ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 555

มู่น่อนน่อนมองดูเวลา ตอนนี้เป็นเวลาสิบโมงเช้า ถึงคืนพรุ่งนี้ก่อนฟ้าจะมืด ก็ไม่ถึง24ชั่วโมงแล้ว ไม่ต้องพูดถึงจากที่เธอไปสนามบินว่าไกลขนาดไหน แค่อยู่บนเครื่องบินก็ต้องใช้เวลากว่าสิบชั่วโมงแล้ว

แม้ว่าเธอจะไปสนามบินในตอนนี้ เธอก็อาจไม่สามารถซื้อตั๋วและออกเดินทางได้ในทันที

เฉินถิงเซียวนี่เป็นเรื่องบังคับให้คนลำบากใจชัดๆ

มู่น่อนน่อนพูดอย่างไม่พอใจ "คุณคิดว่าบนตัวฉันมีปีก สามารถบินกลับด้วยตัวเองได้หรือไง?"

เฉินถิงเซียวก็ไม่ได้พูด ท่าทีของเขาชัดเจนมากแล้ว เขาไม่สนใจว่ามู่น่อนน่อนจะมีปีกหรือจะกลับไปอย่างไร เขาเพียงแค่ต้องการให้เธอกลับ

ผู้ชายอย่างเขา ก็ไร้เหตุผลแบบนี้แหละ!

มู่น่อนน่อนพูดอีกสองสามคำ โดยไม่รู้ว่าเฉินถิงเซียวฟังเข้าหูหรือเปล่า ท้ายสุด เขาพูดเพียงประโยคเดียว "ผมมารับคุณ"

มู่น่อนน่อนหลังจากฟังคำพูดของเฉินถิงเซียวแล้ว ยังไม่ทันตั้งสติ

ในเวลานี้เฉินถิงเซียวพูดขึ้นว่า "ผมจะกินข้าวละ"

นี่เขาหมายถึงให้มู่น่อนน่อนวางสายเหรอ

ก่อนที่มู่น่อนน่อนจะวางสาย ได้บอกกับเขาประโยคหนึ่งว่า “ฉันจัดการเองได้ คุณไม่ต้องมา”

หลังจากที่เธอวางสาย เธอพึ่งนึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้เธอมัวแต่พูดเรื่องไร้สาระมากมายกับเฉินถิงเซียวแต่เธอไม่ได้พูดเรื่องสำคัญสักคำ

มู่น่อนน่อนวางโทรศัพท์ลงด้วยความรำคาญ สายตาจ้องมองไปที่กระเป๋าเดินทางด้านข้าง

เธอจ้องไปที่กระเป๋าเดินทางสักพัก แล้วจึงเริ่มจัดของของตัวเอง

เธอมาพักที่ลี่จิ่วชังนี่แค่วันเดียว ก็ไม่มีของอะไรต้องจัดมากนัก ดังนั้นใช้เวลาไม่นานเธอก็จัดกระเป๋าเดินทางเสร็จเรียบร้อย

ถ้าหากเธอจากไปแบบนี้ลี่จิ่วชังจะปล่อยเธอไปจริงหรือ?

ถ้ามันเป็นไปตามที่ลี่จิ่วเชียนพูด เธอจะไปลี่จิ่วชังก็จะไม่ขวาง เธอก็เชื่อคำพูดของลี่จิ่วเชียน เชื่อว่าที่เขาบอกว่าไม่มีอะไร

หลังจากตัดสินใจแน่วแน่ มู่น่อนน่อนก็ลากกระเป๋าเดินทางออกไป

ทันทีที่เธอออกไปก็ได้พบกับอาลั่ว

อาลั่วถือถาดไว้ในมือ ในถาดมีถ้วยกาแฟวางอยู่

เธอเห็นมู่น่อนน่อนก็ยิ้มแล้วพูดว่า “คุณมู่”

มู่น่อนน่อนเดาว่าเธอกำลังส่งกาแฟให้ลี่จิ่วชังและถามว่า "ลี่จิ่วชังอยู่ที่ไหน?"

“เขาอยู่ในห้องหนังสือ...” อาลั่วมองดูกระเป๋าเดินทางที่อยู่ด้านหลังมู่น่อนน่อนและถามด้วยความสงสัย “คุณมู่นี่คุณ... กำลังจะไปเหรอคะ? ”

มู่น่อนน่อนไม่ได้ตอบคำถามของอาลั่ว แต่ถามไปตรงๆว่า "ห้องหนังสืออยู่ฝั่งไหน ฉันมีธุระจะหาเขา"

อาลั่วเห็นว่ามู่น่อนน่อนไม่มีท่าทีที่จะตอบ ก็ถือถาดเดินมาที่ด้านหน้า "คุณตามฉันมา"

อาลั่วพามู่น่อนน่อนไปที่ประตูห้องในส่วนลึกที่สุดของระเบียง เธอเคาะประตูก่อน จากนั้นจึงเปิดประตูและเดินเข้าไป

มู่น่อนน่อนเดินตามหลังอาลั่ว เพียงแค่ชำเลืองก็มองเห็นลี่จิ่วชังนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน

ด้านหลังของลี่จิ่วชังเป็นชั้นวางหนังสือขนาดใหญ่ ที่มีหนังสือปกแข็งภาษาอังกฤษดั้งเดิมจำนวนมาก ยังมีเครื่องประดับบางส่วน นอกจากนั้นยังมีโมเดลนิดหน่อย

ที่นี่ไม่เหมือนห้องหนังสือของเชฟเลย?

ยิ่งกว่านั้นมู่น่อนน่อนเหลือบไป ก็เห็นหนังสือเกี่ยวกับแพทยศาสตร์ ไม่มีเล่มไหนเกี่ยวกับทำอาหารเลย

ดังนั้นลี่จิ่วชังอาชีพเชฟในโรงแรมก็จะเป็นแค่ในนาม จริงๆแล้วเขาทำอะไร เกรงว่ามีเพียงเขาคนเดียวที่รู้ชัดเจน

อาลั่วเดินตรงไป และวางกาแฟไว้ตรงหน้าลี่จิ่วชัง"คุณคะ กาแฟของคุณค่ะ"

ลี่จิ่วชังเห็นมู่น่อนน่อน

อาลั่ววางกาแฟลงแล้วออกไปอย่างรู้หน้าที่และถือโอกาสปิดประตูด้วย

“หาผมมีธุระอะไร? "ลี่จิ่วชังถามเธอ