ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 553

ไม่ช้า อาลั่ว ก็ออกมาพร้อมกับน้ำ และกับจานเค้กมาด้วย

เธอวางเค้กลงบนโต๊ะชา แล้วยื่นน้ำให้มู่น่อนน่อนว่า “ฉันเห็นว่ายังมีเค้กอยู่เล็กน้อย ก็เลยเอามาให้ด้วยค่ะ นี้พึ่งทำเมื่อวานค่ะ คุณชายรู้สึกว่าโอเคนะคะ”

มู่น่อนน่อนลองชิมหนึ่งคำ ไม่ค่อยหวาน ยังเหนียวอยู่นิดหน่อย

เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นอาลั่วมองมาที่เธออย่างมีความหวัง เธอพูดว่า"ดีมาก ฝีมือของเธอดีมากจริงๆ"

"ฉันยังทำเค้กแบบอื่นได้ด้วย ถ้าคุณอาศัยอยู่นี้อีกสักพัก ฉันจะทำให้คุณกินค่ะ” อาลั่วยิ้มและหรี่ตาลง ดูไร้เดียงสาและน่ารักดี

แต่เธอไม่สามารถหลอกมู่น่อนน่อนได้อีกต่อไป

สังเกตเห็นในวันนี้ ในคฤหสาสน์ นอกจากคนใช้ที่ดูแลลานและคนใช้ที่ทำความสะอาด ก็มีเพียง อาลั่ว

แม้ว่า อาลั่วจะทำงานเป็นคนรับใช้ แต่เขาก็ไม่เหมือนกับคนรับใช้คนอื่น ๆ เมื่อเทียบกับคนรับใช้คนอื่น ๆอาลั่วมี "ตำแหน่งที่สูงกว่า" อย่างเห็นได้ชัด

เธอดคยบอกมู่น่อนน่อนก่อนหน้านั้นว่า เธอถูกรับเลี้ยงโดยพ่อบุญธรรมคนเดียวกันกับลี่จิ่วชังดังนั้นลี่จิ่วชังจึงไม่ปฏิบัติต่อเธอในฐานะคนใช้

มู่น่อนน่อนเก็บความคิดภายใต้ดวงตาของเธอ และพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง: “ฝีมืออันดีของอาลั่วดีขนาดนี้ ฉันอาศัยอยู่ที่แล้ว ไม่อยากไปไหนเลย แต่ฉันยังกังวลว่าการอยู่เป็นเวลานานจะทำให้ผู้คนไม่สบายใจ”

อาลั่วหัวเราะอย่างมีความสุข กุมมือของมู่น่อนน่อนอย่างตื่นเต้นแล้วพูดว่า: “จะเป็นอย่างงั้นได้ไงล่ะ? ในคฤหาสน์นี้ก็ไม่มีใครอยู่แล้ว กว่าจะมีแขกมา ฉันตอนรับด้วยซ้ำ!” มู่น่อนน่อนเหลือบมองการกุมมือกันระหว่างคนทั้งสอง

อาลั่วตกใจเล็กน้อย อาลั่วเอามือกลับด้วยความเขินอาย: "ฉันขอโทษ ขอโทษจริงๆ ฉันดีใจเกินไป"

"ไม่เป็นไร" มู่น่อนน่อนก็เอามือเธอกลับเหมือนกัน และพูดด้วยรอยยิ้ม: "มันดึกแล้ว ไปนอนก่อนดีกว่า"

อาลั่วพยักหน้า: "โอเคค่ะ คุณขึ้นไปก่อนเลยค่ะ ฉันจัดเก็บตรงนี้ก่อน"

หลังจากมู่น่อนน่อนพูดจบ เธอก็ขึ้นไปชั้นบนแล้วกลับห้อง

ในห้องโถงชั้นล่าง เมื่ออาลั่ว กำลังจัดเก็บข้าวของ เขาได้ยินเสียงฝีเท้ามาจากบันได

เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นลี่จิ่วชังยืนอยู่บนบันไดและมองมาที่เธอ สีหน้าอย่างเย็นชา

อาลั่วมองไปทางเขาเพียงครั้งเดียว จากนั้นก็ถอนสายตาออก ราวกับว่าไม่เห็นเขา

ลี่จิ่วชังพียงชำเลืองมองเธออย่างลึกซึ้ง แล้วหันกลับขึ้นชั้นบน

...

หลังจากที่มู่น่อนน่อนกลับมาที่ห้อง เธอมักจะหลับครึ่งตื่นครึ่งเสมอ

ทำให้มีผลกระทบ ตื่นขึ้นพร้อมกับดวงตาแพนด้าใหญ่ๆสองดวงในวันรุ่งขึ้น

เธอและลี่จิ่วชังพบกันที่โต๊ะอาหาร

ในชีวิตของเธอ นอกเหนือจากรับประทานอาหารเช้ากับเฉินถิงเซียวแล้ว เธอรับประทานด้วยอีกคนคือลี่จิ่วเชียน และตอนนี้เธอก็เพิ่มลี่จิ่วชังอีกคนหนึ่ง

เขามีใบหน้าคล้ายกับ ลี่จิ่วเชียนทุกประการ แต่สำหรับของ มู่น่อนน่อนแล้ว เธอเพียงรู้เกี่ยวกับเขาว่าชื่อของเขาคือลี่จิ่วชังซึ่งเป็นน้องชายฝาแฝดของ ลี่จิ่วเชียน

สำหรับเธอลี่จิ่วชังเป็นคนแปลกหน้า

ลี่จิ่วชังทำให้เธอสว่างขึ้นครู่หนึ่งแล้วพูดเสียงดัง: "ดูเหมือนว่าเมื่อคืนคุณนอนได้ไม่ดี"

มู่น่อนน่อนอ้าปากและพูดกับเธอว่า: "บ้านของนายมีฮวงจุ้ยที่ไม่ดี"

แต่ลี่จิ่วชังหัวเราะ และพูดว่า: "เมื่อคืนนี้คุณเดินละเมอไม่ใช่หรือ?"

"เดินละเมอ?" หัวใจของมู่น่อนน่อนเต้นรัวๆ ลางสังหรณ์บอกว่าลี่จิ่วชังรู้อะไรบางอย่างแล้ว

“ผมเป็นคนที่รักชีวิตตัวเองและระมัดระวังอย่างมาก ผมเองยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีการติดตั้งกล้อวงจรรูเข็มกี่ตัวในคฤหาสน์นี้”ลี่จิ่วชังพูดออกมาขนาดนี้มู่น่อนน่อนยังไม่เข้าใจอีก ก็คือโง่แล้ว

เมื่อวานเธอสังเกตว่ามีกล้องติดตั้งอยู่ในคฤหาสน์หรือไม่ เพราะเธอไม่เห็นกล้อง เธอจึงขึ้นไปชั้นบนเพื่อสำรวจคฤหาสน์ในเมื่อคืนนี้

เมื่อเห็นเช่นนี้ อาลั่วก็พูดอย่างรวดเร็ว: "คุณชาย นี่คือสิ่งที่ฉันทำออกมาอย่างเหน็ดเหนื่อย มีคุณค่าทางโภชนาการมาก คุณต้องดื่มมันให้หมด"

"ฉันไม่อยากดื่ม"ลี่จิ่วชังพูดพลางเงยหน้าขึ้น และมองดูหล่อน: "ถ้าเธอทำด้วยตัวเอง เธอก็ดื่มมันด้วยตัวเอง"

"คุณชาย คุณ..." ดูเหมือนอาลั่วจะตกใจกับคำพูดของลี่จิ่วชังและไม่รู้จะพูดอะไร

สักพักลี่จิ่วเชียนทุบส้อมในมือลงบนโต๊ะอาหาร ด้วยน้ำเสียงโกรธจัด "ถ้าไม่อยากดื่ม ก็ออกไป ออกไปเดี๋ยวนี้!"

อาลั่วดูเหมือนจะหวาดกลัวมาก กัดริมฝีปาก แล้วรับน้ำผักหนึ่งแก้ว หยิบขึ้นมา “คุณชายคะ อย่าไล่ฉันเลย ฉันดื่มเองค่ะ” หลังจากพูดจบ เธอก็หยิบขึ้นมาดื่มให้หมด

ลี่จิ่วชังไม่ได้มองเธอ และพูดตรงๆ ว่า: "ดื่มเสร็จแล้วก็ออกไป อย่ามาขวางทางที่นี้"

อาลั่วออกไปด้วยสีหน้าที่เสียใจ

มู่น่อนน่อนดูการแสดงหนังที่ดีเยี่ยมมาแล้วหนึ่งตอน เลิกคิ้วมองลี่จิ่วชังแล้วพูดว่า "ลี่จิ่วเชียนสุภาพบุรุษมากกว่านายอีก"

"หมอนั่นเหรอ?" ใบหน้าของลี่จิ่วชังไปด้วยความไม่พอใจ"อย่าเอาผมไปเปรียบเทียบกับคนหน้าซื่อใจคดคนนั้น

"แค๊ะ …” มู่น่อนน่อนเกือบสำลักน้ำลายตัวเอง

อะไรคือเรียกว่าคนหน้าซื่อใจคด?

“นายบอกว่า ลี่จิ่วเชียนเป็นคนหน้าซื่อใจคด?” มู่น่อนน่อนหัวเราะ อย่างเยาะเย้ย: “ไม่ว่าอะไรก็ตาม! อย่างน้อยเขาก็ดีกว่านาย!”

ใบหน้าของลี่จิ่วเชียนแสดงออกถึงความโกรธเคือง และก็เรียกชื่อเธออย่างเย็นชาว่า: “มู่น่อนน่อน!”

มู่น่อนน่อนไม่สนใจความโกรธของเขาเลย เธอเหลือบไปที่ประตูร้านอาหารและพูดกับลี่จิ่วชังว่า:

"เมื่อคืนเขาโทรหาฉัน เขาอยู่ที่ไหนกันแน่? "

ใบหน้าของลี่จิ่วชังเปลี่ยนไปเล็กน้อย: "คุณพูดถึง ลี่จิ่วเชียน?"