ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 544

มู่น่อนน่อนยอมที่จะเห็นเขาโกรธเหมือนสิงโตที่โกรธอย่างไร้เหตุผล มากกว่าเห็นเขายิ้มแบบนี้

เขาคือเฉินถิงเซียว

เขาฉลาดหลักแหลมและก็มั่นใจในตัวเองขนาดนั้น

หลังจากที่แม่ของเขาถูกฆาตกรรมตอนเขาอายุ 11 ปี เขาอดทนอดกลั้นสืบหาความจริงที่แม่เขาถูกฆาตกรรม

อายุ 11 ปี เขาเป็นเพียงเด็กน้อย จนกระทั่งตอนนี้เขาอายุ 26 ปี ที่เติบโตเป็นคนที่มีสีหน้าไม่อาจคาดเดา ชายผู้ยอดเยี่ยมที่ทุกสิ่งอยู่ภายใต้การควบคุม

เขาไม่ควรจะเปลี่ยนเป็นแบบนี้เพราะเธอ

หากบนโลกนี้จะมีใครสักคนที่เกิดมาเพื่อให้คนแหงนมองและเปล่งประกาย ถ้าอย่างนั้นเฉินถิงเซียวก็คือคนๆนั้น

อย่างน้อยในสายตาของมู่น่อนน่อน เขาก็คือชายผู้ที่ยืนเปล่งประกายแม้จะอยู่ท่ามกลางฝูงชน

เฉินถิงเซียวถามเธอด้วยรอยยิ้ม ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนกว่าปกติ “ผิดหวังในตัวผมใช่ไหม?”

“ไม่เลย” มู่น่อนน่อนพูดจบ ก็รู้สึกว่าคำง่ายๆสองคำมันสั้นเกินไป จึงรีบพูดต่อว่า “ไม่ผิดหวังเลย เมื่อก่อนก็ไม่ ต่อไปก็ไม่ ในใจของฉัน เธอคือผู้ชายที่เก่งที่สุดในโลก”

“ผู้ชายที่เก่งที่สุดในโลก?”เฉินถิงเซียวหัวเราะ น้ำเสียงต่ำลง “ฉันไม่เก่งเลยสักนิด”

เขาพูดจบก็หันหลังเดินไปที่หน้าบานหน้าต่างบานใหญ่

ห้องทำงานของ CEO อยู่บนชั้นสูง มองจากตรงนี้ลงไป รถและคนเดินถนนที่อยู่ข้างล่างตัวเล็กเท่ามดยังไงยังงั้น

มู่น่อนน่อนรู้สึกเป็นห่วงเขา อยากจะเดินเข้าไปหา

แต่เฉินถิงเซียวหันหน้ากลับมา “อย่าเข้ามาอีกเลยนะ”

มู่น่อนน่อนหยุดเดิน เงยหน้ามองเขา

ทั้งสองอยู่ห่างกัน 3 เมตรกว่าๆ ยืนเผชิญหน้ากัน ระยะห่างนี้ถือว่าไกลพอตัว ไกลจนรู้สึกห่างเหิน

เฉินถิงเซียวแทบจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว สีหน้ากลับมาเย็นชาเหมือนเดิมอย่างไร้ที่ติ

เขาพูดอย่างไม่รีบไม่ร้อน “ตอนเด็กๆลี่จิ่วเชียนเติบโตที่ต่างประเทศ ผู้ชายคนที่หน้าตาเหมือนกับเขาอย่างกับแกะคนนั้น อาจจะเป็นพี่น้องที่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับเขา ในเวลานี้……”

เขาพูดพลางยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาข้อมือ “พวกเขาน่าจะขึ้นเครื่องบินออกนอกประเทศไปแล้ว”

เฉินถิงเซียวคิดอย่างรอบคอบ ในเมื่อเขาเดาได้ว่าผู้ชายคนเมื่อคืนไม่ใช่ลี่จิ่วเชียน ก็สามารถเดาแผนต่อไปของผู้ชายคนนั้นได้เป็นธรรมดา

“ทำไมเขาจะต้องบังคับให้ลี่จิ่วเชียนไปต่างประเทศด้วย?” ถ้าลี่จิ่วเชียนเต็มใจ เขาก็คงไม่ต้องลงทุนทำถึงขนาดนี้หรอก

เฉินถิงเซียวพึมพำอยู่สักพัก แล้วจึงค่อยๆพูดว่า “เพราะว่า ลี่จิ่วเชียนไม่ยอมกลับไปแต่โดยดี”

“งั้นก็หมายความว่า เขาพาลี่จิ่วเชียนกลับไป ต้องเป็นการบังคับให้ลี่จิ่วเชียนทำสิ่งที่เขาไม่เต็มใจแน่ๆ” มู่น่อนน่อนส่ายหัวไปมา “เรื่องของลี่จิ่วเชียน ฉันจะนั่งดูอยู่เฉยๆไม่ได้”

เฉินถิงเซียวได้ยินดังนั้น น้ำเสียงเข้มขึ้น “ผมใช้ให้คนไปสืบแล้ว”

“อืม” มู่น่อนน่อนตอบกลับ ไม่รู้จะพูดอะไรดี

เธอมองสำรวจเฉินถิงเซียว เห็นว่าหน้าของเขาไม่มีอารมณ์ที่แสดงออกก่อนหน้านี้แล้ว

เหมือนกับว่าชายที่ยืนต่อหน้าเธอที่ตื่นกลัวก่อนหน้านี้ ไม่ใช่เฉินถิงเซียว

เธอรู้ว่าเฉินถิงเซียวเป็นคนเข้มแข็ง แต่บางครั้งเขาก็ดันทุรัง แต่กลับไม่ยอมเปิดโอกาสให้คนอื่นเข้าหาเขา แล้วจะให้คนข้างๆทำยังไงล่ะ?

เรื่องนี้ไม่ต้องรีบร้อน

ดูจากลักษณะของเฉินถิงเซียวตอนนี้ ก็คงไม่อยากจะพูดถึงเรื่องเมื่อกี้อีก

ทั้งสองยืนนิ่งอยู่อย่างนี้สักครู่ มู่น่อนน่อนจึงถามเขา “กลางวันนี้คุณจะกลับไปกินข้าวบ้านไหม? วันนี้ฉันไม่ไปที่ทำงานของฉินสุ่ยซาน เลยอยู่บ้านทำอาหาร”