ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 593

อาลั่วฟังแล้วได้จ้องมู่น่อนน่อนด้วยสีหน้าไม่เป็นมิตร แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร แค่หันไปมองลี่จิ่วเชียน

ลี่จิ่วเชียนยิ้มอ่อนๆ ไม่เห็นความโกรธเลยสักนิด：“ถ้าคุณอยากให้อาลั่วเป็นเพื่อนคุณก็ได้”

อาลั่วสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย ได้เรียกสั้นๆคำนึง：“คุณชาย！”

เห็นได้ชัดว่าคัดค้านจะที่ออกไปกับมู่น่อนน่อนสุดๆ

มู่น่อนน่อนไม่แปลกใจกับท่าทีของอาลั่วเลย กลับกันรู้สึกว่าผู้หญิงที่ดูหน้าตาและจิตใจเย็นชาอย่างอาลั่วช่างน่ารักจริงๆ

มู่น่อนน่อนเอียงศีรษะเล็กน้อย และถามลี่จิ่วเชียนด้วยรอยยิ้ม：“งั้นก็เอาตามนี้นะคะ？”

ลี่จิ่วเชียนหลุบตาลงเล็กน้อย น้ำเสียงยังคงอ่อนโยนอีกเช่นเคย：“พวกคุณออกไปด้วยกัน ส่วนมู่มู่ก็ให้อยู่บ้านเถอะ ข้างนอกอากาศหนาวเกินไป”

มู่น่อนน่อนตกใจไปครู่นึง จากนั้นได้หัวเราะเบาๆ：“ใช่ค่ะ ข้างนอกอากาศหนาวเกิน ฉันไม่ออกไปแล้วดีกว่า”

เธอพูดจบ ก็ได้ลุกขึ้นด้วยรอยยิ้มแล้วเดินไปจูงมือเฉินมู่เดินออกไปข้างนอก

พอหันหลัง รอยยิ้มของมู่น่อนน่อนก็ได้จางหายไปหมด

มู่น่อนน่อนบอกอยากให้อาลั่วไปเป็นเพื่อนเธอ แค่ไม่อยากไปกับลี่จิ่วเชียนเฉยๆ ส่วนลี่จิ่วเชียนก็ไม่ใช่คนที่จะรัลมือได้ง่ายๆ

ความหมายของคำพูดเขาได้พูดให้เห็นชัดแล้ว ถ้าเธอจะออกไปพร้อมกับอาลั่ว ก็ต้องเอาเฉินมู่ไว้ที่นี่

ลี่จิ่วเชียนระมัดระวังมากแค่ไหน นี่คือกลัวมู่น่อนน่อนไปข้างนอกแล้วคิดหาวิธีชิ่งหนี ดังนั้นถึงได้ให้เฉินมู่อยู่ที่วิลล่า

ตอนที่ผู้ชายคนนึงถนัดใช้ความอ่อนโยนและจิตใจที่ดีงามมาอำพรางตัวเอง หลังจากที่ได้เผยสันดานความเห็นแก่ตัวและความใจแคบที่แท้จริงที่สุดออกมา ก็อย่าคาดหวังอะไรกับเขาอีกเลย

ลี่จิ่วเชียนไม่ใช่ลี่จิ่วเชียนคนเมื่อก่อนแล้ว

งั้นความสัมพันธ์ของเธอกับลี่จิ่วเชียนก็ไม่มีทางกลับไปเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

อันคำว่ามิตรภาพที่เคยผ่านความตายมาด้วยกัน ก็เป็นแค่สิ่งจอมปลอมที่ลี่จิ่วเชียนจัดฉากขึ้นมาเพื่อบรรลุหมายหมายของตัวเองเท่านั้น

สองแม่ลูกเพิ่งเดินออกมาที่ข้างนอก เธอก็รู้สึกได้ว่าเฉินมู่กำลังดึงแขนเสื้อเธออยู่

เธอก้มหน้าก็เห็นว่าเฉินมู่กำลังแหงนหน้ามองเธออยู่ พร้อมถามเสียงเบาว่า：“แม่คะ ทำไมแม่ถึงโกรธคะ？”

มู่น่อนน่อนจับแก้มของเฉินมู่：“เพราะแม่เจอเรื่องที่ไม่สบอารมณ์มากเลยค่ะ”

เฉินมู่พูดเหมือนจะเข้าใจแต่ไม่เข้าใจ：“งั้นแม่ก็มีความสุขหน่อยสิคะ”

มู่น่อนน่อนอดขำไม่ได้：“มีมู่มู่อยู่ แม่ก็มีความสุขขึ้นมากแล้วค่ะ”

……

มู่น่อนน่อนไม่ได้รับปากว่าจะออกไปเดินเล่นกับลี่จิ่วเชียน ลี่จิ่วเชียนก็ไม่ได้ฝืนใจเธอ

เพียงแต่ลี่จิ่วเชียนก็ไม่ได้ออกจากบ้านเหมือนกัน รวมทั้งอาลั่วก็อยู่ที่วิลล่าไม่ได้ออกไป

ตอนนี้เวลาที่มู่น่อนน่อนมีธุระยอมที่จะไปหาอาลั่ว ก็ไม่อยากเจอหน้าลี่จิ่วเชียน

เธอไม่อยากเห็นหน้าลี่จิ่วเชียน แต่กลับต้องแคร์ความรู้สึกของเฉินมู่

เมื่อคืนเฉินมู่ได้เจอหน้าเฉินถิงเซียวแล้วอารมณ์ดีมากเลย เธออยากเล่นอยู่ที่ห้องโถง มู่น่อนน่อนได้แต่อยู่เป็นเพื่อนเธอ

เธอกับเฉินมู่อยู่ที่ห้องโถง ลี่จิ่วเชียนก็อยู่ที่ห้องโถงเหมือนกัน

เฉินมู่เล่นต่อจิ๊กซอว์ ลี่จิ่วเชียนก็ได้ไปเล่นกับเธอด้วย

ตอนนี้เฉินมู่ก็ยังมีความรู้สึกดีๆให้ลี่จิ่วเชียนอยู่ เล่นกับลี่จิ่วเชียนก็เล่นได้มีความสุขอมาก

มู่น่อนน่อนคอยจ้องลี่จิ่วเชียนอยู่ที่ข้างๆตลอด จู่ๆได้ยินลี่จิ่วเชียนพูดคำนึงว่า：“มู่มู่มีความสุขมากเลยเหรอคะ？”

“ค่ะ！”เฉินมู่พยักหน้าอย่างจริงจัง

ลี่จิ่วเชียนถือโอกาสถาม：“เจอเรื่องน่าดีใจอะไรมา แบ่งปันกับลุงลี่หน่อยได้มั้ยคะ？”

“เมื่อคืนหนู……”เฉินมู่เปิดปากพูดปุ๊บ หัวใจของมู่น่อนน่อนก็ตกไปอยู่ที่ตาตุ่มเลย

ต่อมา มู่น่อนน่อนก็เห็นสีหน้าของได้ลี่จิ่วเชียนเปลี่ยนไป แววตามีความช็อกแว๊บผ่าน

มู่น่อนน่อนขมวดคิ้วเล็กน้อย นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น？

ลี่จิ่วเชียนก็ได้มองมู่น่อนน่อนแว๊บนึง จากนั้นได้พูดกับลูกน้องว่า：“ออกไปดูหน่อย”

ทั้งสองได้เดินออกไป มู่น่อนน่อนก็แปลกใจอยากออกไปดูว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ถึงขั้นสามารถทำให้ลี่จิ่วเชียนช็อกขนาดนี้

“มู่มู่”มู่น่อนน่อนได้ดึงมือของเฉินมู่：“แม่อยากออกไปเดินเล่นข้างนอกค่ะ”

“ข้างนอกหนาวนะคะ”เฉินมู่หันหน้ามามองเธอพร้อมพูดอย่างจริงจัง คำว่า“หนาว”ได้เพิ่มน้ำหนักและลากเสียงซะยาวเลย น้ำเสียงที่หัวโบราณใสแบ๊วมาก

มู่น่อนน่อนหยิกจมูกเธอเบาๆ：“แม่ไม่กลัวหนาว หนูกลัวมั้ยคะ？”

เฉินมู่ลังเลอยู่ครู่นึง ยื่นมือทำท่าทางไปสองทีและพูดอย่างค่อนข้างสำออย：“งั้นแม่ใส่หมวกที่เป็นกระต่ายอันนั้นให้หนูหน่อยค่ะ”

“โอเคค่ะ！”มู่น่อนน่อนตอบอย่างไว เธอขึ้นไปเอาหมวกมาใส่ให้เฉินมู่ เสร็จแล้วก็ได้จูงมือเธอออกไปดูเฮฮาเลย

ภาพความเหี่ยวฉาวของฤดูหนาวที่ลานบ้าน ถึงผ่านการจัดแต่งดูแลอย่างละเอียด ก็ยังดูเงียบเหงามากอยู่ดี

ลี่จิ่วเชียนกับลูกน้องอยู่ที่หน้าวิลล่า คนเยอะเกินไป มู่น่อนน่อนเห็นสถานการณ์ของทางโน้นไม่ค่อยชัด จึงได้พาเฉินมู่เดินไปข้างหน้าระยะนึง เดินไปยืนบนแปลงดอกไม้ ก็สามารถมองเห็นชัดเจนกว่าเยอะเลย

หลังจากเธอยืนนิ่งแล้ว พอมองไปก็เห็นร่างเงาที่คุ้นเคยยืนอยู่ท่ามกลางหมู่คน

มู่น่อนน่อนสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย พร้อมพึมพำว่า：“เฉินถิงเซียว？”

“แม่ หนูก็จะดูด้วยค่ะ！”เฉินมู่ยืนอยู่ข้างๆ กอดขาเธอไว้อย่างน่าสงสารพร้อมแหงนหน้ามองเธอไว้

มู่น่อนน่อนก้มไปอุ้มเฉินมู่ขึ้นมา：“หนูเห็นใครคะ？”

เฉินมู่ชี้ไปที่หน้าวิลล่า และพูดกับมู่น่อนน่อนด้วยความตื่นเต้น：“คุณพ่อค่ะ！”

ทีนี้มู่น่อนน่อนถึงแน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาด เมื่อคืนเฉินถิงเซียวบอกว่าวันนี้จะมาหาพวกเธอ มู่น่อนน่อนนึกว่าเขาจะปีนหน้าต่างเข้ามาในช่วงดึกเสียอีก คิดไม่ถึงว่าจะมาอย่างเปิดเผย！