ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 556

มู่น่อนน่อนเดินตามหลัง จ้องมองลี่จิ่วชังยกกระเป๋าเดินทางของเธอลงบันไดอย่างสบายๆ แววตาอดไม่ได้ที่จะพิจารณา

เรื่องที่ช่วยเธอถือกระเป๋าเดินทาง ถ้าเป็นลี่จิ่วเชียนทำ ก็คงไม่รู้สึกอะไร

แต่ในตอนนี้ คนที่ช่วยเธอถือกระเป๋าเดินทางคือลี่จิ่วชังซึ่งเป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงเล็กน้อย

ลี่จิ่วชังวางกระเป๋าเดินทางของเธอลง เมื่อหันศีรษะ ก็เห็นมู่น่อนน่อนจ้องมาที่เขาอย่างไม่กะพริบ

แววตาของเขาเป็นประกายเล็กน้อย แต่ในไม่นานเขาก็สงบลง "ไปเถอะ"

มู่น่อนน่อนในใจรู้สึกแปลกประหลาดมาก

ลี่จิ่วชังเห็นเธอนิ่งเฉย จึงพูดว่า "ทำไม ไม่อยากไปแล้วเหรอ?"

มู่น่อนน่อนเดินเข้าไป เอื้อมมือไปจับกระเป๋าเดินทาง สักพัก พูดออกมาสองคำ "ขอบคุณ"

สีหน้าของลี่จิ่วชังยังคงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย

มู่น่อนน่อนก็ไม่พูดอะไรอีก ลากกระเป๋าเดินทางแล้วเดินออกไป

เธอวางกระเป๋าไว้ที่แถวหลังทันที แล้วนั่งข้างหน้าตรงที่ขับรถ

เมื่อสตาร์ทรถ เธอมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง

ทุกอย่างที่เห็นเหมือนกับวันแรกที่เธอมาไม่มีผิด

เธอมีลางสังหรณ์ ว่าเรื่องนี้จะไม่จบลงสบายๆง่ายๆแน่

รถเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างช้าๆ เธอยังไม่ทันไปไกล ก็เห็นรถสีดำกำลังมุ่งมาจากด้านหน้า

มู่น่อนน่อนเหลือบมองอย่างไม่ตั้งใจ มองไปทางรถคันนั้นจากกระจกด้านหลังอย่างไม่รู้ตัว เธอเห็นรถสีดำจอดอยู่ที่ประตูบ้านพักตากอากาศของลี่จิ่วชัง

จากนั้นคนขับก็ลงจากรถเปิดประตูเบาะหลังแล้วลงจากรถพร้อมกับชายสูงอายุสวมหมวกสุภาพบุรุษ

ชายชราสวมเสื้อคลุมขนสัตว์สีดำและผ้าพันคอหนา ดังนั้นเขาจึงมองเห็นไม่ชัดเจน

ทันใดนั้นชายชราก็มองมาทางนี้

มู่น่อนน่อนรีบละสายตาทันที ต่อมา นางเสียใจอีกครั้ง ทำไมเธอไม่มองให้มากกว่านี้ ขอเพียงเธอได้มองมากกว่านี้ เธอก็จะสามารถมองเห็นใบหน้าของชายชราได้ชัดเจน

ชายชราคนนั้นอาจเป็นพ่อบุญธรรมของลี่จิ่วชังกับลี่จิ่วเชียน

แต่เธอกลับรู้สึกสนใจพ่อบุญธรรมคนนี้เล็กน้อย

ผู้ที่สามารถเลี้ยงดูลูกบุญธรรมทั้งคู่ออกมายอดเยี่ยมอย่างลี่จิ่วเชียนกับลี่จิ่วชังได้ต้องไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน

แต่ทุกวันนี้ ทุกเรื่องวุ่นวายโกลาหล มู่น่อนน่อนช่วงเวลานี้ก็ได้แต่ต้องกลับไปที่เมืองหู้หยางก่อน

...

มู่น่อนน่อนขับรถไปสนามบิน

เธอลองดูทางอินเทอร์เน็ต ถึงกับยังมีตั๋วจริงๆ อาจเป็นเพราะว่าช่วงนี้เป็นการเดินทางนอกฤดูกาล

เธอตรวจสอบเวลา และเลือกตั๋วเครื่องบินไฟล์ที่เร็วที่สุด

ตั๋วซื้อเรียบร้อยแล้ว แต่ยังห่างจากเวลาออกเดินทางอีกนาน มู่น่อนน่อนจึงหาร้านกาแฟ นั่งอ่านนิตยสารอย่างเบื่อหน่าย

เปิดนิตยสารได้แค่สองสามหน้า ก็รู้สึกได้ว่ามีคนกำลังมองเธออยู่

เธอเงยหน้าหันมองไปมาอย่างระแวดระวัง

ในร้านกาแฟมีผู้คนมากมาย แต่พวกเขาก็ลดเสียงพูดคุยอย่างรู้ตัว มองไปแล้วดูเหมือนทุกคนส่วนใหญ่ก็ปกติ

ทันใดนั้น เธอหันไปมองข้างหลัง และเห็นด้านหลังศีรษะของผู้ชายคนหนึ่ง