ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 623

ชายหนวดเครายื่นหนึ่งถ้วยให้กับเฉินจิ่งหยุ้นก่อน

แต่ว่าเฉินจิ่งหยุ้นกลับถลึงตาใส่เขาแล้วกล่าวขึ้นหนึ่งประโยคว่า ：“ถ้วยแรกให้แขกก่อน”

ชายหนวดเคราก็ไม่ได้พูดอะไร ยกถ้วยชามาด้านหน้าของมู่น่อนน่อน：“เชิญดื่มชาครับ!”

“ขอบคุณค่ะ” มู่น่อนน่อนรับถ้วยชามาแล้วกล่าวขอบคุณ จากนั้นกุมจับไว้ในมือ แต่สายตาของเธอกลับกวาดมองไปทั่วบ้าน

บ้านหลังนี้เป็นบ้านเล็ก ๆ สามชั้น ไม่เหมือนกับคฤหาสน์ในเมืองที่ใหญ่โตโอ่อ่าประณีต ดูธรรมดาแต่กลับอบอุ่น

มู่น่อนน่อนมองไม่เห็นเงาของคนรับใช้ และก็ไม่เห็นเฉินมู่

เฉินจิ่งหยุ้นดูแล้วไม่เหมือนกับเมื่อก่อน มู่น่อนน่อนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เฉินจิ่งหยุ้นอยู่ที่นี่ได้จะต้องไม่ใช่เป็นเรื่องที่บังเอิญ

มู่น่อนน่อนไม่ได้เร่งรีบที่จะถามอะไรมากมาย

ชายหนวดเคราเสิร์ฟน้ำชาให้พวกเขาทั้งสองคนละถ้วยแล้ว ก็เดินไปนั่งลงที่โซฟาเดี่ยวที่อยู่ข้าง ๆ จากนั้นหยิบโทรศัพท์ออกมา นิ้วมือเล่นอยู่บนหน้าจอ ที่ดูเหมือนกำลังเล่นเกมอยู่

เฉินจิ่งหยุ้นได้กล่าวหนึ่งประโยคขึ้นอย่างกะทันหัน：“เธอมาหามู่มู่ล่ะสิ”

มู่น่อนน่อนได้ยินดังนั้น ก็หันหน้ามามองเธอทันที：“เธออยู่ที่นี่เหรอ?”

“เธอมาหาถึงที่นี่ได้ หรือไม่รู้ว่ามู่มู่อยู่ที่นี่?” เฉินจิ่งหยุ้นเอนหลังพิงโซฟาอย่างเกียจคร้าน และกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นก็มีเสียงกระแอมดังขึ้นในเวลานี้

ชายหนวดเคราได้ลุกแล้วเดินขึ้นไปบนตึก สักพักก็ลงมา

โดยมีผ้าห่มถือไว้ในมือ

เขาเดินตรงมาทางด้านหน้าเฉินจิ่งหยุ้น แล้วโยนผ้าห่มลงบนตัวเฉินจิ่งหยุ้น

เฉินจิ่งหยุ้นมองเขาอย่างไม่พอใจแวบหนึ่ง แล้วก็หันกลับมาคุยต่อเรื่องที่คุยค้างกับมู่น่อนน่อนเมื่อสักครู่：“มู่มู่นั้นอยู่ที่นี่จริง ๆ แต่ว่าเธอต้องเตรียมใจไว้หน่อยนะ”

“เธอเป็นอะไร?” หัวใจมู่น่อนน่อนตกลงในตาตุ่ม สีหน้าเปลี่ยน：“เฉินถิงเซียวบอกกับฉันว่ามู่มู่สบายดี”

“เมื่อเธอเห็นแล้วเธอก็จะรู้เอง” เฉินจิ่งหยุ้นเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง ด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างคล้ายกับเฉินถิงเซียว

เป็นพี่น้องฝาแฝดกัน หน้าตาเหมือนกันก็เป็นเรื่องปกติ

เฉินจิ่งหยุ้นกล่าวจบก็ลุกยืนขึ้น

มู่น่อนน่อนรูว่าเฉินจิ่งหยุ้นนั้นจะพาเธอไปดูเฉินมู่ จึงได้ลุกขึ้นตามทันที

ตอนที่ขึ้นไปบนตึกนั้น มู่น่อนน่อนตามอยู่ด้านหลังเฉินจิ่งหยุ้นอย่างใกล้ชิด จึงสังเกตเห็นว่าเฉินจิ่งหยุ้น

นั้นผอมลงไปมาก

เสื้อคลุมตัวใหญ่ยาวพลิ้วไหวตามท่วงท่าการเคลื่อนไหวขึ้นบนตึกของเฉินจิ่งหยุ้น จึงเห็นความหลวมของเสื้อได้อย่างชัดเจน

เฉินจิ่งหยุ้นพามู่น่อนน่อนขึ้นไปถึงชั้นสอง แล้วเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องหนึ่ง

เวลานี้จิตใจของมู่น่อนน่อนค่อนข้างรีบร้อน เมื่อเห็นเฉินจิ่งหยุ้นไม่เปิดประตู เธอจึงยื่นมือไปเพื่อผลักประตู

แต่ เฉินจิ่งหยุ้นได้จับมือของเธอและหยุดการกระทำที่ต้องการเปิดประตูของมู่น่อนน่อนไว้

ทันใดนั้นมู่น่อนน่อนรู้สึกถึงมือที่จับมือตัวเองนั้นผอมแห้งจนเห็นกระดูกได้อย่างชัดเจน กดทับมือจนรู้สึกเจ็บ

แต่ว่า เวลานี้มู่น่อนน่อนจิตใจร้อนรุ่มดุจเปลวไฟ จึงไม่ได้คิดอะไรมาก สีหน้าเย็นชา แล้วถามขึ้น：“เธอหมายความว่าอย่างไร!”

“อย่าลืมเรื่องที่ฉันเตือนเธอเมื่อสักครู่” เฉินจิ่งหยุ้นพูดจบก็ทำการปล่อยมือ

ในใจของมู่น่อนน่อนกระวนกระวายจนถึงขีดสุด เธอจับที่จับประตูด้วยตัวที่แข็งทื่อ

จนถึงขั้นรู้สึกไม่กล้าที่จะเปิดประตูออกมา

เฉินจิ่งหยุ้นให้เธอเตรียมใจอีกครั้ง เธอรู้สึกได้ว่าสถานการณ์ของเฉินมู่นั้นไม่ธรรมดา

เฉินจิ่งหยุ้นก็ไม่ได้ห้ามเธออีก ทำเพียงหลบไปด้านข้าง แล้วให้มู่น่อนน่อนเป็นคนตัดสินใจเอง

ครึ่งนาทีผ่านไป มู่น่อนน่อนรวบรวมความกล้าแล้วบิดลูกบิดประตู แล้วเปิดประตูนั้นออกมา