ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 531

ตอนนี้มู่น่อนน่อนไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นเหมือนกัน จึงส่ายหน้าออกมาเล็กน้อย “ไม่รู้ ฉันต้องดูก่อนสักหน่อย”

เธอแม้แต่คอมเมนข้างล่างWeiboของตัวเองก็ไม่ได้ไปอ่านมันเลยด้วยซ้ำ ตรงเข้าไปดูที่คำค้นหายอดนิยมไปทันที

เป็นไปอย่างที่คิด หัวข้อที่จัดอยู่ในคำค้นหาอันดับหนึ่งก็คือ ชุดแต่งงานของว่าที่เจ้าสาวของเฉินถิงเซียว

มู่น่อนน่อนกล้ายืนยันได้เลยว่า ว่าที่เจ้าสาวที่อยู่ในหัวข้อประเด็นนี้ไม่ได้กำลังพูดถึงเธออยู่อย่างแน่นอน มีความเป็นไปได้สูงว่ากำลังพูดถึงซูเหมียนอยู่

คำค้นหายอดนิยมอันดับสองก็คือชื่อของเธอ

มู่น่อนน่อนสูดหายใจเข้าลึกๆ น้ำเสียงจนใจเล็กน้อย “ติดเทรนอีกแล้ว”

ตรงระหว่างคิ้วของเฉินถิงเซียวได้ขมวดเข้าหากันแน่น “เกี่ยวข้องกับซูเหมียน?”

มู่น่อนน่อนมองเขาไปด้วยความประหลาดใจ “คุณหัดทำนายเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันยังไม่ได้พูดเลยนะ คุณก็รู้ว่ามันเกี่ยวกับเธอแล้ว?”

มู่น่อนน่อนพูดจบ ก็กดเข้าไปในหัวข้อประเด็นนั้น

“เมื่อวาน มีนักข่าวถ่ายภาพเฉินถิงเซียวกับคู่หมั้นของเขาปรากฏตัวที่ร้านชุดแต่งงานด้วยกัน สงสัยว่าข่าวดีกำลังจะมาถึงในเร็วๆนี้ [ภาพ] [ภาพ]”

ด้านหลังได้เสริมภาพมาด้วยสองรูป เป็นภาพที่เฉินถิงเซียวกับซูเหมียนที่ร้านชุดแต่งงาน

มองจากมุมนั้นแล้ว คนที่ถ่ายภาพคนนั้น จงใจไม่ถ่ายมู่น่อนน่อนที่อยู่ข้างๆ เพียงแค่ถ่ายเฉินถิงเซียวกับซูเหมียนเข้าไปเท่านั้น

ซูเหมียนไม่มีทางจงใจแสดงละครตบตาไปที่ร้านชุดแต่งงานเพียงแค่เพื่อถ่ายภาพนี้หรอกมั้ง?

มุมมองของหลากหลายภาพ ล้วนแล้วแต่จะจงใจไม่ถ่ายมู่น่อนน่อนเข้าไปเลย และก็มีความเป็นไปได้ที่จะถ่ายเธอเข้าไปด้วยเหมือนกัน แต่ก็จงใจตัดเธอออกไป

“ฉันก็บอกแล้วว่าเฉินถิงเซียวกับคู่หมั้นของเขาต่างหากถึงจะคู่กันจริง มู่น่อนน่อนคนนั้นนับว่าเป็นอะไรกัน? ไม่มีความสามารถและก็ไม่มีพื้นฐานครอบครัวเลยด้วย รู้เพียงแค่เข้ามาตี้สนิทคนรวยอย่างเฉินถิงเซียวคนนี้อย่างหน้าไม่อาย ขายหน้าผู้หญิงอย่างเราๆกันจริงๆเลย”

“หลักฐานชัดเจนออกมาแล้ว บางคนก็ยังไม่เชื่อกันอีก ก็เรียกว่าคนที่แกล้งหลับไม่ตื่นขึ้นมาตลอดไปเลยแล้วกัน”

มู่น่อนน่อนเลื่อนไปอีกหน้านึง พบว่าทั้งหมดล้วนแล้วแต่จะเป็นWeiboที่พูดดีกับซูเหมียนทั้งนั้นเลย

กดเข้าไปดูที่หน้าหลัก โดยพื้นฐานไม่มีแอคหลุมของแฟนคลับพวกนั้นเลย

ส่วนWeiboที่มีสติปัญญาพวกนั้น กลับถูกกดเอาไว้หลังสุด

มู่น่อนน่อนยิ้มเย็นออกมา “เฉินถิงเซียว เสน่ห์ของคุณมันช่างเยอะมากจริงๆเลยนะ”

“คุณก็เช่นกัน” เฉินถิงเซียวตอบกลับมาประโยคนึงอย่างไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ

มู่น่อนน่อนส่ายหน้าปฏิเสธ แล้วโต้เฉินถิงเซียวออกไปว่า “ฉันเทียบคุณไม่ไหวหรอก ฉันไม่มีคนที่คอยไล่ตามกันอย่างไม่ย่อท้ออย่างซูเหมียนเสียหน่อย”

“ลี่จิ่วเชียนไม่ได้ดีไปกว่าซูเหมียนตรงไหนเลย” เฉินถิงเซียวยิ้มเย็นออกมา น้ำเสียงฟังไปแล้วเหมือนจะมีอาการหึงหวงอยู่เล็กน้อย

ในเรื่องของลี่จิ่วเชียนนั้น มู่น่อนน่อนไม่อยากถกเถียงกับเฉินถิงเซียวไปให้มากมาย

เพราะว่าตอนนี้เธอค้นพบว่าเฉินถิงเซียวได้ยึดความคิดที่คิดว่าลี่จิ่วเชียนมีความคิดอื่นกับเธอไปก่อนแล้วโดยสมบูรณ์

ดังนั้นแล้ว มู่น่อนน่อนจึงไม่ได้สนใจเขา

วันนี้เป็นวันที่มีความสุขวันหนึ่ง เธอไม่อยากทะเลาะกับเฉินถิงเซียว

ถึงแม้ว่าจะเห็นคำค้นหายอดนิยมอันนี้แล้ว ความรู้สึกมีความสุขในก้นบึ้งภายในใจของเธอก็ไม่ได้ลดน้อยลงไปเท่าไหร่เลยเช่นกัน

เธอคิดอย่างนี้แล้ว ก็ไม่ได้หมายความว่าเฉินถิงเซียวจะคิดอย่างนี้เช่นกัน

เขาเห็นมู่น่อนน่อนไม่พูดออกมา ก็ได้เอ่ยพูดด้วยความมืดครึ้มเยือกเย็นออกมา “คุณไม่พูด คือกำลังยอมรับอยู่กลายๆงั้นเหรอ?”

“เฉินถิงเซียว คุณแน่ใจว่าจะคุยประเด็นนี้กับฉันใช่มั้ย?” มู่น่อนน่อนข่มกลั้นความรู้สึกของตัวเองเอาไว้ ถามเขาออกไป

“ถึงแม้ว่าจะรู้ว่าลี่จิ่วเชียนเป็นหมอที่สะกดจิตให้ผมคนนั้น คุณก็ยังจะปกป้องเขาอยู่อีก ใช่มั้ย?”

แต่ละคำที่พูดออกมาจากปากของเฉินถิงเซียว ก็เหมือนกับได้ปกคลุมด้วยชั้นน้ำแข็งมาชั้นนึง ฟังไปแล้วก็รู้สึกหนาวเหน็บขึ้นมา

“ตอนนี้มีหลักฐานยืนยันแล้วเหรอว่าลี่จิ่วเชียนเขาคือหมอสะกดจิตคนนั้น?” เมื่อกี้มู่น่อนน่อนได้ข่มกลั้นอารมณ์ของตัวเองเอาไว้แล้ว ตอนนี้ได้ถูกเฉินถิงเซียวกระตุ้นเข้ามาอย่างนี้ ก็ได้ขึ้นเสียงสูงออกมาอย่างควบคุมเอาไว้ไม่อยู่ “ถ้าพิสูจน์ได้แล้วว่าเขาก็คือหมอสะกดจิตคนนั้น แล้วคุณจะทำยังไงกับเขา? คุณคิดจะให้ฉันมองคุณทรมานเขา หรือมองดูคุณจัดการเขาไปเสียอยู่เฉยๆ?”

เฉินถิงเซียวยิ้มเย็นออกมา ใช้น้ำเสียงชนิดที่แน่ใจเป็นอย่างมากเอ่ยออกมา “คุณหมายมั่นแล้วว่าจะปกป้องเขาให้ได้”

เฉินถิงเซียวอารมณ์ไม่คงที่ หวาดระแวง มันจะต้องมีตอนที่ต้องทะเลาะกันแน่ๆ

เสียงพูดได้พูดออกมา เฉินถิงเซียวไม่เพียงแต่จะไม่หยุดรถ มู่น่อนน่อนยังได้ยินเสียงล็อกขึ้นมาอีกด้วย

มู่น่อนน่อนได้ถามเขาไปด้วยคำพูดที่แฝงได้ด้วยการประชดประชัน “นี่คุณกลัวว่าฉันจะกระโดดลงจากรถงั้นเหรอ?”

“มีเรื่องอะไรบ้างที่คุณไม่กล้าทำ?” น้ำเสียงของเฉินถิงเซียวไม่ได้ดีไปกว่ากันเลยเช่นกัน

ทั้งสองคนกลับไปถึงบ้านโดยปราศจากคำพูดไปอย่างนี้ตลอดทาง

เฉินมู่ได้ยินเสียงรถก็ได้วิ่งออกมา ด้านหลังยังตามมาด้วยคนใช้อีกหลายคน

“คุณหนูน้อย ช้าหน่อย...”

“คุณแม่!”

มู่น่อนน่อนยังไม่ลงจากรถ ก็ได้ยินเสียงเฉินมู่เข้ามาแล้ว

เธอกำลังเตรียมที่จะปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วลงจากรถ ชายที่อยู่ข้างๆก็ได้โน้มหน้าเข้ามา

เธอได้ถอยไปข้างหลังเล็กน้อยทันที

แต่ผลก็คือเฉินถิงเซียวเพียงแค่เข้ามาช่วยเธอปลดเข็มขัดนิรภัยเท่านั้นเอง

ถ้าไม่เพราะเฉินถิงเซียวมีหน้ามุ่ยออกมา มู่น่อนน่อนคงจะสงสัยไปหมดว่าเมื่อกี้พวกเขาทั้งสองคนไม่ได้ทะเลาะกันเลย

เธอปล่อยให้เฉินถิงเซียวปลดเข็มขัดนิรภัยให้เธอไป เหมือนกับว่าจะนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงเอ่ยออกไป “ห้ามไปโมโหใส่เฉินมู่!”

เฉินถิงเซียวปลดเข็มขัดนิรภัยของเธอเสร็จเรียบร้อย ก็หันกลับมาปลดให้กับตัวเองอีกที พลางเอ่ยออกมาอย่างไร้อารมณ์ “ผมไม่โมโหใส่เธอ”

“ลืมไป มู่มู่เด็กขนาดนั้น คุณไม่จำเป็นต้องไปโมโหใส่ แค่ส่งสายตาไปนิดเดียวก็สามารถทำเธอกลัวได้แล้ว”

คำตอบของเฉินถิงเซียวคือลงจากรถไปทันที