ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 496

จากสิ่งที่เฉินชิงเฟิงทำลงไปเมื่อก่อนก็มองออกได้ว่าในใจของเขาเฉินเหลียนกับซือเฉิงหยู้ต่างก็ยึดครองตำแหน่งที่สำคัญมากด้วยกันทั้งคู่

ส่วนแม่ของเฉินถิงเซียว เพราะว่ารู้เรื่องเฉินเหลียนกับเฉินชิงเฟิงเข้า จึงได้มีการเผชิญหน้ากับเรื่องอย่างนั้นเข้า

แต่เดิมมู่น่อนน่อนก็เกือบจะลืมไปแล้วว่ายังมีเฉินชิงเฟิงคนนี้อยู่อีกคน

ตอนนี้มาพูดถึงเฉินชิงเฟิงกับเฉินถิงเซียวขึ้นมาอีกครั้ง คิดเรื่องพวกนี้ขึ้นมาอีกที มู่น่อนน่อนก็มีความรู้สึกแผ่นหลังเย็นยะเยือกขึ้นมา

“คุณวางแผนว่าจะกลับไปเมื่อไหร่...” มู่น่อนน่อนชะงักไปเล็กน้อย ไม่ได้คิดให้เรียบร้อยเลยว่าควรจะเรียกเฉินชิงเฟิงต่อหน้าเฉินถิงเซียวไปว่ายังไงดีเลยจริงๆ

น้ำเสียงของเฉินถิงเซียวนิ่งเรียบออกมา “พรุ่งนี้”

ตอนที่เขาพูดออกมา ดวงตาทั้งสองข้างได้จรดไปที่บนร่างของมู่น่อนน่อนนิ่ง เหมือนกับมีอะไรจะพูดกับเธอ

มู่น่อนน่อนหลุบตาลงเล็กน้อย ไม่ไปมองเขา

ผ่านไปครู่ใหญ่ๆ เสียงทุ้มต่ำของเฉินถิงเซียวก็ได้ดังขึ้นมาอีกครั้ง “พวกคุณไปกับผมด้วย”

มู่น่อนน่อนเงยหน้าขึ้นไปมองเขาด้วยใบหน้าประหลาดใจออกมา “ฉันกับมู่มู่?”

“ใช่” มุมขอบตาของเฉินถิงเซียวยกสูงขึ้นเล็กน้อย เผยรอยยิ้มบางๆแต่กลับเต็มไปด้วยความปีติยินดีออกมาอีกด้วย

เฉินชิงเฟิงชั่วชีวิตนี้พยายามทุกวิถีทาง แต่สุดท้ายแล้วก็ยังไม่มีอะไรเลยสักอย่าง

แต่เขากลับมีทุกอย่าง

มู่น่อนน่อนไม่ได้ตอบรับเฉินถิงเซียวออกไปโดยทันที เธอได้มองเขาไปด้วยสายตาสงบนิ่ง “ทำไม?”

เฉินถิงเซียวถามเธอ “คุณไม่อยากไป?”

สายตาของเขามุ่งมั่นตั้งอกตั้งใจสุดๆ มู่น่อนน่อนพูดปฏิเสธออกไปไม่ออก สุดท้ายก็เลือกที่จะพยักหน้าตอบตกลงออกไปอยู่ดี

……

เช้าวันต่อมา

ตอนที่มู่น่อนน่อนตื่นนอนออกมา ก็ได้พบว่าเฉินถิงเซียวได้นั่งอยู่ที่ตรงหน้าโต๊ะทำงานในห้องโถงใหญ่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

บนร่างของเขายังสวมชุดอยู่บ้านเอาไว้อยู่ ข้างๆได้วางกาแฟที่ยังปล่อยไอความร้อนออกมาอยู่

มู่น่อนน่อนมองกาแฟแก้วนั้น แล้วหันไปมองที่ตู้เย็นอีกที

เธอเดินเข้าไป ถามเฉินถิงเซียวออกไป “กาแฟคุณชงเองเหรอ?”

“อืม” เฉินถิงเซียวเงยหน้าขึ้นมา สายตาอ่อนโยนออกมา “เอามาจากในตู้เย็น ครั้งหน้าจะซื้อใหม่ให้คุณ”

มู่น่อนน่อนลังเลพลางเอ่ยออกมา “นั่นเป็นกาแฟสำเร็จรูป...”

เฉินถิงเซียวแสยะริมฝีปากออกมาเล็กน้อย ไม่รู้เหมือนกันว่าคำพูดของเธอมันน่าตลกที่ตรงไหน ในน้ำเสียงได้ประดับไปด้วยท่าทางหัวเราะขบขันออกมา “บนห่อก็มีเขียนไว้”

เขาพูดจบ ก็ยังยกกาแฟขึ้นมาดื่มไปอีกคำ ไม่เห็นการรังเกียจออกมาเลยสักนิดเดียว

ในความทรงจำของมู่น่อนน่อน เฉินถิงเซียวจู้จี้จุกจิก แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยจะดื่มกาแฟสำเร็จรูปมาก่อน

แต่ว่าตอนนี้เขาดื่มกาแฟสำเร็จรูปซองแค่ไม่กี่หยวนที่ตัวเองชงไปอย่างไม่สะทกสะท้านอย่างนี้ ทำให้มู่น่อนน่อนเกิดความรู้สึกที่ตัวเองรู้สึกผิดกับเขาขึ้นมา

มู่น่อนน่อนถอนหายใจออกมาเล็กน้อย “ครั้งหน้า คุณให้ผู้ช่วยสือช่วยคุณซื้อเมล็ดกาแฟมาให้ ฉันจะช่วยต้มกาแฟให้คุณเอง”

เฉินถิงเซียวเงยหน้าขึ้นมาทันที ในดวงตาประหนึ่งน้ำหมึกดำได้มีแสงประกายเล็กๆแวบออกมา “จริงเหรอ?”

เหมือนกับเด็กที่ได้คำสัญญาที่ตัวเองต้องการมา ความรู้สึกดีใจได้ผุดขึ้นมาบนใบหน้า

มู่น่อนน่อนเห็นเขาอย่างนี้แล้ว ในใจก็หนักใจอยู่บ้าง “อืม”

ในใจของเธอ เฉินถิงเซียวก็คงจะเป็นคุณชายเฉินที่สูงส่งเหนือใครคนนั้น จู้จี้จุกจิกทั้งยังหยิ่งยโส

ท่าทางที่แค่ง่ายๆก็พึงพอใจแล้วอย่างนี้ของเขาในตอนนี้ แต่กลับทำให้มู่น่อนน่อนปรับตัวไม่ทันอยู่บ้าง

จนกระทั่งถึงตอนที่กินข้าวเช้า อารมณ์ของเฉินถิงเซียวก็ยังคงดีอยู่เหมือนเดิม

แสดงท่าทีออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน ตอนที่เฉินมู่บอกว่าเธอไม่อยากกินไข่แดงของไข่ไก่ต้ม เฉินถิงเซียวก็รับไปกินมันไปเงียบๆ

กินข้าวแล้ว มู่น่อนน่อนได้พาเฉินมู่กลับห้อง “แม่ช่วยมัดผมเปลี่ยนเสื้อผ้าให้หนู”

วันนี้ต้องกลับไปตระกูลเฉินด้วยกันกับเฉินถิงเซียว สำหรับในบางแง่ความหมายนึงแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาสามคนพ่อแม่ลูกได้กลับตระกูลเฉินอย่างเป็นทางการ