ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 552

ทันใดนั้นเสียงของ ลี่จิ่วเชียนก็หายไปจากโทรศัพท์

สีหน้าของ มู่น่อนน่อนเปลี่ยนไป และเธอก็ขมวดคิ้วและพูดอย่างเคร่งขรึม: "ลี่จิ่วเชียน? ลี่จิ่วเชียนนายพูดสิ!"

ไม่มีเสียงตอบรับจากโทรศัพท์

มู่น่อนน่อนหยิบโทรศัพท์ออกมาดู พบว่าวางสายไปแล้ว

เธอดูเวลา เป็นเวลาตีหนึ่ง

ขณะนี้เป็นเวลาตีหนึ่งในประเทศZ และเป็นเวลาเที่ยงในประเทศจีน

มู่น่อนน่อนเม้มริมฝีปากแน่น ใบหน้าที่เคร่งและโทรกลับหมายเลขโทรศัพท์ของลี่จิ่วเชียน

“ขออภัย ไม่สามารถรับสายที่ท่านเรียกได้ชั่วคราว”

มู่น่อนน่อนโทรไปหลายสาย แต่ก็โทรไม่ติด

เธอวางโทรศัพท์ลงด้วยความท้อแท้เล็กน้อย เอื้อมมือกดขมับ ก้มศีรษะลงและครุ่นคิด

ลี่จิ่วเชียนจะโทรหาเธอตอนกลางดึก เป็นไปได้ว่าเขาเอาโทรศัพท์มือถือได้ในเวลานี้ และสายก็ถูกขัดจังหวะอย่างกะทันหัน เป็นไปได้ว่ามีคนเห็นและจับได้ และถูกยึดโทรศัพท์ไป

แต่ที่แน่ๆคือลี่จิ่วเชียนปลอดภัยแล้ว

แม้ว่าจะไม่รู้ว่าทำไมลี่จิ่วชังถึงบังคับจับเขากลับมาที่ประเทศZ แต่โชคดีที่เขาไม่ได้ทำอะไรกับ ลี่จิ่วเชียน

แต่ทำไมเขาถึงกระตือรือร้นที่จะให้เธอกลับไปประเทศจีน?

ขณะที่เขาต้องการให้ฉันกลับจีน เขาบอกว่า ถ้าฉันต้องการจะไปลี่จิ่วชังก็จะไม่ห้ามฉัน นี่มันขัดแย้งกันไม่ใช่หรือ?

ปัจจุบันคนที่เธอรู้จักในประเทศZ ก็มีแต่ลี่จิ่วชังนี่เป็นครั้งแรกที่เธอมาที่ประเทศZ และเธอไม่เคยทำให้ใครขุ่นเคืองเธอในประเทศZ

ต่อให้มีใครอยากจะทำร้ายเธอ เธอก็คิดได้เพียงลี่จิ่วชังเท่านั้น ดังนั้นลี่จิ่วเชียนจึงขอให้เธอกลับไปประเทศจีนโดยเร็วที่สุด คนที่อยากทำร้ายเธอไม่ใช่ลี่จิ่วชังแต่เป็นคนอื่น

ดังนั้น "คนอื่น" ที่ว่านี้ ที่ลี่จิ่วเชียนช่วยเธอเพราะจุดประสงค์นี้?

ลี่จิ่วชังเปลี่ยนใจแล้ว?

มู่น่อนน่อนรู้สึกว่าความคิดนี้อาจจะใช่

หากความคิดของเธอถูกต้อง ดังนั้น ที่ลี่จิ่วเชียนถูกจับกลับมาประเทศZ โดย ลี่จิ่วเชียน ก็เพื่อดึงดูดให้เธอมาประเทศZไม่ใช่หรือ?

เมื่อตั้งสมมติฐานก่อนหน้านี้ถูกต้องแล้ว แนวคิดของเธอก็ถูกไปด้วยเช่นกัน

ลี่จิ่วเชียนช่วยเธอไว้ตั้งแต่แรกเพราะมีจุดประสงค์อื่น ไม่รู้ว่าจุดประสงค์คืออะไร และ ลี่จิ่วเชียนก็ไม่เคยพูดเฉินถิงเซียวสงสัยว่า ลี่จิ่วเชียนอาจเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการสะกดจิตที่สะกดจิตเขาในตอนนั้น ความทรงจำของเขากเลยถูกปิดกั้น

ไม่นานหลังจากนั้น ลี่จิ่วเชียนถูกลี่จิ่วชังจับตัวกลับมา เธอก็มาที่ประเทศZ

ลี่จิ่วเชียนโทรมาตอนดึกเพื่อขอให้เธอกลับจันโดยเร็ว

จนถึงตอนนี้ ลี่จิ่วเชียน ไม่เคยทำร้ายเธอเลย เธอเชื่อว่า ลี่จิ่วเชียน จะไม่ทำร้ายเธอ

แต่เธอจะกลับจีนโดยไม่ได้อะไรแบบนี้จริงๆเหรอ?

เธอยังไม่หาลี่จิ่วเชียนไม่เจอ และเธอไม่รู้ว่าใครอยากจะทำร้ายเธอ

และลี่จิ่วเชียนน่าจะรู้ว่าใครกันแน่ที่อยากจะทำร้ายเธอ ตอนนี้เขาสบายดี ถ้าเธอกลับไปจีนแล้ว จะมีอะไรเกิดขึ้นกับเขาไหม

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ มู่น่อนน่อนก็ลังเลอีกครั้ง

เธอถอนหายใจยาวเพื่อให้โล่งอก เอนศีรษะลงบนหัวเตียง และผล็อยหลับไปโดยบังเอิญเมื่อเธอหลับตาลง

แต่ว่า เธอก็ตื่นขึ้นด้วยความตกใจอีกครั้ง

เธอฝันว่า ลี่จิ่วเชียน ยิ้มให้เธอเต็มไปด้วยเลือด

ดูเหมือนว่าคืนนี้ฉันจะนอนไม่หลับแล้ว

ยังไงก็นอนไม่หลับแล้ว มู่น่อนน่อนลุกจากเตียงและสวมเสื้อผ้า คิดว่าจะไปสำรวจรอบๆคฤหาสน์

อาลั่วดูเหมือนจะเชื่อแล้ว "อ๋อ" เธอพูดว่า: "ฉันก็ลุกมาดื่มน้ำเหมือนกัน คุณมู่ตามฉันมาเลยค่ะ หรือให้ฉันเอาน้ำมาให้"

"ยังไงก็ตื่นมาแล้ว ฉันลงไปกับเธอเลย” มู่น่อนน่อนพูดจบ เธอก็หันหลังเดินลงไปข้างล่างก่อน

ขณะที่เธอเดิน เธอตั้งใจฟังเสียงฝีเท้าของอาลั่ว

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เธอพบว่าอาลั่วเดินแทบจะไม่มีเสียงเท้าเลย

ในช่วงกลางวัน เธอไม่ได้สนใจมันมากนัก แต่เมื่อเธอลงไปข้างล่างตอนนี้ เธอพึ่งมาสังเกตรู้ว่า เธอไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของอาลั่ว

ในโลกนี้ มีคนเพียงสองประเภทที่เดินโดยไม่มีเสียง

คนหนึ่งคือผี อีกคนคือผู้ฝึกบู๊

เห็นได้ชัดว่า อาลั่วน่าจะเป็นอย่างหลัง

ในช่วงเวลากลางวัน อาลั่วดูไร้เดียงสา และ มู่น่อนน่อนเกือบจะเชื่อว่าอาลั่วเป็นเพียงสาวใช้ธรรมดา

ผู้ฝึกบู๊ที่สามารถฝึกเดินได้โดยไม่ส่งเสียงใด ๆ จะต้องได้รับการฝึกฝนอย่างมืออาชีพ ไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน และยิ่งไม่ใช่คนใช้ที่ธรรมดาอย่างแน่นอน

ทันใดนั้น อาลั่วที่เดินตามเธอมาก็เดินมาข้างหน้า “คุณมู่ ให้ฉันไปเถอะ ห้องรับแขกมืดเกินไป ฉันจะช่วยเปิดไฟให้”

คราวนี้ฝีเท้าของหล่อนเริ่มหนักขึ้น ราวกับจงใจทำให้มู่น่อนน่อนฟัง

สัญชาตญาณของผู้หญิงนั้นแม่นยำเสมอ และมู่น่อนน่อนก็เชื่อในความรู้สึกของเธอเช่นกัน

เมื่อมาถึงห้องรับแขกอาลั่ว เดินไปที่โซฟาและพูดกับ มู่น่อนน่อนว่า "คุณมู่ นั่งลงก่อนเลยค่ะ เดี๋ยวฉันจะเทน้ำให้คุณเอง"

"โอเค ขอบคุณมากๆ" มู่น่อนน่อนยิ้มและนั่งลงบนโซฟา มองดู อาลั่วที่หันหลังเพื่อเทน้ำให้เธอ

ทันทีที่ร่างของอาลั่วหายไป รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็จางลง

เธอก้มศีรษะเล็กน้อย สีหน้าของเธอครุ่นคิด