ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 49

ตอนที่ 49 ภรรยาของฉันหั่นให้ฉัน

มู่ลี่เหยียนเหมือนกับกลัวว่าเธอจะกลับคำ จึงรีบพูด: “ตอนไหนก็ได้ วันนี้พ่อก็มีเวลา”

“แต่วันนี้หนูไม่ว่างค่ะ พรุ่งนี้แล้วกันนะคะ” มู่น่อนน่อนน้ำเสียงเมินเฉย ไม่รีบร้อนสักนิด

แต่ก่อนตอนที่มู่น่อนน่อนยังอยู่ในตระกูลมู่ ก็ต้องเผชิญกับสภาพที่เลวร้ายอย่างไม่สะทกสะท้านอยู่แล้ว คนของตระกูลมู่ต่างก็คุ้นเคยกับเธอที่เป็นอย่างนั้นตั้งนานแล้วด้วยแม้แต่ มู่ลี่เหยียนก็ไม่มีข้อยกเว้น

แค่ได้ยินน้ำเสียงที่ขอไปทีอย่างนี้ของเธอ มู่ลี่เหยียนก็ทนไม่ไหว: “ตอนนี้แกก็ไม่ได้ทำงาน จะยุ่งอะไรนัก?”

“พ่อคิดว่าหนูกำลังพูดแบบขอไปทีใช่ไหมคะ? หนูมีเรื่องที่จะต้องทำจริงๆค่ะ ตามนี้แล้วกันนะคะ รอสักครู่หนูจะส่งที่อยู่ไปให้”

วางโทรศัพท์ไปแล้ว มู่น่อนน่อนครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ก็เรียบเรียงข้อความส่งให้มู่ลี่เหยียน

มู่ลี่เหยียนได้รับข้อความของมู่น่อนน่อน ดูที่อยู่ด้านบนอย่างชัดเจน อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

ในความรู้สึกของเขา มู่น่อนน่อนทั้งเซ่อซ่า ทั้งไม่ปราดเปรื่อง ไม่คิดเลยว่าเธอจะเลือกที่ร้านอาหารจีนติ่งอย่างคาดไม่ถึง

นึกถึงค่าใช้จ่ายที่ร้านอาหารจีนติ่ง เขาก็รู้สึกเจ็บเนื้อเจ็บตัวขึ้นมาทันที

ร้านอาหารจีนติ่งก็คือที่ที่คราวก่อน “เฉินเจียฉิน” พามู่น่อนน่อนมากินข้าว เป็นเพราะแพงมาก ดังนั้นมู่น่อนน่อนจึงเลือกที่นั่น

สำหรับอีกเหตุผลหนึ่ง ก็เพราะร้านอาหารจีนติ่งเป็นสถานที่ระดับสูงที่ได้มาตรฐาน มู่ลี่เหยียนพวกเขาก็คงไม่กล้าทำเรื่องไม่ดี

และสำหรับตอนนี้ ที่เธอต้องการที่สุด ก็คือทนายความ

แต่ว่าเธอไม่มี แล้วก็ไม่สามารถหาได้ด้วย

......

ช่วงนี้ตอนดึกๆของทุกวันกู้จือหยั่นจะโทรหาเฉินถิงเซียวเพื่อระบายความทุกข์ บอกว่าเขาโดนกลุ่มคนที่ดื้อรั้นของบริษัทรังแกจนน่าเวทนามาก

ช่วงนี้เรื่องราวของบริษัทเยอะมากจริงๆ เฉินถิงเซียวก็เลยเข้าบริษัทไปครั้งหนึ่ง

หลังจากประชุมเสร็จไปสองรอบ จัดวางภารกิจรายการโครงการแล้ว ก็กลับเลย

ตอนที่ถึงคฤหาสน์ เป็นเวลามื้อกลางวันพอดี แค่เขาเข้าประตู ก็ได้กลิ่นหอมของกับข้าวที่ลอยออกมาจากในครัวแล้ว

เธอกำลังทำกับข้าว?

เฉินถิงเซียวเอาสูทเสื้อคลุมส่งไปให้องครักษ์ที่อยู่ด้านหลัง แล้วก็ก้าวยาวๆไปทางห้องครัว

ในครัว มู่น่อนน่อนผูกผ้ากันเปื้อนที่หลังของเธอ กำลังยืนอยู่บนปลายเท้ากดปุ่มเครื่องดูดควัน

ปุ่มเครื่องดูดควันติดตั้งไว้สูงนิดหน่อย เธอเขย่งปลายเท้าแล้วก็ยังค่อนข้างลำบาก เฉินถิงเซียวเดินเข้ามา ยื่นแขนออกมาเลยหัวของเธอ แล้วก็ช่วยเธอกด

มู่น่อนน่อนหันกลับมา ท่าทางที่เป็นธรรมชาติไม่แต่งหน้า ผมหน้าม้าที่หนาๆก่อนหน้านี้ก็ตัดออกจนบางไปเยอะแล้ว ในมือขวายังถือตะหลิวอยู่ ใส่ผ้ากันเปื้อนยืนอยู่ในนั้น ใบหน้าที่งดงามสดใสก็ปรากฏความนุ่มนวลอ่อนโยนออกมาอย่างเห็นได้ชัด

“คุณกลับมาแล้ว! อีกครู่เดียวก็กินข้าวได้แล้ว” มู่น่อนน่อนมีเรื่องจะขอร้องเขา ก็เลยยิ้มอย่างเอาใจเป็นพิเศษ

คนที่อยากจะเอาใจเขามีมากมาย แต่ก็มีมู่น่อนน่อนเพียงคนเดียวในตอนที่เอาใจเขา แล้วเขาอารมณ์ดีที่สุด

หน้าของเฉินถิงเซียวไม่ปรากฏความรู้สึก เพียงแค่ตอบรับอย่างเรียบเฉย: “อืม”

จากนั้นก็สอดมือทั้งคู่เข้าไปในกระเป๋ากางเกง ยืนอยู่ข้างๆดูเธอทำกับข้าว ท่าทางที่ไม่สนใจบนใบหน้า แต่สายตากลับตกอยู่ที่ร่างของมู่น่อนน่อนตลอด

เสียงที่อยู่ในกระทะ ปกปิดเสียงลมหายใจของทั้งสองฝ่าย

มู่น่อนน่อนผัดกับข้าวเสร็จ ตอนที่หันกลับไป ก็เพิ่งรู้ว่า “เฉินเจียฉิน” อยู่ในนี้ตลอด

“คุณยืนทำอะไรตรงนี้?” หรือว่าเขาชอบดมกลิ่นเขม่าน้ำมัน

เฉินถิงเซียวหมุนตัวจะเดินออกไป: “ไม่ได้ทำอะไร”

ก็แค่รู้สึกว่าเธอสบายตาเท่านั้นเอง ก็เลยมองนานสักพักหนึ่ง

บนโต๊ะอาหาร ทั้งสองคนทานข้าวเสร็จแล้ว มู่น่อนน่อนยิ้มแล้วมองเขา : “คุณกับเฉินถิงเซียว ต่างก็มีทนายความส่วนตัวของตัวเองใช่ไหม?”

“อืม” เฉินถิงเซียวใช้ผ้าขนหนูเช็ดมือ ถามอย่างไม่สนใจเธอ: “ทำไมหรือ เจอคดีฟ้องร้องแล้วหรือ?”

มู่น่อนน่อนส่ายหัว: “ไม่ใช่ ก็แค่ทนายที่ดูสัญญาทางธุรกิจคุณมีไหม ให้ฉันยืมตัวเขามาช่วยฉันสักหน่อยได้ไหม?”