ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 625

ตามแรงดึงของเฉินจิ่งหยุ้น วิกผมบนศีรษะของเธอก็ถูกดึงออกมา เผยให้เห็นถึงผมเดิมของเธอ

เมื่อก่อน เฉินจิ่งหยุ้นมีผมสวยงามที่ได้รับการดูแลรักษาอย่างดี

แต่ว่าเวลานี้ เมื่อเฉินจิ่งหยุ้นขาดวิกผมที่ปกปิดศีรษะแล้ว ก็เผยให้เห็นถึงเส้นผมเบาบางและแห้งบนศีรษะของเธอ และยังมองเห็นแผ่นหนังศีรษะที่กว้างของเธอด้วย

มู่น่อนน่อนเกิดความตกใจ：“เธอ……”

เฉินจิ่งหยุ้นกล่าวสองคำอย่างเรียบนิ่ง：“มะเร็ง”

หลังจากที่เธอกล่าวเบา ๆ เสร็จ ก็ได้สวมวิกกลับเข้าไปใหม่

การกระทำที่ดูช่ำชอง ราวกับว่าเขาคุ้นเคยกับการทำเช่นนี้มานานแล้ว

มู่น่อนน่อนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นกล่าวขึ้น ：“ทำไมถึงไม่อยู่รักษาที่ต่างประเทศ ปัจจัยการรักษาที่ต่างประเทศดีกว่าตั้งเยอะ”

“มีสุภาษิตคำโบราณกล่าวไว้ว่า 'ใบไม้ย่อมร่วงคืนสู่ราก' เฉินจิ่งหยุ้นเชิดคางขึ้น ความเย่อหยิ่งทะนงที่ฝังอยู่ในกระดูกยังคงไม่ลดน้อยลง: “แม้ว่าฉันจะอยู่ต่างประเทศมานานหลายปี แต่สำหรับฉันนแล้ว นั่นก็ยังเป็นเพียงต่างบ้านต่างเมือง ถ้าหากว่าฉันตายแล้ว ฉันก็อยากจะฝังอยู่ในสถานที่ที่ฉันเกิด”

มู่น่อนน่อนฟังเข้าใจในความหมายของเธอ เฉินจิ่งหยุ้นล้มเลิกที่จะทำการรักษาแล้ว ตอนนี้เธออาศัยอยู่ที่นี่ ก็เพื่อรอความตาย! 

คนที่เคยคิดว่าไม่มีใครเทียบตัวเองได้อย่างเฉินจิ่งหยุ้น มีเกียรติยศหน้าตา มีผู้คนที่อิจฉาคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลเฉิน กลับมาอาศัยอยู่ในบ้านหลังเล็ก ๆ ที่เรียบง่ายเพื่อรอความตาย

ความรู้สึกมู่น่อนน่อนเกิดความสับสนซับซ้อน

ถ้าหากจะบอกว่าเห็นอกเห็นใจ เธอก็ไม่ได้มีความเห็นอกเห็นใจเฉินจิ่งหยุ้นเป็นพิเศษ

แต่เมื่อคิดย้อนกลับไปดี ๆ เฉินจิ่งหยุ้นก็ไม่เคยทำเรื่องอะไรจนไม่สามารถยกโทษได้จริง ๆ

ถึงแม้เฉินจิ่งหยุ้นจะเคยแยกเธอกับเฉินถิงเซียวสามปี แต่สามปีนั้นเธอก็ยังคงดูแลเฉินมู่เป็นอย่างดี

ถ้าหากว่าเฉินจิ่งหยุ้นโหดร้ายพอ ก็คงจะทำการฆ่าอย่างสิ้นซาก

เฉินจิ่งหยุ้นไม่ได้โหดร้ายขนาดที่ว่าให้อภัยไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้เป็นคนจิตใจดี

ถ้ามองจากมุมอื่น เธอเป็นพี่สาวแท้ ๆ ของเฉินถิงเซียว และก็เป็นป้าแท้ ๆ ของเฉินมู่

ยิ่งเป็นญาติเพียงคนเดียวที่เหลือไม่มากของเฉินถิงเซียว

“มู่น่อนน่อน เธอรู้ไหมว่าปฏิกิริยาบนใบหน้าของเธอเป็นอย่างไร” คำพูดของเฉินจิ่งหยุ้นดึงความคิดของมู่น่อนน่อนกลับมา

มู่น่อนน่อนยื่นมือออกมาจับใบหน้าของตัวเอง

เฉินจิ่งหยุ้นกล่าวอย่างหยอกล้อ：“บนใบหน้าเขียนคำว่าเห็นอกเห็นใจไว้อย่างชัดเจน!”

มู่น่อนน่อนปฏิเสธอย่างเสียงแข็ง：“ฉันเปล่า”

“อย่างนั้นก็ดี” เฉินจิ่งหยุ้นยิ้มเบา ๆ “ต่อให้ฉันใกล้จะตาย ฉันก็ใช้ชีวิตที่ดีมีเกียร์ติมาทั้งชีวิต ดีกว่าเธอมาก”

มู่น่อนน่อนจ้องมองไปที่เฉินจิ่งหยุ้น มองออกอย่างน่าประหลาดใจถึงเบื้องหลังรอยยิ้มที่ฝืนของเฉินจิ่งหยุ้น

ถ้าหากว่าเฉินจิ่งหยุ้นรู้สึกพอใจกับการใช้ชีวิตที่ดีในชีวิตนี้จริง ๆ ทำไมต้องกลับมาหาเฉินถิงเซียว?

ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะไม่ได้ทำงานที่บริษัทเฉินซื่อแล้ว แต่ก็มีเงินใช้จ่ายอย่างไม่หมด เธอสามารถนำเงินเหล่านั้นมาใช้จ่ายได้อย่างฟุ่มเฟือย

ทุกคนมีสิทธิ์ได้รับการให้อภัย เว้นแต่จะได้ทำความผิดพลาดที่ยกโทษให้ไม่ได้

นี่เฉินจิ่งหยุ้นคงจะ……สำนึกผิดแล้ว

......

เวลานอนตอนกลางคืนนั้น มู่น่อนน่อนนั้นอยากจะนอนเป็นเพื่อนเฉินมู่

แต่ว่าเฉินมู่ยังคงต่อต้านเธอ และยังนอนดึกมากด้วย

มู่น่อนน่อนนั่งเฝ้าอยู่หน้าประตู จนกระทั่งห้าทุ่ม เฉินมู่ถึงได้นอนลงบนพรมที่อยู่บนพื้น

มู่น่อนน่อนจึงได้เข้าไป แล้วอุ้มเธอขึ้นมาวางบนเตียง จากนั้นค่อย ๆ ห่มผ้าห่มให้เธอเบา ๆ 

เธอนั่งอยู่ริมเตียงอยู่สักพัก จากนั้นก็ลงตึกเพื่อไปรินน้ำ

เธอรินน้ำเสร็จแล้วเดินออกจากห้องครัว ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังจากด้านนอก

ดึกขนาดนี้แล้ว ใครกันนะ

มู่น่อนน่อนขมวดคิ้ว ขณะกำลังลังเลว่าจะไปดูดีหรือไม่ ก็ได้ยินเสียงก้าวฝีเท้า

เธอหันกลับไปดู ก็เห็นชายหนวดเคราเดินลงมาจากบนตึก เขาพลางเดินพลางใส่เสื้อผ้า