ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 56

ตอนที่56 ถ้าไม่อยากได้ก็โยนทิ้งไป

เฉินถิงเซียวก้มหน้า แล้วก็เห็นมือที่เรียวบางของเธอจับอยู่ที่แขนของเขา เขาไม่ได้สะบัดออก แล้วก็พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “สืบเรื่องของเธอก็เป็นเรื่องปกติมากไม่ใช่หรอ? เธอคิดว่าตระกูลเฉินของพวกเราจะทนการหลอกลวงของตระกูลมู่ของพวกเธอเฉยๆงั้นหรอ?”

ท่าทางของเขาเย็นชามาก มู่น่อนน่อนรู้สึกเหมือนจะสั่นอีกครั้ง

วันแรกที่มู่น่อนน่อนเข้ามาในบ้านของตระกูลเฉิน เฉินถิงเซียวส่งคนไปสืบ แล้วก็รู้ว่าเธอชอบเสิ่นชูหาน

แต่เรื่องสาเหตุที่เธอต้องปลอมตัวแกล้งปัญญาอ่อนและหน้าตาน่าเกลียดนั้น เพราะว่ามันผ่านมานานมากแล้ว ก็เลยตรวจสอบไม่ได้

มู่น่อนน่อนอึ้งไปแปปนึง แล้วก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เฉินถิงเซียวให้นายมาสืบงั้นหรอ?”

“ถ้าไม่ใช่แล้วจะอะไรล่ะ?” เฉินถิงเซียวหันหน้าไป แล้วก็ยืนเผชิญหน้ากับเธอ แล้วก็หรี่ตามองหน้าเธอ

พอเห็นสีหน้าหวาดกลัวของเธอแล้ว เขาก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ แล้วก็เดินเข้าร้านอาหารจีนติ่งไป

ตอนแรกเฉินถิงเซียวจะไปนั่งในห้องวีไอพี แต่ว่ามู่น่อนน่อนรู้สึกไม่สบายใจ ก็เลยนั่งในห้องโถงใหญ่

ดังนั้น ทั้งสองคนเลยนั่งลงที่โต๊ะริมหน้าต่าง

หลังจากสั่งอาหารเสร็จ มู่น่อนน่อนก็ถาม“เฉินเจียฉิน””พี่ชายของนายจะกลับมาเมื่อไหร่หรอ?”

“ไม่รู้”

หลังจาก เฉินถิงเซียว เห็นว่าสีหน้าของมู่น่อนน่อนเหมือนจะไม่เชื่อเท่าไหร่ ก็กอดอก แล้วพูดด้วยสีหน้านิ่งเฉยว่า “ถึงรู้ว่าเขาจะกลับมาเมื่อไหร่ แล้วฉันรายงานการเดินทางของเขาให้เธอรู้ด้วยงั้นหรอ?”

ก็ดูมีเหตุผลดีเหมือนกัน….

มู่น่อนน่อนก้มหน้า แล้วก็เล่นโทรศัพท์มือถือ

เฉินถิงเซียวส่งโทรศัพท์มาให้เธอ ก็อาจจะแค่ทำได้อย่างง่ายดายก็ได้ ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนนั้น ก็แน่นอนว่าเขาคงไม่อยากให้ใครรู้

มู่น่อนน่อนทอดถอนใจ ชีวิตของเฉินถิงเซียวน่าจะลำบากน่าดูเหมือนกัน

เฉินถิงเซียวที่มีชีวิตอย่างยากลำบากจ้องหน้ามู่น่อนน่อนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขา เธอเห็นเธอหน้านิ่วเหมือนว่ากำลัง “เสียใจ” ก็นึกว่าตัวเองพูดแรงไป หลังจากคิดอยู่พักนึง เขาก็บอกเบอร์โทรศัพท์ออกมา

สีหน้าของมู่น่อนน่อนเต็มไปด้วยความสับสน “อะไร?”

เฉินถิงเซียวขมวดคิ้ว ดูเหมือนว่าเริ่มรำคาญ “เบอร์ของพี่ชายฉันไง”

ตอนนั้นเองมู่น่อนน่อนก็ได้สติกลับมา ก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมจะเมมเบอร์ของเขา “พูดอีกรอบได้มั้ย”

พอเฉินถิงเซียวเห็นว่าเธอดูมีความสุขมาก ก็อดทนและพูดออกมาอีกครั้ง

“ขอบคุณมาก!” มู่น่อนน่อนเมมเบอร์นั้น แล้วก็ถามเขาออกมาด้วยรอยยิ้ม “นายอยากสั่งอะไรเพิ่มมั้ย”

สีหน้าของเฉินถิงเซียวยังคงเย็นชาเหมือนเดิม “ไม่”

ทั้งๆที่ตอนนี้เขาอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว แต่ว่ากลับพูดออกมาไม่ได้ว่าเขาคือเฉินถิงเซียว

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้ ทำให้เขากินข้าวด้วยใบหน้าที่อึมครึม

แต่ว่ามู่น่อนน่อนก็ไม่ได้สนใจท่าทางของเขา เธอแค่คิดว่าเดี๋ยวเธอจะโทรหาเฉินถิงเซียวแล้วก็ส่งข้อความหาเขา

ส่งข้อความไปน่าจะดีกว่า ถ้าโทรไปน่าจะอึดอัดน่าดูจริงมั้ย?

เธอรู้สึกว่า หลังจากได้รับสายจากเธอเขาก็น่าจะบล็อกเบอร์เธอทันที

……

หลังจากทั้งสองคนกินข้าวเสร็จ ，มู่น่อนน่อนก็เดินออกไปก่อน เพื่อไปจ่ายเงินด้านหน้า

ตอนที่กำลังไปจ่ายเงินนั้นก็เจอกับมู่หวั่นขีและเสิ่นชูหาน

เสิ่นชูหานยิ้มให้มู่น่อนน่อนอย่างอบอุ่น “น่อนน่อน”

“อืม” มู่น่อนน่อนพยักหน้า ไม่ได้อยากจะสนใจเขาเท่าไหร่

มู่หวั่นขีที่เห็นภาพตรงหน้า ก็รู้สึกเกลียดจนกัดฟันแน่น แต่สุดท้ายก็พยายามฝืนยิ้มออกมา “ชูหาน จ่ายเงินให้น่อนน่อนด้วยสิ”

“ไม่ต้องหรอก ฉันจ่ายเสร็จแล้ว”

หลังจากมู่น่อนน่อนพูดจบ พนักงานแคชเชียร์ก็ยื่นใบเสร็จกับการ์ดดำคืนให้มู่น่อนน่อน “คุณผู้หญิง บัตรของคุณค่ะ”

เสียงของแคชเชียร์คนนั้นดึงดูดความสนใจของมู่หวั่นขีกับเสิ่นชูหานได้