ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 591

หลังจากมู่น่อนน่อนพูดจบ เฉินถิงเซียวไม่ได้เปิดปากพูดในทันที

ห้องนอนได้เข้าสู่ความเงียบสงัด

มู่น่อนน่อนก็ไม่เร่งรัด ได้รอคำตอบของเฉินถิงเซียวอย่างมีความอดทนสุดขีด

ผ่านไปสักพัก เฉินถิงเซียวถึงตอบคำนึงว่า：“อืม”

ถึงแม้ไม่ได้ตอบชัดเจน แต่คนที่มีความมั่นใจและยโสโอหังอย่างเฉินถิงเซียว สามารถฟังคำพูดของเธอเข้าหู ยอมถอย ก็ถือว่ามีความคืบหน้ามากแล้ว

ขณะนี้ จู่ๆด้านนอกมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

มู่น่อนน่อนกับเฉินถิงเซียวสบตากันทีนึง ได้นั่งตัวตรงด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไป：“ฉันออกไปดูหน่อยค่ะ”

เธอลุกขึ้นมา หยุดชะงักไปครู่นึง ถึงพูดหยั่งเชิงว่า：“คุณเลือกตู้เสื้อผ้า……หรือว่าห้องน้ำ？”

สถานการณ์ตอนนี้คับขันมาก แถมเฉินถิงเซียวปีนหน้าต่างเข้ามา ถ้าถูกลูกน้องของลี่จิ่วเชียนพบเห็น ไม่อยากจะคิดเลยว่าผลที่ตามมาจะเป็นยังไง จึงต้องลำบากเขาไปหลบซ่อนตัวหน่อยแล้ว

เฉินถิงเซียวหน้าเขียวหน้าดำขึ้นมาทันที เขาได้หันหลังเดินไปทางห้องน้ำ

มู่น่อนเห็นเขาไปที่ห้องน้ำ จึงเตรียมเดินไปเปิดประตูที่หน้าห้อง

แต่เฉินถิงเซียวเดินไปถึงกลางคันก็ได้ย้อนกลับมาอีก เขาได้เข้าไปหลบในตู้เสื้อผ้าภายใต้สายตาที่แปลกประหลาดของมู่น่อนน่อน

ห้องนอนห้องนี้ใหญ่มาก ตู้เสื้อผ้าก็กว้างมาก มีพื้นที่เหลือเฟือให้ผู้ชายตัวสูงใหญ่หลบซ่อน

มู่น่อนน่อนมองดูเฉินถิงเซียวเข้าไปในตู้เสื้อผ้า หลังจากแน่ใจแล้วว่าเขาหลบซ่อนตัวดีแล้ว ไม่เห็นตู้เสื้อผ้ามีสิ่งผิดปกติอะไรอีก ถึงยื่นมือไปเปิดประตู

เธอบิดลูกบิดประตูไปแค่ครึ่งเดียว ก็ได้ส่งเสียงถามว่า：“ใครคะ？”

ด้านนอกมีเสียงผู้หญิงก้องมา：“ฉันเอง”

คืออาลั่ว？

มู่น่อนน่อนครุ่นคิดอยู่ครู่นึง ดึกป่านนี้แล้วอาลั่วมาหาเธอทำไม？

ปกติอาลั่วแทบจะไม่มาหาเธอที่ห้องเลย

มู่น่อนน่อนเปิดประตู ก็เห็นอาลั่วยังใส่เสื้อคลุมรองเท้าบูทของวันนี้อยู่ ยืนอยู่ที่หน้าห้องด้วยความเย็นชา เหมือนหาว่าเธอเปิดประตูช้าเกินไป แววตามีความหงุดหงิดอยู่เลือนราง

มู่น่อนน่อนมองอาลั่วอย่างสงบเยือกเย็น สุดท้ายได้ข้อสรุปว่า——อาลั่วเพิ่งกลับมาจากข้างนอก

เพิ่งกลับมาจากข้างนอกก็รีบมาหาเธอเลย หรือว่าอาลั่วจะพบเห็นอะไร？

สีหน้าของมู่น่อนน่อนไม่มีความผิดปกติเลยสักนิด เธอได้ถามอย่างเป็นธรรมชาติว่า：“คุณอาลั่วมีธุระ？”

คนที่อยู่ในวิลล่านี้ล้วนเรียกเธอว่าคุณอาลั่ว แต่ก็มีแค่มู่น่อนน่อนเท่านั้นที่เรียกคุณอาลั่วแล้วทำให้เธอฟังจนอึดอัดไปทั้งตัว

“ไม่เชิญฉันเข้าไปนั่งหน่อยเหรอคะ？”อาลั่วมองเข้าไปห้องนอนที่อยู่ข้างหลังเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก็ไม่รู้ว่าอยากจะดูอะไร

มู่น่อนน่อนไม่ได้พยักหน้าและไม่ได้ส่ายหัว แค่พูดคำเดียวว่า：“มู่มู่หลับไปแล้วค่ะ”

ความหมายแอบแฝงก็คือไม่อยากให้อาลั่วเข้าไป

อาลั่วเชิดคางขึ้นเล็กน้อย：“ฉันจะพยายามเบาเสียงค่ะ”

ทีนี้มู่น่อนน่อนสามารถแน่ใจแล้วว่าอาลั่วคงจะพบเห็นอะไรแล้ว ดังนั้นจู่ๆอาลั่วถึงได้มาหาเธอ

“มีธุระอะไรเอาไว้คุยพรุ่งนี้ไม่ได้หรือไง？” น้ำเสียงของมู่น่อนน่อนก็ค่อนข้างหงุดหงิดแล้ว ได้ขมวดคิ้วเล็กน้อย แววตามีความเย็นชาโผล่ขึ้นมา

อาลั่วไม่เคยเห็นหน้าตาแบบนี้ของมู่น่อนน่อนเลย อยู่ในความทรงจำของเธอ มู่น่อนน่อนเป็นผู้หญิงที่สวยและอ่อนแอ ตอนที่ต่อกรกันก็แค่โจมตีกลับอย่างใจเย็นสุดๆ

มู่น่อนน่อนค่อนข้างประหลาดใจ อาลั่วก็ไม่ใช่คนที่ร้ายกาจอะไร

ตู้เสื้อผ้าของห้องนอนเป็นตู้ที่มีบานประตูหกบาน ใหญ่มาก

อาลั่วเดินมาถึงหน้าตู้เสื้อผ้า ก็ได้เปิดตรวจทีละบานอย่างไม่หลีกเลี่ยงเลย

มู่น่อนน่อนยืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำ ภายนอกดูสงบเยือกเย็น ยิ่งเปิดบานประตูเสื้อผ้ามากขึ้นเท่าไหร่ ในใจเธอยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นเท่านั้น

ในที่สุด ตอนที่อาลั่วเปิดประตูบานที่สี่ได้หันกลับไปมองมู่น่อนน่อนกะทันหัน

มู่น่อนน่อนยักคิ้ว：“ทำไมไม่เปิดแล้วล่ะ？”

เธอรู้สึกว่าเธอได้รับอิทธิพลจากเฉินถิงเซียวมากเกินไป ดังนั้นถึงได้สามารถใจเย็นได้ขนาดนี้ ฟ้าเท่านั้นที่รู้ว่าเมื่อครู่เธอกลัวเฉินถิงเซียวจะถูกอาลั่วหาเจอมากแค่ไหน

อาลั่วได้หรี่ตามองไปยังห้องน้ำที่อยู่ด้านหลังของมู่น่อนน่อน มู่น่อนน่อนสีหน้าไม่เปลี่ยน แต่กลับแกล้งเขยิบไปข้างๆสองก้าว สร้างภาพลวงตาว่าบังประตูห้องน้ำไว้

อาลั่วได้หลงกลจริงๆด้วย เธอเดินมาอย่างไว มุ่งมาที่ประตูห้องน้ำโดยตรง

ไหนๆมู่น่อนน่อนจะเล่นละครแล้วก็ต้องเล่นให้ถึงที่สุด เธอยื่นมือบังอาลั่วไว้：“ทำอะไร？”

อาลั่วยกมุมปากขึ้นพร้อมยิ้มหยันแล้วพูดว่า：“ขอเข้าห้องน้ำแป๊บนึงค่ะ”

“อาลั่ว คุณอย่าให้มันเกินไปนะ！”มู่น่อนน่อนเม้มปากไว้ ยังคงไม่หลีกทางให้

อาลั่วได้เดินอ้อมผ่านเธอไปเปิดประตูห้องน้ำโดยตรง

แผนผังของห้องน้ำแค่มองแว๊บเดียวก็เข้าใจหมดแล้ว ไม่มีเงาคนอยู่เลย

ทันใดนั้นเธอหันมามองมู่น่อนน่อน：“นี่คุณปั่นหัวฉันงั้นเหรอ？”