็เป็นคนทำกับข้าวตลอด และรู้อยู่ว่ากิมจิของคุณลุงอยู่ไหน

“ได้ งั้นเธอไปเอากิมจิเองนะ ลุงไปขุดมันเทศที่นาให้พวกเธอ มันเทศอันนั้นไม่มียาฆ่าแมลง ไม่เหมือนที่ขายอยู่ในเมือง……”

ระหว่างที่คุณลุงพูด ก็เตรียมไปเอาจอบแล้ว

มู่น่อนน่อนรีบห้ามเขาไว้：“ไม่ต้องแล้วค่ะ……”

ท้องฟ้าที่เพิ่งจะสดใสขึ้นมา พื้นยังค่อนข้างแฉะและลื่นอยู่ โดยเฉพาะในพื้นดินโคลน

“แค่ไปขุดไม่กี่หัวให้เธอเอาไปเฉยๆ ที่ลุงก็ไม่มีของอย่างอื่นแล้ว……”คุณลุงย่อมไม่ฟังคำเกลี้ยกล่อมของมู่น่อนน่อนอยู่แล้ว เขาได้แบกจอบไปในนาโดยตรง

มู่น่อนน่อนมองดูคุณลุงไปนาแล้ว ก็ได้กลับไปเอากิมจิในบ้าน

กิมจิใส่ไว้ในโอ่งใบใหญ่มาก ด้านในมีกิมจิโอ่งใหญ่ที่หอมมาก

เอากิมจิใส่กล่องเสร็จ ตอนที่ออกมา คุณลุงก็ได้กลับมาแล้ว

ทำไร่ทำนาอยู่ที่ชนบทมาทั้งชีวิต ถึงแม้อายุมากแล้ว แต่ร่างกายก็ไม่ได้มีโรคภัยไข้เจ็บอะไร การเคลื่อนไหวก็คล่องแคล่วกระฉับกระเฉงมาก

คุณลุงล้างมันเทศสดๆเสร็จแล้วเอาใส่ถุง จากนั้นได้เข้าไปทำอะไรที่ในห้องอีกพักนึง ตอนที่ออกมาได้ของเพิ่มมาอีกสองถุงใหญ่ๆ

มู่น่อนน่อนนึกขึ้นได้ว่าเมื่อก่อนเคยเห็นประเด็นในเน็ต ที่เกี่ยวกับหลังจากฉลองวันตรุษจีนเสร็จ ลูกๆจากบ้านไป พ่อแม่จะยัดของกินต่างๆเข้าไปในกระเป๋าเดินทางให้ลูกๆ

พ่อแม่ของครอบครัวทั่วไปมักจะเป็นห่วงลูกอยู่ตลอดเวลา ฉลองตรุษจีนเสร็จต้องลาจากบ้าน ก็คิดที่จะเอาของทุกอย่างให้ลูกเอากลับไปกินที่ในเมืองอย่างละนิดอย่างละหน่อย

มู่น่อนน่อนไม่เคยได้รับความอบอุ่นแบบนี้จากเซียวชู่เหอ แต่กลับได้รับความอบอุ่นแบบนี้จากคนแก่ที่อยู่ด้วยกันแค่ไม่กี่วันคนนี้

คุณลุงเอาของพวกนั้นใส่เข้าไปในถุงไนลอนอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย พร้อมมัดถุงให้แน่นไปด้วยและพูดเองเออเองไปด้วย：“กลัวก็แต่พวกเธอจะเอากลับไปลำบาก ไม่งั้น ลุงยังมีของอีกเยอะแยะที่อยากให้พวกเธอเอากลับไป ของพวกนี้ลุงเป็นคนปลูกเองทั้งหมด ทั้งปลอดภัยและปลอดสารพิษ……”

มู่น่อนน่อนเดินไปช่วยเขาดึงปากถุงไว้อย่างเงียบๆ ไม่พูดจา และก็พูดไม่ออกด้วย

เพราะจัดของต่างๆเลยเสียเวลาไปสักพักใหญ่ๆ

ตอนที่จะจากไป ก็ใกล้จะถึงเวลาทานข้าวเที่ยงแล้ว

คุณลุงขมวดคิ้วยืนอยู่หน้าห้องรับแขกแล้วพูด：“หรือรอทานข้าวเที่ยงเสร็จแล้วค่อยไปมั้ย นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้ว”

ถึงแม้เขาไม่ได้แสดงออกและไม่ได้พูดออกมา แต่มู่น่อนน่อนก็รู้สึกได้ถึงความอาลัยอาวรณ์ของเขาแล้ว

ชีวิตคนเรามักจะจากกันมากกว่าอยู่ด้วยกัน

เธอกับเฉินถิงเซียวไม่มีทางพักอยู่ที่นี่ตลอดไป ยังไงก็ต้องกลับไปชีวิตของตัวเอง

มู่น่อนน่อนเงยหน้าขึ้นแล้วยื่นมือดึงแขนเสื้อของเฉินถิงเซียว น้ำเสียงปนด้วยการอ้อนวอน：“เฉินถิงเซียว”

เพราะไหนๆก็เที่ยงแล้ว เธออยากทานข้าวเที่ยงเป็นกับคุณลุงเสร็จแล้วค่อยไป แต่เฉินถิงเซียวอาจจะไม่เห็นด้วยเสมอไป

และเฉินถิงเซียวก็ไม่เห็นด้วยจริงๆด้วย

“พวกผมยังมีเรื่องมากมายที่ต้องสะสาง ก็ไม่อยู่ทานข้าวต่อแล้วครับ”เฉินถิงเซียวมองคุณลุงด้วยสีหน้าสงบนิ่ง ขมวดคิ้วเล็กน้อย ลังเลไปหลายวิก็ได้พูดอย่างเคร่งขรึมว่า：“รักษาตัวด้วยครับ”