ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 541

เมื่อลี่จิ่วเชียนได้ยินดังนั้น จึงหยุดไปชั่วขณะแล้วพูดขึ้นว่า “ออกมาตั้งแต่ตอนบ่ายแล้ว”

มู่น่อนน่อนพยักหน้า เหมือนกับนึกอะไรบางอย่างได้ แล้วถามว่า “มีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่า ถึงได้ลืมแม้แต่มือถือ”

จากนิสัยของลี่จิ่วเชียน จะต้องมีเรื่องสำคัญเกิดขึ้นแน่ๆ ถึงขนาดลืมหยิบมือถือมาด้วย

ก่อนหน้านี้ เธอโทรศัพท์หาลี่จิ่วเชียน หลังจากโทรติดในครั้งแรก สายก็ตัดอัตโนมัติ ครั้งที่สองดังอยู่สองครั้งแล้วสายก็ตัดไป หลังจากนั้น โทรไปอีกครั้งก็ปิดเครื่องไปแล้ว

ถ้าลี่จิ่วเชียนลืมหยิบมือถือออกไป แล้วเครื่องปิดไปเพราะแบตหมดก็เป็นเรื่องปกติ

ลี่จิ่วเชียนพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่ใช่เรื่องด่วนอะไรหรอก จัดการเรียบร้อยแล้ว”

แม้ว่าเขากำลังยิ้ม แต่กลับรู้สึกแปลกแยกในสีหน้าและน้ำเสียงอย่างบอกไม่ถูก ทำให้มู่น่อนน่อนรู้สึกไม่ค่อยชิน

เธอเอื้อมมือไปแตะเฉินถิงเซียวเพื่อส่งสัญญาณบอกว่า ตอนนี้พวกเราควรกลับได้แล้ว

เฉินถิงเซียวเอนหลังพิงโซฟา ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหมือนกับอยู่ที่บ้านของตัวเอง

เกิดอะไรขึ้นกับชายผู้นี้ อยู่บ้านของลี่จิ่วเชียนจนติดใจแล้วงั้นเหรอ?

มู่น่อนน่อนมองเขา

เฉินถิงเซียวเหลือบมองเธอด้วยสายตาราบเรียบ แล้วเงยหน้ามองลี่จิ่วเชียน “มีกาแฟไหม?”

พูดด้วยน้ำเสียงเหมือนกำลังสั่งกาแฟที่ร้านกาแฟยังไงยังงั้น

ลี่จิ่วเชียนหรี่ตา ดูเหมือนจะหงุดหงิดเล็กน้อย แต่เขาก็ยังลุกขึ้นไปชงกาแฟให้เฉินถิงเซียว

เมื่อเขาหันหลังกลับไป มู่น่อนน่อนจึงถามเขาเบาๆ “คุณคิดจะทำอะไรกันแน่？พวกเราควรจะกลับได้แล้ว”

“ไหนๆก็มาแล้ว ก็นั่งสักพักแล้วค่อยไปก็ได้ จะรีบไปไหน?”

แวบแรกที่ได้ฟังเฉินถิงเซียวพูด ดูเหมือนกำลังโกรธ แต่น้ำเสียงของเขาไม่ได้แตกต่างจากเวลาปกติ จึงฟังไม่ออกเลยว่าเขาโกรธ

มู่น่อนน่อนดูไม่ออกเลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ และก็ขี้เกียจที่จะไปใส่ใจ จึงลุกขึ้นแล้วเดินไปหาลี่จิ่วเชียน

“ลี่จิ่วเชียน คุณไม่ต้องลำบากหรอก พวกเรากำลังจะกลับแล้ว ”เฉินถิงเซียวไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรถึงได้ไม่อยากกลับ ในเมื่อเป็นแบบนี้เธอต้องเป็นคนพูดเองดีที่สุด

ลี่จิ่วเชียนหันไปมองเธอ แล้วหันกลับมาชงกาแฟต่อ “ไม่ลำบากหรอก แปบเดียวก็เสร็จแล้ว”

เขาชงกาแฟสด ดังนั้น เลยใช้เวลาค่อนข้างนาน

“คุณลี่เขาพูดแล้วว่าไม่ลำบาก ก็ดื่มกาแฟสักแก้วแล้วค่อยไป” ไม่รู้ว่าเฉินถิงเซียวเดินมาเมื่อไร

คนที่ไม่ได้เข้าเวรดึกคนไหนบ้าง ที่จะมาดื่มกาแฟเอาตอนเย็นแบบนี้ล่ะ?

มู่น่อนน่อนรู้สึกว่าเฉินถิงเซียวตั้งใจหาเรื่อง แต่เรื่องแบบนี้ เธอก็ไม่รู้ว่าจะควบคุมเขาได้ยังไง

ลี่จิ่วเชียนได้ฟังเฉินถิงเซียวก็ไม่ได้ตอบโต้อะไร ได้แค่ยิ้ม

หลังจากรอลี่จิ่วเชียนชงกาแฟเสร็จแล้วเฉินถิงเซียวดื่มกาแฟไปครึ่งแก้วเล็กๆ แล้วจึงกลับไปพร้อมกับมู่น่อนน่อน

หลังจากลี่จิ่วเชียนปิดประตูห้อง มู่น่อนน่อนก็จ้องมองเฉินถิงเซียวอย่างไม่สบอารมณ์ “ดูสิว่าคืนนี้คุณจะหลับได้ไหม”

เธอพูดจบ ก็เดินตรงไปที่ลิฟต์ก่อน

เมื่อมู่น่อนน่อนเดินมาถึงหน้าประตูลิฟต์ ก็เห็นว่าลิฟต์เพิ่งไปหยุดอยู่ที่ชั้นบนเพียงหนึ่งชั้น ลิฟต์จึงลงมาอย่างรวดเร็วเมื่อเธอกดลิฟต์

ทั้งสองจึงเดินเข้าลิฟต์ด้วยกัน

หลังจากประตูลิฟต์ปิดลง ทันใดนั้น ประตูห้องของลี่จิ่วเชียนถูกเปิดออกอีกครั้ง

ลี่จิ่วเชียนยืนอยู่ข้างประตูมองไปที่ประตูลิฟต์ที่ว่างเปล่า นัยน์ตาเต็มไปด้วยอารมณ์สับสนอย่างบอกไม่ถูก และมองด้วยสายตาที่เฉียบคม ราวกับว่าสามารถมองทะลุประตูลิฟต์เห็นคนที่อยู่ด้านในได้ยังไงยังงั้น

……

มู่น่อนน่อนและเฉินถิงเซียวยืนอยู่ในลิฟต์

ในขณะที่ลิฟต์กำลังลง มู่น่อนน่อนเห็นว่าเฉินถิงเซียวทำท่าเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ก็ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

มู่น่อนน่อนจ้องไปที่เขาชั่วครู่ แล้วพูดขึ้นว่า “คืนนี้คุณดูแปลกๆไปนะ”