ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 542

หลังจากเฉินถิงเซียวฟังคำของมู่น่อนน่อนแล้ว ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “คุณบอกว่า เมื่อวานตอนกลางวันคุณเห็นลี่จิ่วเชียนที่โรงแรมจีนติ่ง แต่ว่าตอนที่คุณโทรหาเขา เขามีปฏิกริยาโต้ตอบแปลกๆ คุณจึงไปหาเขาเหรอ?”

“ใช่ ตอนบ่ายฉันไปหาเขาที่คลินิก แต่เขาไม่อยู่” มู่น่อนน่อนเม้มปากแล้วพูดว่า “ฉันจึงถามผู้ช่วยเขาดู ผลสุดท้ายผู้ช่วยเขาบอกว่า อาหารกลางวันของลี่จิ่วเชียน เธอเป็นคนช่วยสั่งมาให้”

มู่น่อนน่อนพูดจบ เห็นว่าเฉินถิงเซียวทำท่าเหมือนคิดอะไรอยู่ เดาไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

เธอจึงพูดสิ่งที่เธอสงสัยอยู่ในใจออกมา “ดังนั้น ฉันกำลังคิดว่า จะเป็นไปได้ไหม ที่ลี่จิ่วเชียนคนที่ฉันเห็นเมื่อตอนกลางวันที่โรงแรมจีนติ่งคนนั้น จะเป็นคนที่แค่มีหน้าตาเหมือนกับลี่จิ่วเชียนกันนะ?”

“ถ้าเป็นแค่คนที่หน้าตาเหมือนกับลี่จิ่วเชียน……”เฉินถิงเซียวพูดถึงแค่นี้ก็หยุดไปชั่วขณะ แล้วจึงพูดเสริมหลังจากนั้นจนจบ แต่น้ำเสียงของเขานั้นแย่กว่าเดิม

“แล้วทำไมเขาถึงไม่พูดกับคุณตรงๆทางโทรศัพท์ล่ะ?”

มู่น่อนน่อนสีหน้าสับสน ใช่สิ ทำไมเธอถึงนึกไม่ได้นะ

เธอแค่รู้สึกสงสัยอยู่ในใจ แต่ไม่ได้ครุ่นคิดอย่างถี่ถ้วน

“ดังนั้น ลี่จิ่วเชียนที่ฉันเห็นที่โรงแรมลี่จิ่วเชียน อาจจะเป็นคนที่หน้าตาเหมือนกับเขา แต่ว่าคนที่หน้าตาเหมือนกับเขา ที่เป็นไปได้มากที่สุดก็คือเป็นพี่น้องฝาแฝดของเขา แล้วเขาตั้งใจจะปิดบังเรื่องนี้……”

เฉินถิงเซียวฉีกยิ้ม เผยให้เห็นรอยยิ้มที่จะยิ้มก็เหมือนไม่ยิ้ม “มันยากเกินไปสำหรับคุณ ที่จะนึกถึงจุดนี้ได้ใช่ไหม”

มู่น่อนน่อนจ้องเขาเขม็ง แล้วก็คิดเรื่องของตัวเองต่อ

ถ้าคนๆนั้นเป็นพี่น้องฝาแฝดของลี่จิ่วเชียนจริงๆ ยังไงเขาก็ต้องไปหาลี่จิ่วเชียนแน่ๆ

เมื่อวานที่โรงแรมจีนติ่ง ตอนที่เธอเห็นลี่จิ่วเชียนคนนั้น เขาใส่เสื้อผ้าสีดำทั้งตัว และเมื่อวานตอนที่เธอและเฉินถิงเซียวไปหา ลี่จิ่วเชียนที่บ้าน เขาก็ใส่เสื้อผ้าอยู่บ้านสีดำเหมือนกัน

และอีกอย่าง บ้านของลี่จิ่วเชียนก็ดูรกๆ

เสื้อผ้าสีดำ ความเรียบร้อยของบ้าน คิดได้อย่างเดียว นั่นก็คือ……

มู่น่อนน่อนเงยหน้าขึ้นมา มองไปที่เฉินถิงเซียวแล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เมื่อวานตอนเย็น คนที่พวกเราเจอที่บ้านลี่จิ่วเชียน จริงๆแล้วไม่ใช่ลี่จิ่วเชียน!”

เฉินถิงเซียวเอนหลังพิงเก้าอี้ เอียงศีรษะมองเธอ ไม่พูดไม่จา

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไร แต่มู่น่อนน่อนก็สังเกตได้จากสีหน้าของเขา เธอมองออกว่าเฉินถิงเซียวมองออกตั้งนานแล้วว่าคนที่เจอที่บ้านของลี่จิ่วเชียนเมื่อวาน ไม่ใช่ลี่จิ่วเชียนตัวจริง

“แล้วทำไมคุณไม่บอกฉันล่ะ?” มู่น่อนน่อนขยี้ผมตัวเองด้วยความหงุดหงิด “ต้องเกิดเรื่องขึ้นกับลี่จิ่วเชียนแน่ๆ ไม่อย่างนั้น คนที่เจอเมื่อวานถึงไม่ใช่ลี่จิ่วเชียนล่ะ?”

เฉินถิงเซียวมองเธอที่กำลังพูดกับตัวเองด้วยสายตาเยือกเย็น ไม่พูดอะไร

มู่น่อนน่อนหันมาเห็นเฉินมู่ มองมาที่เธอด้วยใบหน้างงงวย

เธอลูบหน้าของเฉินมู่ ถามด้วยรอยยิ้มอย่างอ่อนโยนว่า “กินอิ่มแล้วเหรอลูก?”

“กินอิ่มแล้วค่ะ” เฉินมู่ พยักหน้า แล้วขยับตัวจะลงจากเก้าอี้

มู่น่อนน่อนพยุงเธอ ช่วยเธอลงจากเก้าอี้ “ออกไปเล่นข้างนอกเถอะลูก”

หลังจาก เฉินมู่ออกไป มู่น่อนน่อนที่อยู่ข้างหลังก็นั่งไม่ติด

เธอลุกขึ้นยืน “ไม่ได้การแล้ว ฉันต้องไปที่คลินิกจิตเวชของลี่จิ่วเชียนสักหน่อย”

หลังจากพูดจบ เธอก็ลากเก้าอี้ออกแล้วเดินออกไป เฉินถิงเซียวก็ไม่ได้รั้งเธอไว้

……

มู่น่อนน่อนขับรถไปที่คลินิกจิตเวชของลี่จิ่วเชียน

เมื่อเธอไปถึง ประตูเปิดออกกว้าง แต่เมื่อเธอเดินเข้าไป ข้างในกลับเงียบสงัดมาก