ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 597

โรคแผลกประหลาดแบบนี้ อาจจะเป็นที่จิตใจ อาจจะเป็นที่ความคิด และอาจจะเป็นที่ร่างกาย

ลี่จิ่วเชียนคนนี้เต็มไปด้วยความลับ ซับซ้อนเกินไป

มู่น่อนน่อนหลุบตาไว้ อำพรางอารมณ์ในแววตาไว้แล้วถามว่า：“พวกเราเข้าไปได้หรือยังคะ？”

“เข้ามาเลยครับ”ลี่จิ่วเชียนนี่ถึงสังเกตเห็นว่าเธอได้พาเฉินมู่มาด้วย

รอยยิ้มของลี่จิ่วเชียนได้ลึกซึ้งขึ้นหลายส่วน เขายื่นมือไปจับศีรษะของเฉินมู่：“มู่มู่”

เฉินมู่ได้เรียกอย่างเชื่อฟังคำนึง：“คุณลุงลี่”

มู่น่อนน่อนรู้สึกได้ว่าเฉินมู่ได้เขยิบมาใกล้เธอเล็กน้อย เหมือนจะต่อต้านลี่จิ่วเชียนนิดหน่อย

ลี่จิ่วเชียนหันหลังเดินเข้าไปด้านใน มู่น่อนน่อนก็ได้พาเฉินมู่ตามเข้าไปด้วย

เข้ามาในห้องอ่านหนังสือ มู่น่อนน่อนกับเฉินมู่ก็ได้นั่งลงที่บนโซฟา

“หาฉันมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ？”มู่น่อนน่อนส่งเสียงถามเขา

บนโต๊ะน้ำชามีกาน้ำวางอยู่ ลี่จิ่วเชียนรินน้ำให้เธอไปด้วยและใช้น้ำเสียงที่ผ่อนคลายเหมือนชิวๆพูดไปด้วย：“คุณไม่อยากรู้เหรอครับ ว่าผมกับเฉินถิงเซียวได้คุยอะไรไปบ้าง？”

มู่น่อนน่อนเงยหน้าขึ้นมา แววตาไม่มีอารมณ์อะไร：“ถ้าคุณอยากบอกฉัน สามารถพูดออกมาโดยตรงเลย”

เฉินมู่ที่อยู่ข้างๆได้ยินคำว่า“เฉินถิงเซียว”แล้ว ได้เอามือน้อยๆจิ้มเอวของมู่น่อนน่อนทีนึง มู่น่อนน่อนหันมามองเธอ ก็เห็นความข้องใจจากแววตาของเฉินมู่

เฉินมู่เห็นมู่น่อนน่อนมองเธอ ก็ได้พูดเสียงเบาว่า：“คุณพ่อ”

มู่น่อนน่อนได้กุมมือน้อยๆของเธอไว้ และพูดโดยที่ไม่เงยหน้า：“ถ้าคุณอยากบอกฉัน ก็บอกมาตรงๆเลยค่ะ”

ก่อนหน้านี้เธออยู่หน้าห้องอ่านหนังสือของลี่จิ่วเชียน ก็ได้เห็นภาพเหตุการณ์ที่ลี่จิ่วเชียนโมโหจัดเขวี้ยงปาข้าวของแล้ว เธอย่อมสามารถเดาได้ว่าก่อนหน้านี้ตอนที่เฉินถิงเซียวอยู่ในห้องอ่านหนังสือของลี่จิ่วเชียนไม่ได้พูดคำพูดที่ฟังดูดีแน่นอน

ลี่จิ่วเชียนหัวเราะเบาๆ เสียงหัวเราะฟังแล้วเย็นชาเล็กน้อย

เขาผลักน้ำที่รินเสร็จมาที่ตรงหน้าของมู่น่อนน่อน เสียงอ่อนโยนจนใกล้เคียงกับตึง：“ดื่มน้ำครับ”

“ขอบคุณค่ะ”มู่น่อนน่อนกล่าวขอบคุณแต่ก็ไม่ได้ยื่นมือไปหยิบน้ำ

พริบตาเดียวในห้องได้เงียบสงบลง ทั้งสองคนต่างก็ไม่มีใครพูดจาเลย

เฉินมู่ซบอยู่ที่บนตัวของมู่น่อนน่อน คอยก้มหน้าเล่นซิปบนเสื้อผ้าตัวเอง ไม่โวยวายและไม่งอแง

เหมือนกำลังแสดงละครตลกที่เงียบกริบอยู่ ทั้งๆที่ไม่ได้พูดคำพูดพิเศษอะไรเลย แต่กลับแฝงด้วยความรู้สึกตลกและบ้าบอคอแตกที่อธิบายสาเหตุไม่ได้

ผ่านไปครึ่งค่อนวัน ลี่จิ่วเชียนถึงค่อยๆพูดออกมาคำนึง：“คอยดูเถอะ ใครจะตายอยู่ในมือของใครก็ยังไม่แน่เลย”

พูดถึงตอนท้าย เขาได้เงยหน้าขึ้นมาเผยรอยยิ้มที่ลึกซึ้งกระตุ้นให้เกิดความสนใจให้กับมู่น่อนน่อน

น้ำเสียงของเขาแฝงด้วยความรู้สึกที่แข่งขัน

ดูเหมือนเขาจะเห็นเฉินถิงเซียวเป็นคู่แข่งที่แข็งแกร่งที่สุดคนนึง แต่ทำไมถึงมีการแข่งขันแบบนี้ มู่น่อนน่อนเองก็ยังรู้สึกประหลาดใจเหมือนกัน

มู่น่อนน่อนยกมุมปากขึ้น แต่ไม่ได้พูดจา

……

ช่วงพลบค่ำ เฉินถิงเซียวได้มาอีกรอบจริงๆด้วย

มู่น่อนน่อนได้ยินด้านนอกมีเสียงดังขึ้น ยังไม่รอให้เธอได้ออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น เฉินถิงเซียวก็ได้เดินเข้ามาจากประตูห้องโถงแล้ว ครั้งนี้ยังได้พาสือเย่มาด้วย

ระยะห่างของพวกเขากับมู่น่อนน่อนยังค่อนไกลอยู่ ตอนที่มู่น่อนน่อนมองไป เฉินถิงเซียวก็ได้มองมาที่เธอ แววตาลุ่มลึกยากที่จะแยกแยะอารมณ์ที่แท้จริงของเขา

สือเย่ได้เดินอยู่ที่ข้างหลังของเฉินถิงเซียวและห่างจากเขาหนึ่งก้าว ได้พยักหน้าให้มู่น่อนน่อนอย่างเล็กน้อยจนมองไม่เห็นเหมือนเมื่อก่อน

นี่ทำให้มู่น่อนน่อนเบลอไปครู่นึง ราวกับว่าพวกเขาได้อยู่ในวิลล่าของเฉินถิงเซียวที่เมืองหู้หยาง แต่ไม่ได้อยู่ในวิลล่าของลี่จิ่วเชียนอยู่ต่างเมืองต่างถิ่นอย่างเมืองM

เฉินมู่เห็นเฉินถิงเซียวเดินไปที่ห้องอาหาร เธอรีบดึงมือมู่น่อนน่อนไว้จะเดินไปที่ห้องอาหาร：“แม่คะ กินข้าวแล้วค่ะ！”

“ไปกันเถอะค่ะ”มู่น่อนน่อนมองลี่จิ่วเชียนแว๊บนึง จากนั้นก็ได้พาเฉินมู่ไปที่ห้องอาหาร

อาลั่วเห็นสถานการณ์แล้ว โมโหจนกำลังจะเปิดปากพูด แต่กลับถูกลี่จิ่วเชียนห้ามเอาไว้

“เฉินถิงเซียวนี่ชักจะเกินไปแล้ว เขาอาศัยว่าพวกเราไม่กล้าเคลื่อนไหวในที่สว่าง ถึงได้มีที่พึ่งจึงไม่เกรงกลัวขนาดนี้ มู่น่อนน่อนก็อีกคน ช่วงนี้พวกเราก็ดีกับเธออยู่ เธอก็ไม่มีน้ำใจเลย！”

อาลั่วยิ่งพูดยิ่งโมโห สุดท้ายได้หันไปกระทืบโซฟาที่อยู่ข้างๆทีนึง

“ไปเถอะ ทานข้าว”อารมณ์ของลี่จิ่วเชียนกลับได้สงบลงมาตั้งนานแล้ว

ตอนที่เขากับอาลั่วเข้ามาในห้องอาหาร เฉินถิงเซียวกับพวกมู่น่อนน่อนได้นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารตั้งนานแล้ว

มู่น่อนน่อนนั่งอยู่ที่ข้างกายเฉินถิงเซียว สือเย่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของพวกเขา

หลังจากลี่จิ่วเชียนเข้ามา ได้นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะโดยตรง ส่วนอาลั่วได้นั่งลงที่ข้างกายของสือเย่

อาหารค่ำมื้อนี้แปลกมาก นอกจากลี่จิ่วเชียนกับอาลั่วแล้ว คนอื่นล้วนทานอย่างเอร็ดอร่อยมาก โดยเฉพาะเฉินมู่

“พ่อคะ อันนี้อร่อย……หนูจะเอาอันนั้น……”เฉินมู่มือสั้น เธอใช้ตะเกียบเป็น แต่คีบผักไม่ค่อยคล่อง ปกติล้วนมีผู้ใหญ่คอยคีบให้เธอ

วันนี้เฉินถิงเซียวอยู่นี่ เธอย่อมพึ่งพาเฉินถิงเซียวคอยให้เขาคีบผักให้เธออยู่แล้ว

เฉินถิงเซียวคอยดูแลเฉินมู่ทานข้าวอย่างมีความอดทน ความรู้สึกที่ใกล้ชิดผูกพันของพ่อลูกแท้ๆแสดงออกมาได้เฉียบขาดและชัดเจน

แต่มู่น่อนน่อนกลับสังเกตเห็นสีหน้าของลี่จิ่วเชียนยิ่งอยู่ยิ่งแย่

เฉินถิงเซียวกับเฉินมู่ใกล้ชิดผูกพันกัน นี่ก็สามารถกระทบกระเทือนลี่จิ่วเชียน？

เธอคอยสังเกตลี่จิ่วเชียนอย่างสงบเยือกเย็น ก็พบว่าอารมณ์ของลี่จิ่วเชียนยิ่งอยู่ยิ่งชัดเจน