ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 556

มู่น่อนน่อนเดินตามหลัง จ้องมองลี่จิ่วชังยกกระเป๋าเดินทางของเธอลงบันไดอย่างสบายๆ แววตาอดไม่ได้ที่จะพิจารณา

เรื่องที่ช่วยเธอถือกระเป๋าเดินทาง ถ้าเป็นลี่จิ่วเชียนทำ ก็คงไม่รู้สึกอะไร

แต่ในตอนนี้ คนที่ช่วยเธอถือกระเป๋าเดินทางคือลี่จิ่วชังซึ่งเป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงเล็กน้อย

ลี่จิ่วชังวางกระเป๋าเดินทางของเธอลง เมื่อหันศีรษะ ก็เห็นมู่น่อนน่อนจ้องมาที่เขาอย่างไม่กะพริบ

แววตาของเขาเป็นประกายเล็กน้อย แต่ในไม่นานเขาก็สงบลง "ไปเถอะ"

มู่น่อนน่อนในใจรู้สึกแปลกประหลาดมาก

ลี่จิ่วชังเห็นเธอนิ่งเฉย จึงพูดว่า "ทำไม ไม่อยากไปแล้วเหรอ?"

มู่น่อนน่อนเดินเข้าไป เอื้อมมือไปจับกระเป๋าเดินทาง สักพัก พูดออกมาสองคำ "ขอบคุณ"

สีหน้าของลี่จิ่วชังยังคงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย

มู่น่อนน่อนก็ไม่พูดอะไรอีก ลากกระเป๋าเดินทางแล้วเดินออกไป

เธอวางกระเป๋าไว้ที่แถวหลังทันที แล้วนั่งข้างหน้าตรงที่ขับรถ

เมื่อสตาร์ทรถ เธอมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง

ทุกอย่างที่เห็นเหมือนกับวันแรกที่เธอมาไม่มีผิด

เธอมีลางสังหรณ์ ว่าเรื่องนี้จะไม่จบลงสบายๆง่ายๆแน่

รถเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างช้าๆ เธอยังไม่ทันไปไกล ก็เห็นรถสีดำกำลังมุ่งมาจากด้านหน้า

มู่น่อนน่อนเหลือบมองอย่างไม่ตั้งใจ มองไปทางรถคันนั้นจากกระจกด้านหลังอย่างไม่รู้ตัว เธอเห็นรถสีดำจอดอยู่ที่ประตูบ้านพักตากอากาศของลี่จิ่วชัง

จากนั้นคนขับก็ลงจากรถเปิดประตูเบาะหลังแล้วลงจากรถพร้อมกับชายสูงอายุสวมหมวกสุภาพบุรุษ

ชายชราสวมเสื้อคลุมขนสัตว์สีดำและผ้าพันคอหนา ดังนั้นเขาจึงมองเห็นไม่ชัดเจน

ทันใดนั้นชายชราก็มองมาทางนี้

มู่น่อนน่อนรีบละสายตาทันที ต่อมา นางเสียใจอีกครั้ง ทำไมเธอไม่มองให้มากกว่านี้ ขอเพียงเธอได้มองมากกว่านี้ เธอก็จะสามารถมองเห็นใบหน้าของชายชราได้ชัดเจน

ชายชราคนนั้นอาจเป็นพ่อบุญธรรมของลี่จิ่วชังกับลี่จิ่วเชียน

แต่เธอกลับรู้สึกสนใจพ่อบุญธรรมคนนี้เล็กน้อย

ผู้ที่สามารถเลี้ยงดูลูกบุญธรรมทั้งคู่ออกมายอดเยี่ยมอย่างลี่จิ่วเชียนกับลี่จิ่วชังได้ต้องไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน

แต่ทุกวันนี้ ทุกเรื่องวุ่นวายโกลาหล มู่น่อนน่อนช่วงเวลานี้ก็ได้แต่ต้องกลับไปที่เมืองหู้หยางก่อน

...

มู่น่อนน่อนขับรถไปสนามบิน

เธอลองดูทางอินเทอร์เน็ต ถึงกับยังมีตั๋วจริงๆ อาจเป็นเพราะว่าช่วงนี้เป็นการเดินทางนอกฤดูกาล

เธอตรวจสอบเวลา และเลือกตั๋วเครื่องบินไฟล์ที่เร็วที่สุด

ตั๋วซื้อเรียบร้อยแล้ว แต่ยังห่างจากเวลาออกเดินทางอีกนาน มู่น่อนน่อนจึงหาร้านกาแฟ นั่งอ่านนิตยสารอย่างเบื่อหน่าย

เปิดนิตยสารได้แค่สองสามหน้า ก็รู้สึกได้ว่ามีคนกำลังมองเธออยู่

เธอเงยหน้าหันมองไปมาอย่างระแวดระวัง

ในร้านกาแฟมีผู้คนมากมาย แต่พวกเขาก็ลดเสียงพูดคุยอย่างรู้ตัว มองไปแล้วดูเหมือนทุกคนส่วนใหญ่ก็ปกติ

ทันใดนั้น เธอหันไปมองข้างหลัง และเห็นด้านหลังศีรษะของผู้ชายคนหนึ่ง

แน่นอนว่ามีคนไม่อยากให้เธอออกจากประเทศZไปง่ายๆ

“นอกจากไม่ให้เธอขึ้นเครื่องแล้ว ยังมีอะไรอีก? "มู่น่อนน่อนกดเศษแก้วที่คอของเขาอีกครั้ง เดิมทีน้ำเสียงที่นุ่มนวลก็เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงที่ไร้ความปรานี

ชายผมบลอนด์รู้สึกว่าตัวเองถูกผู้หญิงควบคุม รู้สึกเสียหน้ามาก แต่ก็ไม่สามารถดิ้นหลุดได้ เขาโกรธจนตะโกนด่าอีกสองสามคำแล้วพูดว่า "คนนั้นพูดว่า แค่ถ่วงเวลาคุณไว้ หลังจากนั้นเขาจะจัดการที่เหลือเอง!"

"ฉันไม่เชื่อ"

มือของมู่น่อนน่อนที่ถือเศษแก้วกดลงอีกครั้ง รอยเลือดก็ปรากฏขึ้น

เสียงของเธอเย็นชามาก ฟังดูแล้วรู้สึกน่ากลัวเล็กน้อย

"ผมบอกคุณทุกอย่างที่ผมรู้แล้ว! คุณรีบปล่อยผมเถอะ ไม่งั้นผมจะเรียกคนแล้วนะ!" ชายผมบลอนด์ถูกมู่น่อนน่อนบีบจนเริ่มตะโกนเสียงดัง

มู่น่อนน่อนได้ยินคนเดินเข้ามาใกล้ ขว้างเศษชิ้นส่วนในมือ เกาผม คุกเข่าลงกับพื้นเพื่อทำให้ตัวเองดูยุ่งเหยิน แล้วแสร้งทำเป็นกังวลมาก “ขอโทษค่ะคุณชาย เมื่อกี้ฉันมองไม่เห็นคุณจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะชนคุณล้ม...”

เธอพูดไป ด้วยสายตาที่ตื่นตระหนก และดูเหมือนว่าเธอกำลังถูกชายผมบลอนด์รังแก

เมื่อคนเหล่านั้นเข้ามาก็เห็นสถานการณ์แบบนี้

ชายผมบลอนด์สูงเกือบ 190 เซนติเมตร แม้ว่ามู่น่อนน่อนอยู่ในประเทศไม่ถือว่าเตี้ยแต่เธอมีรูปร่างที่เล็กและเรียวยาว ซึ่งทำให้เธอดูผอมมาก

เมื่อเปรียบเทียบทั้งสองร่างแล้ว คนที่เดินผ่านไปมามักยืนอยู่ข้างมู่น่อนน่อนแน่นอน

ชายผมบลอนด์ตะโกน "คุณอย่าใส่ร้ายป้ายสี ! ผมยังไม่ได้ทำอะไรคุณเลย!"

ที่เขารับธุรกิจนี้เพราะเขาคิดว่ามันง่ายมาก ๆ แค่ขัดขวางผู้หญิงไม่ให้เธอขึ้นเครื่อง มันเป็นเรื่องง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ?

แต่เขาคิดไม่ถึงว่า ผู้หญิงเมือง Z ที่แสนสวยคนนี้ จะกำจัดยากขนาดนี้!

สีหน้าของมู่น่อนน่อนดูแล้วยิ่งน่าสงสารยิ่งกว่าเดิม “ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจชนคุณจริงๆ ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วยเถอะ”