ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 543

แต่มู่น่อนน่อนไม่ได้ฟังคำของสือเย่แม้แต่น้อย รีบเดินตรงไปที่ประตูห้องประชุม และผลักประตูห้องประชุม

ด้านในมีคนนั่งอยู่เต็มห้อง กำลังประชุมเรื่องธุรกิจ

การกระทำที่หุนหันพลันแล่นของมู่น่อนน่อนทำให้คนในห้องต่างก็มองไปที่เธอ

ห้องประชุมเดิมทีก็มีบรรยากาศค่อนข้างเคร่งขรึม เนื่องจากการเข้ามาในห้องอย่างกะทันหันของมู่น่อนน่อนยิ่งทำให้บรรยากาศเปลี่ยนเป็นเงียบสงบผิดปกติ ราวกับว่าเข็มตกลงบนพื้นก็ยังได้ยิน

ทุกคนในห้องประชุมต่างมองไปที่มู่น่อนน่อน ในท่ามกลางคนในห้องประชุม บางคนก็ไม่รู้จักมู่น่อนน่อน

เมื่อเฉินถิงเซียวได้ยินเสียงผลักประตู แต่เดิมรู้สึกหงุดหงิด แต่เมื่อเขาหันไปเห็นมู่น่อนน่อน ดวงตาเป็นประกายขึ้นเล็กน้อย แล้วยืนขึ้น เดินไปหามู่น่อนน่อน

มู่น่อนน่อนไม่ได้พูดอะไรมาก เดินหันหลังไปที่ห้องทำงานของเฉินถิงเซียวเฉินถิงเซียวเดินตามหลังเธอออกไปอย่างช้าๆ

สือเย่ยังอยู่เพื่อจัดการเรื่องต่อจากนี้

“ขอโทษด้วยนะครับทุกท่าน ขอหยุดการประชุมชั่วคราวครับ ”

มีคนถามสือเย่ว่า “ผู้ช่วยสือ ผู้หญิงคนเมื่อกี้คือใครเหรอ?”

คนในห้องประชุมที่ไม่รู้จักมู่น่อนน่อนต่างก็เป็นผู้อาวุโสของบริษัทเฉินซื่อ คนหนุ่มสาวส่วนหนึ่งรู้จักมู่น่อนน่อน

สือเย่ยังไม่ทันได้ตอบ ก็มีคนตอบกลับว่า “ผู้หญิงคนนี้เหมือนจะเป็นภรรยาคนก่อนของท่านประธาน ก่อนหน้านี้ก็มีข่าวออกมา……”

เมื่อได้ยินดังนั้น ทุกคนต่างก็มองหน้ากัน แต่ไม่ได้พูดอะไรอีก

สือเย่เดินออกจากห้องประชุม เดินไปที่หน้าประตูห้องทำงานของเฉินถิงเซียวยืนอยู่สักครู่ ส่ายหัวแล้วเดินจากไป

……

ทั้งสองเดินมาถึงห้องทำงาน เฉินถิงเซียวก็นั่งลงบนโซฟา

หลังจากที่เขานั่งลง เห็นมู่น่อนน่อนยังยืนอยู่ตรงนั้น จึงชี้ไปที่ข้างๆกายเขา “มีเรื่องอะไรก็นั่งลงคุยกัน”

มู่น่อนน่อนก็ไม่นั่ง ได้แต่ยิ้มเยาะ พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เมื่อวานนี้ คุณดูออกอยู่แล้วว่านั่นไม่ใช่ลี่จิ่วเชียน”

เธอพูดถึงลี่จิ่วเชียนออกมาตรงๆไม่อ้อมค้อม ไม่พูดมากเฉินถิงเซียวก็รู้ว่าเธอกำลังพูดถึงเรื่องที่พวกเขาไปบ้านของลี่จิ่วเชียนเมื่อวาน

“ใช่ เมื่อวานตอนเย็นที่บ้านของลี่จิ่วเชียน ผมก็ดูออกแล้วว่าผู้ชายที่มาต้อนรับพวกเราคนนั้นไม่ใช่ลี่จิ่วเชียนตัวจริง”เฉินถิงเซียวยอมรับอย่างตรงไปตรงมา ดูไม่สำนึกผิดเลยสักนิด

มู่น่อนน่อนกัดฟันด้วยความโกรธจัด “เฉินถิงเซียว คุณดีใจใช่ไหมถ้าจะเกิดอะไรขึ้นกับลี่จิ่วเชียน? ฉันบอกคุณเลยนะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับลี่จิ่วเชียน ฉันจะรู้สึกผิดมาก ทำให้ฉันยิ่งจดจำเขาไปชั่วชีวิต เขาเคยช่วยฉัน เขาดูแลฉันตลอดสามปีที่ฉันนอนป่วยอยู่บนเตียง!” ไม่รู้ว่าคำพูดไหนที่ไปแทงใจของเฉินถิงเซียว สีหน้าเนือยของเขาเปลี่ยนเป็นเย็นยะเยือก มีรัศมีเย็นยะเยือกแผ่ไปทั่วร่างของเขา

ทันใดนั้น เขายืนขึ้นด้วยความเดือด พูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง “พอได้แล้ว!”

มู่น่อนน่อนตัวสั่นเทาด้วยความกลัวเมื่อเห็นเฉินถิงเซียวโกรธ

เธอกำหมัดอย่างเงียบๆ ยืนต่อหน้าเขา เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ไม่แสดงอาการใดๆ

นัยน์ตาของเฉินถิงเซียวเต็มไปด้วยความโกรธ ดูเหมือนว่าเขาจะโกรธมาก แม้แต่หน้าอกของเขาก็ขยับขึ้นๆลงๆอย่างรุนแรง และเสียงพูดก็ดังขึ้นมากโดยไม่รู้ตัว

“มู่น่อนน่อน ผมไม่จำเป็นต้องให้คุณเตือนฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่า ตอนที่คุณนอนป่วยอยู่บนเตียงตลอดสามปี คือ ใครอีกคนที่ดูแลคุณ แต่ผม…… ”

เขาชะงักไปเมื่อพูดถึงตรงนี้ นัยน์ตาของความเจ็บปวดวาบขึ้นมา ราวกับถูกอารมณ์นั่นกดทับร่างของเขานับครั้งไม่ถ้วน ทำให้เขาหายใจไม่ออก เขาจึงต้องสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงต่ำลงว่า “แต่ผมกลับอยู่ที่บ้านตระกูลเฉิน ทำตัวเป็นคุณชายตระกูลเฉินอย่างสบายใจ”

มู่น่อนน่อนตกใจ ไม่รู้ตัวไปชั่วครู่

ห้องทำงานก็เงียบสงัดอย่างกับตายยังไงยังงั้น