ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 540

มู่น่อนน่อนเองก็สังเกตเห็นว่าเฉินถิงเซียวตามเธอมาตลอด

ในเมื่อเขาอยากจะตามมา ก็ตามมาสิ

ยังมีอีกเหตุผลนึงคือเธอไม่มีทางสลัดเฉินถิงเซียวออกไปได้เลยเช่นกัน

ทั้งสองคนขับตามกันมาอย่างนี้ไปยังเขตหมู่บ้านที่ลี่จิ่วเชียนอาศัยอยู่

หลังจากมู่น่อนน่อนที่อยู่ข้างหน้าลงจากรถมา ก็ยืนรอเฉินถิงเซียวอยู่ตรงที่เดิม

เฉินถิงเซียวเดินเข้ามาที่ตรงหน้าเธอด้วยใบหน้ามืดครึ้ม จ้องเธอเขม็ง

“ขึ้นไปด้วยกันเถอะ” มู่น่อนน่อนอยากจะโกรธ แต่เห็นท่าทางอย่างนี้ของเขาแล้วก็เกิดความโกรธไม่ลงขึ้นมาอีก

เฉินถิงเซียวยิ้มเย็นพลางเอ่ยออกมาว่า “คุณนึกว่าผมตามมา เพื่อที่จะให้คุณขึ้นไปเจอลี่จิ่วเชียนงั้นเหรอ?”

“เปล่านี่” มู่น่อนน่อนส่ายหน้าปฏิเสธออกมาด้วยความซื่อตรงอย่างมาก “คุณไม่มีทางให้ฉันไปเจอลี่จิ่วเชียนอย่างแน่นอน ดังนั้นแล้ว...”

มู่น่อนน่อนพูดถึงตรงนี้จู่ๆก็หยุดชะงักไป ก้าวเข้าไปข้างหน้าก้าวนึง ยื่นมือไปจูงมือของเฉินถิงเซียวเอาไว้ พลางเงยหน้าขึ้นไปมองเขา แล้วพูดคำพูดท่อนหลังต่อจากนั้นออกมาจนจบ

“ขึ้นไปด้วยกันเถอะ”

“ใครจะ...” เฉินถิงเซียวเพิ่งจะเอ่ยปากพูดออกมา มู่น่อนน่อนก็ได้ลากเขาเดินเข้าไปในเขตหมู่บ้านเสียแล้ว

เมื่อก่อนมู่น่อนน่อนเคยอยู่ที่นี่มาก่อน รปภ.ของเขตหมู่บ้านแห่งนี้มีภาพจำที่ลึกซึ้งต่อเธอ ก็เลยยังจำเธอได้ จึงได้ปล่อยเธอเข้ามาได้

พอเข้ามาในหมู่บ้านแล้ว เธอก็รู้สึกได้ถึงความกดอากาศต่ำลงที่แผ่ออกมาจากร่างของเฉินถิงเซียวที่อยู่ข้างๆที่แรงขึ้นเรื่อยๆ

ราวกับว่าเขาจะต่อต้านเขตหมู่บ้านเล็กๆนี้มากเลยก็ไม่ปาน

ว่ากันตามหลักแล้ว ไม่ควรจะเป็นอย่างนี้สิ

เมื่อก่อนหน้านี้เฉินถิงเซียวก็เคยอยู่ที่เขตหมู่บ้านนี้มาก่อนช่วงหนึ่งเหมือนกัน ทำไมเขาถึงได้ต่อต้านเกลียดชังสถานที่นี้กันนะ?

ทั้งสองคนเข้าลิฟต์มา ยืนเรียงอยู่ด้วยกัน

บนประตูลิฟต์ที่แสงสว่างสะท้อนเงาร่างของทั้งสองคนออกมา มู่น่อนน่อนเห็นสีหน้าย่ำแย่สุดๆของเฉินถิงเซียวจากในเงาสะท้อนที่ประตูลิฟต์

ในใจเธอมีความสงสัยอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้ถามเขาไปว่าทำไมถึงได้เกลียดที่นี่ได้ขนาดนี้

ติ๊ง——

ลิฟต์มาถึงชั้นที่บ้านของลี่จิ่วเชียนอยู่แล้ว

ลิฟต์เปิดออก ทั้งสองคนแทบจะก้าวออกไปพร้อมกัน เดินเข้าไปด้านนอกประตูลิฟต์ด้วยกัน

ทั้งสองคนหันหน้ามองอีกฝ่ายทันที เฉินถิงเซียวส่งเสียงเฮอะเสียงเย็นออกมา แล้วเป็นฝ่ายเบือนหน้าออกไปก่อน

มู่น่อนน่อนเองก็ได้ส่งเสียงเฮอะอย่างไม่สบอารมณ์ออกมาเช่นกัน

เฉินถิงเซียวเขาพาลไร้เหตุผลขึ้นมาเอง ตอนนี้ทำเหมือนกับว่าเธอผิดเสียยังไงอย่างนั้น!

ผู้ชายที่พาลไร้เหตุผลเสียจนมั่นใจมากว่าตัวเองถูกอย่างนี้ นอกจากเฉินถิงเซียวแล้ว เกรงว่าคงหาไม่เจออีกแล้ว

ทั้งสองคนต่างฝ่ายต่างก็ไม่ได้คุยกันเลย เดินตรงไปที่ประตูบ้านของลี่จิ่วเชียนทันที

มู่น่อนน่อนเข้าไปข้างหน้า กำลังจะเคาะประตู แต่ผลสุดท้ายเฉินถิงเซียวที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอได้อาศัยส่วนสูงของตัวเองมาเป็นประโยชน์ ยื่นมือไปจับคอปกเสื้อด้านหลังของเธอเอาไว้แล้วพาเธอไปอยู่ที่ข้างหลัง

มู่น่อนน่อนที่ถูกหิ้วไปที่ข้างหลังมีความไม่ยอมขึ้นมา ก็จะเข้าไปที่ข้างหน้าอีกครั้ง แต่เฉินถิงเซียวก็เหมือนกับมีตาหลังยังไงอย่างนั้น พลิกมือมาคว้าแขนเธอเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างนึงที่ว่างก็เข้าไปเคาะประตู

ประตูก็เคาะไปแล้ว แต่กลับไม่มีคนมาเปิด

ผ่านไปได้สักพักนึง เฉินถิงเซียวก็ได้ยื่นมือไปเคาะอีกครั้ง ก็ยังไม่มีใครมาเปิดประตู

ภายในใจของมู่น่อนน่อนร้อนใจขึ้นมา อ้าปากตะโกนเข้าไปข้างในเสียงดัง “ลี่จิ่วเชียน คุณอยู่บ้านหรือเปล่า?”

ทันทีที่เสียงเพิ่งจะหลุดออกไป ด้านในก็ได้มีเสียงเปิดประตูดังเข้ามา