ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 606

อาลั่วเองก็ตื่นตระหนกอยู่บ้าง เธอหวาดหวั่นกับท่าทางมู่น่อนน่อนจนไม่กล้าเปิดปากพูดออกมา

ทว่าเวลานี้ เธอไม่เพียงแต่โมโหมู่น่อนน่อน ถึงขนาดที่ยังโกรธตัวเธอเองด้วยซ้ำ

น้ำเสียงของเธอย่อมย่ำแย่กว่าเดิม

“มู่น่อนน่อน เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วคุณยังเอาของมาเขวี้ยงใส่ฉันมันก็ไร้ประโยชน์สิ้นดี! คนก็ตายไปแล้ว ยอมรับกับความจริงที่เกิดขึ้นเถอะ!” ในเวลานี้อาลั่วพลางถอยหลังไปอยู่ข้างประตู

มู่น่อนน่อนเห็นว่าเธอยังไม่ยอมออกไป พลันหยิบหมอนที่อยู่ด้านหลังตัวเขวี้ยงออกไปอีกครั้ง

เมื่อมู่น่อนน่อนจัดการเขวี้ยงทุกอย่างเสร็จแล้วก็จ้องมองเธออย่างเย็นชา แต่กลับไม่พูดอะไรออกมา

นอกจากลี่จิ่วเชียนแล้ว ใครยังกล้าปฏิบัติตัวเช่นนี้กับอาลั่วกัน?

ทว่าในเวลานี้ มู่น่อนน่อนที่นั่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย อาลั่วก็ไม่สามารถทำอะไรเธอได้ ได้แต่ส่งเสียงอยู่ในลำคอ พลางเดินออกไปอย่างกระฟัดกระเฟียด

เสียงบานประตูถูกปิดดัง “ปึงปัง”

ภายในห้องพักผู้ป่วยกลับมาสู่สภาพความเงียบงันอีกครั้งหนึ่ง

มู่น่อนน่อนนั่งเหม่อลอยอยู่บนเตียงชั่วครู่ ถึงได้ฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้ พลางก้มหน้าลูบคลำบนร่างกายตัวเอง ราวกับหาสิ่งของบางอย่างอยู่

ทว่าเสื้อผ้าบนร่างกายของเธอถูกเปลี่ยนชุดไปแล้ว ตอนนี้ใส่ชุดคนป่วย แล้วจะไปหาสิ่งของเจอได้ยังไงกัน

มู่น่อนน่อนเลิกผ้าห่มออกจากตัวและโยนลงจากเตียง ราวกับต้องการพลิกเตียงขึ้นมา แต่ก็ยังหาสิ่งของที่เธอต้องการไม่เจอ

เธอยื่นมือออกมากุมหน้าผาก จู่ ๆ ก็ทรุดตัวไปอยู่กับพื้น พลางหลับตาลงเล็กน้อย และเม้มมุมปากเผยให้เห็นอารมณ์ของเธอในเวลานี้

ผ่านไปไม่กี่วินาที เธอลืมตาขึ้น หางตาพลันเหลือบเห็นเหมือนมีสิ่งของบางอย่างอยู่ใต้เตียง

มู่น่อนน่อนใช้มือข้างหนึ่งดันเตียงเอาไว้ จากนั้นจึงมุดตัวลงไปควานหาใต้เตียง

เธอควานหาสิ่งของอยู่ใต้เตียงรอบหนึ่ง จนในที่สุดสายตาก็เจอปากกาเก่าแท่งหนึ่งอยู่บริเวณขาเตียง

มู่น่อนน่อนดวงตาเปล่งประกาย พลางมุดตัวไปหยิบปากกาหมึกซึมด้ามนั้นขึ้นมา

เธอนำปากกาหมึกซึมด้ามนั้นมาอยู่ตรงหน้า หลังจากปัดเช็ดถูเรียบร้อยแล้ว และกำไว้ในฝ่ามืออย่างทะนุถนอม

ปากกาหมึกซึมด้ามนี้ เป็นปากกาที่เฉินถิงเซียววางไว้บนตู้นิรภัยก่อนหน้านี้

ก่อนหน้าที่เธอจะบุกเข้าไปในกองเพลิง ซึ่งเห็นสือเย่อยู่ในกองเพลิง

ทั้งสองคนต่างสูดดมเขม่าควันไปไม่น้อย เวลาพูดจากันก็ดูลำบากมาก สือเย่จึงเอาปากกาหมึกซึมด้ามนั้นยื่นให้เธอ

ซึ่งเธอรู้ดีว่า ลี่จิ่วเชียนต้องเข้ามาหาเธออย่างแน่นอน จึงเอาเสื้อโค้ตของตัวเองให้สือเย่ไป

สือเย่นำปากกานั้นยื่นให้เธอเพื่อแสดงความหมายเป็นนัย เป็นการบอกกับเธอว่า เฉินถิงเซียวไม่เป็นอะไรเหรอ?

ถ้าเฉินถิงเซียวไม่เป็นไร เช่นนั้นเฉินมู่ก็คงไม่เป็นไรใช่ไหม?

สิ่งที่อาลั่วเพิ่งจะพูดออกมาเมื่อครู่นี้ เธอตั้งใจฟังทุกอย่าง แต่เธอไม่เชื่อคำพูดที่อาลั่วพูดออกมา

มู่มู่ของเธอนั้นเป็นเด็กน่ารักฉลาดเฉลียวถึงเพียงนั้น จะตายท่ามกลางทะเลเพลิงได้อย่างไรกัน?

มู่น่อนน่อนกำปากกาด้านนั้นไว้แน่น พลันนั่งกอดเข่าอยู่ที่พื้น พร้อมทั้งกอดปากกาด้ามนั้นแนบอก

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ จู่ ๆ มู่น่อนน่อนก็เงยหน้าขึ้นมา พลันมองโทรทัศน์ที่ติดไว้กับกำแพง

เธอลุกพรวดขึ้นทันที หารีโมตเพื่อเปิดโทรทัศน์ดู จนเจอช่องข่าว

อาลั่วพูดว่าไฟไหม้นั้นได้ดับลงแล้ว ไฟไหม้ครั้งใหญ่นี้ต้องมีข่าวแน่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนั้นเฉินถิงเซียวที่พักอยู่บ้านข้างๆ ลี่จิ่วเชียน บรรดานักข่าวต้องรู้เรื่องแน่

สำนักข่าวท้องถิ่นของเมือง M รายงานข่าว โดยใช้ภาษาอังกฤษด้วยสำเนียงถูกต้องตรงตามมาตรฐาน และในนั้นใช้คำศัพท์เฉพาะเยอะมาก มู่น่อนน่อนจ้องมองด้วยความพยายามสุดฤทธิ์ แต่ก็พอฟังออกอยู่บ้าง

เธอเปลี่ยนช่องอยู่หลายช่อง และไม่เห็นข่าวที่เกี่ยวข้องสักนิด

ทันใดนั้น ประตูห้องก็มีเสียงผู้ชายดังออกมา

“พวกนายคอยอยู่ข้างนอก”

มู่น่อนน่อนได้ยินเสียง พลางหันไปมองทางประตู จึงเห็นลี่จิ่วเชียนที่กำลังเดินมุ่งหน้ามาทางนี้

“ได้ยินอาลั่วพูดว่าคุณฟื้นแล้ว ผมเลยมาดูคุณสักหน่อย” ลี่จิ่วเชียนเดินมาอยู่ตรงด้านหน้าของเธอ พร้อมทั้งพิจารณามองเธออยู่เงียบๆ