ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 593

อาลั่วฟังแล้วได้จ้องมู่น่อนน่อนด้วยสีหน้าไม่เป็นมิตร แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร แค่หันไปมองลี่จิ่วเชียน

ลี่จิ่วเชียนยิ้มอ่อนๆ ไม่เห็นความโกรธเลยสักนิด：“ถ้าคุณอยากให้อาลั่วเป็นเพื่อนคุณก็ได้”

อาลั่วสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย ได้เรียกสั้นๆคำนึง：“คุณชาย！”

เห็นได้ชัดว่าคัดค้านจะที่ออกไปกับมู่น่อนน่อนสุดๆ

มู่น่อนน่อนไม่แปลกใจกับท่าทีของอาลั่วเลย กลับกันรู้สึกว่าผู้หญิงที่ดูหน้าตาและจิตใจเย็นชาอย่างอาลั่วช่างน่ารักจริงๆ

มู่น่อนน่อนเอียงศีรษะเล็กน้อย และถามลี่จิ่วเชียนด้วยรอยยิ้ม：“งั้นก็เอาตามนี้นะคะ？”

ลี่จิ่วเชียนหลุบตาลงเล็กน้อย น้ำเสียงยังคงอ่อนโยนอีกเช่นเคย：“พวกคุณออกไปด้วยกัน ส่วนมู่มู่ก็ให้อยู่บ้านเถอะ ข้างนอกอากาศหนาวเกินไป”

มู่น่อนน่อนตกใจไปครู่นึง จากนั้นได้หัวเราะเบาๆ：“ใช่ค่ะ ข้างนอกอากาศหนาวเกิน ฉันไม่ออกไปแล้วดีกว่า”

เธอพูดจบ ก็ได้ลุกขึ้นด้วยรอยยิ้มแล้วเดินไปจูงมือเฉินมู่เดินออกไปข้างนอก

พอหันหลัง รอยยิ้มของมู่น่อนน่อนก็ได้จางหายไปหมด

มู่น่อนน่อนบอกอยากให้อาลั่วไปเป็นเพื่อนเธอ แค่ไม่อยากไปกับลี่จิ่วเชียนเฉยๆ ส่วนลี่จิ่วเชียนก็ไม่ใช่คนที่จะรัลมือได้ง่ายๆ

ความหมายของคำพูดเขาได้พูดให้เห็นชัดแล้ว ถ้าเธอจะออกไปพร้อมกับอาลั่ว ก็ต้องเอาเฉินมู่ไว้ที่นี่

ลี่จิ่วเชียนระมัดระวังมากแค่ไหน นี่คือกลัวมู่น่อนน่อนไปข้างนอกแล้วคิดหาวิธีชิ่งหนี ดังนั้นถึงได้ให้เฉินมู่อยู่ที่วิลล่า

ตอนที่ผู้ชายคนนึงถนัดใช้ความอ่อนโยนและจิตใจที่ดีงามมาอำพรางตัวเอง หลังจากที่ได้เผยสันดานความเห็นแก่ตัวและความใจแคบที่แท้จริงที่สุดออกมา ก็อย่าคาดหวังอะไรกับเขาอีกเลย

ลี่จิ่วเชียนไม่ใช่ลี่จิ่วเชียนคนเมื่อก่อนแล้ว

งั้นความสัมพันธ์ของเธอกับลี่จิ่วเชียนก็ไม่มีทางกลับไปเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

อันคำว่ามิตรภาพที่เคยผ่านความตายมาด้วยกัน ก็เป็นแค่สิ่งจอมปลอมที่ลี่จิ่วเชียนจัดฉากขึ้นมาเพื่อบรรลุหมายหมายของตัวเองเท่านั้น

สองแม่ลูกเพิ่งเดินออกมาที่ข้างนอก เธอก็รู้สึกได้ว่าเฉินมู่กำลังดึงแขนเสื้อเธออยู่

เธอก้มหน้าก็เห็นว่าเฉินมู่กำลังแหงนหน้ามองเธออยู่ พร้อมถามเสียงเบาว่า：“แม่คะ ทำไมแม่ถึงโกรธคะ？”

มู่น่อนน่อนจับแก้มของเฉินมู่：“เพราะแม่เจอเรื่องที่ไม่สบอารมณ์มากเลยค่ะ”

เฉินมู่พูดเหมือนจะเข้าใจแต่ไม่เข้าใจ：“งั้นแม่ก็มีความสุขหน่อยสิคะ”

มู่น่อนน่อนอดขำไม่ได้：“มีมู่มู่อยู่ แม่ก็มีความสุขขึ้นมากแล้วค่ะ”

……

มู่น่อนน่อนไม่ได้รับปากว่าจะออกไปเดินเล่นกับลี่จิ่วเชียน ลี่จิ่วเชียนก็ไม่ได้ฝืนใจเธอ

เพียงแต่ลี่จิ่วเชียนก็ไม่ได้ออกจากบ้านเหมือนกัน รวมทั้งอาลั่วก็อยู่ที่วิลล่าไม่ได้ออกไป

ตอนนี้เวลาที่มู่น่อนน่อนมีธุระยอมที่จะไปหาอาลั่ว ก็ไม่อยากเจอหน้าลี่จิ่วเชียน

เธอไม่อยากเห็นหน้าลี่จิ่วเชียน แต่กลับต้องแคร์ความรู้สึกของเฉินมู่

เมื่อคืนเฉินมู่ได้เจอหน้าเฉินถิงเซียวแล้วอารมณ์ดีมากเลย เธออยากเล่นอยู่ที่ห้องโถง มู่น่อนน่อนได้แต่อยู่เป็นเพื่อนเธอ

เธอกับเฉินมู่อยู่ที่ห้องโถง ลี่จิ่วเชียนก็อยู่ที่ห้องโถงเหมือนกัน

เฉินมู่เล่นต่อจิ๊กซอว์ ลี่จิ่วเชียนก็ได้ไปเล่นกับเธอด้วย

ตอนนี้เฉินมู่ก็ยังมีความรู้สึกดีๆให้ลี่จิ่วเชียนอยู่ เล่นกับลี่จิ่วเชียนก็เล่นได้มีความสุขอมาก

มู่น่อนน่อนคอยจ้องลี่จิ่วเชียนอยู่ที่ข้างๆตลอด จู่ๆได้ยินลี่จิ่วเชียนพูดคำนึงว่า：“มู่มู่มีความสุขมากเลยเหรอคะ？”

“ค่ะ！”เฉินมู่พยักหน้าอย่างจริงจัง

ลี่จิ่วเชียนถือโอกาสถาม：“เจอเรื่องน่าดีใจอะไรมา แบ่งปันกับลุงลี่หน่อยได้มั้ยคะ？”

“เมื่อคืนหนู……”เฉินมู่เปิดปากพูดปุ๊บ หัวใจของมู่น่อนน่อนก็ตกไปอยู่ที่ตาตุ่มเลย